တကိုယ္ရည္ရန္ပြဲ

လက္သီးထိုးမေကာင္းတဲ့ေကာင္
သေဘာမေကာင္းသင့္ဘူး ။

ငါတို႕ တစ္ခန္းရပ္လိုက္ၾကပါတယ္
ငါတို႕ အဆင္ေျပမယ္ထင္ျပီး ေပါင္းစပ္ၾကည့္ျပီးေနာက္
ငါတုိ႕ ဘဝေတြကို ေကာ့ေတးစပ္သလို စပ္ၾကည့္ျပီးေနာက္

ရိုးသားမႈရွိရင္ ကိစၥတိုင္းဟာ ေခါင္းဝင္ကိုယ္ဆန္႕ ျဖစ္တယ္လို႕
(အဲသလို) ငါက ရိုးအ ။

ငါက
လက္ေပၚတက္လာတဲ့ ပုရြက္ဆိတ္ကေလးကအစ
တေလးတစားဆက္ဆံတတ္လြန္း
တစ္ဖက္သားရဲ႕ အခြင့္အေရးကိုခ်ည့္ၾကည့္လြန္းေတာ့
ဘက္မွန္ကိုပဲၾကည့္ျပီး ကားေမာင္းသူလို ့ျဖစ္ေနလား ။

မ်က္ရည္ကို ဇာတ္လမ္းအေလ်ာက္ လိုအပ္သေလာက္ပဲ
လိုအပ္တာထက္ပို ငိုမျပတတ္တတ္တဲ့ ဇာတ္ေကာင္ပါ
ဇာတ္ခံုၾကီးေပၚ မင္းတို႕က အိုဗာအက္တင္ေတြ လုပ္ျပလိုက္သမွ်
ငါ့မွာ အေယာင္ေယာင္အမွားမွားနဲ႕
စိတ္ကူးရုပ္ရွင္ေတြမ်ားလြန္းတဲ့ ေခတ္ၾကီးထဲ ။

ငါက
စကားေျပာမေကာင္းခဲ့သူ
ပလီစိေျခာက္ခ်က္စကားလံုးေတြကို ပက္က်ိကို ရြံသလိုမ်ိဳး ရြံတတ္သူ
တကယ္ဆို စကားလံုးေတြမွာ ေဆးသၾကားမ်ားေနခဲ့တာလည္း
အခ်ဥ္ေတြပါကြာဆိုတဲ့ ေစာ္ကားနည္းတစ္မ်ိဳးေပါ့ ။

မာနက ကိေလသာတစ္မ်ိဳးမွန္း ငါသိတယ္
ငါ့ေမြးရာပါရိုးသားခက္ထန္မႈအတြက္ေတာ့
ငါက မာနနည္းနည္းၾကီးတယ္
ငါက အထူအပါးနားမလည္ဘူးပဲ ဆိုပါစို႕ ။

လင္းဒီပ
၁၁.၁၁.၁၁

(ဒီကဗ်ာေလးကေတာ့ ရွတတေလးပါ ။ ခရီးကေလး သြားစရာရွိတာမို႕ သံုးပတ္ေလာက္ ေပ်ာက္ေနပါဦးမယ္ ။ ျပန္လာတဲ့အခါ တဂ္ထားသူမ်ားကိုလည္း တဂ္ေၾကြးဆပ္ပါမယ္ ။ အီးဘြတ္ခ္ လုပ္မယ့္သူမ်ားကိုလည္း အခ်ိန္မွီ စာမူေပးႏိုင္ေအာင္လုပ္ပါမယ္ ။ ကဗ်ာခ်ိဳခ်ိဳေလးေတြ မေရးျဖစ္တာ ၾကာျပီျဖစ္ေနလို႕ ျပန္လာရင္ေတာ့ ေရးပါဦးမယ္ ။ အားလံုးပဲ ကိုယ္စိတ္ႏွစ္ပါး က်န္းမာခ်မ္းသာၾကပါေစ … လင္းဒီပ ေမတၱာေဝသည္ ျပည္သူေတြ က်န္းမာၾကပါေစ :P)

ဗီလိန္

ခုိးစားတဲ့သစ္သီး ပိုခ်ိဳခဲ့သလား

က်န္စစ္သားနဲ႕ မဏိစႏၵာ ဝွက္ထားတဲ့ စကားထာပဲ ။

“မင္းရဲ႕အခ်စ္တို႕ ရရွိဖို႕

အလွပဆံုးေသာ ပန္းတစ္ပြင့္ အခ်ိဳသာဆံုးစကား

ႏႈတ္ခမ္းပါးက အျပံဳးအတုနဲ႕ ငါ မုသား သံုးလိုက္”

မာရဇၨရဲ႕သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ ။

ေတာက္ေလာင္တဲ့အရာကို ရဖို႕

ညစ္ႏြမ္းတဲ့လက္တစ္စံု

လူဆိုးၾကီး ဗိုလ္ေအာင္ဒင္ ငိုလိုက္မိသလား ။

မိန္းမဖ်က္ရင္ ျပည္ပ်က္သတဲ့

အလိုရမၼက္မ်ား ခိုင္းေစရာ

ျမိဳ႕ၾကီးမ်ား က်ဆံုးေစဖို႕ ။

ည ကို မီးမွိတ္လိုက္ျပီ

အမွားကို ပိပိရိရိ က်ဴးလြန္ဖို႕

လြန္က်ဴးတတ္ေသာစိတ္မ်ား တြားတက္

ေျခသံလံုေသာ စင္းလဲမႈမ်ား တဖြားဖြား

(ညေမႊးပန္းကေလးေရ)

မင္းရနံ႕မွာ ငါ့ရမၼက္က အေပ်ာ္လြန္ခဲ့ေပါ့ ။

လင္းဒီပ

၀၄.၁၁.၁၁

ဆရာေမာင္သာႏိုးက က်န္စစ္သားနဲ႕ မဏိစႏၵာအေၾကာင္းကို “ခိုးစားတဲ့သစ္သီး”ဆိုျပီး အက္ေဆးတစ္ပုဒ္ေရးခဲ့ဖူးပါတယ္ ။ အဲဒီစာသားေလးကို ၾကိဳက္လို႕ ယူသံုးထားပါတယ္ ။

ရွင္သန္ျခင္းမွတ္စုတို

ဘဝက အျမင့္ၾကီး

လႈိင္းစီးသလိုလား ရိုလာကိုစတာစီးသလိုလား

ဘဝက အျမင့္ၾကီး

နဂို အျမင့္ေၾကာက္တဲ့စိတ္နဲ႕ အစြန္နား သြားေငးမၾကည့္ရဲဘူး

အျမင့္ေရာက္လို႕ ဘဝင္မျမင့္တတ္ေပမယ့္ ျပဳတ္က်မွာေတာ့ ေၾကာက္တယ္ ။

ဘဝက အျမင့္ၾကီး

သူလည္း အျမင့္ၾကီး ငါလည္းအျမင့္ၾကီး

ဘဝက ရဟတ္စီးသလိုၾကီး တဝွီးဝွီးနဲ႕ ျမင့္တက္သြားရ

ဘဝက အျမင့္ၾကီး

တခ်ိဳ႕ကိစၥမ်ားအတြက္ တဟီးဟီး (ျမင္းၾကီးလို ဟီလာတိုက္ျပီးေပ်ာ္)

တခ်ိဳ႕ကိစၥမ်ားအတြက္ တဟီးဟီး(က်က္သေရမရွိေအာင္ ငို)

ငယ္တုန္းေတာ့ ေပ်ာ္တာေပါ့ ဘဝအျမင့္ၾကီးကို စီးရတာ စိတ္လႈပ္ရွားဖို႕ေကာင္း

ဂ်င္းေဘာင္းဘီ စီးကရက္လက္ၾကားညွပ္ ကဗ်ာဖတ္လို႕

ေခ်ာကလက္နံ႕သင္းတဲ့ ႏွင္းဆီခင္းမ်ားလည္း ရွိလို႕

ၾကီးေတာ့ ေၾကာက္တတ္လာတယ္

အလႈပ္အရွား အထိုင္အထေတြ မေကာင္း

ေရာက္တဲ့ေနရာ ျပဳတ္မက်ေအာင္ ေပကပ္ေနရ

ေတာက္တဲ့လို တြယ္ကပ္ထားရ

တဟီးဟီးေတာ့ တဟီးဟီးျဖစ္ေနတုန္းပဲ ။

သိၾကတဲ့အတိုင္း

ေနလို႕ ထိုင္လို႕မရ

တခါတေလ ဘုရားေလး ေျပးရွိခုိးလိုက္

တခါတေလ ပုလင္းကေလးနဲ႕ အေမာေျဖလိုက္

ဒီလိုပဲ ေၾကာက္စိတ္ကို အာသာေျဖေနရ

မျမင္ရတဲ့တေစၦမ်ားက ဘဝအခန္းအျမင့္ၾကီးထဲ ေျခာက္လွန္႕

ဘဝက အျမင့္ၾကီး။

လင္းဒီပ

၃၁.၁၀.၁၁

ခ်စ္သူ႕ဖတ္စာ(၁၀)

