Sunday, June 27, 2010

စကၠဴေလွ

ငါက

အက်ီစားသန္ေတာ့

ငါ့စကားဆို မုသားခ်ည့္ နင္က ထင္တယ္..။


မရွိမဲ့ ရွိမဲ့ စိတ္ပုတ္ကေလးနဲ႕

နင့္အေတာင္ေလးေတြ ခ်ိဳးထားဖို႕လည္း

တခါတေလေတာ့ ေတြးၾကည့္ခဲ့ဖူးတယ္ ။


ဂ်ိဳကာေလးဟာ ဂ်ိဳကာေလးပဲေပါ့ ။

နင္ေပ်ာ္ရႊင္ရံုသက္သက္

ဒိထက္ ဘာမွ ပိုမေပးႏိုင္ခဲ့ေတာ့…

ေျပာေနက် ဟန္အတိုင္း

“အရူး”လို႕

ေျပာ….ထားခဲ့ ။


ထန္းလက္ကေလး လွမ္းကာ မေနပါနဲ႕

ပြင့္ဖတ္ကေလးနဲ႕ေတာင္ မရြယ္ရက္တဲ့လူက

ဘယ္လိုလုပ္ မိုးရာသီကို လူမိုက္ငွား မလဲ ။


နင့္စိတ္ကူးစိတ္သန္းေလးနဲ႕

ငါေနထိုင္မႈပံုစံေလး

အေပါက္အလမ္းတည့္သြားတုန္း ခဏ

(တဒဂၤ)

တကယ့္ ခဏေလး

နင္ ရင္ခုန္သလို ျဖစ္သြားခဲ့တာ..။


ေပ်ာ္ခဲ့တယ္

ငါ့ရင္ခုန္သံကေလး

ခဏေလး ေခါင္းအံုးအိပ္ေပးခဲ့တဲ့အတြက္ ….။


ဒီေလာက္ပါပဲ

ဘဝေလး ခဏ

ခဏကေလး ဘဝမွာ

နင့္အနား

လႈိက္လႈိက္ေမာေမာ ေနေပ်ာ္ခဲ့ဖူးတာ…။

လင္းဒီပ

၂၇.၀၆.၁၀

Tuesday, June 22, 2010

အေပ်ာ္တမ္းကဗ်ာဆရာ

အေပ်ာ္တမ္း အမဲလိုက္ၾကသလိုပါပဲ
အေပ်ာ္တမ္း ကဗ်ာေရးပါတယ္ ။

အေပ်ာ္တမ္း ဓာတ္ပံုရိုက္ၾကသူေတြလို
အေပ်ာ္တမ္း ေျခလ်င္ေတာင္တက္ၾကသူေတြလို
အေပ်ာ္တမ္း ကဗ်ာေလးေတြ ေရးတယ္ ။

တခ်ိဳ႕ေတြကေတာ့
အပ်င္းေျပရည္းစားထား သတဲ့
ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ အေပ်ာ္တမ္း ကဗ်ာေရးပါတယ္ ။

အေပ်ာ္တမ္း ကဗ်ာေရးေတာ့ တခ်ိဳ႕စာေတြ မတတ္ပါဘူး ။
အေပ်ာ္တမ္း ကဗ်ာေရးေတာ့
လူေတြအမ်ားၾကီး ေရွ႕လည္း ထြက္မရပ္ျဖစ္ဘူး ။
အေပ်ာ္တမ္း ကဗ်ာေရးေတာ့
စာလံုးမဲမဲၾကီးေတြနဲ႕လည္း နာမည္မေက်ာ္ခဲ့ဘူး ။
အေပ်ာ္တမ္း ကဗ်ာေရးေတာ့
(ဟိုေကာင္ေလးေတြလိုလည္း)
စကားအၾကီးၾကီးေတြ ေျပာစရာ မရွိခဲ့ဘူး ။
အေပ်ာ္တမ္း ကဗ်ာေရးေတာ့
အမ်ားၾကီး မေတြ႕ နည္းနည္းေတြ႕
ဒါနဲ႕ေတြ႕သေလာက္ကေလး နည္းနည္း ေရးပါတယ္ ။
အေပ်ာ္တမ္း ကဗ်ာေရးေတာ့
တခါတေလ ကိုယ့္ကဗ်ာေလးေတြ
ေတာ္ေကာက္ခံရေတာ့လည္း ေပ်ာ္ပါတယ္ ။

