Wednesday, October 28, 2009

ဆိုဖူးတဲ့သီခ်င္းေလး

(၁၉၉၆)
“ေကသာမွာ တစ္ပြင့္တည္း ပန္ျပီး ေက်နပ္တတ္ၾကတဲ့သူထဲ
ထိုမိန္းမသည္ မပါမွန္းကို သိရက္နဲ႕ ငါဘယ္လို လုပ္ရမွာလဲ…
မိုက္တယ္ဆိုလည္း ေခါင္းငံု႕ျပီးေတာ့ ခံရံုပဲေပါ့ သူငယ္ခ်င္းရယ္….”

ငါဆိုလက္စ သီခ်င္ေလး ရပ္တန္႕သြားေအာင္ ဂစ္တာၾကိဳးေတြေပၚ နင့္လက္ကေလးကို ဖြဖြေလး လာတင္တယ္ ။ ခတ္လက္စ ငါ့ညာဘက္လက္ကို ရပ္လုိက္ရတယ္ ။ တုန္ခါေနတဲ့ၾကိဳးေတြက နင့္လက္ကို ထိခုိက္သြားမွာ စိုးလို႕ပါ ခ်ယ္ရီကို ။ ဒါ ငါ့တို႕ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ ေနာက္ဆံုး ေတြ႕ဆံုျခင္း မဟုတ္လား ။ အျပာေရာင္ မွတ္စုစာအုပ္ေလး နင္ေပးထားခဲ့တယ္ ။ ရီေဝေဝ မ်က္လံုးေတြနဲ႕ ငါ့ကို စူးစိုက္ၾကည့္တယ္ ။ နင္ငိုေနတာလား ။ ငုိေနတယ္ ဆိုရင္ေတာင္ မ်က္ရည္အစစ္လား ။ ဒီမ်က္ရည္ေတြက ဘယ္ေဒသမွာ ျမစ္ဖ်ားခံပါသလဲ ။ နင့္ႏွလံုးသားဆီမွာလား… မ်က္ေတာင္ဖ်ား စြတ္စိုရံု တစိမ္းေယာက္်ားတစ္ေယာက္ ေက်နပ္ရံု စီးက်လာတာလား ။ ငါမ်က္လံုးထဲ သံသယေတြ ထည့္ျပီး နင့္ကို စူးစိုက္ မၾကည့္ပါရေစန႔ဲလားဟာ။ သံသယေတြ ေတာက္ေလာင္ျပီး ခ်စ္ေနရတဲ့မီးေတြ…။ ေနာက္ နင္ထြက္သြားေတာ့ ငါ့ေဘးမွာ မွတ္စုစာအုပ္ေလးရယ္ နင္ေပးထားတဲ့ အနက္ေရာင္ ဂ်င္းမိႈတက္ ေက်ာပိုးအိတ္ကေလးရယ္..။နင္က ဆက္ရမယ့္ ခရီးကို ေရြးခ်ယ္ျပီးလို႕ ထထြက္သြားေပမယ့္ ဘယ္ကို ဆက္ရမယ္မွန္း မသိတဲ့ေကာင္ကေတာ့ နင္ေပးထားတဲ့ အျပာေရာင္စာအုပ္ကေလးနဲ႕… ေက်ာပိုးအိတ္ကေလးနဲ႕… နင္နားမေထာင္ခ်င္တဲ့ သီခ်င္းေလးနဲ႕ က်န္ခဲ့ရတယ္ ။

(၁၉၉၈)
လင္းထက္…နင္အားရင္ လာခဲ့ဦး…ငါ ရန္ကုန္ ျပန္ေရာက္ေနတယ္…ရန္ကုန္မွာ ငါ အေတြ႕ခ်င္ဆံုးသူက နင္ပဲ..
ငါ့ဘဝရဲ႕ နည္းနည္းေလးပဲ ရွိတဲ့ အေရးအၾကီးဆံုး လူစာရင္းမွာ နင္က နံပါတ္သံုး….

