သစ္တစ္ပင္ရဲ႕ရင္(ကိုခ်ိဳ)

လြမ္းတယ္…အေမ
ဒါဟာ…
(အေဖ ေရြ႕လ်ားသြားတုန္းကလို ရင္မ်ိဳးနဲ႕)
အေမ့သားအငယ္ေကာင္ရဲ႕
ရင္ထဲေတာက္ေလာင္တဲ့မီးေပါ့ ။

(မွတ္မိေနေသးရဲ႕…)
အေမနဲ႕
ေရေျမျခားတဲ့ခရီး
ေတာင္ပံခတ္ခါနီးမွာ
အေမ့နဖူးျပာျပာကို
ကဗ်ာတစ္ပုဒ္နဲ႕ ဦးခ်ဖို႕
အေမ့ ေမးဖ်ားခ်မ္းခ်မ္းထိပ္ကေလးကို
ခပ္ဖြဖြ ဆြဲအဆိတ္
ဟိတ္…
ၾကည့္ၾကစမ္း
အေမ့မ်က္ဝန္းေတြ
အရည္ေပ်ာ္ဖိတ္က်လာပံုက
ျမိဳသိပ္ထားသမွ်ေတြ….။

အျမင့္ဆံုးအိပ္မက္အတြက္
အနိမ့္ဆံုး အိပ္စက္ရ
ဘဝျပဌာန္းခ်က္ေတြထဲ
စာမ်က္ႏွာမည္းေတြ မ်ားလြန္းလွ
အဝင္ခက္…
အထြက္ခက္…
ေဟာသည္ တြင္းနက္ၾကီးထဲ
ငါ့ကို ဘယ္သူ တြန္းခ်ခဲ့တာလဲ
ကိုယ့္ဘာသာ က်ိန္ဆဲရင္း
သည္တြင္းၾကီးကိုပဲ
ပိုနက္ေအာင္ တူးတူးေနခဲ့
သည္လိုနဲ႕..
သံုးဆယ့္သံုးလမ္းက
အေမ့တိုက္ခန္းေလးနဲ႕
ဘယ္ေလာက္ၾကာၾကာ ေဝးေနခဲ့ျပီလဲ
ဘယ္ေလာက္ၾကာၾကာ ေဝးေနရဦးမွာလဲ
အလြမ္းမ်က္တဲ့အထဲ
ဂဏန္းမတြက္ရဲတာလည္း ပါရဲ႕ ။

အဲသလိုနဲ႕…
အေမ့အိမ္က စိတ္နဲ႕ဆို
အရိပ္နဲ႕ေတာင္ ရန္ျဖစ္ခဲ့တဲ့ေကာင္ဟာ
အခုခါမွာေတာ့
ရင္ဗလာဟင္းလင္းနဲ႕
မျမင္ခ်င္ေယာင္လည္း ေဆာင္တတ္
မၾကားခ်င္ေယာင္လည္း ေဆာင္တတ္
နားမလည္ခ်င္ေယာင္လည္း ေဆာင္တတ္
(အစာမေၾကသမွ်ေတြ
ဇြတ္အတင္း…
ေခ်ဖ်က္ရင္း ေမ့ေဖ်ာက္ရင္း)
အေမ့သား
မွတ္ဥာဏ္ေတြလည္း နည္းပါးခဲ့ရျပီ ။

အေမက
“သား…
မင္းဟာ
အမ်ိဳး ၊ ဘာသာ ၊ သာသနာကို
ေစာင့္ေရွာက္တဲ့ သစ္ပင္တစ္ပင္ ျဖစ္ပါေစ”တဲ့ ။

တမ္းတတယ္ အေမ
ဒုကၡနဲ႕ တစ္ခါၾကံဳတိုင္း
အေမ့ရင္ခြင္ တစ္ခါ ခိုဝင္ခ်င္လွရဲ႕။

(အေမ့ ၆၄ ႏွစ္ျပည့္အမွတ္တရ)
ကိုခ်ဳိ
(April 12 1995)

ရန္ကုန္တကၠသိုလ္စိန္ရတုအမွတ္တရ ထုတ္တဲ့ “အိပ္မက္ေတြကိုခ်ည္တဲ့ၾကိဳး” ကဗ်ာစာအုပ္ထဲကပါ ။ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္စိန္ရတုမွာ ကၽြန္ေတာ္ဆယ္တန္းေက်ာင္းသားပဲ ရွိပါေသးတယ္ ။ တကၠသိုလ္ဆိုတာ ဘာမွန္းမသိခင္ စာၾကည့္စားပြဲေပၚ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ ယူလာခဲ့ေပးတဲ့ ကဗ်ာစာအုပ္ေလးပါ ။ ဒီစာအုပ္ေလးအေၾကာင္း ဆရာမေမျငိမ္းလည္း ပိုစ့္တစ္ပုဒ္ ေရးဖူးပါတယ္ ။ ဘယ္အခ်ိန္ဖတ္ဖတ္ ၾကိဳက္ေနတဲ့ကဗ်ာေလးမို႕ ဘေလာဂ့္မွာ တင္လိုက္တာ ပါ ။ (high light လုပ္ထားတဲ့ စာေၾကာင္းေလးေတြကေတာ့ သိပ္ၾကိဳက္လို႕ပါ။)

လင္းဒီပ
၃၀.၀၁.၁၀