ကဗ်ာဆရာက ေသနတ္မကိုင္ဘူး ။
ႏ်ဴကလီးယားလက္နက္ေတြ မစမ္းသပ္ဘူး ။
ကုလားထိုင္ေကာင္းေကာင္းမရွိဘူး ။
ေရးသလုိ ေနထိုင္ျပီး ေနထိုင္သလိုေရးတယ္ ။
အဲသလို ကဗ်ာဆရာအစစ္ၾကီးေတြကို
ရိုေသေလးစားျခင္းနဲ႕ ရိုးရိုးသားသား ကဗ်ာေရးပါတယ္ ။

တကယ္ေတာ့
အေပ်ာ္တမ္း ကဗ်ာဆရာပါ
အေပ်ာ္တမ္း ကဗ်ာေရးတယ္
ကိုယ့္ဝါသနာေလးနဲ႕ကိုယ္
အကုသုိလ္ကင္းတယ္ေတာ့ ထင္တာပဲ ။
လင္းဒီပ
၂၂.၀၆.၁၀

Thursday, June 17, 2010

ဖတ္မိေတာ့လည္း ကဗ်ာ(၁)

အိႏၵိယ အလုပ္သမားေလးဟာ ေပ်ာ္ေနတယ္
မနက္ျဖန္ သူအိမ္ျပန္ေတာ့မယ္ ။

သူ ေပ်ာ္ေနတယ္
အလုပ္ရွင္က အလုပ္လုပ္ခြင့္ သက္တမ္း ထပ္မတိုးေပးတဲ့အတြက္ ။
သူ ေပ်ာ္ေနတယ္
ဒီတခါ ေလယာဥ္ၾကီးက သူ႕ေျမကို ျပန္ပို႕ေပးမွာ ျဖစ္တဲ့အတြက္ ။
သူ ေပ်ာ္ေနတယ္
ခ်င္းႏိုင္ေလဆိပ္ကေန ဇာတိေျမေရာက္ဖို႕
ေနာက္ထပ္ကားေျခာက္နာရီေလာက္ ထပ္စီးရမွာလို႕ ေျပာရင္း…။

သူ႕စကားသံက
ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းဒရမ္ကို ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း တီးတယ္ ။
သူ႕မ်က္လံုးရုပ္ရွင္ပိတ္ကားေပၚ မိသားစုထမင္းဝိုင္းေလး ျပေနတယ္ ။
သူ႕မ်က္လံုးရုပ္ရွင္ပိတ္ကားေပၚ သူ႕ခ်စ္သူ အမည္းေရာင္ အိန္ဂ်ယ္လ္ေလး ကေနတယ္ ။
သူ႕မ်က္လံုးရုပ္ရွင္ပိတ္ကားေပၚ စည္းမဲ့ကမ္းမဲ့ ကားလမ္းမေတြ ျပေနတယ္ ။
သူ႕မ်က္လံုးရုပ္ရွင္ပိတ္ကားေပၚ ခပ္အိုအို မီးရထားၾကီးထဲ လူေတြ တေပ်ာ္တပါး စီးေနတယ္ ။

သူဝတ္ေနက်
ညစ္ထပ္ထပ္ ရွပ္အက်ၤ ီကေလးကို
ေလွ်ာ္ဖြတ္လိုက္ရင္ ဘာေတြ ထြက္လာမလဲ
ေျခေမႊးမီးမေလာင္ လက္ေမႊးမီးမေလာင္
လည္ေခ်ာင္းထဲ အခါခါေလွာင္ထားတဲ့ ေတာက္ေခါက္သံေတြလား
ညတာ….တိုလြန္း
အိပ္မက္က…..ရွည္လ်ားလြန္းတဲ့ သူ႕ညေတြလား
ေငြစေၾကးစေလး နည္းနည္းပါးပါးအတြက္ပါ..
ေစ်းၾကီးလြန္းတဲ့ လူတန္းေစ့အက်ၤ ီကေလး ဝယ္ဝတ္ဖို႕ပါ ။

