ခ်စ္သူ႕ဖတ္စာ(၄)

ဘဝကို
ဝလံုးေလးေတြ ေရးတတ္ေအာင္ လာသင္ေနေတာ့
အခ်စ္ေတြကို လက္ေရးလွ တစ္အုပ္စာ ေရးလိုက္တယ္ ။

ဒီေကာင္ၾကီး အပိုးက်ိဳးျပေနရတာ
ကိုယ့္ႏွလံုးသားေလးဟာ မင္းႏွလံုးသားေလးေရွ႕ လက္ကေလးပိုက္လို႕။

ပင္လယ္ဓားျမေလွၾကီးေပၚ တစ္ဘဝလံုး ပစ္တင္ ရြက္လြင့္ေနတုန္း
ကိုယ့္ႏွလံုးသားက ေခ်ာင္းဆိုးသြားတာ
ခုေတာ့ ဘယ့္ႏွယ္ရွိစ
ကိုယ့္ကိုယ္ကို သံေဝဂ ရမိတယ္။

ညီမေလး သင္ရိုးညႊန္းတမ္းမွာ ကိုယ့္ႏွလံုးသားေလး ျပန္ႏုငယ္ခ်င္လို႕
ညီမေလး ေခါင္းေလာင္းသံလြင္လြင္ ေက်ာင္းသားေလးလို ျပန္နားေထာင္ခ်င္လို႕
ညီမေလးေရ…
ပန္းကေလးမ်ား ပြင့္ေတာ့မည္ ကိုယ့္ႏွလံုးသားေလး ဖူးတံဝင့္လို႕ခ်ီပါရေစေတာ့ ။

မင္းႏွလံုးသားရဲ႕ အရိပ္အာဝါသမွာ
ကိုယ့္ႏွလံုးသားေလး သူငယ္တန္းတက္ပါရေစလား ညီမေလးရယ္။
လင္းဒီပ
၂၉.၀၉.၀၉

ကဗ်ာေရးမရတဲ့ ရာသီ

ႏွလံုးသားလက္ယက္တြင္းေလးထဲ

ေရၾကည္သန္႕သန္႕ေတြ

စိမ့္ ထြက္ မလာတဲ့အခိုက္

တိတ္ေနတဲ့ စိတ္ရဲ႕ဂီတကို

ပဲ့တင္ထပ္လို႕ မရေတာ့

စာရြက္ကေလးနဲ႕ ေဘာလ္ပင္ေလးဟာ ရွင္ကြဲ ကြဲ။

ေသြးရူးေသြးတမ္းနဲ႕

စိတ္ပလိုင္းေပါက္ထဲ

ျမင္ျမင္ကရာ အကၡရာေတြ ေကာက္ေကာက္ ထည့္….

