ေျမလတ္ျမိဳ႕

ေျမသားနီနီလမ္းေဘး ေနၾကာပြင့္ဝါဝါၾကီးေတြက
ေနေရာင္ေအာက္မွာ
မ်က္ႏွာျပဲျပဲ အျပံဳးဝါဝါၾကီးေတြ ျပံဳးလို႕ ။

ေထာ္လာဂ်ီက စိုင္းစိုင္းသီခ်င္းနဲ႕ေမာင္းတဲ့အခါ
ရြာသူကေလးဟာ ဆံပင္ကို အနီေရာင္ေတြ ဆိုးခဲ့တယ္ ။
ဖုန္ေထာင္းေထာင္းထ လွည္းလမ္းေပၚ
ဆိုင္ကယ္ေတြ စီးျဖစ္ၾကတဲ့အခါ တြံေတးသိန္းတန္ကို အမွတ္ရတယ္ ။
ႏွစ္လမ္းေမာင္း အေဝးေျပး ကတၱရာလမ္းက
ကုကၠိဳတန္းေတြကို ထီးအမွတ္နဲ႕ ေဆာင္းတယ္ ။
အေရွ႕ဘက္လွမ္းလွမ္းမွာ ပိတ္ရပ္ေနတဲ့ ရိုးမေတာင္တန္းၾကီးက
ေႏြအခါ ပရိေဒဝေတာမီးေတြနဲ႕…။

ေတာထမင္းဆိုင္ေလးက
ေတာခ်က္ဟင္းကေလးေတြနဲ႕ ျမိဳ႕သားကို ထမင္းျမိန္ေအာင္ေကၽြးတယ္ ။
ဟိတ္ၾကီးဟန္ၾကီး မလုပ္တတ္တဲ့ ေတာဘူတာရံုေလးက
ညည သူ႕ဆီ သြားလည္ရင္
သူ႕မွာရွိတဲ့ ရိုးရာမုန္႕ကေလးေတြနဲ႕ လက္ဖက္ရည္ခ်ိဳခ်ိဳ တိုက္တယ္ ။
အင္တာနက္မရွိတဲ့ျမိဳ႕ကေလးမွာ
ေတာင္ဘက္ျခမ္းက ဘာဘာညာညာသတင္းက
ေျမာက္ဖက္ျခမ္းကို စကၠန္႕သံုးဆယ္နဲ႕ အျမန္ေခ်ာပို႔…။

ညအခါ လသာသာ
ေဘာလံုးပြဲ ေလာင္းမယ္ ကာရာအိုေကဆိုမယ္ စည္ဘီယာဆိုင္ရွိမယ္
အေဝးေျပးကားေတြက ပစ္ခ်သြားတဲ့ ယဥ္ေက်းမႈအသစ္ေတြနဲ႕
ေပ်ာ္ေပ်ာ္ေနတတ္ ေဖာ္ေရြတတ္တယ္ ။

ျဖတ္ျဖတ္လတ္လတ္ကေလး ေခတ္ကို အမီလိုက္ေနတဲ့ ျမိဳ႕ကေလးကို
ႏွစ္ႏွစ္ကေလး ေပါင္းသင္းမိရံုနဲ႕
ထင္ထားတာထက္ ပိုခ်စ္သြားမိတဲ့ ျမိဳ႕သားခမ်ာ
ျမိဳ႕ကေလးမသိေအာင္ ညရထားနဲ႕ လြမ္းလြမ္းၾကီး ထြက္ခြာ
ေနာက္တစ္ေန႕မနက္မွာ ငါ့ကို လိုက္မရွာပါနဲ႕ ျမိဳ႕ကေလးရယ္ ။
လင္းဒီပ
၂၅.၀၃.၁၀
site bar ကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ေရးျပီး ဘေလာဂ့္မွာ တင္ျဖစ္တဲ့ကဗ်ာေတြထဲ ဒီကဗ်ာက အပုဒ္(၁၀၀)ေျမာက္ ျဖစ္သြားတယ္ ။ဘာရယ္မဟုတ္ဘူး ေပ်ာ္သြားပါတယ္ ။ :)

ႏွင္းလက္က်န္ မရွိေတာ့တဲ့ ေဆာင္း

ပုလင္းတူဗူးဆို႕ရက္စြဲေတြထဲ
မနက္ျဖန္ကို ေသာကသေကၤတ ထည့္မဆြဲဘူး။

အေဖ့အံဆြဲက ပိုက္ဆံလုပ္တဲ့စက္
အေမ့ေမတၱာ ပူပူေႏြးေႏြးက ခ်ိဳင့္ထဲ သံုးဆင့္အျပည့္ ။

“လူငယ္ဟာ လူငယ္ ဇြဲေကာင္းေကာင္း ေဖြရွာပါေစကြယ္”
ကေဖးဆိုင္က
သုခမိန္လႈိင္သီခ်င္း နဲ႕ ကိုယ္ထူကိုယ္ထ လင္းတယ္….။