သူစီးေနက် Safety Shoe ကေလးဟာ
ကြဲကြဲ အက္အက္ နဲ႕ အသံထြက္လာတယ္…
တက္ခဲ့တဲ့ အထပ္ျမင့္ေတြ
ဆင္းခဲ့တဲ့ တြင္းနက္နက္ေတြ
ေလွ်ာက္ခဲ့တဲ့ ညစ္ပတ္ေပေရ လမ္းေတြ
ေငြစေၾကးစေလး နည္းနည္းပါးပါးအတြက္ပါ..
ေစ်းၾကီးလြန္းတဲ့ လူတန္းေစ့အက်ၤ ီကေလး ဝယ္ဝတ္ဖို႕ပါ ။

သူ႕စကားေတြ သူျပန္ နားေထာင္ရင္း
သူ႕မ်က္လံုးရုပ္ရွင္ကားေလး သူ႕ဘာသာ ျပန္ၾကည့္ရင္း
သူ႕ရွပ္အက်ၤ ီကေလး သူ႕စိတ္ကူးနဲ႕ သူေလွ်ာ္ဖြတ္ၾကည့္ရင္း
သူ႕ ဖိနပ္ကေလးအေၾကာင္း သူ စဥ္းစားရင္း
အိႏၵိယ အလုပ္သမားေလးဟာ ေပ်ာ္ေနတယ္
မနက္ျဖန္ သူအိမ္ျပန္ေတာ့မယ္ ။

သူ႕အလြမ္းေတြ
ေမွာ္ေအာင္သြားတဲ့အေၾကာင္း ေတြးရင္း
ကၽြန္ေတာ္လည္း ေပ်ာ္ေနခဲ့တယ္ ။
လင္းဒီပ
၁၇.၀၆.၁၀

Wednesday, June 9, 2010

ျမိဳ႕ျပရင္ကြဲနာ

(က)
ေလယာဥ္က ျမိဳေတာ္နားတျဖည္းျဖည္းနီးလာေတာ့ ျပတင္းမွ ေငးၾကည့္မိသည္ ။ ေန႕လည္ေနေရာင္ ေအာက္မွာ သြပ္မိုးထားသည့္ အိမ္ကေလးေတြက မ်က္စိက်ိန္းဖြယ္ လင္းေနသည္ ။ ေနာက္လယ္ကြက္ကေလးေတြေပၚမွာ တိမ္ရိပ္ေတြ က်ေနတာ ငံု႕ေငးမိသည္ ။ လယ္ကြက္ကေလးက ေလယာဥ္ကေလးကို သိမ္ငယ္စြာ ေနေရာင္ျပင္းျပင္းေအာက္မွ ေမာ့ေငးၾကည့္ေနသေယာင္ ခံစားမိသည္ ။ လယ္ကြက္ကေလးက ေလယာဥ္ေလးကို ေက်ာ႕ေက်ာ႕ေလး ပ်ံေနတာ ရယ္လို႕ သူ ေတြးေကာင္းေတြးမည္ ။ ေလယာဥ္ေလးခမ်ာလည္း သူပ်ံသန္းလာရတဲ့ လမ္းတေလွ်ာက္ သူ႕အခက္အခဲ သူ႕အပူအပင္ေတြႏွင့္ ဆိုတာ လယ္ကြက္ကေလး နားလည္ပါ့မလား မသိ ။ အားလံုးဟာ ကုိယ္ပိုင္ဒုကၡေတြနဲ႕ ခ်ည့္ပါ လယ္ကြက္ကေလးရယ္ ။

ေလယာဥ္ ျငိမ့္ကနဲ ဆင္းခ်သြားေတာ့ ျမင္ေနက် ျမိဳေတာ္ေလဆိပ္ျမင္ကြင္းေတြ ။ ျမိဳ႕ေတာ္က ကၽြန္ေတာ့္ကို အပူႏွင့္ ေႏြးေထြးမႈ ေပးသည္ ။ ဘယ္သူ ဘာေျပာမလဲကြယ္ ။ ဒါကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ အျမဲတမ္းျမိဳ႕ေတာ္ပါပဲ ။ ေနပူပူ မိုးရြာရြာ… အိုကြာ ဘာေတြပဲ လာလာေပါ့ …။ ဒါဆို ဘာလို႕ အေဝးမွာ သြားေနလဲ လို႕ ျမိဳ႕ေတာ္က ကၽြန္ေတာ့္ကို ျပန္ေမးရင္… အင္း …. ရုပ္ဝတၱဳတို႕ဆီ လိုက္ရင္း ေျပးရင္း ဖိနပ္လည္း ပါးေတာ့မယ္ ….