ကိုယ့္မိုးေလဝသမွာ

ပန္းမိုးေတြ ေခါင္ေနေတာ့

ကို္ယ့္ႏွလံုးေသြး ကိုယ္ ၾကိဳးက်စ္

တစ္ရာသီလံုး လြန္ဆြဲေနခဲ့ရတယ္။

လင္းဒီပ

၂၂.၀၉.၀၉

ျပတင္းေပါက္ကေလး တစ္ႏွစ္ျပည့္

မႏွစ္က ၁၅.၀၉.၀၈ မွာ ကၽြန္ေတာ့္ ဘေလာဂ့္ေလး စတင္ခဲ့ပါသည္ ။ စိတ္တြင္ ထင္ဟပ္မိေသာ စိတ္ကူးစိတ္သန္း ေလးမ်ားကို တျခားသူမ်ားႏွင့္ အတူ မွ်ေဝ ခံစားလိုစိတ္ျဖင့္ စတင္ခဲ့ပါသည္ ။ ဘေလာဂ့္ လုပ္လုပ္ခ်င္း တုန္းကေတာ့ သူမ်ားေတြလိုပင္ စာစံု တင္ခ်င္ပါသည္ ။ ဖြယ္ဖြယ္ရာရာေလး လုပ္ခ်င္ပါသည္ ။ သို႕ႏွင့္ Label ေတြ ခြဲသည္ ။ တကယ္တမ္း ခ်ေရးေသာ ကၽြန္ေတာ့္ ႏွလံုးသား၏ မိရိုးဖလာ ဘာသာစကား ကဗ်ာေတြပဲ တြင္တြင္ ေရးျဖစ္သည္ ။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ကဗ်ာေရးတဲ့လူက ကဗ်ာသမားပဲ ျဖစ္လာပါသည္။ ကဗ်ာဆရာ လို႕ပဲ တံဆိပ္ ကပ္ၾကေပေတာ့သည္ ။ အခု ျပန္ၾကည့္ လိုက္ေတာ့လည္း တစ္ႏွစ္အတြင္းမွာ ကၽြန္ေတာ္ ကဗ်ာ အပုဒ္ ခုႏွစ္ဆယ္ တင္ျဖစ္ခဲ့သည္ ။ ဆိုေတာ့လည္း မတတ္ႏိုင္ပါ ။ ဘယ္လို အေရာင္ေျပာင္း ဆုိးဆိုး ကဗ်ာဆရာ ဆိုသည့္ မူလ အေရာင္က အထင္းသားပင္ ။ ဒီေတာ့ ကဗ်ာဆရာေလးပဲ ဆက္လုပ္ေနပါဦးမည္ ။ တခါတေလ စိတ္ကူး တည့္သလိုေတာ့ စကားေျပေလးေတြ ေရးပါဦးမည္ ။

ေနာက္တစ္ခု ကေတာ့ ဘေလာဂ့္ေလး စလုပ္ကတည္းက မၾကားရ မျမင္ရေသာ သံေယာဇဥ္ေတြ တိုးလာပါသည္ ။ တိုးတိတ္ ေနတတ္ေသာ ကၽြန္ေတာ္တြင္ စာေရးေဖာ္ ေမာင္ႏွမေတြ အသိေတြ ႏိုင္ငံေပါင္းစံုက ရွိလာပါသည္ ။ ေပ်ာ္စရာ ေကာင္းပါသည္ ။ ေရးထားေသာ စာကို ဖတ္ျပီး ပံုပန္းသ႑ာန္ ကို စိတ္ျဖင့္ မွန္းၾကည့္ရတာလည္း ေပ်ာ္စရာ ။ျဖတ္သန္းမႈ အစံုစံု ဘဝ အစံုစံု အရြယ္စံု ခံစားမႈအစံု ကို ဘေလာဂ့္ လုပ္မွ တစ္ေယာက္အိမ္ တစ္ေယာက္ လည္ရင္း ခံစား မိေတာ့သည္ ။ အက်ိဳးမ်ား ပါသည္။ Gtalk ကေတာ့ လာ Invite လုပ္ရင္ Accept လုပ္ထားေပမယ့္ သိပ္ မဝင္ျဖစ္ေတာ့ တခါတေလမွ ပဲ Chat ျဖစ္ပါသည္ ။ Facebook လည္း ထို႕အတူ..။

ကၽြန္ေတာ္ ဘေလာဂ့့္ မလုပ္ခင္ သံုးေလးႏွစ္ေလာက္ အေၾကာင္းေၾကာင္းေၾကာင့္ ျမန္မာကဗ်ာေတြႏွင့္ အဆက္ျပတ္ ေနပါသည္ ။ အခုမွ ျပန္ဖတ္ ျဖစ္သည္ ။ကဗ်ာ Ebook ေတြ စုေန ဖတ္ျဖစ္ေနပါသည္ ။ စိတ္သည္ အတိတ္တုန္းက လမ္းေတြကို ရင္ခုန္သံ အသစ္ျဖင့္ ျပန္ေလွ်ာက္ေနမိျခင္း လည္း ျဖစ္ပါသည္ ။ အျမင္ ခံစားပံု မတူေတာ့ ။ ႏွလံုးသားသည္ မျဖဴေတာ့ ။ျဖတ္သန္းျပီးေသာ ဘဝအေတြ႕အၾကံဳက စကားေျပာပါသည္ ။ ကၽြန္ေတာ္ အဆက္ျပတ္ေနသည့္ စာေပေတြ ကဗ်ာေတြႏွင့္ ဘေလာဂ့္ လုပ္သည့္ တစ္ႏွစ္အတြင္းမွာ လံုးလားေထြးလား ျပန္ျဖစ္ လာပါသည္။ထို႕အတြက္ ကၽြန္ေတာ့္ ႏွလံုးသားသည္ ကဗ်ာေတးျဖင့္ ျပန္လည္ ပူေႏြးလာခဲ့ပါသည္ ။

