ဆိုဖူးတဲ့သီခ်င္းေလး

(၁၉၉၆)
“ေကသာမွာ တစ္ပြင့္တည္း ပန္ျပီး ေက်နပ္တတ္ၾကတဲ့သူထဲ
ထိုမိန္းမသည္ မပါမွန္းကို သိရက္နဲ႕ ငါဘယ္လို လုပ္ရမွာလဲ…
မိုက္တယ္ဆိုလည္း ေခါင္းငံု႕ျပီးေတာ့ ခံရံုပဲေပါ့ သူငယ္ခ်င္းရယ္….”

ငါဆိုလက္စ သီခ်င္ေလး ရပ္တန္႕သြားေအာင္ ဂစ္တာၾကိဳးေတြေပၚ နင့္လက္ကေလးကို ဖြဖြေလး လာတင္တယ္ ။ ခတ္လက္စ ငါ့ညာဘက္လက္ကို ရပ္လုိက္ရတယ္ ။ တုန္ခါေနတဲ့ၾကိဳးေတြက နင့္လက္ကို ထိခုိက္သြားမွာ စိုးလို႕ပါ ခ်ယ္ရီကို ။ ဒါ ငါ့တို႕ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ ေနာက္ဆံုး ေတြ႕ဆံုျခင္း မဟုတ္လား ။ အျပာေရာင္ မွတ္စုစာအုပ္ေလး နင္ေပးထားခဲ့တယ္ ။ ရီေဝေဝ မ်က္လံုးေတြနဲ႕ ငါ့ကို စူးစိုက္ၾကည့္တယ္ ။ နင္ငိုေနတာလား ။ ငုိေနတယ္ ဆိုရင္ေတာင္ မ်က္ရည္အစစ္လား ။ ဒီမ်က္ရည္ေတြက ဘယ္ေဒသမွာ ျမစ္ဖ်ားခံပါသလဲ ။ နင့္ႏွလံုးသားဆီမွာလား… မ်က္ေတာင္ဖ်ား စြတ္စိုရံု တစိမ္းေယာက္်ားတစ္ေယာက္ ေက်နပ္ရံု စီးက်လာတာလား ။ ငါမ်က္လံုးထဲ သံသယေတြ ထည့္ျပီး နင့္ကို စူးစိုက္ မၾကည့္ပါရေစန႔ဲလားဟာ။ သံသယေတြ ေတာက္ေလာင္ျပီး ခ်စ္ေနရတဲ့မီးေတြ…။ ေနာက္ နင္ထြက္သြားေတာ့ ငါ့ေဘးမွာ မွတ္စုစာအုပ္ေလးရယ္ နင္ေပးထားတဲ့ အနက္ေရာင္ ဂ်င္းမိႈတက္ ေက်ာပိုးအိတ္ကေလးရယ္..။နင္က ဆက္ရမယ့္ ခရီးကို ေရြးခ်ယ္ျပီးလို႕ ထထြက္သြားေပမယ့္ ဘယ္ကို ဆက္ရမယ္မွန္း မသိတဲ့ေကာင္ကေတာ့ နင္ေပးထားတဲ့ အျပာေရာင္စာအုပ္ကေလးနဲ႕… ေက်ာပိုးအိတ္ကေလးနဲ႕… နင္နားမေထာင္ခ်င္တဲ့ သီခ်င္းေလးနဲ႕ က်န္ခဲ့ရတယ္ ။

(၁၉၉၈)
လင္းထက္…နင္အားရင္ လာခဲ့ဦး…ငါ ရန္ကုန္ ျပန္ေရာက္ေနတယ္…ရန္ကုန္မွာ ငါ အေတြ႕ခ်င္ဆံုးသူက နင္ပဲ..
ငါ့ဘဝရဲ႕ နည္းနည္းေလးပဲ ရွိတဲ့ အေရးအၾကီးဆံုး လူစာရင္းမွာ နင္က နံပါတ္သံုး….