“ျပီးခဲ့တဲ့ရက္က အရမ္းပူေနတာ ။ မေန႕က မွ မိုးစရြာတာေလ ။”

ေကဘယ္ၾကီးေတြကို ထမ္းထားသည္ တာဝါတိုင္ၾကီးေတြကို ၾကည့္ရင္း ေတြးမိသည္ ။ သူတို႕ေပၚမွာ ျဖတ္ေျပးေနသည္ high voltage ရွိပါရဲ႕လား ။ ၾကီးေကာင္ၾကီးမားႏွင့္ ကလန္ကလားရပ္ေနရင္း ဘာအလုပ္မွ မရွိေတာ့ အားနာေနသလို တာဝါတိုင္ၾကီးေတြက ကၽြန္ေတာ့္အၾကည့္မွာ အိေျႏၵမရ ျဖစ္ေနသည္ ။ (ရွက္စရာ မလိုပါဘူး တာဝါတိုင္ၾကီးေတြရယ္ မင္းတို႕ အျပစ္မွ မဟုတ္တာ….)

(ခ)

ေမေမ့ျခံကေလးထဲ ဝင္လိုက္ေတာ့ အားလံုးက သူ႕ကို လႈိက္လႈိက္လွဲလွဲ ၾကိဳၾကသည္ ။ ေမေမကေတာ့ ထံုးစံအတိုင္း ထမင္းစားဖို႕ အတြက္ အစံုအလင္ ။ လယ္ကြက္ကေလးက ေလယာဥ္ကေလးကို လွမ္းၾကည့္သည့္ မ်က္လံုးမ်ိဳးႏွင့္ ဝမ္းကြဲ အစ္ကို အစ္မေတြ ညီ ညီမေတြ က သူ႕ကို ၾကည့္သည္ ။ ဘာမွ မဟုတ္ပါဘူးကြာ ။ ႏြားတစ္ေကာင္ ခ်ည္တိုင္ဆီ ခဏျပန္လာတာပါ လို႕ စိတ္ထဲမွ ေျပာမိျပန္သည္ ။

သားျပန္လာမယ္ဆိုလို႕ မင္းအေဖက ဓာတ္မီးေတြ အမ်ားၾကီး ဝယ္ထားတယ္ ။ မီးေမွာင္ရင္ မင္းေနတတ္မွာ မဟုတ္ဘူး ။ ေမေမက စားပြဲေပၚရွိ LED တရုတ္ဓာတ္မီးေလးေတြကို ျပရင္း ေျပာသည္ ။ အိမ္ကို ဝင္တဲ့ မီးလိုင္းေတြက အေတာ္စံုေနသည္ ။ ဒါက အင္ဗတ္တာ …ဒါက ရပ္ကြက္ထဲက ယူထားတဲ့ ည (၁၁) နာရီထိ စက္မီး ။ ဒါက EPC မီး ။ကၽြန္ေတာ့္ကုတင္ေပၚမွာ အိပ္ရာေလးက အဆင့္သင့္ ။

ညေနေစာင္းေတာ့ ေလဆိပ္လာၾကိဳသည့္ ျဖဴေလးကို အိမ္ျပန္ပို႕ရင္း ျမိဳ႕ထဲ လမ္းေတြေပၚ ေလွ်ာက္မိျပန္သည္ ။ ရန္ကုန္သူေတြ ပိုလွလာတယ္လို႕ ျဖဴေလး မျမင္ေအာင္ ေတြးမိသည္ ။ကားလမ္းေပၚတက္ေလွ်ာက္ေနသည့္ လူမ်ား ပလက္ေဖာင္းအျပည့္ ေနရာယူထားသည့္ လမ္းေဘးေစ်းသည္မ်ား ပလက္ေဖာင္းေပၚ စီစီရီရီ ခ်ထားသည့္ မီးစက္ၾကီးမ်ားကို ေရွာင္ကြင္းရင္း ေလွ်ာက္ရတာကိုက ရန္ကုန္အရသာလို႕ပဲ ေျပာရမည္ ထင္သည္ ။ ျမိဳ႕ထဲက လမ္းေဘးဆိုင္ေလးမွာ မာလာဟင္း ၾကက္ေျခေထာက္သုပ္ ဝက္ေခါင္းသုတ္နဲ႕ ေက်ာက္ပြင့္သုပ္ကို ထမင္းလြတ္စားမိသည္ ။

