အလြမ္းကဗ်ာ

ဟိုးေဝးေဝးက
တိုက္တန္းေတြ သစ္ပင္နဲ႕ ကြင္းျပင္စိမ္းစိမ္းေတြ ေငးၾကည့္
မိုးေရစက္ေတြနဲ႕စိုလက္ေနတဲ့လမ္းကေလးကို ေငးၾကည့္
လူတခ်ိဳ႕ လမ္းေလွ်ာက္သြားတာ ေငးၾကည့္
ဘာမွ မေတြ႕ဘူး

စိတ္ထဲ ဆာေလာင္ေနတဲ့အရာ
အျပံဳး…စကားသံ
သူမ ေျပာသမွ်စကား
ေနေကာင္းလား ဆိုတာေလးက အစ
နားဝင္ခ်ိဳေနတတ္တာ
သူမ ပ်ားရည္ႏႈတ္ခမ္းေလး လြမ္းလိုက္တာ

မ်က္လံုးေတြက စျပံဳးတာပဲျဖစ္ျဖစ္
ႏႈတ္ခမ္းေတြက စျပံဳးတာပဲျဖစ္ျဖစ္
သိပ္အေရးမၾကီးဘူး
ကိုယ္က ခ်စ္ျခင္းကို သင္ယူဖို႕ရာမွာ အေတာ္ေလး ဥာဏ္ထိုင္းတယ္
စကားတတ္စ ကေလးတစ္ေယာက္လိုပါပဲ..
ခ်စ္တယ္ကြယ္ လို႕ပဲ ခဏခဏ ရြတ္ဆိုခ်င္ေနေတာ့တာ

လြမ္းလို႕ပါကြယ္
ဘာဘာညာညာ မေသခ်ာ မေရရာျခင္းေတြနဲ႕
ဘဝကို ရွည္ၾကာေဆြးေျမ႕ေအာင္ ျဖဳန္းတီးေနမယ့္အစား
လာသာလာခဲ့ပါကြယ္
ခ်စ္ျခင္းမွာ ျပႆနာမ်ားစြာရွိတယ္ ဆိုရင္လည္း သူတို႕ပါေခၚလာခဲ့
(လူသာလာပါ ျပႆနာ ေခၚမလာပါနဲ႕ ဆိုျပီး ခ်စ္ျခင္းေပၚ ဆက္ဆံေရး မက်ဲပါရေစနဲ႕)

အလြမ္းဆိုတာ
ၾကာရွည္ စြဲေသာက္လို႕မေကာင္းတဲ့ေဆးခါး
လူကို ေျဖးေျဖးခ်င္း ခ်ည့္နဲ႕သြားေစတဲ့ အတြင္းဒဏ္
ေဆးေသာက္လို႕လည္း မရ..ပစ္ထားရင္လည္း မျဖစ္ျပန္…

ဆိုေတာ့ေလ
ရင္ထဲက စိတ္သြားတိုင္း ရွည္လ်ားဖားေဝေနတတ္တဲ့အလြမ္းေတြကို
အခ်ိန္မီ ရိတ္သိမ္းပါေတာ့ခ်စ္သူရယ္..
လင္းဒီပ
၂၃.၁၁.၀၈

(သံုးထားတဲ့ပံုေလး သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ရဲ႕ လက္ရာပါ)

စကၠဴေပၚက လမင္းငယ္

စကၠဴေလွေလးေတြေမွ်ာတဲ့ စမ္းေခ်ာင္းေလးကို လြမ္းသလို
စကၠဴေလယာဥ္ပ်ံေလးေတြလႊတ္ခဲ့တဲ့ ကြင္းျပင္ေလးကိုလြမ္းခဲ့
စကၠဴစြန္ေလးေတြ ျဖတ္ခ့ဲတဲ့ အျပာေရာင္ေကာင္းကင္ႏုႏုကို လြမ္းခဲ့
စကၠဴျမားေလးေတြ နင့္ဆံၾကားလွမ္းပစ္ရင္း..
နားေထာင္ဖူးတဲ့ ဆည္းလည္းသံ လြင္လြင္ေလး လြမ္းခဲ့

ငယ္ငယ္က စာရြက္ေပၚခ်ေရးတဲ့ဇာတ္ညႊန္း နဲ႕
ေရွ႕ကလမ္းက တေသြးစီ တေရာင္စီ
နင္ဆြဲျပတဲ့ စာရြက္ေပၚက အိမ္ပံုေလး
ေလာက တနံတလ်ား ငါ အခုထိရွာမေတြ႕ေသးတာ

