ကဗ်ာဆရာ မရွိတဲ့ျမိဳ႕

ဒီျမိဳ႕မွာ ကဗ်ာဆရာ ေမြးဖြားခဲ့ဖူးလား ။

ဒီျမိဳ႕မွာ ကဗ်ာဆရာ ေနထိုင္ခဲ့ဖူးလား ။

ကဗ်ာဆရာက ဒီျမိဳ႕သား မဟုတ္ဖူးလား ။

ဒီျမိဳ႕မွာ ကဗ်ာဆရာ ရွိခဲ့ဖူးလား ။

ဒီျမိဳ႕မွာ အႏုပညာ ထြန္းကားခဲ့ဖူးလား ။

(ဒါမွမဟုတ္)

ထြန္းကားမယ့္ အႏုပညာေတြ သင္းကြပ္ခံခဲ့ရတာလား ။

ဒီျမိဳ႕ဟာ ကဗ်ာဆရာကုိ ကဗ်ာေရးခ်င္စိတ္ကေလး ျဖစ္ေအာင္ မဆြဲေဆာင္ခဲ့တာလား ။

ဘယ္သူတစ္ဦးတစ္ေယာက္ကမွ ဒီျမိဳ႕ျဖစ္စဥ္ေတြထဲ

ကဗ်ာကို ခြက္ကပ္ကေလးနဲ႕ေတာင္ မမူးခဲ့ဖူးတာလား။

ဒီျမိဳ႕သားေတြဟာ အႏုပညာ ခံစားႏိုင္စြမ္း မရွိခဲ့တာလား ။

ဒီျမိဳ႕သားေတြဟာ ေခါင္းျငိမ့္ ဆိတ္ဆိတ္ေနဖို႕ က်ံဳးသြင္းခံခဲ့ရတာလား ။

ဒီျမိဳ႕ကို ကဗ်ာဆရာက စြန္႕ခြာသြားတာလား ။

ကဗ်ာဆရာဟာ ဒီျမိဳ႕က ထြက္ေျပးသြားခဲ့တာလား ။

ကဗ်ာဆရာက ဒီျမိဳ႕ကပါလို႕ ေျပာရမွာ သိမ္ငယ္ေနခဲ့လား ။

တစံုတရာအတြက္ ကဗ်ာဆရာ ထိတ္လန္႕ေနခဲ့လား ။

သူ႕အႏုပညာေတြ ယစ္ပူေဇာ္ ခံခဲ့ရလား ။

ဒီျမိဳ႕မွာ ကဗ်ာဆရာ ေနထိုင္ခဲ့ဖူးလား ။

ဒီျမိဳ႕ဟာ ကဗ်ာဆရာ မရွိတဲ့ျမိဳ႕လား ။

ဒီျမိဳ႕ဟာ အႏုပညာ မရွိတဲ့ျမိဳ႕လား ။

ဒီျမိဳ႕ဟာ…

ဒီျမိဳ႕ဟာ…

နာဇီအမွတ္အသားနဲ႕ ျမိဳ႕တံခါးဝမွာ

ငါ ရပ္ ေငး စဥ္းစားဆဲ ။

လင္းဒီပ

၁၇.၀၁.၁၁

ေရာင္စံုခဲတံေလးမ်ား

(၁)

ေမေမနဲ႕ေဖေဖသည္ ပန္းခ်ီဆြဲရန္ဆိုျပီး အျဖဴေရာင္ စာရြက္အလြတ္တစ္ရြက္ ေပးျပီး ကၽြန္ေတာ့္ကို ေလာကထဲသို႕ လႊတ္လိုက္ပါသည္ ။ ခဲတံေရာင္စံုကေလးမ်ား ထည့္မေပးလိုက္ပါ ။ ကၽြန္ေတာ္သည္ စာရြက္ကေလးကို ကုိင္ျပီး ျဖည္းျဖည္းျခင္း ေလွ်ာက္လာခဲ့ပါသည္ ။ အေရာင္မ်ားကို စတင္သင္ယူပါသည္ ။

(၂)

