ေႏြဘြဲ႕

“ခ်စ္လို႕ လြမ္းလို႕”ဆိုျပီး
ေပါ့လွ်ံလွ်ံစကားေတြနဲ႕လည္း
ငါ နင့္ကို မျဖားေယာင္းခ်င္ဘူး ။
တကယ္ဆို
ဒါ
ေနပူထဲ လမ္းအတူေလွ်ာက္ရင္းနဲ႕
ေပါက္ကြဲ ပြင့္ဖူးလာတဲ့ ႏွင္းဆီပြင့္ဖတ္ေပၚက သီခ်င္းရိုင္း။
စြယ္ေတာ္ရြက္ခူး က့ံေကာ္နဲ႕ ရူးပိုင္ခြင့္လက္မွတ္
ဖိုးဖိုးတို႕ ေဖေဖတို႕ ငယ္မူျပန္အိတ္ကပ္ထဲမွာ
မေမ့မေလ်ာ႕ က်န္ခဲ့ၾကပါျပီ။
ေဆြခန္းမ်ိဳးခန္းေတြလည္း ျပတ္ခဲ့ၾက။
ေႏြရာသီ ဘယ္လို ခါးခါး ခ်စ္သူေတြက ခ်စ္သြားၾကတာပါပဲ။
ဒါ … စကားလံုးေတြနဲ႕ သီဖြဲ႕ရမယ့္ ေဆာင္းဦးအိပ္မက္ မဟုတ္ဘူး။
ဒါ … သဇင္ခက္ေလး ပန္ျပီး နင္လည္း မဟာဆန္ခ်င္မွာ မဟုတ္ဘူး။
လွပါတယ္ ေကာင္မေလးရယ္
ပါးကြက္ထူထူနဲ႕ ေက်ာင္းေတာ္သူေလးရယ္
ေက်းလက္ရနံ႕တျခမ္း ျမိဳ႕ေတာ္ရနံ႕တျခမ္းနဲ႕
ပို႕စ္ေမာ္ဒန္ ပန္းပုလက္ရာေလး တစ္ခုပါပဲ။
အိုဇုန္းလႊာအေပါက္ထဲမွာ
အခ်စ္ကို ေပါင္မုန္႕နဲ႕ ေရာကင္ခဲ့တယ္။
ၾသဘာလမ္းေလးကို ေပးဖတ္ဖို႕
ေက်ာက္စာတစ္ခ်ပ္ေရးလိုက္တယ္။
ေကာင္မေလးေရ
ေၾကးနီေရာင္ေကာင္မေလးေရ
ေနေတာ့ နည္းနည္းပူတယ္။
ငါတို႕အေရျပားေပၚ လမ္းသလားေနတဲ့ ေလပူေတြထဲမွာ
တစ္ေယာက္နဖူးကေခၽြး တစ္ေယာက္က သုတ္
ေမာင္သိန္းေဇာ္ကဗ်ာေလး ထုတ္ဖတ္ရင္း
ေရခဲမုန္႕မပါလည္း အခ်စ္ကို သရုပ္ေဖာ္လို႕ရတယ္ဆိုတာ
ငါ နင့္ကို
ရိုးရိုးသားသား လိမ္ညာခြင့္ျပဳပါ။

ကဗ်ာေလး၏ေနာက္ခံရႈခင္း
ငယ္ငယ္တုန္းကေတာ့ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ တကၠသုိလ္ေက်ာင္းသားျဖစ္ရင္ ဆရာေမာင္စိန္ဝင္း(ပုတီးကုန္း)တို႕ ဆရာႏြမ္ဂ်ာသိုင္းတို႕ ဝတၱဳေတြထဲက ဇာတ္ေကာင္ေတြလို စိတ္ကူးယဥ္ထားခဲ့တာပါ ။စာေပ အႏုပညာေတြ ထံုမႊန္းေနတဲ့ ေက်ာင္းသားဘဝ… ပစၥည္းမဲ့ဂိတ္တို႕ ၾသဘာလမ္းတို႕ ေမတၱာေပါင္းကူးတို႕ေပါ့ ။ တကယ္တမ္း စတက္ရေတာ့ ေမွာ္ဘီဂ်ီတီစီမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ဝိုင္တီယူပထမႏွစ္နဲ႕ ဒုတိယႏွစ္သြားတက္ရပါတယ္ ။ တတိယႏွစ္ကေနစျပီး ေက်ာင္းျပီးတဲ့အထိ နည္းပညာတကၠသုိလ္ကို လႈိင္သာယာမွာ တက္ရပါတယ္ ။