ဖုန္းထဲကေန နင္ေျပာခ်င္တာ ေျပာျပီး ခ်သြားေပမယ့္ အသံုးလံုး မေက်တဲ့ ႏွွလံုးသားက့ ဂ်င္းေဘာင္းဘီအႏြမ္းနဲ႕ ေကာင္ေလးကို စက္ကုန္ဖြင့္ျပီး ေမာင္းသြားတယ္ ။ငါ အနာေတြ မက်က္ေသးပါလား ခ်ယ္ရီကို ရယ္ ။ခံုတန္းေပၚမွာ ကန္ေရျပင္ကို မ်က္ႏွာမူျပီး ထုိင္ေနတဲ့ ေကာင္မေလး… လြန္ခဲ့တဲ့ႏွစ္ႏွစ္က ဆံပင္ ကုတ္ဝဲေလးပဲ ရွိတဲ့ေကာင္မေလးက အခု ဆံပင္ေတြ အေတာ္ရွည္ေနတာကို သတိထားမိတယ္ ။ မ်က္ႏွာကို မေတြ႕ခင္မွာပဲ ဒါ ခ်ယ္ရီကို ဆိုတာ အလိုလို သိေနတယ္ ။ ငါ့ကို ဂုဏ္ထူးမွတ္ ေပးသင့္ပါတယ္ ။ ေအးေလ ဝင္ေျဖတဲ့ သူေတြကလည္း ဘယ္ႏွစ္ေယာက္မွန္းမွ မသိတာ…ငါသိတာ နင့္ ဂိုက္ဆရာရယ္ ေနာက္ ဟိုအဆိုေတာ္ေပါက္စရယ္ နင့္ကို မမခ်ယ္ရီဆိုျပီး လုိက္လုိက္ကပ္ေနတဲ့ ႏုႏုဖတ္ဖတ္ေကာင္ေလးရယ္.. ငါ့လို ဟိုမေရာက္ ဒီမေရာက္ေကာင္ရယ္ ….။

ျပီးေတာ့ ဘာမွ မေျပာဘဲ ငါလက္ကို ဆြဲ ရပ္လာတဲ့ Taxi တစ္စီးေပၚတက္ျပီး RC 2ထဲက ငါတို႕ သြားေနက် ဆိုင္ေလးထဲ ေရာက္သြားျပန္တယ္ ။မီးလံုးဝါဝါ ဆိုင္ကေလးထဲမွာ … နင့္ရဲ႕ ပ်ားရည္စကားလံုးေတြ ေအာက္မွာ … ငါဟာ နိဗၺာန္ငယ္ေလး ခဏေလာက္ ေကာက္ရလိုက္တယ္။ ေနာက္ေတာ့လည္း လမ္းမီးေတြ မ်က္လံုးဖြင့္လာတဲ့ အခ်ိန္မွာ ျပည္လမ္းမၾကီး တစ္ေလွ်ာက္ လမ္းေလွ်ာက္လာခဲ့ျဖစ္တယ္ ။ နင္က သီခ်င္းေလး ညည္းျပပါ ဆိုေတာ့

“ေနလည္း ေစာင္းျပီ အလင္းမ်ားလည္း ဆိတ္သုဥ္း… ဒီအခ်ိန္ျမိဳ႕ထဲလမ္းမ်ားမွာ လွ်ပ္စစ္မီးသီးမ်ား ျပန္လင္း
လမ္းေဘး အရိပ္ေတြ ဝိုးတဝါး လႈပ္လႈပ္ေရြ႕လ်ား.. ပလက္ေဖာင္း တစ္ေလွ်ာက္မွာ ေကြ႕ေကာက္ လမ္းေလွ်ာက္ကာသြား.. ကိုယ္ေလ ဒီလို ညအခ်ိန္ေရာက္ရင္ တယ္လီဖုန္း ဆက္လို႕ရမလား… ဒီအခ်ိန္ ဘယ္အိမ္ဟာ တို႕ကို လက္ခံစကား ေျပာခ်င္ပါ့မလဲ… ညဆိုတာ စိတ္ထင္ရာ သြားခ်င္ရာ သြားလို႕ မျဖစ္ေတာ့ဘူး… တစ္ေန႕လံုးလည္း တို႕ႏွစ္ေယာက္ သတိလက္လြတ္ ေလွ်ာက္လို႕သြား (ေဟ့…အခ်စ္ မင္းအခန္းျပန္ဦး ဒီည….)”

ခဏေလးပါပဲ သိပ္မၾကာဘူး နင္ ျမိတ္ကိုပဲ ျပန္သြားတယ္ ။ နင့္ေမေမနဲ႕ နင္နဲ႕က ဘယ္ေတာ့မွ အဆင္မေျပဘူး မဟုတ္လား။ ရန္ကုန္မွာ ေက်ာင္းကိစၥ စာရြက္စာတမ္းေတြ လိုခ်င္တာေတာင္ တစ္ပတ္ေလာက္ပဲ အေမအိမ္မွာ ဖ်စ္ညွစ္ေနခဲ့တာ ။