ေနာက္တစ္ခု ညီအစ္ကို ေမာင္ႏွမ သူငယ္ခ်င္းေတြကို အားနာပါးနာ ေျပာစရာေလး ရွိပါေသးသည္ ။ ကၽြန္ေတာ္ ေရးထားသမွ် အခ်စ္ကဗ်ာေတြ မ်ားေနပါသည္ ။ ပိုျပီး ေတြးစရာပါသည့္ ကဗ်ာမ်ိဳးလည္း အတတ္ႏိုင္ဆံုး ဖန္တီးခ်င္ပါသည္ ။ ေရးမိသမွ် ကဗ်ာ ႏုႏုေလးေတြ အတြက္ အားနာပါသည္ ။ နည္းနည္း ၾကမ္းတဲ့ ပိုျပီး ေလာကအျမင္ပါတဲ့ ကဗ်ာေလးေတြ ေရးျဖစ္ဖို႕လည္း လုပ္ေနပါသည္ ။ စိတ္ထဲ ရွိသမွ် ဖြင့္ျပထားေသာ ျပတင္းေပါက္ကေလးဆီ ျပီးခဲ့တဲ့ တႏွစ္လံုး လာလည္ခဲ့ၾကတဲ့ ႏိုင္ငံေပါင္းစံုက ညီအစ္ကို ေမာင္ႏွမ သူငယ္ခ်င္းမ်ား အားလံုးကို လႈိက္လႈိက္လွဲလွဲ ေက်းဇူးတင္ပါသည္ ။ ကဗ်ာသည္ လူၾကိဳက္နည္းသည့္ အစားအစာ ျဖစ္ပါသည္ ။ ထိုအစားအစာ ေလးေတြကို အခ်ိန္ေပးျပီး လာေရာက္ ျမည္းစမ္းၾကသည့္ အတြက္ အထူး ေပ်ာ္ပါသည္ ။

ေနာက္ဆံုးအေနျဖင့္ ျပီးခဲ့တဲ့ႏွစ္က ပထမဆံုး တင္ျဖစ္ခဲ့သည့္ ကဗ်ာသံုးပုဒ္ထဲမွ တစ္ပုဒ္ကို အမွတ္တရ ျပန္တင္ခ်င္ပါသည္ ။ ကၽြန္ေတာ့္ ျဖတ္သန္းမႈကို ကၽြန္ေတာ္ ျပန္ျမင္ရေသာ ကဗ်ာေလးမို႕ ျဖစ္ပါသည္ ။

အႏွစ္သံုးဆယ္
ဘ၀ကို ပိုးေတြေသသြားေအာင္
ေနျပင္းျပင္းမွာ ထုတ္လွန္းလို႕ ရရင္ ဘယ္ေလာက္ေကာင္းမလဲ
အႏွစ္သံုးဆယ္လံုးလံုး ေရမခ်ိဳးျဖစ္တဲ့ စိတ္ကိုေလ..