ငါ့ကို လူယဥ္ေက်းလို႕ မင္းလက္ခံမယ္ဆုိ
ျခံစည္းရိုးအျမင့္ၾကီးေတြ ထပ္မလိုပါဘူး ။

စကၠဴပန္းကေလးလို
ရနံ႕ေတြ ဖြက္ဖြက္ျပီး ငါ့ကို စိတ္ေကာက္ခ်င္တုန္းလား ။

တစ္ေယာက္နဲ႕တစ္ေယာက္ေတြ႕ဖို႕
လူကူးမ်ဥ္းက်ားရွာရမယ့္ အရြယ္ေတြမွ မဟုတ္ေတာ့တာ ။

ကံေကာင္းခ်င္ေတာ့
မင္းနဲ႕ေတြ႕မယ့္ေန႕မွ ငါ့မ်က္မွန္ၾကီးလည္း ကြဲသြားတယ္ ။

အခု အသည္းအားေဆးေတြ ေသာက္ေနရတာ
ငယ္ငယ္က ခဏခဏ အသည္းကြဲခဲ့တဲ့ဒဏ္ေတြလို႕
မင္းကို စခ်င္ ေနာက္ခ်င္လို႕ ။

ဘုရားသြားေက်ာင္းတက္ေဖာ္ၾကီးရယ္
ကိုယ့္လမ္းကိုယ္ေလွ်ာက္
ကံရွိသေလာက္ ေဝးခဲ့ၾကဖူးတာ
ထားလိုက္ပါစို႕ကြယ္ ။

လင္းဒီပ

၀၂.၁၀.၁၁

မသိျခင္းပစ္မွတ္မ်ား

ျမားေတြ
ေလထဲ
ရည္ရြယ္ရာမဲ့ ပစ္လႊတ္ခဲ့
မိတ္ေဆြမ်ားလည္း ထိသြားႏိုင္သည္ ။
ရန္သူမ်ားလည္း ထိသြားႏိုင္သည္။

မမွတ္မိေတာ့ပါ
ျမားဦးမွာ အဆိပ္လူးခဲ့သလား ။

မမွတ္မိေတာ့ပါ
ျမားဦးမွာ ေမတၱာလူးခဲ့သလား ။

မုန္းသူမ်ားလည္း ခ်စ္သြားႏိုင္သည္ ။
ခ်စ္သူမ်ားလည္း မုန္းသြားႏိုင္သည္ ။

(မမွတ္မိေတာ့ပါ)
တစ္ဘဝလံုး
ျမားမ်ားစြာ
ရည္ရြယ္ရာမဲ့ ပစ္လႊတ္ခဲ့ဖူးျပီ ။

လင္းဒီပ
၂၉.၀၉.၁၁

မီးေသေနတဲ့ေန႕မ်ား

မေပ်ာ္ဘူးကြယ္....

မေပ်ာ္တဲ့စိတ္ကေလး

အရည္ေပ်ာ္မသြားဖို႕အေရး

အားတင္းေအးခဲ....

မေပ်ာ္တဲ့စိတ္ကေလး

အရည္ေပ်ာ္မသြားဖို႕အေရး

ေအးခဲအားတင္း....

ေနရင္းက

မေပ်ာ္ပါဘူးကြယ္ ။

လင္းဒီပ

၂၆.၀၉.၁၁

ဖတ္မိေတာ့လည္းကဗ်ာ(၆)

တူျပီ ေအာ္တဲ့လူနဲ႕

ေျမလွန္ရွာတဲ့လူနဲ႕

ကမာၻၾကီးရဲ႕ ကစားနည္းေတြက ဟုိတုန္းကအတိုင္း ။

ေနာက္တစ္ခါ မင္း ထပ္မရံံႈးမခ်င္း မင္းႏိုင္တယ္

ေနာက္တစ္ခါ ငါ ထပ္မရံႈးမခ်င္း ငါႏိုင္တယ္ ။

ႏိုင္တဲ့သူ အလံစိုက္

ရႈံးတဲ့သူ အံက်ိတ္ေၾကကြဲ

ျငိမ္းခ်မ္းျခင္းဆိုတာ မိုးေျပးေလးပါပဲ ။

လင္းဒီပ

၂၁.၀၉.၁၁

ဘာသာျပန္

ကၽြန္ေတာ္တို႕ ေနစဥ္ဘဝ/ေန႕စဥ္ဘဝ ေတြကို ျမင္သလို ဘာသာျပန္ၾကည့္တာကို စာေရးတာလို႕ပင္ ေျပာရမည္ ထင္ပါသည္ ။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ဘဝကို လာေရာက္ထိခတ္လာသမွ် အပူအေအးခံစားမႈေတြကို ျပန္လည္တံု႕ျပန္ခဲ့ရသည္ ။ တကယ္ဆို ကၽြန္ေတာ္တို႕ အားလံုးသည္ လြတ္လပ္သူမ်ား မဟုတ္ၾက ။ တစံုတရာထက္ မကေသာ ခ်ည္ေႏွာင္မႈေတြ ရက္ေဖာက္ျပီး တတိတိစားေနတဲ့ အခ်ိန္နာရီေတြၾကားမွာ ဘဝဆိုတဲ့ ပညတ္တစ္ခုစီကို ပိုင္ဆိုင္ထားရသည္ ။ မလြတ္လပ္သူမ်ားဆိုေသာ စကားကို အနည္းငယ္ ေျပာလိုပါသည္ ။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ဘဝကို ရကတည္းက မသိသာစြာပင္ ရွင္သန္ခ်င္စိတ္ ရွင္သန္ျခင္း၏ခ်ည္ေႏွာင္မႈ ခံခဲ့ရသည္ ။

ထိုထိုဤဤျဖတ္သန္းၾကီးျပင္းရင္း ခ်စ္သူ ခင္သူမ်ား၏ အမုန္းကို မခံယူရဲေသာစိတ္ ၊ ပိုင္ဆိုင္ခ်င္ေသာ သက္ရွိသက္မဲ့မ်ားကို အဆံုးရံႈး မခံရဲေသာစိတ္ ၊ ေသျခင္းကို ရင္မဆိုင္ခ်င္ေသးေသာစိတ္ စသည္တို႕ျဖင့္ ေနထိုင္ခဲ့ၾကသည္ ။ ထိုသို႕ေသာ ခ်ည္ေႏွာင္မႈမ်ား မလြတ္လပ္မႈမ်ားေၾကာင့္ပင္ အမွားမ်ား မရိုးသားမႈမ်ားကိုလည္း ၾကံခဲ့ ေျပာခဲ့ ျပဳခဲ့ မိၾကသည္ ။ တစ္ေန႕တာလံုး ေျဖာင့္မွတ္စြာ ျဖတ္သန္းမိပါရဲ႕လား မုသားကင္းကင္း ေနထိုင္ခဲ့ပါရဲ႕လားဟု စမ္းစစ္မိေသာအခါ မျဖဴေသာ အျပဳအမူမ်ားအတြက္ ဝမ္းနည္းမိသည္ ။ လူနဲ႕အက်ၤ ီသီခ်င္းေလးကို အဖန္ဖန္ ညည္းမိသည္ ။ မလြတ္လပ္ျခင္းေတြေၾကာင့္ပဲ ထပ္ျပန္တလဲလဲ မွားယြင္းကာ သမုဒယ ေႏွာင္ၾကိဳးမ်ားၾကားမွာ သံသရာကို အခါခါ လည္မိေစခဲ့သည္ပင္ ။ လြတ္လပ္လာေသာတစ္ေန႕တြင္ ျဖဴေသာစကား ဆိုမိေပမည္ ။

မျဖဴေသာဘဝ မျဖဴစင္သူမ်ား အခ်င္းခ်င္း ရစ္ပတ္ေႏွာင္ဖြဲ႕ ေပ်ာ္ရႊင္ဝမ္းနည္းၾကရင္း စိတ္မ်ားစီးဆင္းရာကို ဘာသာျပန္ျခင္းအမႈအျဖစ္ ကၽြန္ေတာ္စာေရးခဲ့သည္ ။ ကၽြန္ေတာ့္စာမ်ားသည္ ကၽြန္ေတာ့္ဘဝေရာင္စံုေန႕စြဲ႕မ်ား ခံစားမႈမ်ားကို တစ္ခုေသာ အတိုင္းအတာထိ ထင္ဟပ္မိေပမည္ ။ ကၽြန္ေတာ့္ေပ်ာ္ရႊင္မႈ ကၽြန္ေတာ့္ဝမ္းနည္းမႈ ကၽြန္ေတာ့္ေကာင္းမႈ ကၽြန္ေတာ့္ဆိုးမႈ မ်ားကို ခ်ေရးစရာ စာမ်က္ႏွာေလးတစ္ခုအျဖစ္ ဘေလာဂ့္ေလးကို ကၽြန္ေတာ္ခ်စ္ခင္ခဲ့သည္ ။ ကၽြန္ေတာ့္မရိုးသားမႈမ်ားကို ရိုးသားစြာ ဝန္ခံခ်င္စိတ္ရွိေသာအခါ ဝန္ခံျပီး တခါတေလေတာ့လည္း ထိန္ဝွက္စြာ(လွပစြာ) စာပန္းခ်ီ ေရးျခယ္္မိသည္ ။

