ပန္းစကားထာ

မင္းေတြ႕ရင္ သေဘာမက်မွာစိုးလို႕
အလြမ္းေတြကို ေခါက္ရိုး မက်ိဳးေအာင္ ေသခ်ာေလး သိမ္းထားခဲ့တာ။

လမ္းအေဟာင္းေပၚမွာ စိတ္ကူးအသစ္နဲ႕ေလွ်ာက္ၾကည့္ၾကေတာ့
သဂၤ ါရ ငွက္ကေလးက ကၾကိဳးအသစ္နဲ႕ မင္းပုခံုးေပၚလာနားေလရဲ႕…

ဆည္းလည္းသံလြင္လြင္
ရႊင္ရႊင္လန္းလန္း စကားခ်ိဳခ်ိဳ ဆိုျဖစ္
ေသာၾကာေထာင့္ဟာ ရယ္သံေလးေတြေအာက္မွာ နစ္လို႕…

တကယ့္ကိုမေျပာင္းလဲခဲ့ၾက
ငယ္ဘဝ က်ဴရွင္ေရွ႕ကခုံတန္းေလးကိုေရာက္ေတာ့လည္း
ေရညွိေတြ တက္တက္ေနတဲ့ အုတ္ခံုေလးက မေျပာင္းလဲ
ဆရာၾကီးကလည္း လူပ်ိဳၾကီးဘဝက မေျပာင္းလဲ
မင္းတို႕ႏွစ္ေယာက္ ဒီလိုပဲေနၾကမွာလား ဆိုတဲ့ေမးခြန္းကလည္း မေျပာင္းလဲ
နီတတ္တဲ့ မင္းပါးေလးကလည္း မေျပာင္းလဲ
ေနာက္ဆံုးမင္းပုခံုးေပၚက ေမႊးညင္းႏုေလးေတြကလည္းမေျပာင္းလဲ
ဒါဆို ငါတို႕ႏွစ္ေယာက္ေတာ့ ေျပာင္းလဲသင့္ျပီထင္တာပဲ။

တခ်ိဳ႕ၾကယ္ေတြက တစ္ပြင့္ကိုတစ္ပြင့္ ၾကည့္ေနေငးေနရင္း
ေကာင္းကင္မွာ ႏွစ္သန္းေပါင္းမ်ားစြာ အေျဖမဲ့ေနတတ္တာ
ငါတို႕က ၾကယ္ေလးေတြမွမဟုတ္တာ..

ပုစာၦေတြကေတာ့ မေန႕ကအတိုင္းပါဘဲ
ရင္လမ္းတေလွ်ာက္မွာ ကန္႕လန္႕ေတြထိုင္လို႕
အေျဖမထြက္တာက စိတ္ငယ္ ေလလြင့္စရာ။

ပန္းေတြဝွက္ထားတဲ့ စကားထာ
တို႕ႏွစ္ေယာက္အတြက္ ေျဖရခက္ေနေပမယ့္
ခဏျဖစ္ျဖစ္ သတိရေပးေပါ့..
တစ္ေယာက္တည္း တစ္ျခမ္းတည္း လြမ္းေနတာထက္စာရင္
ႏွစ္ဦးႏွစ္ဖက္ လြမ္းေတာ့ ထည္ထည္ဝါဝါေလး ရွိသလားလို႕..
လင္းဒီပ
၁၅.၁.၀၉