အိပ္မေပ်ာ္တဲ့ ညေတြဆို စကၠဴေလယာဥ္ပ်ံေလးေတြ လုပ္ျပီး
နင္ရွိမယ့္ အရပ္ဆီ ငါလွမ္းလွမ္းပစ္လႊတ္မိခဲ့
ခုေတာ့
နင္က ငါ့အတြက္
ဝါက်င့္က်င့္ စကၠဴတစ္ရြက္ေပၚ က်က်န္ရစ္ခဲ့ရတဲ့
ဂႏၱဝင္လမင္းငယ္။
လင္းဒီပ
၁၆.၁၁.၀၈
Photo Source: picture by mytche
photobucket.com

ခ်စ္သူရွိတဲ့ျမိဳ႕

ၾကိဳဆိုပါ၏ဆိုတဲ့ ျမိဳ႕အဝင္ေလးက
သူကိုယ္တိုင္ ထြက္ၾကိဳသလို ရင္ကိုေႏြးေအာင္ လင္းတယ္။

ေဟာဒီကားၾကီးက
ကားဆရာၾကီး ေမာင္းလာတာမဟုတ္ဘူး
ငါ့အလြမ္းနဲ႕ငါ
တစ္ညလံုး ဇြတ္ၾကမ္း ကဆုန္ဆိုင္းလာခဲ့တာ..
တျခားခရီးသည္ေတြေတာင္မသိလိုက္ဘူး။
သူတို႕ေတြက အိပ္ငိုက္ရင္း လိုက္လာၾက..
ငါက အလြမ္းေလာင္စာေတြနဲ႕ေမာင္း
ျမိဳ႕ေတြ တစ္ျမိဳ႕ျပီး တစ္ျမိဳ႕ ေက်ာ္ခဲ့
လမ္းေပၚခ်ခင္းထားတဲ့လေရာင္နဲ႕ ၾကယ္ေလးေတြကိုႏႈတ္ဆက္ခဲ့

ဘဝမွာ ဘယ္ခရီးမွ ဒီေလာက္ ရင္မခုန္ဖူးဘူး
စိတ္ထဲမွာ ျမိဳ႕တစ္ျမိဳ႕ကို သြားေနတာနဲ႕မတူ
ပန္းတိုင္ဆီ ေျပးေနတဲ့ အေျပးသမားတစ္ေယာက္လိုေပါ့
မိုင္တိုင္ေလးေတြကို တစ္ခုခ်င္း တစ္ခုခ်င္း ေရတြက္သြားရတာ
ပန္းၾကိဳက္တဲ့လူတစ္ေယာက္
ပန္းေတြ တစ္ပြင့္ခ်င္း တစ္ပြင့္ခ်င္း ေကာက္ေရေနရတဲ့ ၾကည္ႏူးမႈမ်ိဳး

အလြမ္းေတြကလည္းလူကိုယံုေအာင္ သိပ္ေျပာတတ္တာေလ
ေရွ႕တျပဆို ေရာက္ပါျပီတဲ့
ဒါေပမယ့္ ငါေတာ့ယံုတယ္
အရင္ထက္စာရင္ အမ်ားၾကီးနီးလာခဲ့ျပီလို႕

ညီမေလးေရ..
ငါ့ကိုၾကိဳပါ
တျခား ဘာမွမလို..
မင္း အမွန္တကယ္ေပးကမ္းဖို႕ အဆင္သင့္ျဖစ္ေနတဲ့
ခ်စ္ျခင္းေတြကို ပန္းလိုပန္လာခဲ့ပါကြယ္..
ငါ့ေအာင္စာရင္းေလး ငါ
နားနဲ႕ဆတ္ဆတ္ ဖတ္ပါရေစေတာ့ကြယ္..