(၁၉၉၉)
ငါ့ေမေမ စီစဥ္ေပးတဲ့အတိုင္း သိပ္မေဝးတဲ့ ႏိုင္ငံေလးတစ္ခုကို ေက်ာင္းတက္ဖို႕ ငါေရာက္သြားတယ္ ။ ေလယာဥ္ပ်ံဆိုတာ ပထမဆံုးစီးဖူးျပီး ပထမဆံုးႏိုင္ငံျခားခရီး ဘယ္ေလာက္ၾကာမယ္မွန္းလည္း မသိဘူး ။ေနရာသစ္ ေရေျမသစ္မွာ ေနာက္ထပ္ မိတ္ေဆြအသစ္ေတြနဲ႕ ဆက္လက္ရွင္သန္ရမယ့္ ဘဝတစ္ခု ။ ငါျမန္မာျပည္က ထြက္သြားေတာ့မယ္ဆိုတာ နင့္ဆီ ေရာက္မေရာက္ မေသခ်ာတဲ့ စာတစ္ေစာင္ေတာ့ ငါပို႕ခဲ့တယ္ ။ ငါ့ကို အရိပ္လို ၾကည့္ေနတတ္တဲ့ ေမေမဟာ နင့္လို ခပ္ရႈပ္ရႈပ္ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ အရူးလုပ္တာ ခံျပီး ေပ်ာ္ေနတတ္တဲ့ ငါ့ကို ၾကည့္လို႕မရေတာ့ဘူး ။
“သားငယ္ငယ္ေလး ရွိပါေသးတယ္ ။ ဘဝမွာ ေနာက္ထပ္ ေလ့လာသင္ယူရဦးမယ့္ အရာေတြ အမ်ားၾကီး ရွိပါေသးတယ္”တဲ့ ။

အမွန္ဆိုရင္ေတာ့ ေမေမနဲ႕မဆိုင္ပါဘူး ။ နင္ဟာ ငွက္ကေလးဆို ငါက ထာဝရသစ္ကိုင္း ျဖစ္ခ်င္ေပမယ့္ စိတ္ကစားလြန္းတဲ့ ငွက္ကေလးကို မိုက္မိုက္မဲမဲ မယံုရဲဘူး ။ တကယ္ဆို ငါဟာ အတၱနည္းနည္းၾကီးျပီး နည္းနည္း ေၾကာက္တတ္တဲ့ ေယာက္်ားတစ္ေယာက္ဆိုတာ ေလယာဥ္ျပတင္းကေန က်န္ခဲ့တဲ့ ျမန္မာျပည္ကို ေငးရင္း ငါေတြးမိတယ္ ။ တကယ္ ခ်စ္တယ္ဆို အင္းေလ..နင္ကေကာ…ငါ့ လက္ကို တကယ္ တြဲမွာလား..။

“ငါ ခ်စ္ခဲ့ဖူးလား… ငါ့ဘဝကို ေပးဆပ္ခဲ့ျခင္းနဲ႕ … ပိုင္ဆိုင္တဲ့ ဆႏၵအကုန္ ငါေလ ေပးခဲ့လား.. သူအျမဲ လိုအပ္တဲ့ အၾကင္နာေတြ အကုန္ ပံုကာေပး…ခ်စ္ခဲ့လား …ငါ့ရဲ႕ အတၱ အားလံုး စြန္႕လႊတ္ …. မိန္းကေလး တစ္ေယာက္ရဲ႕ ဘဝအတြက္ ေပး…ခဲ့ဖူးလား … အေျဖမွန္ဟာ ဝိုးတဝါးနဲ႕… မေသခ်ာဘူး… ငါခ်စ္တာ ငါ့ဘဝလား ငါ့ရယူျခင္းမ်ားလား….”

(၂၀၀၅)

ရန္ကုန္မဟုတ္တဲ့ ေျမလတ္ျမိဳ႕တစ္ျမိဳ႕ကုိ ကိစၥတစ္ခုနဲ႕ ငါေရာက္ေနတယ္ ။ ေက်ာပိုးအိတ္အေဟာင္းထဲမွာ ေရးထားတဲ့ စာအုပ္ျပာေလး တစ္အုပ္ပါတယ္ ။တကယ္ကုိ မေမွ်ာ္လင့္ခဲ့ဘူး ။ ငါျမိဳ႕မေစ်းေလးထဲမွာ လုိတာေလးေတြ ဝယ္ျပီးအထြက္ ဆိုင္ကယ္တစ္စီးက ထိုးရပ္လာျပီး ႏႈတ္ဆက္ေတာ့ နင္ျဖစ္ေနတယ္..။ ငါအိမ္ေထာင္က်ေနျပီ လင္းထက္…ဒီျမိဳ႕ က ငါ့အမ်ိဳးသား ဇာတိ… သူ႕လုပ္ငန္းေတြက ဒီမွာပဲ ရွိလို႕…ငါလိုက္ေနတာ…။ နင္ကို႔ၾကည့္ရတာ အရမ္း တည္ျငိမ္သြားသလိုပဲ..စကားေျပာတာလည္း ညင္ညင္သာသာ..။ နင့္အမ်ိဳးသားက ဘယ္လို ေျပာင္းလဲ လိုက္ပါလိမ့္..။ ေနာက္ေတာ့ အိမ္ကို ထမင္းလာစားဖို႕ ဖိတ္တယ္ ။ေျပာေသးတယ္ ငါ့အမ်ိဳးသားကို ေတြ႕ရင္ နင့္ အရမ္းအံ့ၾသသြားမယ္တဲ့။ ဘယ္သူလို႕ မေျပာသြားဘူး။ ငါ့အိမ္အျပန္လမ္းမွာ ပေဟဠိေတြ ခ်ခင္းထားတယ္ ။

