သစ္ရြက္ေမွာ္ဆရာ

ဖန္ဆင္းလိုက္တယ္
သစ္ရြက္ကေလးကို စကားေျပာတတ္ေအာင္
ပန္းေယာင္ ေဆာင္တတ္ေအာင္
ယစ္မူးေစတဲ့ ရနံ႕တစ္မ်ိဳးစီ ရွိေအာင္..။
ျပီးေတာ့ က်ဲခ်လိုက္တယ္
အမုိက္အမဲ လူသားေတြဆီ
သစ္ရြက္ေတြရဲ႕မာယာမွာ
သာယာေပ်ာ္ဝင္
ဂီတသီခ်င္းသီ
ဘဝေတြ တစစီ ေခၽြဖို႕..။

ဖန္ဆင္းထားတဲ့ သစ္ရြက္ကေလးေတြက
ျမိဳ႕ေတြဆီ ရြာေတြဆီ အိမ္ရာေတြဆီေရာက္သြား
မာယာစကားဆိုၾက အလိမၼာေတးကို ဟစ္ၾက
လူတစ္ခ်ိဳ႕ဟာ ကခုန္ၾက
လူတစ္ခ်ိဳ႕ဟာ ယစ္မူးၾက
ပန္းေယာင္ေဆာင္ထားတဲ့ သစ္ရြက္ေတြကို
ယံုယံုၾကည္ၾကည္ ေပါင္းသင္းၾက…။

အဲဒီလိုနဲ႕
ေမွာ္ဆရာဟာ သူ႕သစ္ရြက္ေတြကုိ
ကာလတစ္ခုထိ လူေတြနဲ႕ေပ်ာ္ပါးေစျပီးတဲ့ေနာက္
စကားေတြ ဆြံ႕အ
ပန္းေယာင္ေဆာင္ထားတာေတြ ခြာခ်ျပီး
ရနံ႕ေတြ ျပန္ေဖ်ာက္လိုက္တဲ့အခါ
လူေတြက သစ္ရြက္ေတြကို ေတာင္းပန္တိုးရႈိး
ပန္းေတြ တဖန္ ျပန္ျဖစ္လာႏိုး..။

ေခတ္ေတြ အမ်ိဳးမ်ိဳး ကမာၻ႕ေခါင္မိုးေပၚက ျဖတ္သြား
ေမွာ္ဆရာလည္း ေသဆံုးသြား
သစ္ရြက္ေတြလည္း ပန္းျပန္ျဖစ္မသြား..။

ဒါ
သမိုင္းကဖြက္ထားတဲ့ ပုံျပင္တစ္ပုဒ္
ေမွာ္ဆရာကို ဘယ္သူမွ မသိ မီွ လိုက္ေပမယ့္
သစ္ရြက္ေတြ ပန္းျပန္ျဖစ္ႏိုး
လူေတြ
ခုထိ အလုပ္ရႈပ္ ဆုေတာင္းမွားေနဆဲ..။
လင္းဒီပ
၃၀.၃.၀၉