အခုေနာက္ပိုင္း ရိုးသားမႈ လြတ္လပ္မႈအေၾကာင္းကို အရင္ထက္ ပိုေတြးမိသည္ ။ ဘာလုပ္လုပ္ ရိုးသားၾကကြာလို႕ ေျပာၾကသူမ်ားကိုယ္တိုင္ ရာႏႈန္းျပည့္ ရိုးသားျဖဴစင္ဖုိ႕ မလြယ္ကူေၾကာင္း ေတြးမိေသာအခါ လူအျဖစ္၏ အားနည္းခ်က္ကို ကၽြန္ေတာ္ သတိခ်ပ္မိသည္ ။ မျမင္ႏိုင္ေသာ ခ်ည္ေႏွာင္မႈေတြ ၾကားမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႕က ၾကိဳးဆြဲရာ ။ စြန္လြတ္ေသာအခါ စြန္ကေလးကို ခ်ည္ေႏွာင္ထားေသာ(ဆိုင္းၾကိဳး) ၾကိဳးတစ္ေခ်ာင္းသာ ရွိသည္ ။ ထိုၾကိဳးကေလး ျပတ္လွ်က္ ေလထဲ ဝဲလြင့္သြားေသာ စြန္ကေလး လြတ္ေျမာက္သြားခဲ့ျပီ ။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ကေတာ့ စြန္ကေလးတစ္ေကာင္ထက္ ဆိုင္းၾကိဳးေတြ ပိုမ်ားခဲ့သည္ ။ ထိုဆိုင္းၾကိဳးမ်ားႏွင့္….ေလာကဓံရွစ္ပါး ကိုယ္ေလးလက္ဝန္ႏွင့္ ။ ထိုသို႕ ျဖတ္သန္းရင္း ဘဝေန႕ရက္မ်ား ထြက္ေပါက္တစ္ခုအျဖစ္ ထံုေဆးေကာင္းေကာင္းေလးတစ္မ်ိဳး ၊ ေလရႈရႈိက္စရာ ျပတင္းတံခါးေလးတစ္ခုအျဖစ္ စာေရးျခင္းအမႈ ကၽြန္ေတာ္မက္ေမာခဲ့ေပသည္ ။

ကၽြန္ေတာ္ငယ္ငယ္က ဒိုင္ယာရီထဲမွာ စာေရးသည္ ။ ေနာက္ေတာ့ ကဗ်ာစာအုပ္ကေလးေတြမွာ ေရးသည္ ။ အခုလို အင္တာနက္ေခတ္ေရာက္လာေတာ့ အြန္လိုင္းေပၚမွာ စာေရးျဖစ္ေတာ့သည္ ။ ဆိုရလွ်င္ အခုျပတင္းေပါက္က ပိုက်ယ္သည္ ။ ကၽြန္ေတာ့္ျပတင္းေပါက္မွ ကၽြန္ေတာ္က မိတ္ေဆြမ်ားကို ျမင္ရသလို ကၽြန္ေတာ့္ကိုလည္း မိတ္ေဆြမ်ားက ျမင္ရသည္ ။ အခုဆိုလွ်င္ ကၽြန္ေတာ့္ဘေလာဂ့္ေလးပင္ သံုးႏွစ္ျပည့္ေတာ့မည္ ။ စိတ္အေမာမ်ားကို ျဖည္ခ်ရင္း တဖက္အေမာမ်ားကို မွ်ေဝခံစားရင္း ေခတ္ၾကီးထဲ ကိုယ္စီးဆင္းမိသလို စီကံုးထားေသာ စာမ်က္ႏွာေလးတစ္ခု သံုးႏွစ္ရွိခဲ့ျပီ ။ ကၽြန္ေတာ့္ဘေလာဂ့္ေလးကို အခ်ိန္ေပးဖတ္ရႈၾကေသာ သူငယ္ခ်င္း ညီအစ္ကို ေမာင္ႏွမ အားလံုးကို အမွန္ပင္ ေက်းဇူးတင္မိပါသည္ ။

တကယ္ေတာ့ ျမစ္တစ္စင္း၏ စီးဆင္းမႈမ်ိဳးမွ်သာ ျဖစ္ပါသည္ ။ ကၽြန္ေတာ္က ခ်ိဳေသာသစ္သီးမ်ားကို ယူလာခဲ့သလို အမိႈက္သရုိက္မ်ားကို သယ္ေဆာင္ခဲ့မိေပလိမ့္မည္ ။ အမိႈက္ျဖစ္ခဲ့လွ်င္ ေတာင္းပန္လိုျပီး ခ်ိဳေသာသစ္သီးမ်ားအျဖစ္ စာခ်စ္သူမ်ား ခ်ိဳျမိန္ေစေသာအခါ ကၽြန္ေတာ္ တကယ္ေပ်ာ္ရႊင္မိေၾကာင္းေတာ့ ေျပာလိုပါသည္ ။ ဒီဘက္ႏွစ္မွာ ကၽြန္ေတာ္ စာေရးအားေလ်ာ႕လာသည္ ။ ျမစ္တစ္စင္း ေရစီးေႏွးလာသည္ပဲ ဆိုပါေတာ့ ။ ဆက္လက္ေတာ့ စီးဆင္းေနဦးမည္ဟု စီးဆင္းခြင့္ျပဳပါလို႕လည္း ကၽြန္ေတာ္ေျပာလိုပါသည္ ။ တတ္ႏိုင္သေရြ႕ ခ်ိဳေသာသစ္သီးမ်ားသာ ယူေဆာင္ခဲ့လိုျပီး အမႈိက္မ်ားပါလာခဲ့လွ်င္ေတာ့ ျမစ္တစ္စင္းက ေတာင္းပန္လိုပါသည္ ။

မေပ်ာ္ရႊင္စရာေတြထဲမွာ ေပ်ာ္ရႊင္ေအာင္ေနတတ္ဖို႕ မတည္ျငိမ္စရာေတြထဲမွာ တည္ျငိမ္ေအာင္ေနတတ္ဖို႕ ဘဝကို ကၽြန္ေတာ္တို႕ေတြ ရရွိခဲ့တာလို႕ပဲ နားလည္လက္ခံမိပါသည္ ။ ေႏွာင္ၾကိဳးမ်ားကို အတတ္ႏုိင္ဆံုး ေတြ႕ျမင္ေျဖေလ်ာ႕ရင္း လြတ္လပ္ေသာ ဘဝကိုယ္စီ ပိုင္ဆိုင္ဖို႕ ရိုးသားမႈမ်ားကို ေလးျမတ္ရင္း ဘေလာ့ေဒးအမွတ္တရအျဖစ္ ကၽြန္ေတာ္ေရးလိုက္ပါသည္ ။

(ကိုေအာင္(ပ်ဴႏိုင္ငံ)တဂ္ထားတဲ့ ဘေလာဂ့္ေဒးအမွတ္တရ ပိုစ့္ပါ ။ ကိုေအာင္ ေက်နပ္မယ္လို႕ ထင္ပါတယ္ ခင္ဗ်ား :) )

လင္းဒီပ

၃၀.၀၈.၁၁

ဘဝလည္ျပန္

တစ္ခါတည္း တစ္ခါတည္းနဲ႕
အခါခါလြဲခဲ့ေပါ့ …

ပုဂၢိဳလ္ခင္လို႕ မင္ခဲ့တဲ့တရားမ်ား
မျမင္ဖူးလို႕ ထင္ခဲ့တဲ့မူးျမစ္မ်ား
အငွားခႏၶာမွာ အစြဲမစဲ
အဝိဇၨာေရခဲျမစ္ထဲ ဘဝက ထံုက်င္ေအးခဲ ။

မင္းကို မွားေနတယ္ ေျပာရေအာင္ ငါကလည္း မမွန္ဘူး ။
ဒီလမ္း မဟုတ္ဘူး ျငင္းရေအာင္ ဘယ္လမ္းမွန္း ငါလည္း မသိဘူး ။

ပံုရိပ္ေယာင္ေတြ
ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ထင္ရင္း ရြတ္ၾကည့္လိုက္
ပံုရိပ္ေယာင္ေတြ
ဟာသတစ္ခုထင္ရင္း ရယ္ေမာလိုက္

ပံုရိပ္ေယာင္ေတြ
ေဒါသထြက္စရာတစ္ခုထင္ရင္း ေပါက္ကြဲလိုက္
ပံုရိပ္ေယာင္ေတြ
သနားစရာတစ္ခုထင္ရင္း စာနာလိုက္

ငါစားေနတဲ့အသီးက ေသျခင္းတရားနဲ႕ နီးတယ္ ။
ငါေနတဲ့ျမိဳ႕က ငရဲၾကီးရွစ္ထပ္နဲ႕ နီးတယ္ ။
ငါခ်စ္ေနတဲ့ မိန္းမက…
ငါသြားေနတဲ့ခရီးက …
ငါမွားေနတဲ့အမွားက…

စြန္႕လႊတ္လို႕ မရေသးေတာ့ စြန္လႊတ္ေနရတယ္ ။
ျပတ္သားလို႕ မျဖစ္ႏိုင္ေသးေတာ့လည္း ျပန္မွားေနရေတာ့တာပဲဲ ။

လင္းဒီပ
၁၄.၀၈.၁၁

လမ္းခြဲေတး(၂)

သံေယာဇဥ္ကိုင္းဖ်ားကိုင္းနား

အမွား ခိုနားမိခဲ့တဲ့

မလိမ္မိုးမလိမ္မာငွက္ကေလး ။

“မလိုအပ္ဘဲ စကားေတြ အမ်ားၾကီး ေျပာခဲ့မိတာ

မလိုအပ္ဘဲ ေဆးထိုးသလိုပဲ”