ေရတြက္ၾကည့္လိုက္ရင္ စြဲမိစြဲရာေတြ အေတာ္မ်ားတယ္
ေသေသခ်ာခ်ာ ေစ့ေစ့ေပါက္ေပါက္ ခ်ေတြးေတာ့
ကြမ္းသမားတစ္ေယာက္လိုပဲ
အေရလည္းမရ အဖတ္လည္းမရခဲ့တဲ့ အႏွစ္သံုးဆယ္။

ေနညိဳခ်ိန္ လမ္းခြဲေတြမွာ
တစ္ဘ၀လံုးစာ သိပ္အေရးပါတာေတြ ဆံုးရႈံးသြားခဲ့သလို
အသံုးမက်စြာလည္း ရူးႏွမ္းခဲ့ဖူးတယ္။
တကယ္ ရွက္ဖို႕ ေကာင္းခဲ့တာပ
ဘ၀ကို ပိုးစားေအာင္ေနျပီးမွ အခ်ိဳကို စြန္႕လြတ္ခဲ့တာ
ဘ၀ကို ဆလြန္းကားတစ္စီးလို႕လည္း ထင္ခဲ့
ဘ၀ကို ေစ်းၾကီးျပီး လွ်ာနဲ႕အဆင္မေျပတဲ့ ေကာ္ဖီတစ္ခြက္လို႕လည္းထင္ခဲ့
ဘ၀ကို အႏုပညာ ဆန္ေစခ်င္လြန္းလို႕ ေခတ္သစ္ပန္းခ်ီကားေတြေဘးလည္း ခဏရပ္ေငးခဲ့
ဘ၀ကို ရုပ္ရွင္ရုံထဲက ေျပာင္းဖူးေပါက္ေပါက္ေတြနဲ႕ လဲခဲ့
ဘ၀ကို ပိေတာက္ေတြ ေပးပန္ခဲ့
ဘ၀ကို ဟိုင္းေ၀းလမ္းေတြေပၚ ပစ္ခ်ခဲ့
ဘ၀ကို ရွင္ျပန္ထေျမာက္ေအာင္ဆိုျပီး ေက်းလက္ေလးတစ္ခုမွာလည္း ပစ္ခ်ထားခဲ့ဖူးတယ္။

တစ္ပိုင္းစီ တစ္စစီ ျပန္ေပါင္းၾကည့္ေတာ့ အႏွစ္သံုးဆယ္က စာရင္းထဲမွာ အတိအက် ။
အပဲ႕ အပြန္း လံုး၀မရွိ
အလို အပို လံုး၀ မရွိခဲ့
တကယ့္ကို ထိတ္လန္႕စရာပါ ။

အႏွစ္သံုးဆယ္လံုးမွာ
ကိုယ္ဟာ ေလာကအတြက္ သီးပင္စားပင္ေကာင္းတစ္ပင္ မျဖစ္ခဲ့ဘူး
အေမ့အတြက္ တိမ္တဆုပ္ေတာင္ ခုန္အုပ္မေပးႏုိင္ခဲ့ဘူး
ငယ္က ဓူ၀ံၾကယ္ထိ စိတ္ကူးယဥ္ခဲ့သူ
အခု မွန္အိမ္ငယ္တစ္လံုးစာေတာင္ အနာတရေတြအေပၚ အလင္းမျဖာႏုိင္ေသးဘူး။

မျပန္ခင္ေပါ့ကြယ္
တစ္ေတာလံုးစာ မစိမ္းႏုိင္ရင္ေတာင္
တစ္ပြင့္စာ တစ္ခ်ပ္စာ
တစ္မိုးစာ တစ္ညစာေတာ့
ငါ လာျခင္းေကာင္းခဲ့ခ်င္ပါေသးတယ္။
၁၃.၀၉.၀၈

အားလံုးကို ေက်းဇူးတင္ပါသည္ ။ အခုတေလာ စိတ္မလန္း လူမလန္းလို႕ စာ အတင္က်ဲေနေပမယ့္ ဆက္လက္ျပီး ဘေလာဂ့္ဂင္း ေနပါဦးမယ္ ဆိုတဲ့အေၾကာင္း…။