ဖုန္းထဲကေန နင္ေျပာခ်င္တာ ေျပာျပီး ခ်သြားေပမယ့္ အသံုးလံုး မေက်တဲ့ ႏွွလံုးသားက့ ဂ်င္းေဘာင္းဘီအႏြမ္းနဲ႕ ေကာင္ေလးကို စက္ကုန္ဖြင့္ျပီး ေမာင္းသြားတယ္ ။ငါ အနာေတြ မက်က္ေသးပါလား ခ်ယ္ရီကို ရယ္ ။ခံုတန္းေပၚမွာ ကန္ေရျပင္ကို မ်က္ႏွာမူျပီး ထုိင္ေနတဲ့ ေကာင္မေလး… လြန္ခဲ့တဲ့ႏွစ္ႏွစ္က ဆံပင္ ကုတ္ဝဲေလးပဲ ရွိတဲ့ေကာင္မေလးက အခု ဆံပင္ေတြ အေတာ္ရွည္ေနတာကို သတိထားမိတယ္ ။ မ်က္ႏွာကို မေတြ႕ခင္မွာပဲ ဒါ ခ်ယ္ရီကို ဆိုတာ အလိုလို သိေနတယ္ ။ ငါ့ကို ဂုဏ္ထူးမွတ္ ေပးသင့္ပါတယ္ ။ ေအးေလ ဝင္ေျဖတဲ့ သူေတြကလည္း ဘယ္ႏွစ္ေယာက္မွန္းမွ မသိတာ…ငါသိတာ နင့္ ဂိုက္ဆရာရယ္ ေနာက္ ဟိုအဆိုေတာ္ေပါက္စရယ္ နင့္ကို မမခ်ယ္ရီဆိုျပီး လုိက္လုိက္ကပ္ေနတဲ့ ႏုႏုဖတ္ဖတ္ေကာင္ေလးရယ္.. ငါ့လို ဟိုမေရာက္ ဒီမေရာက္ေကာင္ရယ္ ….။

ျပီးေတာ့ ဘာမွ မေျပာဘဲ ငါလက္ကို ဆြဲ ရပ္လာတဲ့ Taxi တစ္စီးေပၚတက္ျပီး RC 2ထဲက ငါတို႕ သြားေနက် ဆိုင္ေလးထဲ ေရာက္သြားျပန္တယ္ ။မီးလံုးဝါဝါ ဆိုင္ကေလးထဲမွာ … နင့္ရဲ႕ ပ်ားရည္စကားလံုးေတြ ေအာက္မွာ … ငါဟာ နိဗၺာန္ငယ္ေလး ခဏေလာက္ ေကာက္ရလိုက္တယ္။ ေနာက္ေတာ့လည္း လမ္းမီးေတြ မ်က္လံုးဖြင့္လာတဲ့ အခ်ိန္မွာ ျပည္လမ္းမၾကီး တစ္ေလွ်ာက္ လမ္းေလွ်ာက္လာခဲ့ျဖစ္တယ္ ။ နင္က သီခ်င္းေလး ညည္းျပပါ ဆိုေတာ့

“ေနလည္း ေစာင္းျပီ အလင္းမ်ားလည္း ဆိတ္သုဥ္း… ဒီအခ်ိန္ျမိဳ႕ထဲလမ္းမ်ားမွာ လွ်ပ္စစ္မီးသီးမ်ား ျပန္လင္း
လမ္းေဘး အရိပ္ေတြ ဝိုးတဝါး လႈပ္လႈပ္ေရြ႕လ်ား.. ပလက္ေဖာင္း တစ္ေလွ်ာက္မွာ ေကြ႕ေကာက္ လမ္းေလွ်ာက္ကာသြား.. ကိုယ္ေလ ဒီလို ညအခ်ိန္ေရာက္ရင္ တယ္လီဖုန္း ဆက္လို႕ရမလား… ဒီအခ်ိန္ ဘယ္အိမ္ဟာ တို႕ကို လက္ခံစကား ေျပာခ်င္ပါ့မလဲ… ညဆိုတာ စိတ္ထင္ရာ သြားခ်င္ရာ သြားလို႕ မျဖစ္ေတာ့ဘူး… တစ္ေန႕လံုးလည္း တို႕ႏွစ္ေယာက္ သတိလက္လြတ္ ေလွ်ာက္လို႕သြား (ေဟ့…အခ်စ္ မင္းအခန္းျပန္ဦး ဒီည….)”

ခဏေလးပါပဲ သိပ္မၾကာဘူး နင္ ျမိတ္ကိုပဲ ျပန္သြားတယ္ ။ နင့္ေမေမနဲ႕ နင္နဲ႕က ဘယ္ေတာ့မွ အဆင္မေျပဘူး မဟုတ္လား။ ရန္ကုန္မွာ ေက်ာင္းကိစၥ စာရြက္စာတမ္းေတြ လိုခ်င္တာေတာင္ တစ္ပတ္ေလာက္ပဲ အေမအိမ္မွာ ဖ်စ္ညွစ္ေနခဲ့တာ ။

