အံေသေန႕မ်ား

ညေနခင္းကို
အထပ္ျမင့္ျပတင္းေပါက္ကေလးကေန
လွမ္းၾကည့္မိတယ္..။
ဘာကို အာသီသရွိရမွန္း မသိ
ျဖစ္ေနတာ…ၾကာျပီ…။

လူေတြ အမ်ားၾကီးနဲ႕ေတြ႕ရင္ သိပ္ေပ်ာ္သြားမလား
ေတြ႕ၾကည့္တယ္….မေပ်ာက္ဘူး…။
တည္ျငိမ္လာမလားလို႕…
ကိုယ့္ကိုကိုယ္ အခန္းေလးထဲ ျပန္သိမ္းထားတယ္
မရဘူး…။

ဘယ္မွာ ေနရင္ ေကာင္းမလဲ…
ဘယ္မွာ ေသရင္ ေကာင္းမလဲ…
ေသျခင္းတရားကလည္း
တကယ္ေတာ့ တံခါးေပါက္တစ္ခု မဟုတ္ဘူး…

ဒါေပမယ့္ ဥာဏ္နည္းတယ္
သံသရာနဲ႕ခ်ီျပီး ဥာဏ္နည္းတယ္..ထံု,အတယ္..။
လူဟာ အကုသုိလ္ေတြ မႏိုင္မနင္း သယ္ဖို႕ကလြဲရင္
တျခားကိစၥေတြမွာ ဥာဏ္နည္းတယ္..။

“ေပ်ာ္ရႊင္မႈကို ငါတခါမွ မရွာခဲ့ဘူး”
သစၥာနီ ဝတၱဳထဲက စကားတစ္ခြန္းဟာ
ငါ့ထံုေဆးေတြကို ဓာတ္ျပယ္ေအာင္ လာလာလုပ္တယ္။

အိမ္ေထာင္ေတြ ျပဳၾက
သိပ္စကားမ်ားတဲ့ မိန္းမဝဝၾကီးေတြ ျဖစ္လာၾက…
နဖူးေျပာင္ေျပာင္ ဗိုက္ပူပူ
အတၱၾကီးၾကီး ငနဲၾကီးေတြ ျဖစ္လာၾက…
ျဂိဳလ္သားအသစ္ကေလးေတြ ထပ္ပြားလာၾက…
ဒါေလာက္ပဲလား…။

မနက္ျဖန္အတံုးၾကီးေတြကို ခၽြန္ခၽြန္သံုးေနရတာ
ၾကာေတာ့ မုန္းလာျပီ…။

ခင္ဗ်ားလည္း ျဖစ္ဖူးမွာပါ…
ရွင္သန္ျခင္းအေပၚ ေသြးရိုးသားရိုး အံေသလာတဲ့အခါ
ရူးခ်င္ရက္နဲ႕ ရူးမရတာ
ရူးခ်င္ေယာင္ေဆာင္ရတာထက္ ပိုခက္တယ္ဆိုတဲ့ ခံစားမႈမ်ိဳး….။
လင္းဒီပ
၁၉.၁၀.၀၉