ရန္ကုန္အစြန္အဖ်ား
အိမ္အိုေလးထဲ
ျပန္ေရာက္သြားတဲ့အခါ
အသားမက်ဘူး ။
ဘဝက
အေဝး
တိုက္တာအျမင့္ေတြ ရွိတဲ့အရပ္လို႕
ေတြးတယ္ ။
တိုက္တာအျမင့္ေတြနဲ႕ ေျပးလႊားဘဝထဲ
ျပန္ေရာက္သြားတဲ့အခါ
အသားမက်ဘူး ။
ဘဝက
ရန္ကုန္အစြန္အဖ်ား
အိမ္အိုေလးထဲမွာလို႕
ေတြးတယ္ ။
တကယ္ဆို
ဘဝ
ေပ်ာက္ေနခဲ့တာ
ၾကာလွေပါ့ ။
လင္းဒီပ
၂၅.၀၉.၁၀
ေနာက္မွ တန္းေပၚေရာက္လာတဲ့
အဝတ္ကေလးေတာင္ ေျခာက္ျပီ ။
မစာနာတတ္တဲ့ ေနေရာင္ေအာက္မွာ
ငါတို႕ႏွစ္ေယာက္မ်က္ရည္ မတိတ္ႏိုင္ေသးဘူး ။
ေဝးစို႕လို႕ မေျပာဘူး
ထြက္စို႕လို႕ မေျပာဘူး
အခ်စ္ဆိုတာကေတာ့ လင္းလိုက္ ေမွာင္လိုက္။
ျမိဳ႕တစ္ျမိဳ႕နဲ႕ တစ္ျမိဳ႕ရဲ႕ အကြာအေဝး
ႏွလံုးသားတစ္ခုနဲ႕ တစ္ခုရဲ႕ အကြာအေဝး
တိုင္းထြာေနရင္းနဲ႕ ေဝးတယ္ ။
အခ်စ္ဆိုတာ ႏွစ္ေယာက္တည္း တိုက္ေနရတဲ့ စစ္ပြဲ
ဒဏ္ရာေတြကို ပြတ္သပ္ေၾကကြဲလိုက္
အျပန္အလွန္ ပစ္ခတ္လိုက္နဲ႕။
အခ်စ္ဆိုတာ လမ္းက်ဥ္းေလး
ႏွစ္ကိုယ္စာ ေလွ်ာက္သာရံု
တစ္ေယာက္နဲ႕ တစ္ေယာက္
စိတ္ခ်င္း ခဏခဏ တုိက္မိ ျငိမိ
ခံစားခ်က္အေရာင္ကြဲျခင္း တိုက္မိ ျငိမိ ျငိဳျငင္မိ ။
အခ်စ္ေရ
ရန္ျဖစ္စရာေတြ ရွိေနေသးတာကိုက
အခ်စ္ကို ႏွစ္ေယာက္လံုး စိတ္လိုက္မာန္ပါ ရွိေနလို႕
ဂုဏ္ယူဝင့္ၾကြား လြမ္းလိုက္ၾကတာေပါ့ ။
ဖ်က္ရာ ျပင္ရာမ်ားတဲ့ ကတိစကားေလးကိုပဲ
တံတားလို ဆက္ထိုးထားပါရေစ ။
အခ်စ္ေရ ေဝးမယ္
သစၥာတရားကို ျမဲျမဲကိုင္ထား
မင္းဆီကို တည့္တည့္ေလွ်ာက္လာရင္း
ျပန္မေရာက္ႏိုင္ေသးတဲ့ေန႕ေတြမွာ ။
လင္းဒီပ
၂၁.၀၉.၁၀
(ဒီလထဲမွာ ကၽြန္ေတာ့္ဘေလာဂ္ေလး ႏွစ္ႏွစ္ျပည့္သြားပါျပီ ။ ႏွစ္ႏွစ္သားဆိုေတာ့ လမ္းေကာင္းေကာင္း ေလွ်ာက္ႏိုင္ေနျပီေပါ့ :))
ေမးခြန္းက
ေဝးေဝးေရာက္ဖို႕ ျမင့္ျမင့္ပ်ံခဲ့ရတာလား
ကိုယ္လြတ္ရုန္းရင္း ဆြဲအားေတြ လက္လႊတ္ ဆံုးရႈံးခဲ့ရ ။
ဘဝေတြ ေလထဲ လြင့္တာ
စိတ္ေတြ တိမ္ထဲ နစ္တာ
မွတ္သားေလာက္တဲ့ သင္ခန္းစာတစ္ခုမွ မေတြ႕ဘူး ။
ကိုယ့္ၾကမၼာ ကိုယ္ဆုပ္ကိုင္ထားတယ္
ဘာေတြ ထပ္ျဖစ္မလဲ
ဘယ္ကို ဦးတည္လဲ
သိသလိုလိုနဲ႕ပ်ံသန္း
မသိသလိုလို အခ်ိန္ကာလၾကီးထဲ။
ကိုယ့္အမွားေတြလည္း တရားခ်မယ့္သူ မရွိဘူး
ကုိယ့္တရားေတြလည္း ျပန္ေျပာျပစရာ မရွိဘူး
ထီးလြင္ထီးထီး အာကာသၾကီးထဲမွာ…။
ေပ်ာ္ရႊင္ခဲ့တယ္လို႕ ျပန္ေျပာႏိုင္ဖို႕ မေပ်ာ္ရႊင္ခဲ့ဘူး
ေအာင္ျမင္ခဲ့တယ္လို႕ ျပန္ေျပာႏိုင္ဖို႕ မေအာင္ျမင္ခဲ့ဘူး
တိမ္ေတြနဲ႕ စကားေျပာေကာင္းခဲ့ရံုေလာက္…။
ေနာက္တခါ ျပန္ေတြ႕ၾကဖို႕
ေသခ်ာေသးရဲ႕လား
အလြမ္းေတြ စီးလံုးျပည့္နဲ႕
ကိုယ့္ဝမ္းနာ ကိုယ္သာသိတဲ့ ေလယာဥ္။
လင္းဒီပ
၁၈.၀၉.၁၀
ေျပးလို႕မလြတ္ဘူး ဆိုေပမယ့္
ေျပးခဲ့တယ္…
ကမာၻထဲ ငါ ပုန္းေရွာင္စရာ
တစ္ေနရာ ရွိႏိုး ။
မရိတ္မသင္
စိတ္ကို ဒီအတိုင္းထား
ဖားေဝလာတဲ့ ေန႕စဥ္မွတ္တမ္းေတြက
သံေယာဇဥ္ပုလင္းကြဲစေတြကို အုပ္မိုးသြားလိမ့္မယ္ ။
နာေနတဲ့စိတ္ထဲက
မိ,မဆံုးမ ဖ,မဆံုးမ အလြမ္းေတြ
ခုန္ခုန္ခ်တယ္ နင့္ေရွ႕မွာ..။
အျပံဳးေလး ျပ ျပ ျပီး
ငါ့ကုိယ္ထဲက ေက်းကၽြန္ရနံ႕ေတြ
ဆြ ဆြ ထုတ္ေနတဲ့ မဲ့ျပံဳးမ ။
ငါ မုန္းလို႕ မဆံုးေသးခင္
နင္
လမ္းကို ျဖတ္ကူးသြားျပန္ျပီ။
မိုးေျပးေလ
ရင္ထဲတျပိဳက္
ေနာက္တခါ ထပ္ျပီး
အိုက္စပ္ က်န္ခဲ့ရတဲ့ အျဖစ္ ။
လင္းဒီပ
၀၅.၀၉.၁၀