(၁၉၉၉)
ငါ့ေမေမ စီစဥ္ေပးတဲ့အတိုင္း သိပ္မေဝးတဲ့ ႏိုင္ငံေလးတစ္ခုကို ေက်ာင္းတက္ဖို႕ ငါေရာက္သြားတယ္ ။ ေလယာဥ္ပ်ံဆိုတာ ပထမဆံုးစီးဖူးျပီး ပထမဆံုးႏိုင္ငံျခားခရီး ဘယ္ေလာက္ၾကာမယ္မွန္းလည္း မသိဘူး ။ေနရာသစ္ ေရေျမသစ္မွာ ေနာက္ထပ္ မိတ္ေဆြအသစ္ေတြနဲ႕ ဆက္လက္ရွင္သန္ရမယ့္ ဘဝတစ္ခု ။ ငါျမန္မာျပည္က ထြက္သြားေတာ့မယ္ဆိုတာ နင့္ဆီ ေရာက္မေရာက္ မေသခ်ာတဲ့ စာတစ္ေစာင္ေတာ့ ငါပို႕ခဲ့တယ္ ။ ငါ့ကို အရိပ္လို ၾကည့္ေနတတ္တဲ့ ေမေမဟာ နင့္လို ခပ္ရႈပ္ရႈပ္ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ အရူးလုပ္တာ ခံျပီး ေပ်ာ္ေနတတ္တဲ့ ငါ့ကို ၾကည့္လို႕မရေတာ့ဘူး ။
“သားငယ္ငယ္ေလး ရွိပါေသးတယ္ ။ ဘဝမွာ ေနာက္ထပ္ ေလ့လာသင္ယူရဦးမယ့္ အရာေတြ အမ်ားၾကီး ရွိပါေသးတယ္”တဲ့ ။

အမွန္ဆိုရင္ေတာ့ ေမေမနဲ႕မဆိုင္ပါဘူး ။ နင္ဟာ ငွက္ကေလးဆို ငါက ထာဝရသစ္ကိုင္း ျဖစ္ခ်င္ေပမယ့္ စိတ္ကစားလြန္းတဲ့ ငွက္ကေလးကို မိုက္မိုက္မဲမဲ မယံုရဲဘူး ။ တကယ္ဆို ငါဟာ အတၱနည္းနည္းၾကီးျပီး နည္းနည္း ေၾကာက္တတ္တဲ့ ေယာက္်ားတစ္ေယာက္ဆိုတာ ေလယာဥ္ျပတင္းကေန က်န္ခဲ့တဲ့ ျမန္မာျပည္ကို ေငးရင္း ငါေတြးမိတယ္ ။ တကယ္ ခ်စ္တယ္ဆို အင္းေလ..နင္ကေကာ…ငါ့ လက္ကို တကယ္ တြဲမွာလား..။

“ငါ ခ်စ္ခဲ့ဖူးလား… ငါ့ဘဝကို ေပးဆပ္ခဲ့ျခင္းနဲ႕ … ပိုင္ဆိုင္တဲ့ ဆႏၵအကုန္ ငါေလ ေပးခဲ့လား.. သူအျမဲ လိုအပ္တဲ့ အၾကင္နာေတြ အကုန္ ပံုကာေပး…ခ်စ္ခဲ့လား …ငါ့ရဲ႕ အတၱ အားလံုး စြန္႕လႊတ္ …. မိန္းကေလး တစ္ေယာက္ရဲ႕ ဘဝအတြက္ ေပး…ခဲ့ဖူးလား … အေျဖမွန္ဟာ ဝိုးတဝါးနဲ႕… မေသခ်ာဘူး… ငါခ်စ္တာ ငါ့ဘဝလား ငါ့ရယူျခင္းမ်ားလား….”

(၂၀၀၅)

