တံခါးေတြ အကုန္ပိတ္
မီးေတြအကုန္မွိတ္
အေမွာင္ထဲမွာ တိတ္တိတ္ေလးထိုင္ေနတာ
ဘယ္သူမွ တံခါးလာမေခါက္ပါနဲ႕။
ငါ့ကြန္ပ်ဴတာလည္း ပိတ္ထားတယ္
ငါ့ဖုန္းလည္း ပိတ္ထားတယ္
အလင္းဆိုလို႕ ပိုးစုန္းၾကဴးေလးတစ္ေကာင္ေတာင္မေတြ႕လိုဘူး
ဘယ္သူမွ တံခါးလာမေခါက္ပါနဲ႕
ငါ့တံခါးအေရွ႕ေတာင္ လာမရပ္ၾကပါနဲ႕။
ငါ့ပါးစပ္ၾကီးကိုလည္း ပိတ္လိုက္ဖြင့္လိုက္လုပ္ဖို႕
ငါ့မွာ အင္အားမရွိေသးဘူး။
ငါရိုင္းသြားရင္လည္း ခြင့္မလြတ္ၾကနဲ႕
ငါ့ယဥ္ေက်းမႈေတြအားလံုး ဓာတ္ျပယ္သြားလို႕
ငါ့ႏူးည့ံမႈေတြအားလံုးျပာက်သြားလို႕
ငါကိုငါလည္း ငါမေတြ႕ခ်င္ေသးဘူး။
မင္းတို႕သြားေနတာဆိုရင္လည္း ငါကိုထားခဲ့ၾကဦး။
တစ္စစီျဖစ္ေနတဲ့ ငါမနက္ျဖန္ေတြကိုလည္း ျပန္မေကာက္ႏုိင္ေသးဘူး
ငါ့ဒိုင္ယာရီအေဟာင္းေတြလည္းရွာမေတြ႕ေသးဘူး
ဘယ္သူမွ တံခါးလာမေခါက္ပါနဲ႕။
ေလာေလာဆယ္ေတာ့
အေမွာင္ထဲမွာ
ဖန္ကြဲစေတြ
ငါ့ေက်ာမွာ ဆြဲမႏႈတ္ရေသးတဲ့ဓားတစ္လက္
ငါ့နဲ႕စိတ္ျခင္းဆင္တဲ့ ကၽြမ္းေလာင္ခဲ့ျပီးသား ဖေယာင္းေတြ
ေနာက္
ငါခ်စ္တဲ့ တိတ္ဆိတ္ျခင္း ။
လင္းဒီပ
၁၃.၀၉.၀၈
(Photo Source: s77.photobucket.com)
3 comments:
ဖတ္ၿပီးေတာ့ အရာရာက တိတ္သြားပါတယ္... တကယ္ကို ကဗ်ာေရးေကာင္းပါတယ္ ကိုလင္းဒီပေရ...
ကဗ်ာေလးေတာ္ေတာ္ၾကိဳက္တယ္ဗ်၊ အားေပးေနပါတယ္ ။
ခဏခဏခံစားခဲ႔ရလြန္းလို႔ထံုေနတဲ႔ခံစားမႈတစ္ခု
စာလံုးေတြနဲ႔ျပန္ျမင္လိုက္ရသလို
Post a Comment