(ဂ)

ျဖဴေလးက အလုပ္ဆင္းခ်ိန္ လာၾကိဳဆိုေတာ့ ညေနေစာင္း သူတို႕ ဆိုင္နားမွာ သြားေစာင့္ေနတုန္း မိုးက သည္းသည္းမဲမဲ ရြာခ်လာသည္ ။ မိုးရြာေတာ့ လမ္းေတြေပၚမွာ ေရေတြ ျပည့္ကုန္ျပီ ။ ျဖဴေလးကေတာ့ ျမိဳ႕ေတာ္သူ ပီသစြာ ေဘာင္းဘီကို က်နစြာ ေျခသလံုးရင္းထိ လိပ္တင္ျပီး မိုးကာအက်ၤ ီကေလးႏွင့္ တစ္ဖက္က ထီးကိုင္ တစ္ဖက္က ထမင္းခ်ိဳင့္ကို ကိုင္ရင္းထြက္လာသည္ ။ “အဲဒီေဘာင္းဘီက ဘာလို႕ မေခါက္တာလဲ ။ ေခါက္တင္ ။ ပဲမ်ားမေနနဲ႕ ။” ဆိုျပီး လွပတဲ့ ရာဇသံေလး ေပးသည္ ။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ျဖတ္သန္းရာ ေမွာင္ရီပ်ိဳးစ အေနာ္ရထာလမ္းတေလွ်ာက္မွာ ျမိဳ႕ေတာ္သူ ျမိဳ႕ေတာ္သားေတြ ပုဆိုးမ လံုခ်ည္မ ေဘာင္းဘီေခါက္ ဖိနပ္ေတြကိုင္သူကိုင္နဲ႕ ခ်ိဳင့္ေတြ အေပါက္ေတြ ေရွာင္ကာ အေမွာင္ထဲ ကိုယ့္လမ္းကိုယ္စမ္းရင္း ေလွ်ာက္ေနၾကသည္ ။ မိုးကာအက်ၤ ီေအာက္မွာ မ်က္ႏွာေလးပဲ ေဖာ္ထားသည့္ ျဖဴေလး မီးမထြန္းဘဲ လွေနသည့္ ျမိဳ႕ေတာ္ၾကီး ႏွင့္ မၾကာခင္မွာ ကၽြန္ေတာ္လည္း တသားတည္းက် သြားျပီ ။ တကယ္ဆို ဖတ္တတ္ရင္ ကဗ်ာေတြခ်ည္းပဲ မဟုတ္လား ။

ေနာက္တစ္ေန႕ ေျမအိုးျမီးရွည္ဆိုင္မွာ ပိုက္ဆံရွင္းေတာ့ ေထာင့္ကိုးရာကို …တစ္ရာျပန္မအမ္းဘဲ Nestle Coffeemix တစ္ထုပ္အမ္းသည္ ။ ငါးဆယ္ဆို Snow White Tissue တစ္ထုပ္ သို႕မဟုတ္ တုတ္ထုိးသၾကားလံုးေလးတစ္လံုး ျပန္အမ္းသည္ ။ ေၾကးအိုးဆိုင္ၾကီးတစ္ဆိုင္ကေတာ့ တစ္ရာ့ငါးဆယ္အစား သူ႕တို႕ဆိုင္တံဆိပ္ပါသည့္ ေဘာလ္ပင္တစ္ေခ်ာင္းနဲ႕ tissue တစ္ထုပ္အမ္းသည္ ။ တစ္ပတ္ေလာက္ေနေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္မွာ အေတာ္ စုမိေဆာင္းမိျဖစ္လာျပီ ။ တစ္ရႈးေတြ ေကာ္ဖီမစ္ေတြ ေဘာလ္ပင္ေတြ ။ သၾကားလံုးေလးေတြ ။ျပီးေတာ့ာ ခ်စ္သူ႕ပါးကေလးလို႕ ဖြဖြကေလး ထိကပ္ရသည့္ တစ္ရာတန္ ႏွစ္ရာတန္ ေငြစကၠဴေလးေတြလည္း ရွိလာျပီျဖစ္သည္ ။