လင္းဒီပ
၁၂.၁၁.၀၈
(ဓာတ္ပံုေလးက သူငယ္ခ်င္းနန္း ရိုက္ထားတာေလး ယူသံုးတာပါ။)

ခ်စ္သူ႕ဖတ္စာ(၂)

နံရိုးအက်ိဳးၾကီးနဲ႕ ဖန္ဆင္းမွေတာ့
မင္းမိန္းမ ရုပ္ဆိုးဆိုးၾကီးပဲရမွာေပါ့တဲ့
အာဒံက ငါ့ကိုေနာက္တယ္..
အလကားပါ ခ်စ္သူရယ္
သူ႕ဧ၀ ကမွ မေသးမွ်င္ ပံုမ်ိဳး

တကယ္ေတာ့ ဘဝမွာ ဘာမွမလို
ခ်စ္သူေလးက ႏွင္းဆီဖူးေလးလို ႏုျပီးလွေနဖို႕မလို
ပညာေတြအမ်ားၾကီးတတ္ျပီး စာၾကည့္တိုက္ၾကီးျဖစ္ေနဖို႕မလို
ေရႊေရာင္ အေဆာင္သဥၨာထဲက ဆင္းလာသူေလးျဖစ္ေနဖို႕လည္းမလို

အခ်စ္ကို ေရးတတ္ ဖတ္တတ္ရင္
အမုန္းကို ျငိမ္းတတ္ သတ္တတ္ရင္
အလြမ္းကို ေခ်ာ႕ေမာ့ကိုင္တြယ္တတ္ရင္
ေနာက္
စင္စင္ၾကယ္ၾကယ္ေလး ရယ္ေမာေပ်ာ္ရႊင္တတ္ရင္
တစ္ေယာက္ထိရွသြားတဲ့ ဓားဒဏ္ရာကို တစ္ေယာက္က ကုသေပးတတ္ရင္
တစ္ေယာက္ရဲ႕မိုးဥတုအတြက္ တစ္ေယာက္က မိုးစဲေနေလးျဖစ္ရင္
ေတာ္ျပီ..

ေက်ာက္ခင္းလမ္းေလးဆိုရင္ေတာင္ နားလည္ျခင္းေတြခ်ခင္းျပီး
အတူတူေလွ်ာက္တဲ့အခါ ထူးျခားစြာ ပန္းေတြပြင့္ေနတတ္ေၾကာင္း
ကၽြန္ေတာ္မေမာတမ္း ေျပာျပေနမိေပါ့။
လင္းဒီပ
၉.၁၁.၀၈
Photo Source: picture by piggy4288
Photobucket.com

ခ်စ္သူ႕ဖတ္စာ

မီးနီ ခဏခဏျဖတ္ေမာင္းလို႕ဆိုျပီး
ခ်စ္သူလိုင္စင္ေလးေတာ့ မရုတ္သိမ္းလိုက္ပါနဲ႕
ငါ့ရဲေမေလးရယ္
ငါ့က ကားတစ္စီးဆိုေပမယ့္ ဟိုဟိုဒီဒီေတာ့ ေလွ်ာက္မေမာင္းတတ္ဘူး
မင္းခင္းထားတဲ့ လမ္းေလးေပၚေမာင္းရင္း
တခါတေလလည္း မီးနီျဖတ္မိတာေပါ့ကြယ္။

ၾကမ္းၾကမ္းတမ္းတမ္း ကစားသမားတစ္ေယာက္ဆိုျပီး
အနီကတ္ကေလးျပ မ်က္ႏွာထားတင္းတင္းေလးနဲ႕ ကြင္းျပင္မထုတ္ပါနဲ႕
ငါ့ဒိုင္လူၾကီးမေလးရယ္
ငါက ကြင္းတကာလွည့္ကစားေနတဲ့ ေၾကးစားကစားသမားေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး
မင္းသတ္မွတ္ထားတဲ့ကြင္းေလးထဲမွာ
ႏွစ္ပြဲရႈံး တစ္ပြဲသေရနဲ႕ အမွတ္ရဖို႕ ေျပးလႊားေနရတာပါ။

ဘာေတြေရးထားမွန္းမသိဘူး ဆိုျပီး
ငါ့အေျဖလႊာကို မင္နီေတြ ဝိုင္းျပီး ၾကက္ေျခေတြ ခတ္မပစ္လိုက္ပါနဲ႕
ငါ့ဆရာမေလးရယ္
ငါက ေတြ႕သမွ်စာေမးပြဲ လိုက္ေျဖေနတဲ့ စာၾကမ္းပိုးတစ္ေယာက္လည္းမဟုတ္ဘူး
ဒီစာေမးပြဲေလးမွမေအာင္ရင္ လူေမႊးလူေတာင္ေျပာင္မွာ မဟုတ္လို႕
ၾကိဳးၾကိဳးစားစားနဲ႕ ေတြးတတ္သေလာက္ ခ်ေရးထားမိတာပါ။
လင္းဒီပ
၆.၁၁.၀၈

Photo Source: picture by ngocvn123

media.photobucket.com

ဆိုင္ကယ္ရယ္ မခိုင္ရယ္..