ရင္မခုန္ေၾကး ဆိုတဲ့

နားလည္မႈစာခၽြန္လႊာေလး အခါခါ စုတ္ျဖဲခဲ့မိ ။

အျငင္းဝါက်ေတြက

တစ္ခ်က္တည္း က်င္းဝင္ေနက်မို႕

ဘာမွ ထပ္မေျပာခ်င္ေတာ့ ။

ေပ်ာ္မယ္ မဟုတ္လား…

မလြမ္းတတ္သူမ်ား ၾကီးစိုးရာမွာ

မေတာင္းဘဲ ေပးခဲ့တာေတြနဲ႕

ေတာင္းျပီး မေပးခဲ့တာေတြအတြက္

ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ ။

လင္းဒီပ

၁၁.၀၈.၁၁

“လမ္းခြဲေတး”ဆိုတဲ့ ကဗ်ာေလးကို ဒီမွာ ေရးခဲ့ဖူးပါတယ္ ။

အကင္းမေသေသးတဲ့ ခံစားခ်က္ေတြအတြက္ ဒါေလး ထပ္ေရးပါတယ္ ။

လူေပ်ာ္ေလးခ်စ္သူ

(က)

ဒီျမိဳ႕ေလးကို ေရာက္ေတာ့မွ ကၽြန္ေတာ္သိထားတာထက္ ကမာၻရဲ႕ လည္ႏႈန္းက ပို ျမန္ေနတဲ့အေၾကာင္း ေမေမ့ကို ဖုန္းထဲမွာ ေျပာမိေတာ့ မဟုတ္ဘူးသားရဲ႕ မင္းေရာက္ေနတဲ့ ျမိဳ႕ေလးက ေမေမတို႕ျမိဳ႕မွာထက္ ကမာၻရဲ႕လည္ႏႈန္းက ပိုျမန္တာ ။ တကယ္လို႕ ေနာက္ထပ္ျမိဳ႕ၾကီးတစ္ခုကို မင္းေရာက္သြားတဲ့အခါ အဲဒိျမိဳ႕ေလးမွာထက္ ပိုျမန္တဲ့ လည္ႏႈန္းတစ္ခုကို ရင္ဆိုင္ရလိမ့္ဦးမယ္လို႕ ေမေမက ျပန္ေျဖတယ္ ။ ဆက္ျပီးေတာ့ … သား ကမာၻရဲ႕လည္ႏႈန္းကို သတိထားမိဖို႕ထက္ ကိုယ့္စိတ္ရဲ႕ အေရြ႕အသြားကို သတိခ်ပ္ေနဖို႕က ပို အေရးၾကီးတယ္ေနာ္ လို႕ ဖုန္းထဲကေန တခုတ္တရ မွာပါတယ္ ။

(ခ)

မေန႕ညက ျဖဴနဲ႕ ဖုန္းေျပာေတာ့ ကိုအလုပ္အကုိင္ အဆင္မေျပဘူးလို႕ ဟုိတစ္ခါ ေျပာတာနဲ႕ မမၾကီးကို ေျပာမိတယ္ ။ မမၾကီးက သူ႕သူငယ္ခ်င္းေတြရွိတဲ့ ေနာက္ တစ္ႏိုင္ငံကို ထပ္ကူးမလားလို႕ ေမးတယ္ ။ ကို ဘယ္လို သေဘာရလဲ ။ ၾကိဳးစားၾကည့္ခ်င္လား ။ ကၽြန္ေတာ္လည္း အံၾသသြားပါရဲ႕ ။ တခ်ိန္လံုး သူနဲ႕အတူတူ ျပန္ေနဖို႕ခ်ည့္ နားပူနားဆာလုပ္ေနတဲ့ ျဖဴ႕ပါးစပ္က စကားအဆန္းေတြ ၾကားရလို႕ပါ ။

မကူးခ်င္ပါဘူး ျဖဴရဲ႕ ။ ထပ္ကူးရင္ ျဖဴနဲ႕ ပိုေဝးသြားမွာေပါ့ ။ အခုအတုိင္းက ေလယာဥ္တစ္ဆင့္ပဲ စီးရတယ္ေလ ။ ကိုက ျဖဴနဲ႕ အေဝးၾကီးမွာ မေနခ်င္ဘူး ။ နီးနီးေလးမွာလည္း မေနခ်င္ဘူး ။ နားျငီးလို႕ ။

ကၽြန္ေတာ့္ကို ေျပာလို႕မရတဲ့ ျဖဴကေတာ့ ထံုးစံအတိုင္း ရယ္လို႕ေပါ့ ။ ျပီးမွ ထပ္ေျပာတယ္ ။

ကိုက ျဖဴကို ရည္းစားထားတာလား ။ insurance ထားတာလား တဲ့ ။

ဘာလို႕လဲ ။

ဟုတ္တယ္ေလ ။ ကို ဘဝမွာ တခ်ိန္က် အထီးမက်န္ေအာင္ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ေတာ့ ရွိေသးတယ္ ဆိုျပီး လုပ္ထားတာ မဟုတ္လား ။ တကယ္တမ္းက်ေတာ့ ကို႕ ဘဝ၊ ကို႕အခ်ိန္အေတာ္မ်ားမ်ားကို သူငယ္ခ်င္းေတြ အလုပ္ေတြ ေနာက္ ကိုဝါသနာပါတာေတြ ကို႕ဘဝတိုးတက္ဖို႕ ဆက္လုပ္ရမွာေတြ အတြက္ပဲ သံုးေနတာ မဟုတ္လား ။

ခပ္တံုးတံုး ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္လို႔ နားလည္ထားတဲ့ ခ်စ္သူဆီက စကားအဆန္းေတြ ၾကားလိုက္ရေတာ့ အေတာ္လန္႕သြားတယ္ ။ တကယ္ပဲ သူ႕ကို insurance ထားသလို တြဲေနမိျပီလား ။

တခါတေလဆို ျဖဴ.. ကို႕ခ်စ္သူ မျဖစ္ခ်င္ဘူး ။ ကို႕သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ေယာက္ပဲ ျဖစ္ခ်င္တယ္ ။ ကိုသူ႕ငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ေယာက္က လွမ္းေခၚလိုက္တာနဲ႕ ျဖဴနဲ႕ အြန္လိုင္းမွာ ခ်ိန္းထားလည္း မေစာင့္ေတာ့ဘူး ။ ကို လစ္ျပီ ။ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႕ သာ သြားေန စားေန ေသာက္ေနရမယ္ ဆို ဘယ္ေလာက္ အခ်ိန္ေတြ ကုန္ကုန္ ။

အာ… သူငယ္ခ်င္းေတြက ျဖဴလို ရပိုင္ခြင့္နဲ႕ အခြင့္အေရးေတြ မရွိပါဘူး ။ ကၽြန္ေတာ္ ျပန္ျငင္း ၾကည့္ေသးတယ္ ။

ကို မွတ္မိလား ။ ျဖဴလာလည္တုန္းကလည္း ကို႕အရင္အလုပ္က သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႕ အိမ္တစ္အိမ္မွာ ခ်က္ျပဳတ္စားေသာက္ျပီး ျဖဴတစ္ခုမွ မသိတဲ့ engineering အေၾကာင္းေတြ ျငင္းၾကခုန္ၾက ေရွးေဟာင္းေႏွာင္းျဖစ္ေတြ ေျပာျပီး ရယ္ၾကနဲ႕ေလ ။ ျဖဴမွာေတာ့ ငုတ္တုပ္ ။ ဟာ … ျဖဴသူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႕ ရန္ကုန္မွာ မုန္႕သြားစားေတာ့လည္း ကိုမသိတဲ့လူေတြနဲ႕ လိုက္ထိုင္ ဝင္ေရာ ဒီလိုပဲ ရင္းႏွီးသြားတာပဲဟာ ။ ျဖဴကိုက လူမႈေရးညံ့တာ ။

ကဲ…ထားေတာ့ျဖဴ ။ အခုေကာ ဘာလို႕ ကို႕ကို ျပန္လာဖို႕ မတိုက္တြန္းဘဲ ပိုေဝးတဲ့ ေနရာဆီ သြားခိုင္းေနတာလဲ ။ ရန္ကုန္မွာ ေနာက္တစ္ေယာက္ ေတြ႕ေနျပီလား ။

ေတာ္ပါျပီ ။ ကုိ႕တစ္ေယာက္နဲ႕တင္ အေတာ္လန္႕ေနျပီ ။

ကိုက လူဆိုး မဟုတ္ပါဘူး ။ မေကာင္းတာပဲ ရွိတာ ။

ဟုတ္တယ္ေလ ကိုလုပ္တဲ့ မေကာင္းတာေတြက ထုတ္ျပလို႕ မရတဲ့ ဟာေတြ ။ ကိုက လူလည္ … အျပစ္ရွာမရေအာင္ လုပ္ထားတယ္ ။

ဒီတစ္ပတ္ေကာ အိမ္မွာ ေနမွာလား ။

ေနမွာေပါ့ ဘယ္မွ မသြားဘူး ။

ေျပာတာပဲ ။ pfingo နဲ႕ေခၚလိုက္ရင္ လမ္းေပၚက ျပန္မလာေသးဘူး ။

အဲေလာက္ျဖစ္ေနလည္း ကုိနဲ႕ လာေနပါလား ။ ေရႊျပည္ၾကီးကို အေတာ္ခ်စ္တာပဲလား ။

ေတာ္ပါ လာေနဖို႕ မျဖစ္တဲ့လူကို အတင္းေခၚေန ။ ကို႕ဘာသာ ေပ်ာ္သေလာက္သာေန ။ ေပ်ာ္တာေတြသာ ေလွ်ာက္လုပ္ ။

