ဖိနပ္ကေလးတစ္ရံ

မေန႕ညေန အလုပ္က ျပန္လာေတာ့ လမ္းမွာ စီးလက္စ ဖိနပ္ေလးက ခြာျပဳတ္သြားသည္။ ဒီမနက္ အလုပ္ သြားမယ္ ဆိုေတာ့ စီးစရာ ဖိနပ္မရိွေတာ့ ။ အလုပ္က site အလုပ္ဆိုေတာ့ ဂ်င္းေဘာင္းဘီပဲ အျမဲ ဝတ္ျဖစ္သည္ ။ ဒီေတာ့ ဂ်င္းေဘာင္းဘီႏွင့္ အဆင္ေျပမည့္ ဖိနပ္မ်ိဳးပဲ စီးျဖစ္သည္ ။ သိပ္ေကာင္းေကာင္းေတာ့ မဟုတ္ ။ အခု ဖိနပ္ကလည္း အလုပ္သြားရင္း စီးလို႕အဆင္ေျပမည့္ ေစ်းခ်ိဳခ်ိဳရသည့္ ဖိနပ္တစ္ရံကို လြန္ခဲ့တဲ့ ေလးလေလာက္က Discount ခ်တာေတြ႕တုန္း ဝယ္ျပီး စီးေနတာ ။

အိမ္မွာက ေယာက္်ားေလးခ်ည္း ေျခာက္ေယာက္ စုေနေတာ့ ဖိနပ္ဗီရိုေလးထဲတြင္ ဖိနပ္ေတြက အေတာ္မ်ားသည္။ လြန္ခဲ့တဲ့ တစ္ႏွစ္ေက်ာ္တည္းက မစီးပဲထားခဲ့တဲ့ ဖိနပ္ေလးကို ျပန္ရွာၾကည့္သည္ ။ ေသခ်ာေတာ့ မမွတ္မိ ။ အနက္ေရာင္ စတုိင္ေဘာင္းဘီႏွင့္ လိုက္ဖက္သည့္ ဖိနပ္တစ္ရံ ဆိုတာေလာက္ပဲ မွတ္မိသည္ ။ ပထမ ဆြဲထုတ္လိုက္သည့္ ဖိနပ္က အနက္ေရာင္ ။ သို႕ေပမယ့္ မဟုတ္ ။ ျပန္ထည့္ျပီး ထိပ္တုံးတုံးႏွင့္ အေတာ္ေလး ဖုန္တက္ေနသည့္ အနက္ေရာင္ ဖိနပ္တစ္ရံကို ေတြ႕သည္ ။ဒါပဲ ေနမွာပါ ။ ဖိနပ္ေလးကို ဖုန္ေျပာင္ေအာင္ ကပ်ာကယာ ခါရင္း စီးျပီး ထြက္လာခဲ့သည္။လမ္းေလွ်ာက္ရင္း ၾကည့္မိေတာ့ ဖိနပ္ကေလးက အေတာ္ အက်ည္းတန္သည္ ။ ထိပ္ကလည္း တံုးတံုးၾကီး …သြယ္သြယ္ေလး ျဖစ္မေန ။ တကယ္ေတာ့ ဒီဖိနပ္ကေလးသည္ သက္တမ္းအားျဖင့္ မနည္းေတာ့ ။

ကၽြန္ေတာ္ ျမန္မာျပည္မွာ ေနတုန္းက shoe ဖိနပ္ စီးခဲသည္ ။ ေဘာင္းဘီက ဝတ္ခဲေတာ့ သားေရဖိနပ္ပဲ စီးျဖစ္သည္ ။ တခါတေလ ပဲမ်ားခ်င္ရင္ ေအာကတၱီပါ ဖိနပ္ကေလးကို ေျခေထာက္ကေလး သန္႕ေနေအာင္တိုက္ျပီး စီးျဖစ္သည္ ။ ပုဆိုးရွည္ရွည္ႏွင့္ ။ ေနာက္ေတာ့ နယ္မွာ အလုပ္ထဲဝင္ေတာ့ ပုဆိုးၾကီးနဲ႕ site ထဲေျပးရတာ သိပ္မလြယ္ ။ ဒီေတာ့ ေဘာင္းဘီကို စြဲစြဲျမဲျမဲ ဝတ္ရသည္ ။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ဆီက site ေတြက Safety Shoe ေတြ ဘာေတြ မလို။ Helmet ေတာင္ လူၾကီးလမ္းေၾကာင္းရွိမွ ဓာတ္ပံုရိုက္ရမွာမို႕ ေဆာင္းၾကတာ ။ဒီေတာ့ ဂ်င္းေဘာင္းဘီႏွင့္ ေျခညွပ္ဖိနပ္ႏွင့္ ေနေနက် ။ ေနာက္ပိုင္းက်မွ ကြင္းထိုးဖိနပ္ေတြ ဝယ္စီးျဖစ္သည္ ။(နည္းနည္း အဆင့္ျမင့္လာတဲ့သေဘာ..:P)

