ရထားထြက္ရန္ဆယ္ရက္အလို

လူတစ္ကိုယ္လံုး လံုးဝမလႈပ္ႏုိင္ေတာ့။ အသက္ကို ျဖည္းျဖည္းေလး ရႈေနရသည္။ ေရကလည္း အရမ္းငတ္ေနသည္။ ပါးစပ္က ေကာင္းေကာင္း ဟလို႕မရခ်င္။ တစ္ေယာက္ေယာက္က ဂြမ္းစေလးျဖင့္ ေရကို တစ္စက္ခ်င္း ႏႈတ္ခမ္းေပၚ ခ်ေပးသည္။ အစ္မေရႊစင္ထင္သည္။ ေမေမ့ရႈိက္သံလိုလို ၾကားေနရသည္။ သူမေသေသးေၾကာင္းလည္း ေျပာခ်င္သည္။ ဘာလို႕ဝမ္းနည္းေနရတာလဲ ေမေမရယ္..သားေရာဂါကို သိေနကတည္းက သားၾကာၾကာမေနရေတာ့ဘုူးဆိုတာ ေမေမတို႕ သိျပီးသားေလ။ ေနာက္ဆံုး အခ်ိန္ေရာက္ေနေသာ လူတစ္ေယာက္အတြက္ (ေနာက္သူ႕လိုဘာသာေရးႏွင့္ အလွမ္းေဝးေသာ လူတစ္ ေယာက္အတြက္)နားဝင္လြယ္မည့္ တရားေခြတစ္ေခြကို ဖြင့္ေပးထားသည္။ ႏွာသီးဖ်ားကဝင္ေလထြက္ေလ ေလးကို သာသာေလးမွတ္ေနဖို႕။ ဆရာေတာ္ၾကီးအသံက ေအးျမၾကည္လင္လိုက္တာ။အရင္က်န္းက်န္းမာမာ တုန္း ကဒီတရားေတြ ငါဘာလို႕မနာခဲ့တာပါလိမ့္။မ်က္စိကို အသာေလး မွိတ္ထားသည္။ ေအာ္..ေမေမ..သူ႕ေနာက္ဆံုးမအခ်ိန္ထိ သူ႕ေပၚတာဝန္ေက်လြန္းသည့္ေမေမေလ.

ေဖေဖ အသံမၾကားရ ။အင္းေလ သားတို႕သားအဖက တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ ခ်စ္ေၾကာင္း ဘယ္ တုန္းကျပလို႕လဲ..အိမ္ေရွ႕ခန္းမွာျဖစ္ျဖစ္ ေဖေဖ အေဝးကို ေငးေကာင္းေငးေနမည္။ ေနာင္သားလုပ္သမွ် မျဖစ္ညစ္က်ယ္ဆြဲထားေသာ ပန္းခ်ီကားေလးေတြကို ၾကည့္ေကာင္း ၾကည့္ေနမည္ ။ ေနာက္ဆို သားမရွိေတာ့ရင္ သားပန္းခ်ီကားေတြကို ေဖေဖ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ၾကည့္လို႕ရပါျပီ ေဖေဖ ။ သားမသိေအာင္ ခိုးၾကည့္စရာမလိုေတာ့ဘူးေလ ။ သားပန္းခ်ီဆြဲတာ ..အႏုပညာသမားတစ္ေယာက္ ျဖစ္လာမွာ လံုးဝမလိုလားတဲ့ ေဖေဖ။ ဘာေၾကာင့္သားကို အႏုပညာသမားျဖစ္မွာ မလိုလားသလဲဆိုတာေတာ့ သားဘယ္ေတာ့မွ မသိႏုိင္ေတာ့မယ္ အေျဖေလ။

စိတ္ကိုေလ်ာ့ခ်ထားသည္ ။ရင္ဘတ္ေအာက္ပိုင္းက မာမာေခါက္ေခါက္ၾကီး ျဖစ္ေနသည္။ အင္းေလ ေဝဒနာအစိုင္အခဲေတြက ဒီမွာစုေနတာ ျဖစ္မည္ ။အသက္သံုးဆယ္ဝန္းက်င္ လူငယ္တစ္ေယာက္ဆိုေတာ့ အရြယ္ေကာင္းေလးဆိုျပီး အားလံုးက ႏွေမ်ာေကာင္း ႏွေမ်ာေနႏုိင္သည္။ ဘယ္တတ္ႏုိင္မလဲေလ.. သူလည္းေနခ်င္ေသးတာေပါ့ ။(ခါးကို ကားျဖတ္က်ိတ္သြားလို႕ ဒရြတ္ဆြဲေနတဲ့ ေခြးတစ္ေကာင္ေတာင္ သူ႕ဘဝကို စြဲလန္းတဲ့ ဘဝတဏွာ ရွိေသးတာပဲ။)အရင္ဘဝေတြက သူဘာကံေတြ ျပဳမူခဲ့ပါသလဲ ။ဘုရားရွင္သာ သိႏုိင္ပါသည္။လူဘဝဆိုတာ ကိုယ္ျပဳမူခဲ့တဲ့ အတိတ္ကံ ၊ပစၥဳပၸန္ကံေပၚတည္တာလို႕ သူေစာေစာပိုင္း သိပ္အေျခအေနမဆိုးခင္ အခ်ိန္ေတြက နာလိုက္ရေသာ တရားေတြကိုမွတ္မိသည္။
ဘယ္ဘဝက လာခဲ့မွန္း မသိသလို ဘယ္ဘဝသို႕ ေရာက္ရဦးမယ္ ဆိုတာလည္း သူမသိ ။ သံသရာသည ္ရွည္လ်ားေပသည္။ ဒီဘဝတြင္ ေတာ္စပ္ေနေသာ မိဘေတြ၏ ေက်းဇူးကုိ ႏုိင္သေလာက္ေတာ့ဆပ္ခ်င္ေသးသည္။ ေသခ်ာေတြးၾကည့္ေတာ့ သူလုပ္ေပးႏုိင္ခ့ဲတာ ဘာမွ ဟုတ္တိပတ္တိ မရွိိ ။ အဲဒီ့ သားေလးကို ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္ထိ ခ်စ္ခဲ့ေသာ မိဘေမတၱာသည္ အံ့ဖြယ္ေကာင္းေလစြ ။

ေနာက္ထပ္ လက္က်န္ရက္မ်ားသည္ ဆယ္ရက္ထက္ မပိုႏုိင္ေတာ့ေပ ။ တစ္ရက္ထက္တစ္ရက္ ပိုဆိုးလာဖို႕ သာရွိသည္ ။ အတတ္ႏုိင္ဆံုးေတာ့သတိေလး မလြတ္ေအာင္ စိတ္ေတြမပ်ံ႕လြင့္ေအာင္ ဥာဏ္မ်က္စိေလးႏွင့္ ေစာင့္ၾကည့္ေနရမည္ ။ သူေရာက္ရွိသြားမည့္ ေနရာသည္ အျဖဴေရာင္လြင္ျပင္ေလးလား..သို႕မဟုတ္ အနက္ေရာင္ေနရာေဒသ တစ္ခုလား …အခုထိ သူမသိေသးေပ။
လင္းဒီပ
၇.၁၀.၀၈

(မဆုမြန္ ေရ ေရးျပီးျပီေနာ္။)
Photo Source:picture by CTLVocalist
(media.photobucket.com)