ပန္းရိုင္းအလကၤာ

ပန္းအလကၤာ

“ပန္းမခူးရ”တဲ့။

ငါက
လွည့္ျပန္မယ္ ၾကံေတာ့
ပန္းကေလးက
ငါ့နာမည္ သီခ်င္းလုပ္ဆုိေနတယ္။

ဧဝ ဘယ္လိုမူခဲ့သလဲ
အာဒံကို ျပန္ေမးၾကည့္ခ်င္တယ္ ။



အရိုင္းေတး

တခါမွ သူ႕ကို
စြယ္ေတာ္ရြက္ကေလးလည္း ခူးမေပးခဲ့ဖူးဘူး။
တခါမွ သူ႕ကို
ႏွင္းဆီပန္းေလးလည္း ဆူးသင္မေပးခဲ့ဖူးဘူး။
တခါမွ သူ႕ကို
ပံုေတာ္ဖိနပ္ကေလးလည္း ဝယ္မေပးခဲ့ဖူးဘူး။

ဆံုလိုက္တိုင္းမွာ
ေတြ႕ကရာတစ္ခုခုနဲ႕ သူက ပစ္ေပါက္တတ္သလို…
ဆံုလိုက္တိုင္းမွာ
ရန္စကားတစ္ခုခုနဲ႕ ႏႈတ္ဆက္ျဖစ္သလို….
ဆံုလိုက္တိုင္းမွာ
ျပႆနာမိုးေျပးေလးရြာမွ ေက်နပ္သြားၾကတာမ်ိဳး…

အဲဒိ မိုးေလဝသကို
ဘယ္သူမွ သတိမထားမိတာလား
ႏွစ္ေယာက္တည္းသတိမထားမိတာလား
ကၽြန္ေတာ္တို႕ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ စိတ္လြင္ျပင္မွာ
အေတးအမွတ္မရွိတဲ့ အမာရြတ္ကေလးေတြ စိမ္းစိမ္းစို
အရိုင္းေတးေတြ ပြင့္ေန ေဝေနေပါ့။


လတ္တေလာကၽြန္ေတာ္…..
ဒီကဗ်ာေလးႏွစ္ပုဒ္ က ၂၀၀၀ ပတ္ဝန္းက်င္ေလာက္က ေရးထားတာေလးပါ။( “ပန္းအလကၤာ” ကေတာ့ သက္တန္႕ေရာင္စဥ္ဂ်ာနယ္မွာ ပါခဲ့ဖူးပါတယ္ ။ ေဒဝ နာမည္နဲ႔ပါ) ။ ကၽြန္ေတာ္ကဗ်ာမေရးရင္ လာလာေအာ္တတ္တဲ့ ကိုမင္းအိမ္ျဖဴ ကိုဆိုးသြမ္း ညီမမယ္ကိုး ညီမဝတ္လံုေတာ္ရမင္းတို႕ကို ေၾကာက္လို႕ ရွာၾကံျပီး တင္လုိက္ရတာပါ။ ဒီရက္ေတြမွာ အလုပ္မ်ားေနေတာ့ ဘေလာဂ့္ကို ပစ္ထားသလို ျဖစ္ေနပါတယ္ ။ တျခား ဘာမွမဟုတ္ပါဘူး။ ဘယ္လက္ခုပ္ထဲမွလည္း မေရာက္ပါဘူးဗ်ာ ။ အစ္မ မေနာ္ ေျပာသလို ငါးက ကၽြန္ေတာ္မဟုတ္ပါဘူး ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ပံုမွန္ စာျပန္ေရးျဖစ္ေအာင္ ၾကိဳးစားေနပါတယ္ ။ အခုေတာ့ ဒီကဗ်ာေဟာင္းေလးေတြနဲ႕ပဲ ပိုစ့္ေလးတစ္ပုဒ္ျဖစ္ေအာင္တင္ခြင့္ျပဳပါ။

မွတ္မွတ္ရရ ဒီပိုစ့္ေလးက ပိုစ့္တစ္ရာေျမာက္ပါ။

အားလံုးကို ခင္မင္ေလးစားစြာ
လင္းဒီပ
၉.၆.၀၉