Site ထဲမွာ ရွိေနတုန္း ျပည္ပခရီးတစ္ခု အလုပ္က စီစဥ္ေတာ့မွ လိုအပ္တာေတြ ဝယ္ဆို ေငြထုတ္ေပးသည္ ။ တစ္သိန္းခြဲ ထင္သည္ ။ အိပ္မက္စိမ္းကေန ထိုဖိနပ္ကေလး တစ္ေသာင္းေက်ာ္ေက်ာ္ႏွင့္ ဝယ္ျဖစ္သည္ ။( ဖိနပ္ၾကိဳးခ်ည္ရမွာ ပ်င္းေတာ့ တန္းဆြတ္လိုက္ရံုႏွင့္ အဆင္ေျပသည့္ ဒီဖိနပ္ကေလးပဲ ေရြးခ်ယ္ခဲ့ပါသည္ ။) အိမ္ေရာက္ေတာ့ ေမေမက မင္းဖိနပ္ၾကီးကလည္း ထိပ္တံုးတံုးၾကီးဆိုေတာ့ လွပါတယ္ ေမေမရယ္လို႕ ျပန္ေျပာျဖစ္သည္။

ဒီလိုနဲ႕ ဆယ္ရက္ေလာက္ခရီးက ျပန္လာေတာ့ ေခ်ာင္ထိုးထားတာ ႏွစ္ႏွစ္ဝန္းက်င္ ။ တကယ္ ျပည္ပမွာ အလုပ္လုပ္ဖို႕ ထြက္လာေတာ့ ျပန္စီးရျပန္သည္ ။စလံုးေရာက္စ အင္တာဗ်ဴးေပါင္း ေျမာက္မ်ားစြာ ထိုဖိနပ္ကေလးႏွင့္ ေျခဆန္႕ခဲ့ရသည္ ။ အလုပ္ အဆင္မေျပေသးခင္ စိတ္ဓာတ္က်ေနေသာ ေျခလွမ္းမ်ားစြာကိုလည္း ထိုဖိနပ္ကေလးႏွင့္ပင္ ေရြ႕လ်ားခဲ့ရသည္ ။ ထိုအထိလည္း ထိပ္တံုးတုံး ဖိနပ္ကေလးသည္ မ်က္စိထဲ အဆင္ေျပေနဆဲ ။ ေမတၱာသက္ဝင္ ခ်စ္ခင္ေနဆဲ ။

ဒီမွာလည္း အလုပ္စဝင္ကတည္းက site အလုပ္ဆိုေတာ့ ဂ်င္းပန္ ဝတ္ျဖစ္တာ မ်ားျပီး သြားေလရာ Safety Shoe ၾကီးႏွင့္ ။ အရင္site တုန္းက Suntec City ႏွင့္နီးေတာ့ ေန႕လည္ အားလို႕ Suntec City ထဲက water fountain တစ္ခုခုမွာ တစ္ေယာက္တည္း သြားထိုင္လည္း ဒီ Safety Shoe ၾကီးနဲ႕ပါပဲ ။ ေနာက္ေတာ့မွ သူမ်ားေတြကို အားက်ျပီး အလုပ္ထဲမွာ Safety Shoe ၾကီးစီး ၊ အျပင္သြားေတာ့ ေပါ့ေပါ့ပါးပါး ဖိနပ္တစ္ရံ ဝယ္စီးျဖစ္သည္ ။ ထို Safety Shoe စစီးတည္းက ဖိနပ္ဗီရိုထဲ ေရာက္သြားသည့္ ထိပ္တံုးတံုး ဖိနပ္ကေလးသည္ အခုဆို တစ္ႏွစ္ေက်ာ္ ႏွစ္ႏွစ္ဝင္းက်င္ ။

အခု ျပန္စီးေတာ့ ဖိနပ္ေပၚ အျမင္တမ်ိဳးေျပာင္းသြားသည္ ။ အင္း ထိပ္က တုံးတံုးၾကီးနဲ႕ ရုပ္ဆိုးလိုက္တာဟု ခံစားမိသည္ ။
ခံစားမႈသည္ မိမိက်င္လည္ ျဖတ္သန္းမိသည့္ ပတ္ဝန္းက်င္အေတြ႕အၾကံဳေပၚ မူတည္၍ ေျပာင္းလဲတတ္သည္ ဟု ခံစားမိသည္ ။ ကဲ အခုပဲ ၾကည့္ ကိုယ္ျဖတ္သန္းမႈထဲမွာ အေရးပါသည့္… ကိုယ့္ေျခေထာက္ကုိ ကာကြယ္ေပးသည့္…. shoeဖိနပ္ဆိုတာ ဘာလဲလို႕ စတင္ သိရွိခြင့္ေပးသည့္…. ဖိနပ္ကေလးကို… အထင္ေသးသည့္ အၾကည့္ႏွင့္ ၾကည့္ျပီး ရုပ္ဆိုးလိုက္တာ ဟု ေရရြတ္မိသည္ ။ လူသည္ အာရံုခံစားမႈကို ဦးစားေပးလြန္းသည္ ။ ဖိနပ္ကေလးသာ တစ္ခုခု ျပန္ေျပာတတ္လွ်င္ ဘာျပန္ေျပာမလဲလို႕ ကၽြန္ေတာ္ ဆက္ေတြးေနမိသည္ ။
လင္းဒီပ
၁.၁၀.၀၉