ရန္ကုန္မဟုတ္တဲ့ ေျမလတ္ျမိဳ႕တစ္ျမိဳ႕ကုိ ကိစၥတစ္ခုနဲ႕ ငါေရာက္ေနတယ္ ။ ေက်ာပိုးအိတ္အေဟာင္းထဲမွာ ေရးထားတဲ့ စာအုပ္ျပာေလး တစ္အုပ္ပါတယ္ ။တကယ္ကုိ မေမွ်ာ္လင့္ခဲ့ဘူး ။ ငါျမိဳ႕မေစ်းေလးထဲမွာ လုိတာေလးေတြ ဝယ္ျပီးအထြက္ ဆိုင္ကယ္တစ္စီးက ထိုးရပ္လာျပီး ႏႈတ္ဆက္ေတာ့ နင္ျဖစ္ေနတယ္..။ ငါအိမ္ေထာင္က်ေနျပီ လင္းထက္…ဒီျမိဳ႕ က ငါ့အမ်ိဳးသား ဇာတိ… သူ႕လုပ္ငန္းေတြက ဒီမွာပဲ ရွိလို႕…ငါလိုက္ေနတာ…။ နင္ကို႔ၾကည့္ရတာ အရမ္း တည္ျငိမ္သြားသလိုပဲ..စကားေျပာတာလည္း ညင္ညင္သာသာ..။ နင့္အမ်ိဳးသားက ဘယ္လို ေျပာင္းလဲ လိုက္ပါလိမ့္..။ ေနာက္ေတာ့ အိမ္ကို ထမင္းလာစားဖို႕ ဖိတ္တယ္ ။ေျပာေသးတယ္ ငါ့အမ်ိဳးသားကို ေတြ႕ရင္ နင့္ အရမ္းအံ့ၾသသြားမယ္တဲ့။ ဘယ္သူလို႕ မေျပာသြားဘူး။ ငါ့အိမ္အျပန္လမ္းမွာ ပေဟဠိေတြ ခ်ခင္းထားတယ္ ။

တကယ္လည္း နင့္အိမ္ကိုလိုက္လည္ေတာ့ နင့္အမ်ိဳးသားက ငါ့တို႕ဆယ္တန္းတုန္းက နယ္က ေက်ာင္းလာတက္တဲ့ စာဂ်ပိုးေလး ျဖိဳးေဝ။ ငါ့တို႕ႏွစ္ေယာက္ ရန္ျဖစ္လိုက္ ျပန္ခ်စ္လိုက္ လုပ္ေနတဲ့အခ်ိန္ စာအုပ္ေတြနဲ႕ အလုပ္ရႈပ္ေနတဲ့ေကာင္ေလးေပါ့ ။ အရင္တုန္းက ငါသိတဲ့ ခ်ယ္ရီကိုနဲ႕ တျခားစီပါပဲ…တည္ျငိမ္ေနလိုက္ပံု…။ ငါသာ လြင့္ခ်င္သလို လြင့္ေနျဖစ္ခဲ့တာ။ ဒီလိုက်ေတာ့လည္း အစစအရာရာ တည္ျငိမ္သြားတဲ့ မိန္းမတစ္ေယာက္ ။ ျဖိဳးေဝ ဘယ္လိုလုပ္လိုက္ပါလိမ့္ ။

ငါ နင္တို႕အိမ္က ျပန္ထြက္လာေတာ့ ႏွလံုးသားထဲမွာလည္း ဆြတ္ဆြတ္ပ်ံ႕ပ်ံ႕အေတြးေလးေတြ ေခါင္းထဲမွာလည္း ျဖိဳးေဝရဲ႕ ရဲရင့့္ျပတ္သားတဲ့ ေရြးခ်ယ္မႈေတြကို ဆက္ေတြးမိတယ္ ။ တကယ္က်ေတာ့ ခ်စ္ေပမယ့္ ျပတ္ျပတ္သားသား ေရြးခ်ယ္ရဲဖို႕လည္း လိုေသးတယ္ မဟုတ္လား… ေနာက္ျပီးေတာ့ ဖူးစာဆိုတာလည္း ဘယ္သူက ၾကိဳေတြးမိမွာလဲ…ငါ ဒီလိုေျပာရင္ ကိုယ့္ေတြေဝမႈကို ဖူးစာေပၚ ပံုခ်မပစ္နဲ႕ေလလို႕ နင္ေျပာေလမလား…။ ခုအခ်ိန္မွာ နင္က ငါ့ကို သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ေလာက္ ညည္းျပစမ္းပါဆိုရင္ ဘယ္သီခ်င္းကို ေရြးရမလဲ…။

ေႏြညေလးမို႕ အိုင္စပ္စပ္ႏိုင္တဲ့ ျမိဳ႕ကေလးရဲ႕ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွာ ငါ ၾကယ္ကေလးေတြ ထိုင္ၾကည့္ခ်င္လို႕ထြက္လာေတာ့ သီခ်င္းတစ္ပုဒ္က ထင္းထင္းၾကီး ရင္ကို စြန္းထင္းသြားတယ္။