လြယ္အိပ္လြယ္ အတန္းတက္
ကဗ်ာစာအုပ္ေရာင္း ဖဲရိုက္
က်ဆိမ့္ေသာက္ ေဆးလိပ္ဖြာ
ျမိဳ႕ျပင္တကၠသိုလ္ကြင္းျပင္က်ယ္ထဲ
စိတ္ကူးကေလးနဲ႕ ကံ့ေကာ္ဆန္။

အမွားျပင္ဆင္ခ်က္ေတြ ျဖည့္ဖို႕
စာမ်က္ႏွာလြတ္ေတြ အမ်ားၾကီး က်န္ေနတုန္းကေပါ့
ခြင့္လႊတ္စကားေတြက
ေနာင္တတရားကို ေရမ်ားေရႏိုင္ ကာလေတြ ။

(ဘာရယ္ မဟုတ္ပါဘူး)
ရုပ္ထက္ ပိုအိုမင္းလြယ္တဲ့
နာမ္တရား အေညာင္းအညာေျပသြားဖို႕ပါ
တိတ္တိတ္ဆိတ္ဆိတ္ေလး
တကိုယ္ရည္ သူငယ္ျပန္ၾကည့္တာ
သိပ္ေပ်ာ္စရာ ေကာင္းတယ္ ။
လင္းဒီပ
၂၄.၀၃.၁၀

ေမေမ့ပင္လယ္ကူးသေဘၤာေလး

ေမေမ့အျပံဳးထဲ
ကၽြန္ေတာ္ဟာ စကၠဴေလွေလးရဲ႕ မာလိန္မွဴး
အသက္သံုးဆယ္အထိ ဘာမွ မထူးခဲ့ဘူး ။

ေမေမ့ေမတၱာနဲ႕ ဆင္တဲ့ သစ္သားကြပ္ပ်စ္ကေလးမွာ
ေမေမ့ေပါင္ကို ေခါင္းအံုးလုပ္
သားအိပ္မက္ကေလးေတြ ျပန္အုပ္ခ်ဳပ္ပါဦးေမေမ ။

ေကာ္ဖီလည္း ေလ်ာ့ေသာက္ပါတယ္
အိပ္ေရးဝေအာင္လည္း အိပ္တယ္
ကြန္ပ်ဴတာလည္း တအားမသံုးဘူး
ဘုရားလည္း မွန္မွန္ရွိခိုးတယ္
ကၽြန္ေတာ္ ဆက္ညာေနတုန္းပဲ…

ေရခဲေတာင္ေတြလို မေအးခဲတတ္ဘဲနဲ႕
ကၽြန္ေတာ္ပင္လယ္ခရီး ထြက္ခဲ့တယ္ ။
ႏွင္းေတြကို မျဖားေယာင္းတတ္ဘဲနဲ႕
ကၽြန္ေတာ္ ေဆာင္းရာသီထဲ ခုန္ခ်ခဲ့မိပါေပါ့ ။

ေမာဟတန္းလန္းေန႕စြဲေတြထဲ
တစ္ေန႕တစ္လံ
တစ္ေန႕တစ္လံနဲ႕ပဲ
ေမေမရွိတဲ့အရပ္နဲ႕ ေဝးသထက္ ေဝးေနတုန္း ။

ေမေမေတြ႕လား
ခိုက္ခိုက္တုန္သတိရစိတ္နဲ႕
ညက
ကၽြန္ေတာ္
အိမ္ေပၚ ျပန္ေျပးတက္လာခဲ့တယ္ ။

လင္းဒီပ
၁၈.၀၃.၁၀
(တေပါင္းလျပည့္ေန႕ ေမေမ့(၅၉)ႏွစ္ျပည့္အမွတ္တရ…ေနာက္က်မွ တင္ျဖစ္ပါတယ္။ မႏွစ္ကလည္း အိမ္ေျပးေလး ပိုစ့္ကို ေမေမ့အတြက္ အမွတ္တရ ေရးျဖစ္ပါတယ္ ။)

ပုထုဇဥ္ေတး

ငါက
ေတာင္တန္းေတြ အကြယ္မွာ
မီးေတာင္ေတြ အေနာက္မွာ
ေရလႈိင္းေတြ ေအာက္မွာ
သစ္ေတာထူထူထဲထဲေတြ ထဲမွာ
ပုန္းေအာင္းေနျဖစ္တဲ့အခါ…။

မင္းက
ေတာင္တန္းေတြဆီ
မီးေတာင္ေတြဆီ
ေရလႈိင္းေတြဆီ
သစ္ေတာထူထူထဲထဲေတြဆီ
အျဖဴေရာင္ဝတ္ဆင္မႈနဲ႕ အေရာက္လာခဲ့ပါ ။