ေမေမကို သြားတိုင္မေနနဲ႕ဦး ။

မတိုင္ပါဘူး တိုင္လည္း ရွင့္အေမက ရယ္ေနတာ ။ သူ႕သား ဘာမွ ေျပာတာ မဟုတ္ဘူး ။

ခ်စ္တာကိုး ကေလးမရဲ႕ ။

ေနာက္ေတာ့လည္း ဖုန္းခ်သြားပါတယ္ ။ မဟုတ္ပါဘူး ဖုန္းက်သြားတာပါ ။ ဖုန္းကဒ္ ကုန္သြားလို႕ ။စကားကေတာ့ ဖုန္းကဒ္ ဆယ္ကဒ္ေပါင္း ဆက္ေတာင္ ကုန္မွာ မဟုတ္ပါဘူး ။

(ဂ)

ျဖဴနဲ႕ ဖုန္းေျပာျပီးမွ ျပီးခဲ့တဲ့အေခါက္ ရန္ကုန္ျပန္တဲ့ေန႕က အျဖစ္ေလးကို အမွတ္ရပါတယ္ ။ ေလယာဥ္ေပၚမွာ မေတြ႕တာ အေတာ္ၾကာတဲ့ သူငယ္ခ်င္းအင္ဂ်င္နီယာမတစ္ေယာက္နဲ႕ မထင္မွတ္ဘဲ flight တစ္ခုတည္းေတြ႕ျပီး တလမ္းလံုး စကားမ်ားလာပါတယ္ ။ ရန္ကုန္ ေရာက္ luggage ေရြးတဲ့ ေနရာမွာ သူ႕ luggage က အေတာ္နဲ႕ ထြက္မလာတာ ကူေစာင့္ေပးေန စကားေတြ ေျပာေန ရယ္ေနတာကို လာၾကိဳတဲ့ ျဖဴက အျပင္ကေန အစအဆံုး ျမင္ေပရဲ႕ ။ တလမ္းလံုး စကားမေျပာဘဲ အိမ္က်ေတာ့ ေမေမ့ကို သြားတိုင္ေတာ့ ေမေမက ပါးစပ္ပါေတာ့လည္း စကားေျပာမွာေပါ့ သမီးရယ္ ဆိုျပီး ခပ္ျပံဳးျပံဳးနဲ႕ ျပန္ေျပာပါတယ္ ။ အဲဒီကတည္းက တိုင္လည္း သိပ္မထူးဘူးဆိုတာ ျဖဴသိသြားပံုရတယ္ ။

ေမေမကေတာ့ ကိစၥအေထြအထူးမဟုတ္ရင္ ဘာမွ ေျပာေလ့မရွိဘူး ။ ေဖေဖကလည္း ငယ္ငယ္က ေနာက္ေနာက္ေျပာင္ေျပာင္ေနတတ္ေပမယ့္ အသက္ၾကီးေတာ့ ေအးေအးေဆးေဆး ပဲ ။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ အခုထိ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ေနတတ္တုန္း ဆိုေတာ့ ျဖဴမွာ ကၽြန္ေတာ့္ မေက်နပ္ရင္ ဘယ္တိုင္လို႕ တိုင္ရမွန္းမသိ။ တကယ္ဆုိ ကၽြန္ေတာ္လည္း ျဖဴကို ခ်စ္ပါတယ္ ။ ဆရာမဂ်ဴးစကား ငွားသံုးရရင္ အခ်စ္ဆိုတာ ၾကိဳးနဲ႕ သီထားဖို႕မလိုတဲ့ ပန္းကေလးေတြလို႕ ကၽြန္ေတာ္က ျမင္တယ္ ။ မသီဘဲထားတာ နည္းနည္း မ်ားေနျပီလားေတာ့ မသိဘူး ။

တခါတေလေတာ့ အဲဒီ insurance ေလးကို တအားလြမ္းတယ္ဗ် ။ ဒါေပမယ့္လည္း ကမာၻၾကီး အလည္မရပ္သေရြ႕ သူ႕လည္ပတ္ႏႈန္းကို စဥ္းစားရင္း ကၽြန္ေတာ္ကလည္း တယ္ အလုပ္မ်ားသကိုး ။

လင္းဒီပ

၁၅.၁၀.၁၀

ပိန္ေျခာက္ေျခာက္ေပါင္မုန္႕မ်ား

တစ္ႏွစ္တစ္ခါ လစာကို ထံုေဆးထိုးသလို ငါးက်ပ္တစ္ဆယ္ တိုးေပးတဲ့ ေဘာစ့္နဲ႕

အရိုးမွာကပ္ေနတဲ့ အသားဖတ္ေလးကို ငတ္မြတ္တြယ္ကပ္ရင္း

ကိုယ့္မွာ အခ်ိဳရည္မကုန္ေသးသေရြ႕ ၾကံရည္စက္လို လုပ္ငန္းစုၾကီးေတြထဲ

စိတ္ေရာကိုယ္ေရာ ထိုးထည္ၾ့ကိတ္လိုက္

ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ ဆိုတာ တယ္လီဖုန္းအခ်မွာ Sign Out လုပ္တဲ့စကားတခြန္း

လစာနည္းေပမယ့္ အေတြ႕အၾကံဳရတယ္ ဆုိရေအာင္

မင္းအေတြ႕အၾကံဳစုေနတာ ဒီအရြယ္ထိ မျပီးေသးဘူးလား

ငါးအၾကီးၾကီးေတြက ငါးအေသးေလးေတြကို စားေပါ့

ႏိုင္ငံဝဝၾကီးေတြက ႏိုင္ငံပိန္ပိန္ေလးေတြကို စားေပါ့

လုပ္ငန္းစုၾကီးေတြက လုပ္ငန္းစုေလးေတြကို စားေပါ့

ဂလိုဘယ္လိုက္ ၊ တံခါးဖြင့္စီးပြားေရး ၊ ဒီမိုကေရစီ ၊ ဗဟုိခ်ဳပ္ကိုင္မႈ ေလ်ာ႕ခ်ဖို႕ စတာေတြ စတာေတြ

ကြန္ပ်ဴတာ မသံုးတတ္လို႕ ကြန္ပ်ဴတာကို မုန္းသလို

သိမ္ငယ္စိတ္က အမုန္းကို အေလ့က် အပင္ေပါက္ေအာင္လုပ္တယ္ ။

ငါ့ျမိဳ႕ငါ့ရြာက ငါ့ႏွမေလးရယ္ ဆက္ဆက္ေတာင္းရမ္းယူမယ့္အေၾကာင္း

သားမွတ္မွတ္ မယားမွတ္မွတ္ အေဝးကေန ေပါင္းသင္းေနမယ့္အေၾကာင္း

လည္ျပန္ေငးၾကည့္လိုက္ေတာ့လည္း သစ္ေတာသစ္ပင္ခ်စ္ခင္တဲ့လူမ်ိဳးမွာ အရိုးျပိဳင္းျပိဳင္း

အတုျမင္သမွ် လိုက္သင္ရင္း အစစ္ ေပ်ာက္ဆံုးသြားသူမ်ားကို အထိတ္တလန္႕

ငရဲျပည္ေရာက္သြားမွ နိဗၺာန္ေရာက္ဖို႕ ဘယ္ေလာက္လိုေသးလဲ ေမးမိ

အဆင္ေျပလားဆိုတဲ့ေမးခြန္းက ဘယ္ေတာ့မွ စာေမးပြဲ မေအာင္ဘူး ။

အျမင္ၾကီး ျမင့္ေနတဲ့တိုက္ထဲမွာ အနိမ့္ၾကီးနိမ့္က်တဲ့ စိတ္နဲ႕

အေတြးေတြက ဆီလို အေပါက္ရွာျပီး စီးက်လို႕

ကိုယ့္ဘဝကိုယ္ မိန္းခ်ျပီးမွ ဘယ္သူ႕ပေယာဂနဲ႕မွ ထပ္မေမွာင္ေတာ့ ။

ျဖစ္ပါတယ္

လိႈင္းစီးရင္း ေပ်ာ္တတ္သူမ်ား လိႈင္းစီးရင္းေပ်ာ္ပါေစ

ေရေႏြးအိုးထဲက ဖားကေလးေတြလိုပဲ

တို႕ေတြက ေမ့လြယ္ေပ်ာက္လြယ္နဲ႕ ကစားခုန္စား မပ်က္ဘူး

က်က္က်က္ဆူမယ့္ အပူခ်ိန္ဆိုတာ မနက္ျဖန္ေရာက္လာမွာမွ မဟုတ္ေသးတာ

က်ားၾကီးေတာ့ ေျခရာၾကီး အသက္ၾကီးေတာ့ အမွားၾကီးတယ္ ။

လင္းဒီပ

၂၇.၀၇.၁၁

ဗံံုး

ငါ့့ သိပ္သည္းဆနဲ႕ ငါ ျပင္းထန္ေနခဲ့တာ မဟုတ္လား ။

မတန္တဆ တန္ရာတန္ေၾကးမက ခ်နင္းခံခဲ့ရတာေတြ မ်ားေတာ့

သိမ္းဆည္း သိုဝွက္ႏိုင္သလို တုန္႕ျပန္ေပါက္ကြဲႏိုင္စြမ္းေတြ…။

(မင္း) ထိတ္ထိတ္ျပာျပာ ျဖစ္စရာမလို

(မင္း) အျပစ္မရွိ ။

အရာမ်ားစြာ ပ်က္စီးေစခဲ့တယ္ဆိုလည္း

ငါ့ကိုငါ တာဝန္မယူတတ္တဲ့ ငါ့ေပါက္ကြဲမႈေၾကာင့္ေပါ့ ။

မင္းကေတာ့

လက္ေဆာ့ေျခေဆာ့ ကေလးတစ္ေယာက္

စနက္တံကို အမွားမွားအယြင္းယြင္း ဆြဲျဖဳတ္လုိက္မိသူ ။

လင္းဒီပ

၂၄.၀၇.၁၁

ငါ မဖ်ားတာ ဘယ္ေလာက္ၾကာျပီလဲ

ငါ မဖ်ားတာ ဘယ္ေလာက္ၾကာျပီလဲ

ငါ ဖ်ားခ်င္ေနတယ္ ။

ငါ့နဖူး ငါစမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ နည္းနည္းေႏြးေနတယ္ ။