ေရႊတိဂံုဘုရားေပၚတက္လိုက္ေတာ့ Shopping Mall ထဲ ဝင္လိုက္ေတာ့ ရုပ္ရွင္ရံုထဲ ဝင္လိုက္ေတာ့ ့ ကၽြန္ေတာ့္လံုုျခံဳေရးအတြက္ Scanner ထဲက ျဖတ္သြားရသည္ ။ Scanner ထဲက ျဖတ္ျပီးေတာ့မွ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ လံုျခံဳသြားျပီလို႕ ခံစားမိသည္ ။ ေရႊတိဂံုေတာင္ဖက္မုဒ္ကေတာ့ ေလွကားထစ္ေတြ ေရလို ေကာင္းေနတုန္းပါပဲ ။ ဘုရားေပၚက ျပန္ဆင္းေတာ့ လူကူမ်ဥ္းက်ားမွ ကားေတြ ရပ္ေပးမလားလို႕ ေၾကာင္ မိေသးသည္ ။ ကားဦးကားျဖတ္ လူဦးလူျဖတ္စနစ္ကို ေမ့ေနတာရယ္ေလ ။

ျဖဴေလးအေဒၚအိမ္သြားမယ္ဆုိျပီး ကားငွားေတာ့ ကားဆရာက ဒီတံခါးက ပ်က္ေနတယ္ အစ္ကို ။ ဟိုဘက္က တက္လိုက္ပါ ။
သူေျပာတဲ့ ေကာင္းတဲ့တံခါးကလည္း မ,ျပီးမွ ပိတ္လို႕ရသည္ ။ကၽြန္ေတာ့္တို႕ဆယ္တန္းေလာက္ ဆလြန္းတက္စီေတြ ေပၚကာစက ကားထဲ ဝင္လိုက္တာႏွင့္ ေမႊးျပီး အဲကြန္းေတြလည္း ေကာင္းသည္ ။အခုလိုလည္း အေနာက္ဖက္ပိုင္းမွာ ဖုထစ္ေနသည့္ စီအန္ဂ်ီယဥ္ေက်းမႈ မထြန္းကားေသး ။ ျဖဴေလးက အထဲေတာ့ ဝင္ရတယ္ လမ္းက ေကာင္းပါတယ္ ဆိုတာ ကားဆရာ ယံုျပီး လိုက္လာသည္ ။ ႏွစ္လမ္းေမာင္းကားလမ္းကေလးမွာ ကားဆရာ ခ်ိဳင့္ေတြကို ဘယ္ေလးဝိုက္လိုက္ ညာေလးဝိုက္လိုက္နဲ႕ ကားေမာင္းသင္သလို ေမာင္းေနရသည္ ။ ကၽြန္ေတာ္မူလတန္းေက်ာင္းသားဘဝက ပါပေလကာေက်ာင္းကားေလး ခ်ိဳင့္ေတြ ေရွာင္ကာ ေကြ႕ကာ ေမာင္းေနတာ ျပန္ အမွတ္ရသည္ ။ ၾကည့္ပါဦး ရန္ကုန္လမ္းေတြက အခုထိ ရိုးရာကို ထိမ္းသိမ္းထားတုန္း ။

(ဃ)