တကယ္လည္း နင့္အိမ္ကိုလိုက္လည္ေတာ့ နင့္အမ်ိဳးသားက ငါ့တို႕ဆယ္တန္းတုန္းက နယ္က ေက်ာင္းလာတက္တဲ့ စာဂ်ပိုးေလး ျဖိဳးေဝ။ ငါ့တို႕ႏွစ္ေယာက္ ရန္ျဖစ္လိုက္ ျပန္ခ်စ္လိုက္ လုပ္ေနတဲ့အခ်ိန္ စာအုပ္ေတြနဲ႕ အလုပ္ရႈပ္ေနတဲ့ေကာင္ေလးေပါ့ ။ အရင္တုန္းက ငါသိတဲ့ ခ်ယ္ရီကိုနဲ႕ တျခားစီပါပဲ…တည္ျငိမ္ေနလိုက္ပံု…။ ငါသာ လြင့္ခ်င္သလို လြင့္ေနျဖစ္ခဲ့တာ။ ဒီလိုက်ေတာ့လည္း အစစအရာရာ တည္ျငိမ္သြားတဲ့ မိန္းမတစ္ေယာက္ ။ ျဖိဳးေဝ ဘယ္လိုလုပ္လိုက္ပါလိမ့္ ။

ငါ နင္တို႕အိမ္က ျပန္ထြက္လာေတာ့ ႏွလံုးသားထဲမွာလည္း ဆြတ္ဆြတ္ပ်ံ႕ပ်ံ႕အေတြးေလးေတြ ေခါင္းထဲမွာလည္း ျဖိဳးေဝရဲ႕ ရဲရင့့္ျပတ္သားတဲ့ ေရြးခ်ယ္မႈေတြကို ဆက္ေတြးမိတယ္ ။ တကယ္က်ေတာ့ ခ်စ္ေပမယ့္ ျပတ္ျပတ္သားသား ေရြးခ်ယ္ရဲဖို႕လည္း လိုေသးတယ္ မဟုတ္လား… ေနာက္ျပီးေတာ့ ဖူးစာဆိုတာလည္း ဘယ္သူက ၾကိဳေတြးမိမွာလဲ…ငါ ဒီလိုေျပာရင္ ကိုယ့္ေတြေဝမႈကို ဖူးစာေပၚ ပံုခ်မပစ္နဲ႕ေလလို႕ နင္ေျပာေလမလား…။ ခုအခ်ိန္မွာ နင္က ငါ့ကို သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ေလာက္ ညည္းျပစမ္းပါဆိုရင္ ဘယ္သီခ်င္းကို ေရြးရမလဲ…။

ေႏြညေလးမို႕ အိုင္စပ္စပ္ႏိုင္တဲ့ ျမိဳ႕ကေလးရဲ႕ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွာ ငါ ၾကယ္ကေလးေတြ ထိုင္ၾကည့္ခ်င္လို႕ထြက္လာေတာ့ သီခ်င္းတစ္ပုဒ္က ထင္းထင္းၾကီး ရင္ကို စြန္းထင္းသြားတယ္။

“ေတြ႕တုန္းက ၾကိဳးပမ္းရင္ အခုေလာက္ရွိ မိျပီးျပီေပါ့..ဘာလိုေသးလဲ
အခုမ်ားေတာ့ လက္ေႏွးလို႕ လြတ္ျပီးမွ ငါးၾကီးတာေနာ္..တခါ ငိုဦးမလား…။”

(ကိုေဆာင္းယြန္းလရဲ႕ သီခ်င္းေလးေတြ ညည္းခိုင္းတဲ့ တဂ္ပိုစ့္ပါ…ၾကာေတာ့ၾကာေနပါျပီ…အခုမွ ေရးျပီးလို႕ တင္လိုက္ပါတယ္။ ဝတၱဳေလးအေနနဲ႕ ဖတ္ရင္လည္း အဆင္ေျပမယ္လို႕ ထင္ပါတယ္။)

လင္းဒီပ
၂၈.၁၀.၀၉