ငါ ဖ်ားလိုက္ဦးမယ္ ။

ငါ ဖ်ားတဲ့အေၾကာင္း ေမေမ့ကို ေျပာရမယ္ ။

ေမေမက အေၾကာင္းအရာ ခြင့္တိုင္ၾကားျခင္း စတာေတြ ေရးျပီး

ငါ့သူငယ္ခ်င္း ထြန္းထြန္းကတဆင့္ ဆရာမဆီ ခြင့္တိုင္ေပးလိမ့္မယ္ ။

ေဖေဖက သူေဖာ္ထားတဲ့ တိုင္းရင္းေဆးေတြ တိုက္လိမ့္မယ္ ။

ေဆးခန္းလည္း သြားစရာမလို ။

ေဆးထိုးျပီးလည္း မ်က္ႏွာၾကီး ရႈံ႕မဲ့ေနစရာ မလို ။

ေမေမက ငါ့အတြက္ ၾကက္သားနဲ႕ ျမဴစြမ္ျပဳတ္ေပးလိမ့္မယ္ ။

အေႏြးထည္ တစ္ထည္လည္း ဝတ္ထားရလိမ့္ဦးမယ္ ။

ေကာ္ဖီပူပူတစ္ခြက္နဲ႕ ေဖေဖ့ တိုင္းရင္းေဆးခါးခါးေတြ ငါေသာက္ရလိမ့္မယ္ ။

ေရႊေသြး ေတဇ မိုးေသာက္ပန္းအေဟာင္းေတြ ျပန္ဖတ္ရင္း အိပ္ရာထဲမွာ ဇိမ္က်ေနလိမ့္မယ္ ။

ေမေမကလည္း မၾကာခဏ ငါ့နဖူးကို လာစမ္းမွာပဲ ။

ေဖေဖကလည္း သူ႕ေဆးခါးခါးၾကီးေတြ ေလးနာရီျခားတစ္ခါေလာက္ တိုက္လိမ့္ဦးမယ္။

အခန္းထဲမွာ ပ်င္းလာလို႕ အိမ္ေရွ႕ျပတင္းေပါက္နား ထြက္ရပ္ရင္

ေလစိမ္းတိုက္မခံနဲ႕ ဆိုျပီး ဖြားဖြားက ေအာ္လိမ့္ဦးမယ္ ။

ေက်ာင္းတစ္ရက္ မသြားရတာနဲ႕စာရင္ အခန္းထဲမွာ ေခြေနရတာ တန္ပါတယ္။

ညေနေစာင္း ေက်ာင္းကျပန္လာတဲ့ ငါ့သူငယ္ခ်င္းေတြ

လမ္းထဲ ေဘာလံုးကန္ၾကတဲ့အခါ ငါလည္း ကန္ခ်င္တာေပါ့ ။

ဖြားဖြားကို တစ္ခ်က္လွမ္းၾကည့္ သားေနေကာင္းသြားျပီလို႕ ေျပာ

ခြင့္ျပဳခ်က္ရရင္ ငါလည္း ဂိုးေတြ အမ်ားၾကီး သြင္းဦးမွာေပါ့ ။

ငါ မဖ်ားတာ ဘယ္ေလာက္ၾကာျပီလဲ

ငါ မဖ်ားတာ ဘယ္ေလာက္ၾကာျပီလဲ

ငါ ဖ်ားဖို႕ ေမ့ေနတာ ဘယ္ေလာက္ၾကာျပီလဲ ။

ငါ မဖ်ားတာ…

ငါ မဖ်ားတာ…

ငါ မဖ်ားတာ အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ ေက်ာ္သြားျပီ ။

လင္းဒီပ

၂၂.၀၇.၁၁

နတ္စိမ္းစကား

(၁)

ေန႕မ်ား

ေဆးလိပ္တစ္လိပ္ေသာက္ဖို႕ အသက္ျပည့္ေအာင္ ေစာင့္ရ

ဆႏၵမဲတစ္ခု ထည့္ဖို႕ အသက္ျပည့္ေအာင္ ေစာင့္ရ

အမွားေတြတစ္ခုျပီး တစ္ခု လဲဝတ္ဖို႕ အသက္ျပည့္ေအာင္ ေစာင့္ရ

ကိေလသာေစာင္ထူထူၾကီးေတြျခံဳဖို႕ အသက္ျပည့္ေအာင္ ေစာင့္ရ

အကုသိုလ္ေတြ မႏိုင္မနင္း သယ္ႏိုင္ဖို႕ အသက္ျပည့္ေအာင္ ေစာင့္ရ

…

…

ေမြးကတည္းက

ကိုယ့္ကိုရပ္ေစာင့္ေနတဲ့ ေသျခင္းတရားကို

မေတြ႕သလို ေနထိုင္ရင္းနဲ႕…။

(၂)

အခန္း

တစ္ေယာက္ ဝင္လာျပန္တယ္

ဟိုတစ္ေယာက္ ထြက္သြားေတာ့ ။

ငါလည္း

သစ္ပင္ၾကီးေအာက္မွာ ေစာင့္ေန

အလွည့္ကို ေရာက္ဖို႕ ။

(၃)

ဇာတ္

အက်ၤ ီေတြလဲၾက

နာမည္ေတြ ေျပာင္းၾက

ပညတ္ေတြ အမ်ိဳးမ်ိဳး ဝတ္ၾက

အကုသိုလ္ေတြ

ေဆး

ခၽြတ္

မရေတာ့လည္း

စိတ္ေျဖ ။

(၄)

ေက်းကၽြန္

ေႏြဆိုးၾကီးထဲ

ေန,မထိဘူး

အလြမ္းဒီးဒီးက်တယ္ ။

(၅)

ဥစၥာရူး

ညီမေလးကို

ခိုးယူသြားတဲ့ စကၠန္႕တံေလး ဘယ္ဆီမွာ…။

ကၽြန္ေတာ္က

လက္တံအရွည္ၾကီးကို ဟီးေလးခိုရင္း လိုက္ရွာ…။

ကံၾကမၼာပတ္ထားတဲ့

သံသရာလက္ပတ္နာရီၾကီးေပၚမွာ…။

(၆)

သိုးမဲ

ရန္သူျဖစ္ျဖစ္

မိတ္ေဆြျဖစ္ျဖစ္

အနီးကပ္ေပါင္းၾကည့္ဖို႕ လိုတယ္ ။

သူ႕လက္ထဲ ဓားကိုင္မထားတာကိုက

မသကၤာစရာေကာင္းေနျပီ။

လက္ထဲက ဝိုင္ခြက္ကို ေျမွာက္လိုက္

ဟက္ဟက္ပက္ပက္ ရယ္ေမာလိုက္

စားပြဲေအာက္က ေသနတ္နဲ႕ ခ်ိန္ထားခဲ့လား

ရန္သူမိတ္ေဆြ မပီျပင္တဲ့အျပံဳးထဲ

ၾကည္လင္တဲ့အဓိပၸာယ္ ရွာဖို႕ ခက္ေနတုန္း ။

ကိုယ္က ခပ္တုံးတံုး မီးအိမ္ၾကီးေလ

ရန္သူမိတ္ေဆြ ပညတ္အလြဲေတြ ကပ္ရင္း

ေလာကဓံေရာင္စဥ္ရွစ္သြယ္ထဲ

သိုးမဲလိုပဲ ေနထိုင္မိပါတယ္ ။

လင္းဒီပ

၁၄.၀၇.၁၁

ဆန္းေဒးအလြမ္း

ေႏြလို႕ ဝန္မခံဘဲ ရာသီဥတုက ခြင့္ျပဳအပူခ်ိန္ထက္ ပိုေနတယ္ ။

Alarm နာရီေလး အသံဝင္ေနေတာ့ ေနေရာင္ျခည္က မ်က္ႏွာေပၚထိ တက္လာတယ္ ။

ဘဝနဲ႕ဆတ္ဆတ္ ခံစားေပးလို႕ အေရာင္လက္လာတဲ့ ဒဏ္ရာေလးမ်ားေပၚ ေယာင္ယမ္းပြတ္သပ္

လုပ္ႏိုင္တာထက္ ပိုလုပ္ခဲ့လို႕ ရႈပ္သင့္တာထက္ ပိုရႈပ္ေထြးခဲ့သမွ်

ေနာက္ဆံတင္းတတ္လြန္းလို႕ စြန္ကေလးလို ဆန္႕ငင္ဆန္႕ငင္ျဖစ္ခဲ့ရသမွ်

ၾကည္လင္လာတဲ့စိတ္က ခရုခြံေလးတစ္ခြက္စာ ေမာဟစိတ္ေတြက ပင္လယ္အၾကီးၾကီး ။

ခ်စ္ျခင္းက အတၱမွတ္ေက်ာက္တင္မခံတာ မ်က္ႏွာငယ္ေလးနဲ႕ သနားစဖြယ္

ေနာက္တခါ ထပ္မသြားေတာ့ဘူးဆိုတဲ့ ကတိစကားေတြက ကြဲရွေနတဲ့မွန္ခ်ပ္ေတြမွာ

ေပေနတဲ့စိတ္ကို မသတီတိုင္း ခဏခဏ ေရထ ခ်ိဳးေနရ

လမ္းကို ကန္႕လန္႕ျဖတ္ကူးတဲ့ ၾကိဳးလို တစ္ဘဝလံုး (ငါက) အေနအထိုင္ မတတ္လို႕ ေထာင့္မက်ိဳးလို႕ ။