ဒီကဗ်ာေလးကေတာ့ ေက်ာင္းမွာ ျမင္ေတြ႕ျဖစ္တဲ့ ခ်စ္သူစံုတြဲေတြ ေနပူပူမွာ အခ်စ္ကို ဘယ္လို ဖြဲ႕သီၾကပါသလဲလို႕ ကန္တင္းေလးတစ္ခုမွာ ထုိင္ၾကည့္ရင္း ေရးျဖစ္တဲ့ကဗ်ာေလးပါ ။ ဒဂံုတကၠသိုလ္က အဖြဲ႕ေတြ ထုတ္ျဖစ္တဲ့ “ဧည့္ေဟာင္းဧည့္သစ္ ၂၄” ဆိုတဲ့ စာအုပ္ေလးထဲမွာ ထည့္ခဲ့တဲ့ ကဗ်ာေလးပါ ။
လင္းဒီပ
၂၇.၇.၀၉

ေမာင္မူး

သစ္ေတာက္ငွက္မေလးေရ
ငါ့ႏွလံုးသားကို သစ္ေခါင္းတစ္ခုလို ေဖာက္
ျပီးေတာ့ ေဟာင္းေလာင္းပဲ ထားခဲ့ေတာ့။

တျခားငွက္မေလးေတြ ဝင္လာမွာ စိုးရြံ႕စိတ္နဲ႕
ညေနညေနဆို ငါ့မွာ
သူရာရည္ေတြ ျဖည့္ျဖည့္ထားရတာ…

မလြမ္းေၾကးလို႕ေတာ့ လာမေျပာနဲ႕ေပါ့
လႈပ္မရ ခြာမရ သစ္တစ္ပင္လို က်န္ေနရတဲ့ေကာင္က
ေလာကကို ခဏေလး ေမ့ေမ့သြားဖို႕….
နင့္အနားကို ခဏေလး ေရာက္ေရာက္လာဖို႕….

အလြမ္းေတြ ျငိမ္းတယ္ဆိုရံုေလးပါ
တကယ္ေတာ့ ငါက အလြမ္းမီးသတ္သမားၾကီးပါဟယ္ ။
လင္းဒီပ
၂၄.၇.၀၉

ေလယာဥ္ပ်ံ

ျပတင္းေပါက္ကေန လွမ္းေငးေနေတာ့ ညေနရီ အေမွာင္ထဲမွာ ေလယာဥ္ပ်ံေတြ တစ္စီးႏွင့္ တစ္စီး သိပ္မျခားဘဲ ပ်ံတက္သြားတာ ေတြ႕ရသည္ ။ ဒီႏိုင္ငံေလးက ေသးေသးေလးနဲ႕ ေလယာဥ္အတက္အဆင္း အေတာ္မ်ားသည္ ။ ေန႕လည္ပိုင္းဆိုလည္း စစ္ေလယာဥ္ေတြက တခ်ိန္လံုးေကာင္းကင္မွာ ပ်ံဝဲေနလိုက္ ထိုးဆင္းသြားလိုက္ႏွင့္ ၾကည့္ရတာ စြန္ငွက္ေတြလိုပင္ ။ ကၽြန္ေတာ္ ေနထိုင္က်င္လည္ အလုပ္လုပ္သည့္ ကၽြန္း၏ အေရွ႕ပိုင္းက ေလယာဥ္ကြင္းေတြႏွင့္ နီးလို႕လည္းျဖစ္ႏိုင္သည္ ။ ေလယာဥ္ကြင္းေတြ တစ္ကြင္းမက တဲ့အေၾကာင္း သူ႕ႏိုင္ငံသား Taxi ဆရာႏွင့္ တခါ စကား လက္ဆံုက်ရင္း သိရသည္ ။