ကၽြန္ေတာ္ ဒီျမိဳ႕ေလးကို ေရာက္ခါစက ဆိုင္ကယ္လံုးဝမစီးတတ္။site ထဲေနရေတာ့ ဆိုင္ကယ္ မစီးတတ္ရင္ ေျခေထာက္ က်ိဳးေနသလို။ေနာက္ျပီးေတာ့ အားလံုးက ဆိုင္ကယ္ေတြစီးေန..ေနကလည္းပူ..ကုန္းတက္ ကုန္းဆင္းေတြ လည္းမ်ားေတာ့ စက္ဘီးနဲ႕ကဘယ္လိုမွ အဆင္မေျပဘူး။ ရန္ကုန္မွာစက္ဘီးစီးတာ ဘာမွမျဖစ္ေပမယ့္ site ထဲမွာဆိုင္ကယ္ေတြ ရွိရက္နဲ႕ စက္ဘီးေပၚ တက္ခြဖို႕ကလည္း အေလွာင္ခံရတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လည္း ဆိုင္ကယ္စီးတတ္ေအာင္ လုပ္ရပါေတာ့တယ္။ သင္ေပးတဲ့ ညီေလးေတြ ကလည္း အစ္ကိုဘာမွမေၾကာက္္္နဲ႕ စက္ဘီးစီးတတ္ရင္ ဆိုင္ကယ္စီးတတ္တယ္ ။ အတူတူပဲ ရဲရဲသာစီးတဲ့။
စ စီးစီးခ်င္းမွာ speed က ဘယ္လိုမွမမွန္ ရွည္ျပီး တစ္ေယာက္တည္း residence site ဘက္ စီးခ်သြားတာ..အို ေလေလးက တဝွီးဝွီး ဟုတ္ေနတာ။ ခဏလည္းေနေရာ..angle က်ဥ္းက်ဥ္းကို အရွိန္မေလ်ာ႕ဘဲ ေကြ႕ခ်လိုက္တာ..ဘိုင္းကနဲကို ပစ္လဲ…ဆိုင္ကယ္တျခား လူတျခား ..ဘယ္သူမွ ထူမယ့္လူမရွိ။ တစ္ေယာက္တည္း ေထာ့နဲ႕ေထာ့နဲ႕ေလး ေလွ်ာက္လာ..ဆိုင္ကယ္ကို ျဖည္းျဖည္း ျပန္ထူျပီး ျပန္စီး လာရတယ္။ အဲလိုေလးနဲ႕ဟိုနားဒီနား ေတာင္စီးေျမာက္စီးေပါ့။