“ေတြ႕တုန္းက ၾကိဳးပမ္းရင္ အခုေလာက္ရွိ မိျပီးျပီေပါ့..ဘာလိုေသးလဲ

အခုမ်ားေတာ့ လက္ေႏွးလို႕ လြတ္ျပီးမွ ငါးၾကီးတာေနာ္..တခါ ငိုဦးမလား…။

(ကိုေဆာင္းယြန္းလရဲ႕ သီခ်င္းေလးေတြ ညည္းခိုင္းတဲ့ တဂ္ပိုစ့္ပါ…ၾကာေတာ့ၾကာေနပါျပီ…အခုမွ ေရးျပီးလို႕ တင္လိုက္ပါတယ္။ ဝတၱဳေလးအေနနဲ႕ ဖတ္ရင္လည္း အဆင္ေျပမယ္လို႕ ထင္ပါတယ္။)

လင္းဒီပ
၂၈.၁၀.၀၉

Thursday, October 22, 2009

ရည္းစားအမည္ေပါက္

နင့္ႏွလံုးသားအခန္းေလးရဲ႕
အနီးကပ္ဆံုး အျပင္လူ….

ရင္ခုန္သံ သံပတ္နာရီကေလး
ခ်က္ခ်က္သံၾကားတိုင္း…

နင့္ႏွလံုးသားထဲ
ခ်စ္သူလို႕ တမ္းတျမည္တမ္းလိုက္တိုင္း…

ရည္ရြယ္ရာကို မသိေပမယ့္
“ငါ့ကို” လို႕ ေတြးျပီး ရင္ခုန္ ရူးႏွမ္းပါတယ္။
လင္းဒီပ
၂၂.၁၀.၀၉

Monday, October 19, 2009

အံေသေန႕မ်ား

ညေနခင္းကို
အထပ္ျမင့္ျပတင္းေပါက္ကေလးကေန
လွမ္းၾကည့္မိတယ္..။
ဘာကို အာသီသရွိရမွန္း မသိ
ျဖစ္ေနတာ…ၾကာျပီ…။

လူေတြ အမ်ားၾကီးနဲ႕ေတြ႕ရင္ သိပ္ေပ်ာ္သြားမလား
ေတြ႕ၾကည့္တယ္….မေပ်ာက္ဘူး…။
တည္ျငိမ္လာမလားလို႕…
ကိုယ့္ကိုကိုယ္ အခန္းေလးထဲ ျပန္သိမ္းထားတယ္
မရဘူး…။

ဘယ္မွာ ေနရင္ ေကာင္းမလဲ…
ဘယ္မွာ ေသရင္ ေကာင္းမလဲ…
ေသျခင္းတရားကလည္း
တကယ္ေတာ့ တံခါးေပါက္တစ္ခု မဟုတ္ဘူး…

ဒါေပမယ့္ ဥာဏ္နည္းတယ္
သံသရာနဲ႕ခ်ီျပီး ဥာဏ္နည္းတယ္..ထံု,အတယ္..။
လူဟာ အကုသုိလ္ေတြ မႏိုင္မနင္း သယ္ဖို႕ကလြဲရင္
တျခားကိစၥေတြမွာ ဥာဏ္နည္းတယ္..။

“ေပ်ာ္ရႊင္မႈကို ငါတခါမွ မရွာခဲ့ဘူး”
သစၥာနီ ဝတၱဳထဲက စကားတစ္ခြန္းဟာ
ငါ့ထံုေဆးေတြကို ဓာတ္ျပယ္ေအာင္ လာလာလုပ္တယ္။

အိမ္ေထာင္ေတြ ျပဳၾက
သိပ္စကားမ်ားတဲ့ မိန္းမဝဝၾကီးေတြ ျဖစ္လာၾက…
နဖူးေျပာင္ေျပာင္ ဗိုက္ပူပူ
အတၱၾကီးၾကီး ငနဲၾကီးေတြ ျဖစ္လာၾက…
ျဂိဳလ္သားအသစ္ကေလးေတြ ထပ္ပြားလာၾက…
ဒါေလာက္ပဲလား…။

မနက္ျဖန္အတံုးၾကီးေတြကို ခၽြန္ခၽြန္သံုးေနရတာ
ၾကာေတာ့ မုန္းလာျပီ…။

ခင္ဗ်ားလည္း ျဖစ္ဖူးမွာပါ…
ရွင္သန္ျခင္းအေပၚ ေသြးရိုးသားရိုး အံေသလာတဲ့အခါ
ရူးခ်င္ရက္နဲ႕ ရူးမရတာ
ရူးခ်င္ေယာင္ေဆာင္ရတာထက္ ပိုခက္တယ္ဆိုတဲ့ ခံစားမႈမ်ိဳး….။
လင္းဒီပ
၁၉.၁၀.၀၉