အားလံုးကို ခ်စ္ခင္ေလးစားစြာ
လင္းဒီပ
၁၄.၀၉.၀၉

ေန

တစ္ဘဝလံုးေလာင္ျပီး
စိတ္ကူးယဥ္စရာ မေကာင္းေလာက္ေအာင္
ပူပူေလာင္ေလာင္ေကာင္ၾကီး ငါ..။

စၾကဝဠာျမိဳ႕ၾကီးထဲ
မီးဝင္းဝင္းေတာက္ မ်က္လံုးၾကီးနဲ႕
နင့္ကို ေခၚေတာၾကည့္ ၾကည့္ေနတဲ့
လူၾကမ္းမင္းသားၾကီး ငါ….။

“လ”ဆိုတဲ့ သနားကမားေကာင္ေလး
ငါ မနာလိုပါ…။
စၾကဝဠာျမိဳ႕ၾကီးထဲ
လေရာင္ျခံဳထည္ပုဝါေလးနဲ႕ နင္ ရွက္ေသြးျဖာ..။

ငါ
ငါ့ေဒါသနဲ႕ ငါ
နင့္ အနားထိ လာလို႕ မရရွာ
ငါ
ငါ့ဝဋ္ေၾကြးနဲ႕ ငါ
နင့္ အေဝးၾကီးလည္း ထြက္မေျပးႏိုင္ရွာ…။

စၾကဝဠာျမိဳ႕ ျပီးဆံုးတဲ့ေန႕အထိ
ငါ့ခႏၶာ ေလာင္ကၽြမ္းလင္းေတာက္ရင္း ရွိေနခ်င္တာ
မင္း ကိုယ္ကာယေလးကို
လူပ်ိဳေတးေလး ဟစ္ရင္း လွည့္ပတ္ ေငး ေနဦးမွာ
ႏွစ္ဆယ့္သံုးႏွစ္ပိုင္းတစ္ပိုင္းဒီဂရီ တိမ္းေစာင္း မူႏြဲ႕ေနသူေလးရာ..။
လင္းဒီပ
၁၀.၉.၀၉

လိပ္ျပာမသန္႕တဲ ့လိပ္ျပာ

ရည္ရြယ္မထားတဲ့စကားတစ္ခြန္းက
တင္ကူးၾကံစည္မႈ မပါဘဲ
မေတာ္တဆ ထြက္သြားတယ္။

ခ်စ္ျခင္းမွ အနားယူလိုက္ပါျပီ ဆိုတဲ့ ႏွလံုးသား
မေၾကညာဘဲ
အေရးေပၚ ထခုန္လို႕။

ခ်စ္ျခင္းဟာ
နီးစပ္မႈမွာ အရည္ေပ်ာ္ေလာက္ေအာင္ မသိမ္ဖ်င္းလွပါဘူး။
မင္းကေတာ့ ရိုးအ မ်က္ဝန္းတစ္စံုနဲ႕ ငါ့ကို ေငးလို႕။

မင္းဟာ ပံုျပင္ထဲက ယံုငယ္ေလးဆို
ငါက က်ားငစင္းလဲ ျဖစ္သြားျပီ။

မုသာဝါဒ ဆိုးေဆး မပါတဲ့ ႏွလံုးသားကိုေတာ့
ေနာင္ဘဝမွ ေၾကြးက်န္ အေနနဲ႕ ေတာင္းယူပါေတာ့။

ဒီလို
ရာသီအခါး
တိမ္အမွားေတြနဲ႕
တို႕ႏွစ္ေယာက္ မေတြ႕ဆံုသင့္ဘူး။

အခုေတာ့
နင္ေရာ ငါပါ
အညိဳေရာင္ အိုင္ငယ္ေလးထဲ
ေျခေထာက္ေတြ အခါခါ ေဆး
ညစ္ေထးသြားတဲ့ စိတ္ေတြ
အသစ္ျပန္ ျဖဴစင္လို႕ ရႏိုးႏိုး..။
လင္းဒီပ
၁.၀၉.၀၉