ႏွလံုးသားရွိတဲ့အခါ သားသတ္သမားက ပန္းေတြစိုက္ပ်ိဳးႏိုင္မလား

လယ္ေစာင့္တဲကေလးေတြကေတာ့ မိုးထဲေရထဲ စိတ္ေအးလက္ေအး

ျပႆနာတစ္ခုမွာ လက္ညိွဳးေတြ မလိုအပ္ဘူး ေျဖရွင္းနည္းကို ေခါင္းခ်င္းဆက္ စဥ္းစား

လုပ္ပါဦး ေနာက္တစ္ခြက္ ဒီမွာ ေရစိုေနတဲ့ ထင္းတံုးၾကီးလို ယံုၾကည္ျခင္းေတြက မီးမစြဲဘူး ။

တကယ္ဆို ငါက ေျပးလမ္းေပၚေရာက္မွ တက္မရတဲ့ ေလယာဥ္ၾကီးေပါ့

အေမွာင္နဲ႕ လက္လြန္ေျခလြန္ ေနထိုင္ခဲ့သမွ် လိမ္မာခ်င္စိတ္ကေလး အိမ္ျပန္ေနာက္က်ေနတုန္း ။

လင္းဒီပ

၁၂.၀၇.၁၁

(ေအာက္ေျခမွတ္စု။ ။ကိုယ့္ဘဝကို ကိုယ္ျပန္လြမ္းရတာ ကုိယ့္ေန႕ေတြကို ကုိယ္ျပန္လြမ္းရတာ ရႈပ္ေထြးေနတဲ့ စိတ္ထဲ ၾကည္လင္ေနတဲ့အေတြးေတြကို ျပန္လြမ္းရတာ…..အဲသလို အားအားလပ္လပ္ရွိတဲ့ေန႕မ်ိဳးမွာ ထိုးထိုးေထာင္ေထာင္ ထလာတဲ့ အလြမ္းေတြမို႕ ဆန္းေဒးအလြမ္းလို႕ပဲ ကၽြန္ေတာ္က ေျပာမယ္ ။)

စစ္ခ်က္

ရိုးသားျခင္းက

ခဏခဏၾကိဳးေျပလြယ္တဲ့ ဖိနပ္ကေလး ။

လမ္းရွိလို႕ဖိနပ္ရွိတာလား

ဖိနပ္ရွိလို႕ လမ္းဟာ ရပ္ေစာင့္ေနခဲ့တာလား

ေလွကားၾကီးက အရပ္ျမင့္လြန္းတယ္ ။

မခ်စ္ဘဲ ေအာင့္ခါနမ္းခဲ့ရသမွ်

အမွန္တကယ္နမ္းရႈိက္မိတဲ့အခါ

အခ်စ္ပါရဲ႕လား သံသယေတြ တဒိန္းဒိန္း ။

ကံတရားနဲ႕ ေက်းဇူးခံေက်းဇူးစား မရွိခ်င္လို႕

ထီလက္မွတ္မ်ားကိုလည္း ျငင္းပယ္ခဲ့တယ္။

စိမ့္ၾကီးျမိဳင္ၾကီး ခိုးခစ္ရယ္သံ

ေမွာ္ဆန္ေသာညမ်ား

ရမၼက္အလူးလူးနဲ႕ ေနထိုင္ခဲ့ဖူးျပီ ။

အႏုပညာပင္က်ရည္စစ္စစ္ကေလးေတြနဲ႕

ဘဝကို သူလို ငါလို ျမည္းစမ္းၾကည့္ဖူးျပီ ။

မွဲ႕တစ္ေပါက္မက စြန္းခဲ့ျပီးတဲဲ့ ေတာလမ္းကေလးမို႕

လင္းခ်င္သလိုလင္းေနတဲ့ နာတာရွည္ၾကယ္ကေလးမ်ားနဲ႕ ေဒြးေရာယွက္တင္

ဘဝကို ေပ်ာ္တယ္ ထင္ခဲ့တယ္ ။

လင္းဒီပ

၀၅.၀၇.၁၁

ျမဴရယ္ႏွင္းရယ္ မသဲကြဲ

တခါတေလက်ေတာ့ ဆံုးရံႈးျခင္းက ကိုယ့္ဆီ တည့္တည့္ေရာက္လာတာကိုပင္ လူသည္ မသိသလို ျဖစ္ေနတတ္သည္ ။ အထူးသျဖင့္ သူ႕လို အကင္းမပါးသူမွာ ပိုဆုိးသည္ ။ ျပီးဆံုးသြားျပီဆိုေသာ ကိစၥမ်ားသည္ ရုပ္ရွင္ဇာတ္ကားေတြမွာလို သဲသဲကြဲကြဲ ရွိဖို႕ ေကာင္းပါသည္ ။ ျပီးဆံုးမွန္းမသိ ျပီးဆံုးသြားေသာ ရုပ္ရွင္ဇာတ္ကားမ်ားလည္း ရွိပါသည္ ။ သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ဆိုလွ်င္ေတာ့ fade out ႏွင့္ ျပီးသြားတာ ျဖစ္ပါလိမ့္မည္ ။ တမ္းတျခင္းက အာမခံခ်က္မရွိေသာ မိုးသားေတြလို အခ်ိန္နာရီမေရြး ရြာခ်လိုက္ဖို႕အသင့္ ။

နာရီကို ေယာင္ရမ္းၾကည့္မိျပန္သည္ ။ လာမၾကိဳပါနဲ႕လို႕ မေျပာေတာ့ေသာ္လည္း သိပ္မလိုအပ္ေတာ့သလို အျပဳအမူမ်ားကို တုံးအလြန္းေသာ သူ ျမင္သာေအာင္ ၾကိဳးစားအားထုတ္ျပခဲ့တာ ေတြ႕ခဲ့ျပီပဲ ျဖစ္သည္ ။ ျပာျဖစ္သြားတဲ့စီးကရက္လို ဘယ္လိုလုပ္ျပီး ျပန္ဆက္လို႕ ရေတာ့မွာလဲ ။ လူက လုပ္ေနက် ကိစၥေတြမွာ ေနသားက်ေနတတ္သည္ ။ ညေနေစာင္းဆို သူ႕အလုပ္က အရင္ဆင္းျပီး ခုိင့္အလုပ္က တစ္နာရီေလာက္ေနာက္က်ေနက်မို႕ သြားေစာင့္ေနက်ျဖစ္သည္ ။ ျပီးေတာ့ ႏွစ္ေယာက္အတူတူ ညစာကို တစ္ေနရာရာမွာ စားျဖစ္သည္ ။ စကားနည္းေသာသူ႕မွာ ခိုင္ တစ္ေန႕တာလံုး ရံုးမွာျဖစ္ပ်က္ခဲ့သမွ်ေတြကို ညစာစားေနရင္း နားေထာင္ရသည္က ေပ်ာ္စရာ ။ ေနာက္ေတာ့ သူမႏွင့္အတူတူ ေျမေအာက္ရထားစီးျပီး ျပန္လာေနက်ျဖစ္သည္ ။ သူမေနသည့္ေနရာက သူေနသည့္ ေနရာ မေရာက္ခင္ ေလးဘူတာေလာက္ ေစာသည္ ။ ေသာၾကာလို ညမ်ိဳးဆို ခုိင္ဆင္းရမည့္ ေနရာမွာ လိုက္ဆင္းျပီး ခုိင္ေနရာအခန္းေလးထိ သူလိုက္ပို႕ေပးျဖစ္သည္ ။ ခုိင္က ရံုးထဲမွာ အလုပ္လုပ္ရသူမို႕ထင္သည္ ။ ထုိသို႕ေသာ ညေနခ်ိန္မ်ားထိ သင္းပ်ံ႕ပ်ံ႕ ကုိယ္ရနံ႕ေလးမ်ား ထိန္းသိမ္းထားႏိုင္သည္။