Sunday, October 18, 2009

သံုးဆယ္ေက်ာ္

ခံတြင္းက ပ်က္ေနတာၾကာျပီ
ဘာမွ စားလို႕ ေသာက္လို႕ မရ...။

ဒီဇရက္မေလးကလည္း
ငါ့အေရွ႕မွာမွ ေတာင္ပံက်ိဳးက်ရတယ္လို႕..။

ဘဝဆိုတာ
တခါတေလ
ကိုယ့္ကိုကိုယ္ျပန္ျပီး
ခြက္ထိုးခြက္လန္ ရီ(ရယ္)ပစ္လိုက္ရတဲ့ဟာသ…။

မ်ားမ်ား မေတြးပါနဲ႕
ဒီအတိုင္း ေမာ့ေသာက္လိုက္ၾကရံု…။
လင္းဒီပ
၁၈.၁၀.၀၉

Thursday, October 15, 2009

Oct 16

ကၽြန္ေတာ့္ႏွလံုးသားထဲ ပန္းေျခာက္ႏိႈးစက္ကေလးဟာ
ဒီေန႕ေလးကို တစ္ခါျပန္ေရာက္တိုင္း
ရနံ႕ေတြ ခ်ိဳခ်ိဳအီအီ နဲ႕ ထထ ျမည္။

Birthday Wish ကို အေစာဆံုး ပို႕ခ်င္ပါရဲ႕
လိပ္စာအတည္တက် မရွိတဲ့ပန္းကေလး
(နင္က) ဘယ္အပင္မွာ ပြင့္ေနဦးမွာလဲ…။

ဟိုး...တုန္းက
ဖုန္းခ်ခါနီးတိုင္း ေျပာတတ္တဲ့ စကားေလးလည္း သတိရလို ရမိ…။
“အိပ္မက္ထဲမွာ ငါ့ကို ထည့္မက္
ေနာက္ေန႕ဖုန္းဆက္ရင္ ညက အိပ္မက္ေလးကို ျပန္ေျပာျပ”

အခင္ဆံုးေတြမ်ားလြန္းတဲ့ နင့္မွာ အခင္ဆံုးတစ္ေယာက္ျဖစ္ခြင့္ရခဲ့တာ
အခ်စ္ဆံုးေတြမ်ားလြန္းတဲ့ နင့္မွာ အခ်စ္ဆံုးတစ္ေယာက္ျဖစ္ခြင့္ရခဲ့တာ
လူျဖစ္ရက်ိဳးနပ္သလို ဂုဏ္ယူေက်နပ္တဲ့စိတ္က ဒီအသက္အရြယ္ထိ အေငြ႕မပ်ံေသးဘူး။

ေက်းဇူးျပဳျပီး
ဒီေန႕မွာ
ကၽြန္ေတာ့္ကို တယ္လီဖုန္းမေခၚၾကပါနဲ႕
ကၽြန္ေတာ့္အခန္းေလးကို တံခါးမေခါက္ၾကပါနဲ႕
ကၽြန္ေတာ့္ႏွလံုးသားဟာ
သူ႕ႏွလံုးသားနဲ႕
တစ္ေန႕လံုး ဖုန္းေျပာရင္း မအားမလပ္ ျဖစ္ေနပါလိမ့္မယ္။
ကၽြန္ေတာ့္အခန္းေလးဟာ
ဟိုးအေဝးက လွမ္းပို႕ေပးလိုက္တဲ့ သူ႕ကိုယ္ရနံ႕နဲ႕ လင္းပ်ံ႕ေနပါလိမ့္မယ္။

ဒီေန႕ေလး တစ္ေန႕ေတာ့
သန္႕သန္႕စင္စင္ စိတ္လြတ္ကိုယ္လြတ္ေလး ငါနင့္ကို လြမ္းပါရေစ
ဒါဟာ ငါေပးႏိုင္တဲ့ တစ္ခုတည္းေသာ ေမြးေန႕လက္ေဆာင္လည္းျဖစ္တယ္..။

သုညေတြ တန္းစီႏွိပ္ျပီး
နင့္ႏွလံုးသားတည့္တည့္ကို ခ်ိန္ရြယ္ေရရြတ္လိုက္ပါရဲ႕
ဟတ္ပီးဘတ္ေဒးပါ ပြင့္လႊာမ်ားတဲ့ ပန္းကေလးေရ…။
လင္းဒီပ
၁၅.၁၀.၀၉