ေလယာဥ္ေတြကို ေငးၾကည့္ရင္း ျမန္မာဗီဒီယိုဇာတ္လမ္း တစ္ခုထဲက စကားတစ္ခြန္းကို အမွတ္ရရင္း ျပံဳးမိသည္ ။ မိန္းမေတြက ေလယာဥ္ပ်ံေတြႏွင့္ တူတယ္ကြ ။ ကြင္းမေကာင္းရင္ ဝဲရံုပဲ ဝဲတယ္ …ဘယ္ေတာ့မွ မဆင္းဘူး ။ ကိုယ့္ဘဝမွာေကာ ဝဲရံုပဲ ဝဲခဲ့သည့္ ေလယာဥ္ပ်ံေတြ ဘယ္ေလာက္မ်ား မ်ားခဲ့ပါလိမ့္။ တခ်ိဳ႕
ေလယာဥ္ပ်ံေလးေတြ ကေတာ့ ကြင္းႏွင့္ ခင္မင္သြားျပီး မဆင္းေပမယ့္ ခုထက္ထိ လက္ျပႏႈတ္ဆက္ ေနတတ္သည္ ။ အင္း ကိုယ့္ေလယာဥ္ကြင္းၾကီးကလည္း ဘယ္ေလာက္ေတာင္ စုတ္ခ်ာေနခဲ့လည္းမွ မသိတာ ။ အႏၱရာယ္မကင္းတဲ့ကြင္းေတြ ဆိုရင္ေတာ့ မဆင္းတာဘဲ ပိုေကာင္းပါတယ္ ေလယာဥ္ပ်ံေလးေတြရယ္ ။

ညမီးေရာင္ေအာက္တြင္ ေလယာဥ္ပ်ံေတြ မီးေရာင္လက္လက္ ႏွင့္ တက္လာတာကို ေကာင္းကင္ အမဲေရာင္ ေနာက္ခံထားျပီး ၾကည့္ရတာ စိတ္ထဲ တစ္မ်ိဳးၾကည့္လို႕ေကာင္းေနသည္။ ဟိုတေလာက ဖတ္လိုက္ရသည့္ ဆရာသုခမိန္လိႈင္ ကဗ်ာေလး အမွတ္ရမိျပန္သည္ ။

ဘ၀ဆုိတာ
အရူးေမာင္းလာတဲ့ ေလယာဥ္ပ်ံကိုစီးလာရတာပဲ။

ပိုၿပီး
ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊ႔င္ေနဖို႕စဥ္းစားတယ္
ျပန္ဆင္းလို႕ မရေတာ့ဘူးကိုး။
(သုခမိန္လိႈင္)
တကယ္ကို ဘဝဆိုတာၾကီး အရူးေမာင္းလာတဲ့ေလယာဥ္ပ်ံၾကီး စီးေနရသလို ။ ဘယ္ေတြေရာက္မယ္ ဘာေတြျဖစ္မယ္မွန္းလည္းမသိ ။ ျပန္ဆင္းလို႕ မရမယ့္ အတူတူ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ေပ်ာ္ေအာင္ ထားေနရသည္ ။