“အင္းယားဘက္ေလွ်ာက္ရေအာင္ေနာ္”
ျဖဴေလးေျပာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ မျငင္းမိ ။
အင္းယားကန္ေဘာင္ေပၚက A21 ခံုေလးေတြမွာ ခံုျပည့္ခံုလွ်ံ ။ ကန္ေဘာင္ေပၚမွာ ေလွ်ာက္ျဖစ္က်ေတာ့ ငယ္ငယ္တုန္းက အခ်ိန္ေတြ ျပန္အမွတ္ရသည္ ။ ငယ္တုန္းကလို ရင္မခုန္တတ္ေတာ့ ။ ဘယ္ရည္းစားကို လြမ္းေနျပန္တာလဲလို႕ ျဖဴေလးက မခ်ိဳမခ်ဥ္ စသည္ ။ဘဝမွာ တခ်ိဳ႕အလြမ္းေတြက မႏိုင္ေတာ့လို႕ လြတ္ခ်ပစ္ခဲ့တာ ျဖဴေလးကို ျပန္မေျပာျပခ်င္ပါ ။
ဘဝရဲ႕ အမ်ိဳးမ်ိဳးေသာ ရႈေမွ်ာ္ခင္းေတြကို ရင္ထဲထည့္မိျပန္သည္ ။ စိတ္ေတြက ေဝးသြားလိုက္ နီးလာလိုက္ ။ ဘယ္လိုဆံုးမယ္ မသိတဲ့ ခရီးထဲ ဘယ္ေလာက္ရွင္သန္ခ်ိန္ရမယ္ မသိတဲ့ ဘဝထဲ ခ်စ္သူခင္သူေတြကို ထားခဲ့လိုက္ ျပန္လာၾကည့္လိုက္ ။ ကၽြန္ေတာ့္ရွင္သန္ျခင္းဟာ အဓိပၸာယ္ရွိခဲ့ပါရဲ႕လား ။ ကၽြန္ေတာ္ဘာေတြလိုခ်င္လို႕ အေဝးကို သြားေနတာလဲ ။ ကၽြန္ေတာ္လိုခ်င္တာေတြေကာ တကယ္ရပါရဲ႕လား ။ ဘယ္ေလာက္ၾကာရင္ ျပန္လာခဲ့လို႕ရမလဲ ။ လူဆိုတာလည္း ကိုယ့္စိတ္ထဲမွာ ကုိယ္ျပန္ျပီး အက်ဥ္းက်ေနတတ္တာ မဟုတ္လား ။ စိတ္ကို ျပင္လိုက္ရင္ အားလံုးကို ျပင္လို႔ ရျပီ ။
“မနက္ျဖန္ ျပန္ေတာ့မယ္ေနာ္”ဆိုတဲ့ စကားတခြန္းကို အရည္လဲ့ေနတဲ့ ျဖဴေလးမ်က္လံုးေတြကို ၾကည့္ရင္း ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္ႏွခါ ထပ္ေျပာရဦးမွာလဲ ။ တိမ္ဆိုးေလးကို ေဝးလြင့္ခြင့္ျပဳပါဦးကြယ္…။

လင္းဒီပ
၀၉.၀၆.၁၀

Friday, June 4, 2010

ကစားေဖာ္

မင္းနဲ႕သာ
တစ္ဝိုင္းထဲ ကစားရမယ္ဆို
တစ္ဘဝလံုး ရင္းရ ရင္းရ ။

ႏႈတ္ခမ္းကေလး ဖြဖြကိုက္ထားပံုေလး
ဖဲခ်ပ္ကေလးေတြ ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ပြတ္သပ္ေနပံုေလး
ကစားေဖာ္ေတြ မ်က္ႏွာရိပ္ကို ဖတ္ဖို႕
အၾကည့္ကေလး ေဝ့ဝဲလိုက္ပံုေလး
ကိုးပူးေလးနဲ႕ ဟန္ပါပါေလး ေဟာက္ထုတ္လိုက္တာေလး

ကိုယ့္ဖဲခ်ပ္ကေလးေတြ ေရွ႕ေရး
ေတြးဖို႕ ေမ့ေနေလာက္ေအာင္
ငါ့,မလည္း
မင္းမ်က္ႏွာဂ်က္ကြင္းကင္းေလးနဲ႕
အလုပ္ေတြကို မ်ားလို႕။

မင္းေမွာက္ဖဲေလး ဂုဏ္သိကၡာ အတြက္
တစ္ဘဝလံုးပံုေအာထားတဲ့ ကစားသမား
ဒီတစ္ဘဝရႈံးရင္
ေနာက္ထပ္ ဘဝ ဘဝေတြ ထပ္ထည့္မယ္ ။

မရင္းရဲတဲ့ လူေတြက အလွ်ိဳလွ်ိဳ ထြက္သြား
ဥာဏ္မ်ားလိုက္စမ္း ေျမေခြးမေလးရယ္..
မင္း…ဘာေတြ ပံုေအာရဲမလဲ ။

ဥာဏ္နဲ႕ကံနဲ႕ ကစားရတဲ့ ကစားနည္း
ေၾကြတလွည့္ ၾကက္တခုန္
အလည္မွာပံုထည့္ထားတဲ့ မင္းဘဝနဲ႕ ငါ့ဘဝ
(ငါ) ရင္ေတြ ခုန္လွရဲ႕ ။
လင္းဒီပ
၀၂.၀၆.၁၀