(အခ်စ္ဦးဆိုတာ ဘယ္ေတာ့မွ ရနံ႕မျပယ္တဲ့ ကၽြန္ေတာ္တို႕ႏွလံုးသားေတြထဲက ပန္းေျခာက္ကေလး တစ္ပြင့္စီပဲ ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။ တခုတ္တရ သတိရမိတဲ့အခါမ်ိဳးမွာ ဘယ္သူမွ မေတြ႕ေအာင္ ႏွလံုးသားတံခါးကို တိတ္တိတ္ကေလး ဖြင့္ျပီး ရနံ႕ေဟာင္းေလးေတြ ခိုးရႈရႈိက္ရတယ္ ။ စိတ္အဆာေျပသြားေတာ့လည္း တံခါးေလး အသာျပန္ပိတ္ စိတ္အံေသ ဘဝေတြထဲ ေရလိုက္ငါးလိုက္ ျပန္လည္ စီးေမ်ာရတာပဲေလ…။)

Monday, October 12, 2009

စိတ္အမဲလိုက္မုဆိုး

လက္ေတြကို
ဘယ္သူမွ ဖမ္းခ်ဳပ္မထားပါဘဲ
လႈပ္လို႕မရဘူး။

မ်က္ေတာင္တဖ်ား မကခ်င္လို႕
မ်က္စိတစ္ဆံုး
အေဝးဆံုးထိ
အၾကည့္ေတြကို ေမာင္းတင္ပစ္လိုက္တယ္။

အလကားပါပဲ..

ဦးေခါင္းဟာ ဗလာသက္သက္
ဖတ္ရင္ စာလံုးေတြပဲ ေတြ႕တယ္
ေနာက္က အဓိပၸာယ္ထိ လိုက္မေတြးဘူး…

ႏွလံုးသားကလည္း တံုးအတဲ့ေနရာမွာ
ဋတလင္းခ်ိတ္ ႏွစ္ထပ္ကြမ္း..

တခါတခါ…
လူဟာ “က်ည္အ”ေနတဲ့အခါမ်ားဆို
ဘာေတြ႕ေတြ႕ ပစ္လို႕မရဘူး။
လင္းဒီပ
၁၂.၁၀.၀၉

Thursday, October 1, 2009

ဖိနပ္ကေလးတစ္ရံ

မေန႕ညေန အလုပ္က ျပန္လာေတာ့ လမ္းမွာ စီးလက္စ ဖိနပ္ေလးက ခြာျပဳတ္သြားသည္။ ဒီမနက္ အလုပ္ သြားမယ္ ဆိုေတာ့ စီးစရာ ဖိနပ္မရိွေတာ့ ။ အလုပ္က site အလုပ္ဆိုေတာ့ ဂ်င္းေဘာင္းဘီပဲ အျမဲ ဝတ္ျဖစ္သည္ ။ ဒီေတာ့ ဂ်င္းေဘာင္းဘီႏွင့္ အဆင္ေျပမည့္ ဖိနပ္မ်ိဳးပဲ စီးျဖစ္သည္ ။ သိပ္ေကာင္းေကာင္းေတာ့ မဟုတ္ ။ အခု ဖိနပ္ကလည္း အလုပ္သြားရင္း စီးလို႕အဆင္ေျပမည့္ ေစ်းခ်ိဳခ်ိဳရသည့္ ဖိနပ္တစ္ရံကို လြန္ခဲ့တဲ့ ေလးလေလာက္က Discount ခ်တာေတြ႕တုန္း ဝယ္ျပီး စီးေနတာ ။

အိမ္မွာက ေယာက္်ားေလးခ်ည္း ေျခာက္ေယာက္ စုေနေတာ့ ဖိနပ္ဗီရိုေလးထဲတြင္ ဖိနပ္ေတြက အေတာ္မ်ားသည္။ လြန္ခဲ့တဲ့ တစ္ႏွစ္ေက်ာ္တည္းက မစီးပဲထားခဲ့တဲ့ ဖိနပ္ေလးကို ျပန္ရွာၾကည့္သည္ ။ ေသခ်ာေတာ့ မမွတ္မိ ။ အနက္ေရာင္ စတုိင္ေဘာင္းဘီႏွင့္ လိုက္ဖက္သည့္ ဖိနပ္တစ္ရံ ဆိုတာေလာက္ပဲ မွတ္မိသည္ ။ ပထမ ဆြဲထုတ္လိုက္သည့္ ဖိနပ္က အနက္ေရာင္ ။ သို႕ေပမယ့္ မဟုတ္ ။ ျပန္ထည့္ျပီး ထိပ္တုံးတုံးႏွင့္ အေတာ္ေလး ဖုန္တက္ေနသည့္ အနက္ေရာင္ ဖိနပ္တစ္ရံကို ေတြ႕သည္ ။ဒါပဲ ေနမွာပါ ။ ဖိနပ္ေလးကို ဖုန္ေျပာင္ေအာင္ ကပ်ာကယာ ခါရင္း စီးျပီး ထြက္လာခဲ့သည္။လမ္းေလွ်ာက္ရင္း ၾကည့္မိေတာ့ ဖိနပ္ကေလးက အေတာ္ အက်ည္းတန္သည္ ။ ထိပ္ကလည္း တံုးတံုးၾကီး …သြယ္သြယ္ေလး ျဖစ္မေန ။ တကယ္ေတာ့ ဒီဖိနပ္ကေလးသည္ သက္တမ္းအားျဖင့္ မနည္းေတာ့ ။