ငယ္ငယ္တုန္းက တိမ္ေတြကို ျမင္ဖူးခ်င္သည္။ ေလယာဥ္ပ်ံဆိုတာ ဘယ္လိုမ်ိဳးပါလိမ့္လို႕ စီးၾကည့္ခ်င္သည္။ သာမန္မိသားစုက ေမြးဖြားလာသူ တစ္ေယာက္အေနနဲ႕ ေလယာဥ္ပ်ံဆိုတာ စကၠဴႏွင့္ ခ်ိဳးလြတ္ရတဲ့ စကၠဴ ေလယာဥ္ပ်ံေလးေတြပဲ အနားမွာရွိသည္ ။ တိမ္ေတြဆိုတာ ညေနေစာင္း စြန္လႊတ္ရင္း ေငးေမာ ၾကည့္ရတဲ့အရာေပါ့ ။ စြန္လႊတ္ရင္လည္း ကၽြန္ေတာ့္စြန္ ေလထဲေရာက္ေအာင္ အေတာ္ေလးကို ခက္ခက္ခဲခဲ တင္ရသည္ ။ ခက္ခက္ခဲခဲ ေလထဲေရာက္ျပန္ေတာ့လည္း သူမ်ားစြန္ႏွင္ ့ေလထဲတြင္ မွ်ားရင္း မ်ားေသာအားျဖင့္ ကၽြန္ေတာ့္စြန္ပဲ ျပတ္ျပီး ေမ်ာလြင့္သြားေလ့ရွိသည္ ။ ထိုအခါ ေနာက္ထပ္ စြန္တစ္ေကာင္ ထပ္ဝယ္ ခက္ခက္ခဲခဲ ထပ္တင္ ထပ္ျပတ္ ။ အိတ္္ထဲက မုန္႕ဖိုးေတြ ကုန္သြားေတာ့ ရစ္လံုးေလး အနားခ် ျမက္ခင္းေပၚ ထိုင္ရင္း တိမ္ေတြ ကို ေငးေမာၾကည့္ ေနျဖစ္သည္။ ေလယာဥ္ပ်ံေတြကို ေငးၾကည့္ေနမိသည္ ။

စြန္ကို ေကာင္းေကာင္း မလႊတ္တတ္ သူမ်ားႏွင့္ မွ်ားရင္လည္း ႏိုင္ေအာင္ မျဖတ္တတ္ေသာ ေကာင္ေလးသည္ သူစီးဖူးခ်င္သည့္ ေလယာဥ္ပ်ံကို ႏွစ္ဆယ့္ေျခာက္ႏွစ္သားမွ စီးဖူးသည္ ။ကုမၼဏီမွ စီစဥ္ေသာ ႏိုင္ငံျခား ခရီးစဥ္ တစ္ခုအတြက္ ပထမဆံုး စီးဖူးသည့္ ဖလိုက္က ညဘက္ ရန္ကုန္မွ ဘန္ေကာက္သို႕ ပ်ံသန္းေသာခရီး ။ ရန္ကုန္ အျပည္ျပည္ဆိုင္ရာ ေလဆိပ္ဟု ရွည္လ်ားစြာ ေရးထိုးထားေသာ ေလဆိပ္ အေသးေလး၏ Departure Room ကို ပထမဆံုး ေရာက္ဖူးသည္ ။ ေနာက္ေတာ့ Departure Room ကေန ေလယာဥ္ဆီကို ဘတ္စ္စကား ႏွင့္ ေခၚလာသည္ ။ ေလယာဥ္နားေရာက္သြားေတာ့ ေလယာဥ္ အင္ဂ်င္သံၾကမ္းၾကမ္းၾကီးက သေဘာၤ အင္ဂ်င္သံႏွင့္ မထူးပါဘူးကြာ ဆိုျပီး ေတြးမိသည္။ (စိတ္ထဲမွာ ေလယာဥ္ဆိုတာ အင္ဂ်င္သံေလးက အစ သာယာေနမလားလို႕ စိတ္ကူးယဥ္မိတာ) ေလယာဥ္ေပၚေရာက္ေတာ့ ဆာဝါဒီခ ဆိုေသာ အသံေလး ကေတာ့ ခ်ိဳျမသည္ ။ Rဇာနည္၏ သီခ်င္း ေလးေတာင္ အမွတ္ရမိသည္ ။
……နင္ခရီးသည္ ဆီးၾကိဳပံုေလး
….ငါ ခိုးကာ ငမ္းေနခ်ိန္ေလး
…..အမွတ္တမဲ့ေတြ႕တဲ့ လက္စြပ္ေလးရယ္….