ကၽြန္ေတာ္သည္ စာရြက္လြတ္ကေလးျဖင့္ မူလတန္းလမ္းမကို ျဖတ္ေလွ်ာက္ေသာအခါ အနီေရာင္ခဲတံကေလးကို ေတြ႕ရသည္ ။ ခဲတံနီကေလးက ကၽြန္ေတာ့္ကို အလြန္ခင္သည္ ။ သူ႕ေမေမသည္ ေမေမေလးျဖစ္သည္ ။ သူ႕မွာ အေမသံုးေယာက္ရွိသည္ဟု တခါတေလ ေနာက္တတ္သည္ ။ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႕ ေနရေသာ အခ်ိန္ကို အိမ္မွာ ေနရေသာ အခ်ိန္ထက္ ပိုေပ်ာ္ေသာ ခဲတံနီကေလး ျဖစ္ပါသည္ ။ ခဲတံနီကေလးက ကၽြန္ေတာ့္စာမ်က္ႏွာေပၚတြင္ အနီေရာင္ အရုပ္ကေလးမ်ားဆြဲျပသည္ ။ ကေလးႏွစ္ေယာက္ကြင္းျပင္က်ယ္တစ္ခုတြင္ စြန္လႊတ္ေနပံု ။ တံတားေဘးမွာ ထိုင္ျပီး ေကာင္ေလးႏွစ္ေယာက္ ငါးမွ်ားေနပံု ။ျပီးေတာ့ မိုးရြာျပီး ေရလႊမ္းေနေသာ ကတၱရာလမ္းတစ္ေလွ်ာက္ ဖိနပ္မ်ားကို ေမွ်ာျပီး တစ္ကိုယ္လံုးစိုရႊဲသြားေအာင္ ေဆာ့ေနေသာ ေက်ာင္းသားေလးႏွစ္ေယာက္ပံု ။

ကၽြန္ေတာ့္စာရြက္ကေလးေပၚတြင္ အဝါေရာင္ပန္းပြင့္ပံုေလးကို နဝမတန္းလမ္းမေပၚ ျဖတ္ေလွ်ာက္မိေသာအခါ အဝါေရာင္ခဲတံကေလးက ဆြဲလိုက္ေလသည္ ။ ခဲတံနီကေလး ခဲတံဝါကေလးနဲ႕ ကၽြန္ေတာ္သည္ ေက်ာင္းေထာင့္က ဗာဒံပင္ၾကီးေအာက္တြင္ ဆရာမရွင္းျပလိုက္ေသာ ကဗ်ာေလးတစ္ပုဒ္အေၾကာင္းကို ျငင္းခုန္ေနၾကသည္ ။ ခဲတံဝါေလးသည္ စက္ဘီးစီးေနသည္ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္နဲ႕ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ပံုကို ဆြဲျပပါသည္ ။ ခဲတံဝါေလးသည္ ဆည္းလည္းသံလြင္လြင္ကေလးမ်ားကို အဝါေရာင္သေကၤတမ်ားျဖင့္ ေရးျခစ္ပါသည္ ။ခဲတံဝါကေလးဆီမွ သနပ္ခါးနံ႕သင္းသင္းကေလးကို မနက္ခင္းေလျပည္ထဲတြင္ လက္ေဆာင္ရတတ္ေလသည္။

ကၽြန္ေတာ့္စာရြက္ေပၚတြင္ အေရာင္ကေလးမ်ား စံုလာသည္ ။ အနီေရာင္စြန္လႊတ္ေနေသာကေလးႏွစ္ေယာက္ပံုမ်ား အဝါေရာင္ ပန္းပြင့္ပံုကေလးမ်ားအျပင္ အျပာေရာင္ျဖင့္ေရးဆြဲထားေသာ ဂီတသေကၤတပံုကေလးမ်ား အညိဳေရာင္ျဖင့္ဆြဲထားေသာ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္စီးကရက္ေသာက္ေနေသာ ပံုကေလးမ်ား ခဲေရာင္ မိႈင္းမိႈင္းျခစ္ထားေသာ ကစားဝိုင္းတစ္ဝိုင္း၏ ပံုကေလးမ်ားထိ အေရာင္စံု ပံုသ႑ာန္စံု ဆြဲမိျပီးသား ျဖစ္ေနေလသည္ ။ ကၽြန္ေတာ့္မွာ စာရြက္ကေလးတစ္ရြက္သာရွိေသာ္လည္း ခဲတံကေလးမ်ားက ဝိုင္းဆြဲေပးၾကျခင္းျဖစ္သည္ ။ကၽြန္ေတာ့္လြယ္အိတ္ထဲတြင္လည္း ခဲတံကေလးမ်ား အေရာင္အေတာ္စံုေနျပီ ျဖစ္သည္ ။