ဂ်ာမနီကေန မဟာဘြဲ႕ယူထားတဲ့ျမန္မာတစ္ေယာက္ ခိုင္တို႕ကုမၸဏီမွာ ေရာက္ေနတယ္ ဆိုတုန္းကလည္း အမႈမဲ့ အမွတ္မဲ့ပါပဲ ။ ေနာက္ပိုင္း ညစာစားျဖစ္ခ်ိန္ေတြမွာ ထို ဂ်ာမနီက ျပန္လာတဲ့တစ္ေယာက္အေၾကာင္းက တစ္ခုမဟုတ္တစ္ခု ပတ္သက္ျပီး ပါလာတတ္သည္ ။ တခါတရံသေဘာထားေသးသိမ္ခ်င္လွ်က္ႏွင့္ သေဘာထားၾကီးျပရတာ သိပ္ေတာ့့ မလြယ္ကူ ။ ဒီအတိုင္းေလးေနေနတုန္း ဘာမွ မျပင္ဆင္ရေသးခ်ိန္ တတိယလူက ေရာက္လာေနခဲ့ျပီ ။ ခင္ျပီးရင္္ ခ်စ္လို႕ မရေတာ့ဘူးဆိုတဲ့ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ရဲ႕ ရြတ္ေနာက္ေနာက္စကားေလးကို က်ိန္စာတစ္ခုလို အထိတ္တလန္႕ ၾကားေနမိျပန္သည္ ။ သူငယ္ခ်င္းလည္းျဖစ္ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ အထင္ၾကီးေအာင္ ဟန္ၾကီးပန္ၾကီးလည္း မေနတတ္ အထင္ၾကီးစရာလည္း ကိုယ့္ကိုယ္ကို လွည့္ပတ္ၾကည့္ရင္ေတာင္ ဘာမွ ရွာလို႕ မေတြ႕ႏိုင္ေသာသူ႕မွာ မိန္းကေလးအခ်စ္ဆိုတာ အထင္ၾကီးေလးစားမႈေပၚမွာလည္း တည္ေသးတယ္ဆိုတဲ့ အစြဲတစ္ခုေၾကာင့္ ပြဲဲမစခင္ကတည္းက ရံႈးႏွင့္ျပီးသား ျဖစ္ေနသည္ ။

တကယ္တမ္းေတာ့ သူႏွင့္ခိုင္က ထိရံုကေလး ထိေနျပီး ေစးကပ္ေႏွာင္ဖြဲ႕မႈ ရွိမေနခဲ့ ။ ေႏွာင္ဖြဲ႕မထားတတ္ခဲ့ ။ ေႏွာင္ဖြဲ႕တယ္ဆိုတာလည္း အတတ္ပညာေလးနည္းနည္းပါးပါးေတာ့ လိုဦးမွာပဲ ။ မထိုက္တန္သူဟာ လက္ခုပ္တီးရင္း ေက်နပ္ႏိုင္ဖို႕…. ဖတ္ဖူးတဲ့ကဗ်ာေလးက ေခါင္းထဲ ဝင္လာျပန္ေသးသည္ ။ ညေနက ႏုပ်ိဳေနတုန္း ။ ဘူတာရံုေလးထဲမွာ လူေတြ ရႈပ္ေထြးေနသည္ ။ ခုိင္တို႕ေကာ အိမ္ျပန္သြားၾကျပီလား ။ အံေသေနေသာ အပ္ေၾကာင္းထပ္ လမ္းကေလးအတိုင္း ျပန္လာခဲ့မိသည္ ။ အခုေနာက္ပိုင္း ခုိင္ဆီက sms ေတြ ဖုန္းေတြ မဝင္တာ ၾကာျပီလို႕ ေတြးေနတုန္း လာမယ့္ စေနေန႕ ရွမ္းေခါက္ဆြဲ လုပ္စားမလို႕ လာခဲ့ဦး ဆိုသည့္ sms ေလးဝင္လာသည္ ။ ခိုင့္မိတ္ေဆြ အသစ္ကေလးလည္း ေရာက္ေနႏိုင္ပါသည္ ။ ကၽြန္ေတာ့္နဲ႕ခိုင္က ေက်ာင္းတုန္းတည္းက သူငယ္ခ်င္းေတြေလ လို႕ ေပါ့ေပါ့ပါးပါးေလး ရယ္ရင္း ေျပာျဖစ္လိမ့္ဦးမည္ဟု သူ ထင္ပါသည္ ။

လင္းဒီပ

၂၇.၀၆.၁၁

ေရျခားေျမျခား

တပ္မက္စိတ္ေၾကာင့္ ပူေလာင္ရတယ္အစား

အခ်စ္ေၾကာင့္ လြမ္းေဆြးရတယ္ ဆိုေတာ့

စကားလံုး ပိုလွသြားတယ္ ။

သူ႕အိပ္ရာထဲ သူအိပ္ေနတဲ့ မိန္းကေလးကို

အေဝးၾကီးကေန မနက္ေစာေစာ လွမ္းႏိႈးရတာ

ေပ်ာ္စရာေကာင္းတဲ့ ကစားနည္းေပါ့

ျမည္တြန္သံေလးက တစ္ေန႕တာ ခြန္အားျဖစ္တယ္ ။

အသက္ကေလးရလာေတာ့

လူၾကားသူၾကား ထင္ထင္ေပၚေပၚ မလြမ္းရဲလို႕

ၾကိဳၾကားၾကိဳၾကား

သိုသိုဝွက္ဝွက္ကေလး လြမ္းရတာ

အလြမ္းကို ခြက္ပုန္းခုတ္ေနရသလိုပဲ ။

လင္းဒီပ

၂၁.၀၆.၁၁

ခြဲခြာခ်ိန္

ျဖစ္ျပီးရင္ ပ်က္တယ္
အဲသလို မွတ္ေနတုန္းမွာ
ေနာက္ထပ္ ထပ္မျဖစ္ေတာ့တာ...

အနီးဆံုးမွာေပမယ့္ မျမင္မိၾကဘူး
သူ႕စကားကို ပိတ္ေနတဲ့နားေတြနဲ႕
မၾကားႏိုင္ၾကဘူး ။

ျဖစ္ပါတယ္
ဘဝကို စိမ္းလိုက္ နီလိုက္ invisible လုပ္လိုက္္
ျငင္းလိုက္ ခုန္လိုက္ ေအာ္ဟစ္လိုက္ ရန္ျဖစ္လိုက္
မူးလိုက္ လဲလိုက္ ေသာက္စားလိုက္ ေပ်ာ္ပါးလိုက္
ေသာ့ခတ္လိုက္ ဖြင့္လွစ္လိုက္ လွမ္းေခၚလိုက္ ထားခဲ့လိုက္

မေျပးတဲ့သူကေတာ့ ေတြ႕သြားျပီ
ေျပးတဲ့လူလည္း ေတြ႕မွာပါပဲ ။

ေဟာသမွာ
ရန္ကုန္စာတိုက္က ပို႕လိုက္တဲ့ ေငြတစ္ရာ
မႏၱေလးေရာက္သြားပါျပီ ။

လင္းဒီပ
၁၅.၀၆.၁၁

သံုးဆယ့္တစ္မီးၾကြင္းမီးက်န္မ်ား

ၾကိဳက္တာေတြ တူဖို႕ ၾကိဳးစားၾကည့္ျပီးေနာက္

မၾကိဳက္တာေတြ တူတာလည္း သိျပီးတဲ့ေနာက္

အခါးဆံုး ရိုးသားၾကျပီးေနာက္

အခ်ိဳဆံုး မာယာမ်ားၾကျပီးေနာက္

အေမွာင္မွာ ရဲရင့္နက္ရိႈင္းၾကျပီးေနာက္

အလင္းမွာ ကိုယ္ေဖာ့ကူးခတ္ၾကရံု ။

မလို

ရန္သူ႕ျမင္းခြာသံမ်ား အထိတ္တလန္႕ နားစြင့္ေနဖို႕ မလို

မိတ္ေဆြလက္ခုပ္သံမ်ား ထပ္တိုးလာဖို႕ မလို

မာျခင္းအဆင့္ ဘယ္ေလာက္ ထပ္စစ္ဖို႕ မလို

အနမ္းေတြကို ငရဲမီးနဲ႕ စားၾကည့္ဖို႕ ထပ္မလို

မလို

စာရြက္ေပၚကလက္မွတ္ သက္ေသခံလက္စြပ္မ်ား မလို

အထိမ္းအမွတ္ေန႕မ်ား အလိုရမၼက္သေကၤတမ်ား ထပ္ မလို

ဘယ္ေလာက္ခ်စ္တဲ့အေၾကာင္း နာရီႏႈိးစက္လို အခ်ိန္မွန္ ျမည္ျပေနဖို႕ မလို

ဘယ္ေလာက္လြမ္းတဲ့အေၾကာင္း သီခ်င္းတစ္ပုဒ္လို ကီးမွန္မွန္နဲ႕ ခၽြဲျပေနဖို႕ မလို…

မင္းမ်က္ရည္ျမစ္ေရေတြ စီးဝင္ဖို႕

ငါ့ေမတၱာ သမုဒၵရာလို က်ယ္ျပန္႕မိတဲ့ေနာက္

ေလာကဓံလူၾကမ္းမင္းသားေတြကို

ကမ္းနားသစ္ပင္ေတြလို ေလွာင္ရယ္ႏိုင္တဲ့ေနာက္ ။

ၾကိဳက္တာေတြ တူဖို႕ ၾကိဳးစားၾကည့္ျပီးေနာက္

မၾကိဳက္တာေတြ တူတာလည္း သိျပီးတဲ့ေနာက္

အခ်စ္ဟာ စာလံုးေပါင္း မမွားေတာ့

အခ်စ္ဟာ အသံထြက္ မမွားေတာ့ ။

ဒါ

ေစးကပ္တဲ့ အမွန္တရားေပါ့…

ကိေလသာစိတ္ေတြက (ဘယ္ေတာ့မွ) ပ်ဥ္ဖိုးနားမလည္ခဲ့ဘူး ။

လင္းဒီပ

၁၀.၀၆.၁၁