ေနာက္ေတာ့လည္း ေန႕ပိုင္းစီးျဖစ္ေတာ့ တိမ္ေတြကို ေလယာဥ္ ျပတင္းမွတစ္ဆင့္ ေငးၾကည့္ခြင့္ရသည္ ။ တိမ္ေတြႏွင့္ ထိခိုက္မိျပီး ေလယာဥ္ တုန္ခါသြားတဲ့အခါ တိမ္ေတြ က်ီစယ္တာလို႕ ၾကံဖန္ေတြးျပီး ေပ်ာ္ေနမိေသးသည္ ။ တကယ္တမ္းက်ေတာ့လည္း တိမ္ေတြဆိုတာ ကိုယ္တိုင္ထိေတြ႕ခ်င္ေပမယ့္ မလြယ္ပဲေလ ။

ဘဝမွာ တခါတေလ တခ်ိဳ႕စိတ္ကူးေတြက စိတ္ကူးေတြသက္သက္မွ် ။ တကယ့္လက္ေတြ႕ႏွင့္ ထိစပ္ၾကည့္လို႕ မရျပန္ ။ ထိစပ္ၾကည့္မိျပန္ေတာ့လည္း ေမွ်ာ္လင့္ထားခဲ့သလို ႏွင့္ မတူေတာ့ျပန္ ။တခါတေလ ၾကိဳေတြး ေပ်ာ္ရႊင္မိတာေတြကို ႏွေမ်ာေနမိျပန္သည္။ ထိစပ္မၾကည့္မိဘဲ ဒီအတိုင္းေလးဆိုရင္ ေတာ့လည္း အျမဲတမ္း စိတ္ကူးေလးႏွင့္ ေပ်ာ္ရႊင္ေနသြားႏိုင္သည္ ။သိပ္စိတ္ကူး မယဥ္တတ္ေတာ့တဲ့ အရြယ္ ေရာက္ေနေပမယ့္ တိမ္ေတြျမင္ ေငးတတ္ ေလယာဥ္ပ်ံေတြ ေတြ႕ရင္ ဘယ္လို ခရီးကိုသြားျပီး ဘယ္လိုကြင္းမွာ ဆင္းမွာပါလိမ့္ လို႕ေတာ့ ေတြးေနမိျမဲျဖစ္သည္။

ျပတင္းေပါက္ကို ေက်ာခုိင္းျပီး အိပ္ယာေပၚ လဲွခ်လိုက္ေတာ့ စိတ္ကူးထဲမွာ ေလယာဥ္ပ်ံေတြ ဝဲေနတုန္း ရွိေသးသည္ ။ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္လည္း ဘယ္လိုေလယာဥ္ကြင္းမ်ိဳးပါလိမ့္လို႕ ဆက္စဥ္းစားမိေနသည္ ။ ေလယာဥ္ႏွင့္ ခရီးသြားတိုင္း တိမ္ေတြ မညီမညာ ရွိတတ္သည့္ တိမ္ၾကမ္းလမ္းေတြအေၾကာင္းလည္း ဆက္ေတြးမိေနေသး၏ ။

(ဆရာသုခမိန္လႈိင္၏ အာကာသခရီးကဗ်ာေလးကို အစ္မ မေနာ္၏ အိုင္ဒီယာ မဂၢဇင္း ဘေလာဂ့္မွ ခဏ ငွားထားပါတယ္။)
လင္းဒီပ
၂၁.၇.၀၉

အိပ္မက္အိမ္အျပန္

ညက အိပ္မက္မွာ
ေက်ာပိုးအိတ္ျပာေလးလြယ္
ျပာလြင္လြင္ ဂ်င္းပန္ေလးတစ္ထည္နဲ႕ ေငးေငးေမာေမာ လမ္းေလွ်ာက္
လမ္းသြားလမ္းလာေတြလည္း ဝင္တိုက္မိလို႕ေပါ့ ။