ကၽြန္ေတာ္ျမိဳ႕တစ္ျမိဳ႕ကို ေရာက္ေနသည္ ။ ခဲတံကေလးမ်ားကို သတိရစိတ္ျဖင့္ ထုတ္ၾကည့္ေတာ့ တခ်ိဳ႕ခဲတံေလးမ်ား ပါမလာေတာ့ေပ ။ ဘယ္မွာ က်က်န္ခဲ့ပါလိမ့္ ။ ခရီးသည္ ရွည္သည္ ။ ရာသီဥတုသည္ စံုသည္ ။ ခဲတံတခ်ိဳ႕တေလ ေပ်ာက္ကုန္ျပီ ထင္သည္ ။ထိုျမိဳ႕မွာ ခရမ္းေရာင္ခဲတံဝဝေလးနဲ႕ေတြ႕သည္ ။ ခဲတံေလးက ငါက သက္မြန္ျမင့္ေလဟု ေတြ႕ေတြ႕ခ်င္းေျပာ၏ ။ ဟုတ္ပါဘူး နင္က ဝက္မြန္ျမင့္ ပါ လို႕ ျပန္ေျပာမိ၏ ။ ထိုခဲတံဝဝေလးႏွင့္ကၽြန္ေတာ္သည္ ရန္ျဖစ္ရင္း အေဆာက္အအံုဒီဇိုင္းပံုေတြဆြဲရင္း ျငင္းခုန္ရင္း နဲ႕ ခင္သြားသည္ ။

အနီေရာင္ခဲတံေလးဆီမွ ဖုန္းလာသည္ ။ ေဟ့ေရာင္ … အဆင္ေျပလား ငါမိန္းမရေနျပီကြ ။ မင္းျပန္လာရင္ ငါတို႕ဆီ လာခဲ့ဦ း ။ ျပန္ေတြ႕ေသာအခါ ခဲတံနီကေလးသည္ အရင္တုန္းကလို မဟုတ္ဘဲ အိမ္မွာ ေပ်ာ္တတ္ေသာ ခဲတံကေလးျဖစ္ေနျပီျဖစ္သည္ ။ ကၽြန္ေတာ္ျပန္လာေတာ့ ခဲတံနီကေလးက မိသားစုဆိုသည့္ပံုကေလးကို ကၽြန္ေတာ့္စာရြက္ေပၚတြင္ ဆြဲေပးလိုက္ေလသည္ ။

ကၽြန္ေတာ္လက္ရွိ အလုပ္မွာ မေပ်ာ္ ။ အလုပ္ေျပာင္းခ်င္တာ ခဲတံညိဳေလးသိသည္ ။ အလုပ္ရႈပ္ေနတုန္း ဖုန္းဝင္လာသည္ ။ ကၽြန္ေတာ့္နာမည္ကို ပီပီသသ မေခၚ ။ ဒီႏိုင္ငံက လူေတြလို အသံကို ဝဲေအာင္လုပ္ျပီး ေခၚသည္ ။ ကၽြန္ေတာ္က ျပာျပာသလဲ ျပန္ေျဖေတာ့….အရူး နင္ အင္တာဗ်ဴး ဖုန္း ေမွ်ာ္ေနတာ မဟုတ္လား ။ အရူးမ နင္ ေတာ္ေတာ္အားေနလား ။

ထိုေနာက္ ခဲတံညိဳေလးႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ ရယ္သံမ်ားကို ျပိဳင္တူ ေရးျခစ္မိေလသည္ ။

(၃)

ကၽြန္ေတာ္ အိမ္ဝန္းေလးထဲ ျပန္ဝင္လိုက္ေသာအခါ အိမ္က ထြက္လာတုန္းကလို ခ်ာတိတ္ကေလး ျပန္ျဖစ္သြားသည္ ။ ေမေမနဲ႕ ေဖေဖကလည္း ငယ္ရြယ္ႏုပ်ိဳေနျပန္သည္။ ကၽြန္ေတာ္လက္ထဲက စာရြက္ကေလးကို ျပလိုက္သည္ ။ အိုး… အရုပ္ေတြ အေရာင္ေတြ စံုလို႕ပါလား ။ ေမေမက ကၽြန္ေတာ့္ဆံပင္ေတြကို ပြတ္သပ္ရင္း ဖက္ထားသည္ ။ ကၽြန္ေတာ့္ဆံပင္ေတြက ေနေရာင္ျပင္းျပင္းေတြ ထိမထားသလို ႏူးညံ့ေပ်ာ့ေျပာင္းျပီး ကၽြန္ေတာ့္လက္ဖဝါးေတြက ျဖဴဆြတ္ေနသည္ ။ ကၽြန္ေတာ္ စာရြက္ကေလးသည္ အရုပ္ေပါင္းစံု အေရာင္ေပါင္းစံုတို႕ျဖင့္ လွခ်င္တိုင္း လွေနသည္။

လင္းဒီပ

၂၃.၁၁.၁၀