တစ္ေယာက္ ပုန္းေနတုန္း
ေနာက္တစ္ေယာက္ ထပ္ပုန္းတဲ့အခါ
ဘယ္လိုမွ ရွာလို႕မေတြ႕ေတာ့ပါ ။

တစ္ေယာက္ ပုန္းေရွာင္ေနတဲ့အခါ
ေနာက္တစ္ေယာက္ လိုက္ရွာရျခင္းက
လူဘဝရဲ႕ အရိုးသားဆံုးကဗ်ာ ။
လင္းဒီပ
၀၄.၀၃.၁၀

ဆံုလည္ႏြား

သူ႕ဆီ တခါျပန္ေရာက္ဖို႕
ေမွ်ာ္လင့္ငတ္မြတ္ရင္း
ငါးရက္တိတိ ၾကိဳးစားကူးခတ္ခဲ့ရ..။

ေရာက္ေတာ့လည္း
ေလးဆယ့္ရွစ္နာရီေလွာင္အိမ္ထဲက
စကၠန္႕တံေလးေတြက
ၾကြက္ကေလးေတြလို
ျဖတ္ကနဲ
ျဖတ္ကနဲ
စေနထဲက ထြက္ေျပး
တနဂၤေႏြထဲက ထြက္ေျပး…။

တခါ ျပန္“နစ္”ရျပန္ျပီ
တနလၤာ ပင္လယ္နက္နက္ လႈိင္းၾကမ္းထဲ

သူငယ္ခ်င္းရာ..
ဘယ္မွာမ်ားလဲ
ေနေပ်ာ္တဲ့ဘဝ ဆိုတာ ။
လင္းဒီပ
၁၄.၀၃.၁၀

လင္းခြင့္မရတဲ့ လေရာင္(၂)

နင့္ကို ငါ ခ်စ္မိတဲ့အေၾကာင္း ငါ့ကို ငါ မရိပ္မိဖို႕ပါ
ငါ့ကို နင္ခ်စ္မိသြားတဲ့အေၾကာင္း နင့္ကို နင္ မရိပ္မိဖို႕ပါ ။

သစ္ရြက္ကေလးေတြၾကားမွာ
နင့္ကိုယ္ရနံ႕ကေလး သဲလြန္စ မက်န္ရေအာင္
ကိုယ္ေရာင္ဝွက္ရင္း နင္ထြက္ခြာ….။

ပန္းကေလးေတြကို စကားတတ္ေအာင္ သင္ေပးျပီး
ေလညင္းေလးေတြကို ရယ္ေမာတတ္ေအာင္သင္ေပးျပီး
ငါ့အနား အေဖာ္အျဖစ္ ထားရစ္…။

စည္းကေလး မတားခဲ့ဘူး…
ခန္းစည္းစေလး မကာခဲ့ဘူး...
ငါက ႏွင္စရာ မလိုေတာ့ ျပန္ပါလို႕ နင္မေျပာခဲ့ဘူး ။

တစ္ေယာက္ တစ္လိပ္စီ ထုတ္ေသာက္ျဖစ္ခဲ့လည္း
နင္လည္း ရိႈက္မသြင္းခဲ့
ငါလည္း ရႈိက္မသြင္းခဲ့
တို႕ပံုျပင္ကေလး ကင္ဆာ မျဖစ္ဖို႕ရယ္…။

ဒီအျဖစ္ေလးက
တို႕ဘဝႏွစ္ဆယ္ရာစု
အေက်ာ္ၾကားဆံုးေတးတစ္ပုဒ္
သတိရတိုင္း ထုတ္နားေထာင္ၾကတာေပါ့..။

ပ်င္းပ်င္းရွိတဲ့အခါ ဖုန္းေခၚလိုက္ပါ
စၾကဝဠာအေၾကာင္းမသိတဲ့ ျမိဳ႕ကေလးမွာ
နင္နဲ႕ငါ
ဟိုး….ဥယ်ာဥ္အေဟာင္းထဲ
ရိုးရိုးေလး ဖူးပြင့္ခဲ့ဖူးတဲ့အေၾကာင္းေတြးရင္း
ဖုန္းေမွ်ာ္ေနမွာေပါ့ သူငယ္ခ်င္း ။
လင္းဒီပ
၀၈.၀၃.၁၀

ကြယ္လြန္သူ

လုပ္လက္စေတြ အကုန္ပစ္
ေလာကကို ခ်န္ရစ္သြားသူ ။

အဆင့္သင့္ မျဖစ္ေသးဘူးလို႕ ထင္တာပဲ
မျပီးဆံုးေသးဘူးလို႕ထင္တာပဲ။

ဘဝတဏွာေလးက
ကမ္းက မခြာခ်င္ျဖစ္ေနေပမယ့္
ေနထိုင္ခြင့္က ကုန္သြားျပီ ။

အကူးအသန္းေလး တခ်က္တည္းပါ
ျပီးေတာ့လည္း
ၾကည္ၾကည္ေမြ႕ေမြ႕…။

ေမေမ
သားေတာ့ သြားႏွင့္ျပီ ။
လင္းဒီပ
၀၄.၀၃.၁၀