လက္ေရြးစင္ဆိုတဲ့ ဆိုင္က်ဥ္းက်ဥ္းေလးမွာ
ေကာ္ဖီေမႊးေမႊးေလးကို ဇိမ္ခံေသာက္ေနရင္း
ပန္းဆိုးတန္းဖက္ စာအုပ္အေဟာင္းေတြ လွန္ေလွာ ဖတ္ေနရင္း….။
ရုပ္ရွင္ရံုေတြဖက္မွာ
အရင္လို တစ္ေယာက္တည္း တစ္ေနကုန္
တစ္ရံုျပီးတစ္ရံု အခ်ိန္ေတြ ေဖာေဖာသီသီ ျဖဳန္းလို႕…။
ျမိဳ႕ေတာ္ခန္းမေရွ႕နားမွာ
ဘတ္စ္စကား တစ္စီးစီးေပၚတက္ ဘယ္ေရာက္ေရာက္ ေလွ်ာက္စီးေနတုန္း….။
အိပ္မက္ထဲမွာ
ကိုယ္ဟာ ဟိုတုန္းကလို ငယ္ရြယ္
ေကာ္ဖီတစ္ခြက္ကို ပင့္သက္မပါဘဲ ေသာက္တတ္တဲ့အရြယ္
စီးကရက္တစ္လိပ္ကို ဘာမွမေတြးဘဲ ဖြာတတ္တဲ့အရြယ္
အိပ္မက္ထဲမွာ
ကုန္သည္ၾကီးမ်ားေဟာ္တယ္ကလည္း ထည္ဝါေနတုန္း
ဆူးေလးလမ္းမၾကီးက ကိုယ့္ရင္ခုန္သံေတြ အငိုက္ဖမ္းတုန္း
စိတ္ေကာက္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနတဲ့
ပံုေတာ္ဖိနပ္ကေလးက J’donut ထဲမွာ ေစာင့္လို႕။
အင္းယားကိုေရာက္ေတာ့
အရင္လို လူေရာင္စံုေတြက အေၾကာ္ဆိုင္ေတြမွာ ျပည့္လို႕
တခ်ိဳ႕တေလက ေလထဲမွာ စြန္ေတြလႊတ္
တခ်ိဳ႕တေလက ခ်စ္ျခင္းေတြ ျမက္ခင္းေပၚ ခ် လႊတ္လို႕။

ညေနေစာင္းေတာ့
တေနကုန္ေတြ႕လာသမၽွေတြ ေက်ာပိုးအိတ္ကေလးထဲ ထည့္လြယ္
ကိုယ္ေနတဲ့ျမိဳ႕သစ္အိမ္အိုေလးဆီ ျပန္လာခဲ့တယ္…။
အိပ္မက္ထဲမွာ ေမေမကလည္း ဟိုတုန္းကလို ငယ္ရြယ္…။
လင္းဒီပ
၁၇.၇.၀၉

အခ်စ္ကဗ်ာ

သစ္သီးတစ္လံုးက စခဲ့တာလား။
နံရိုးတစ္ေခ်ာင္းက စခဲ့တာလား။
ကစားပြဲတစ္ခု ဆိုတာေတာ့
အေသအခ်ာသိေနတယ္။

ဘယ္လို စတင္သီးပြင့္ခဲ့တာလဲ မသိ။
ဘယ္လို ေျခာက္ကပ္ေသဆံုးခဲ့တာလဲ မသိ။
ျဖတ္ကနဲ ေငးအၾကည့္မွာ
အလင္းပ်ိဳေတြ ရႊန္းလက္ေနတတ္တာ…
ဘယ္ေလာက္ထိ ေလာင္းေၾကးေတြ ပံုေအာမိျပီလဲ မသိ။
ဘယ္ေလာက္ထိ ဆုလာဘ္ေတြ ျပန္ရမွာလဲ မသိ။
ႏွင္းေတြ ပိတ္ဆီးေနတဲ့ မနက္ေစာေစာလို
အာရံုခံစားမႈျပင္းျပင္းနဲ႕ ခန္႕မွန္းတြက္ခ်က္ၾကည့္ရတာ…
လမ္းေတြ ဘယ္ေလာက္ျပီးေျမာက္ခဲ့ျပီလဲ မသိ။
ပန္းေတြ ဘယ္ေလာက္ႏြမ္းေၾကခဲ့ျပီလဲ မသိ။
ဘဝနဲ႕ခ်ီျပီး တြက္ၾကည့္လိုက္ေတာ့မွ
မီးေတာင္ေသေတြ ပြင့္သီးေနတဲ့ ငါ့အတၱဳပၸတၱိေလးေတြ႕လိုက္ရ ။