ကိုယ္ကသာမဟုတ္ေသးတာ လူေတာ့ တင္စီးခ်င္တယ္။တစ္ညေပါ့ ..ကၽြန္ေတာ္တို႕ Main Building Site ကေန ဟိုဘက္ Residence Site ကိုလိုက္ခဲ့ဆိုျပီး ကၽြန္ေတာ့္အထက္အင္ဂ်င္နီယာက ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ မခိုင္ကို လွမ္းေခၚတယ္။ မခိုင္က ပ်ဥ္းမနားသူ..အင္ဂ်င္နီယာ..ဆုိင္ကယ္ကို မြတ္ေနေအာင္ စီးတတ္တာ။ဒါေပမယ့္ ဒီတစ္ခါေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း သူမ်ားကို အလြန္တင္ခ်င္တယ္။ မခိုင္ နင္ေနာက္က စီးဆိုေတာ့ သူက မယံုသလို..ဒီပ နင္ျဖစ္လို႕လားတဲ့။ သူ မယံုလည္း မယံုခ်င္စရာ…သူက မဘုတ္ဆံုေလး(ၾကားရင္ ကၽြန္ေတာ့္ကိုသတ္မွာ..:P)..ကၽြန္ေတာ္က ပိန္ပိန္ရွည္ရွည္..သူ႕ weight ကို ကၽြန္ေတာ္ ႏုိင္မယ္လို႕ သူလံုးဝမယံုၾကည္။ လာပါဟာ နင္ကလည္း…ကၽြန္ေတာ္ အတင္းေခၚေတာ့ သူ႕ကိုယ္သူ ျဖစ္ခ်င္ရာျဖစ္လို႕ ပိုင္းျဖတ္ လိုက္ပံုရတယ္..ေအးေအး..ေသခ်ာေတာ့စီးေနာ္.တဲ့..သူ႕ကိုယ့္ၾကီး တက္လုိက္ေတာ့ ဆိုင္ကယ္က အိကနဲပဲ..ကၽြန္ေတာ္ကလည္း ဂီယာထိုး..ထြက္ခ်လာ..ဆိုင္ကယ္ကေတာင္ယိမ္းလုိက္..ေျမာက္ယိမ္းလိုက္နဲ႕ ..ကၽြန္ေတာ့္ဆိုင္ကယ္ၾကည့္ျပီး ႏႈတ္ဆက္မယ္ လုပ္ေနတဲ့ လံုျခံဳေရးအဖိုးၾကီးက ႏႈတ္မဆက္ရဲဘဲ လမ္းေဘးေျပးကပ္တယ္။ ဟုတ္တယ္ေလ အသက္နဲ႕ရင္းျပီးေတာ့ ဘယ္သူက ႏႈတ္ဆက္ရဲမွာလည္း..ေနာက္ကေန မခိုင္ကလည္း အသံေပါင္းစံုနဲ႕အားေပးလာတာ..ဟဲ့ဟဲ့ ရပ္လုိက္ အို လဲေတာ့မွာပဲ.. အမေလး.. အဲလိုနဲ႕ယိုင္ထိုးယိုင္ထိုးနဲ႕ Residence ေတာ့ေရာက္သြားတယ္။ အျပန္က်ေတာ့ မခိုင္က အမိန္႕ထုတ္တယ္။ေတာ္ျပီ နင္ေနာက္ကပဲ လိုက္ေတာ့တဲ့။ဒါနဲ႕ကၽြန္ေတာ္လည္း ျငိမ္ျငိမ္ေလးပဲ ေအးဆိုျပီး ေနာက္က ထိုင္မယ္လုပ္ေတာ့ သူကမိန္းကေလးေလ။ ခြထိုင္ဖို႕က လည္းမသင့္ေတာ္။ ကၽြန္ေတာ္မွာ ေနာက္က မိန္းမထိုင္ေလးထိုင္ျပီး ျပန္လိုက္လာရတယ္။ ဒါကို ခုနက ႏႈတ္ဆက္ခြင့္မရလိုက္တဲ့ လံုျခံဳေရး အဖိုးၾကီးကထြက္လာျပီး ဘာမွမေျပာပဲ ျပံဳးျပံဳးၾကီးလုပ္လို႕။
လင္းဒီပ
၅.၁၁.၀၈

Photo Source: picture by koji1270

http://www.media.photobucket.com/

ျပီးခဲ့တဲ့ တနဂၤေႏြ

တိုက္အျမင့္ၾကီးေတြေပၚတက္ၾကည့္တယ္
တစ္ေယာက္မွ မရွိဘူး
ျပန္ဆင္းလာခ့ဲတယ္
ေမာလိုက္တာ။

လမ္းေတြဆံုးေအာင္ ေလွ်ာက္ၾကည့္တယ္
တစ္ေယာက္မွ မေတြ႕ဘူး။
တယ္လီဖုန္းနံပါတ္ေတြ ႏွိပ္ၾကည့္တယ္
တစ္ေယာက္မွ မကိုင္ဘူး။

ပင္လယ္ဘက္မွာလား ျမစ္ေခ်ာင္းေတြဆီမွာလား
အရိပ္ေကာင္းတဲ့သစ္ပင္ေတြ နားမွာလား
လုိက္ရွာတယ္ မေတြ႕ဘူး။

တိမ္ေတြကိုေတာ့ ေငးၾကည့္ရံုပဲ တတ္ႏုိင္တယ္
ကိုယ္က ငွက္တစ္ေကာင္မွ မဟုတ္တာ။

လက္ေလွ်ာ႕ျပီး ျပန္လာလိုက္တယ္
မီးေတြမွိတ္ျပီး တိတ္ဆိတ္ေနတဲ့ ကိုယ့္ အခန္းက်ဥ္းက်ဥ္းေလးဆီ
ေနာက္ ေအးစက္စက္ ထမင္းေလးကို ညေနစာလို႕ အမည္တတ္ျပီး
စားပြဲေပၚက ပန္းေျခာက္ေလးေတြထိုးထားတဲ့ ပန္းအိုးေလးကို သူငယ္ခ်င္းလို႕ေခၚလိုက္တယ္။
ေမေမရယ္
သားပ်င္းလိုက္တာ..
လင္းဒီပ
၃.၁၁.၀၈
Photo Source: picture by angelikastngl
Photobucket.com