မထူးေတာ့ပါဘူး ဆိုတဲ့စိတ္နဲ႕
ရြက္တိုင္အေဟာင္းေလးကို ေဆးေရာင္ေတြ ေျပာင္းသုတ္
ငါ့ ရင္က ဓားကိုုျပန္ႏုတ္ဖို႕
ပင္လယ္မွာ တံခါးေပါက္ ရွိ မရွိ
ငါမသိခ်င္ေတာ့ ။

တကယ္ေတာ့
သစ္သီးတစ္လံုးက စခဲ့တာလည္း မဟုတ္
နံရိုးတစ္ေခ်ာင္းက စခဲ့တာလည္း မဟုတ္
သစ္ရြက္လႈပ္တာၾကည့္ ရယ္မိခဲ့တဲ့ ႏႈတ္ခမ္းတစ္စံု
က်ိန္စာသင့္သြားခဲ့တာပါ ။
လင္းဒီပ
၁၉.၄.၂၀၀၁
(အေဟာင္းေလးတစ္ပုဒ္ပါဘဲ…အသစ္မတင္ႏိုင္ေသးလို႕ပါ။စာအရမ္းေရးခ်င္ေနပါတယ္။မၾကိဳက္လိုက္ ထားထားလိုက္နဲ႕ တပိုင္းတစေတြေတာ့ အေတာ္မ်ားေနပါတယ္။)

မ်က္ရည္သစ္ပင္

နင္က ငါ့ကို ခ်စ္တာမဟုတ္ဘူး ေကာင္မေလး
အရုပ္တစ္ရုပ္လို ေဆာ့ခ်င္တာ…
နင္က ငါ့ကို ခ်စ္တာမဟုတ္ဘူး ေကာင္မေလး
လူပ်က္ကေလး တစ္ေယာက္လို
ရယ္ေမာဖို႕ အသံုးေတာ္ခံခ်င္တာ…
နင္က ငါ့ကုိ ခ်စ္တာမဟုတ္ဘူး ေကာင္မေလး
ခရီးတစ္ခုအတြက္ ယာဥ္တစ္စီးလို ေမာင္းႏွင္ခ်င္တာ….

ငါက
နင့္ခရီး ေဆာင္းအခါးေတြအတြက္
လူသားအေႏြးထည္ေလး
ငါက
နင့္ညေတြ ေမွာင္တုန္းမွာ
ရင္အလင္းနဲ႕ ေလာင္ကၽြမ္းေတာက္ပေနရတဲ့
ၾကယ္ႏုံၾကယ္အ ေလး

ဇာတ္လမ္းအဆံုးမွာ
မင္းျငီးေငြ႕သြားလို႕
အခန္းေထာင့္မွာ က်န္ခဲ့တဲ့ အရုပ္တစ္ရုပ္
ပ်က္လံုးအသစ္ေတြ မရွိေတာ့လို႕
မင္းပ်င္းရိသြားတဲ့ လူပ်က္ကေလး
(ဒါမွမဟုတ္)
လမ္းေပၚမွာ စက္ေသက်န္ေနရစ္ခဲ့တဲ့
အင္ဂ်င္အနာနဲ႕ ယာဥ္ပ်က္ကေလး

ငါက ဆယ္ႏွစ္ရာသီ ကဗ်ာေတြ ပြင့္ေနတဲ့ သစ္ပင္တစ္ပင္ပါ
မင္းေၾကာင့္ ခ်စ္ျခင္းထံုပ်ံ႕ေနတဲ့
ကဗ်ာပြင့္ေတြ ပြင့္ပြင့္လာေတာ့မယ္ ငါေအာက္ေမ့ခဲ့တာ…
မင္းေၾကာင့္
ေၾကကြဲျခင္းေတြ မႊန္းတဲ့ မ်က္ရည္အပြင့္ေတြပဲ ပြင့္ပြင့္လာခဲ့ရတယ္

ဇာတ္လမ္းအဆံုးမွာ
မ်က္ရည္ေတြ ပြင့္ျပ ေၾကြျပေနရတဲ့
မ်က္ရည္ သစ္ပင္တစ္ပင္ပဲ ျဖစ္လာခဲ့တယ္..
လင္းဒီပ
၆.၇.၀၉