ကၽြန္ေတာ္ ျမန္မာျပည္မွာ ေနတုန္းက shoe ဖိနပ္ စီးခဲသည္ ။ ေဘာင္းဘီက ဝတ္ခဲေတာ့ သားေရဖိနပ္ပဲ စီးျဖစ္သည္ ။ တခါတေလ ပဲမ်ားခ်င္ရင္ ေအာကတၱီပါ ဖိနပ္ကေလးကို ေျခေထာက္ကေလး သန္႕ေနေအာင္တိုက္ျပီး စီးျဖစ္သည္ ။ ပုဆိုးရွည္ရွည္ႏွင့္ ။ ေနာက္ေတာ့ နယ္မွာ အလုပ္ထဲဝင္ေတာ့ ပုဆိုးၾကီးနဲ႕ site ထဲေျပးရတာ သိပ္မလြယ္ ။ ဒီေတာ့ ေဘာင္းဘီကို စြဲစြဲျမဲျမဲ ဝတ္ရသည္ ။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ဆီက site ေတြက Safety Shoe ေတြ ဘာေတြ မလို။ Helmet ေတာင္ လူၾကီးလမ္းေၾကာင္းရွိမွ ဓာတ္ပံုရိုက္ရမွာမို႕ ေဆာင္းၾကတာ ။ဒီေတာ့ ဂ်င္းေဘာင္းဘီႏွင့္ ေျခညွပ္ဖိနပ္ႏွင့္ ေနေနက် ။ ေနာက္ပိုင္းက်မွ ကြင္းထိုးဖိနပ္ေတြ ဝယ္စီးျဖစ္သည္ ။(နည္းနည္း အဆင့္ျမင့္လာတဲ့သေဘာ..:P)

Site ထဲမွာ ရွိေနတုန္း ျပည္ပခရီးတစ္ခု အလုပ္က စီစဥ္ေတာ့မွ လိုအပ္တာေတြ ဝယ္ဆို ေငြထုတ္ေပးသည္ ။ တစ္သိန္းခြဲ ထင္သည္ ။ အိပ္မက္စိမ္းကေန ထိုဖိနပ္ကေလး တစ္ေသာင္းေက်ာ္ေက်ာ္ႏွင့္ ဝယ္ျဖစ္သည္ ။( ဖိနပ္ၾကိဳးခ်ည္ရမွာ ပ်င္းေတာ့ တန္းဆြတ္လိုက္ရံုႏွင့္ အဆင္ေျပသည့္ ဒီဖိနပ္ကေလးပဲ ေရြးခ်ယ္ခဲ့ပါသည္ ။) အိမ္ေရာက္ေတာ့ ေမေမက မင္းဖိနပ္ၾကီးကလည္း ထိပ္တံုးတံုးၾကီးဆိုေတာ့ လွပါတယ္ ေမေမရယ္လို႕ ျပန္ေျပာျဖစ္သည္။

ဒီလိုနဲ႕ ဆယ္ရက္ေလာက္ခရီးက ျပန္လာေတာ့ ေခ်ာင္ထိုးထားတာ ႏွစ္ႏွစ္ဝန္းက်င္ ။ တကယ္ ျပည္ပမွာ အလုပ္လုပ္ဖို႕ ထြက္လာေတာ့ ျပန္စီးရျပန္သည္ ။စလံုးေရာက္စ အင္တာဗ်ဴးေပါင္း ေျမာက္မ်ားစြာ ထိုဖိနပ္ကေလးႏွင့္ ေျခဆန္႕ခဲ့ရသည္ ။ အလုပ္ အဆင္မေျပေသးခင္ စိတ္ဓာတ္က်ေနေသာ ေျခလွမ္းမ်ားစြာကိုလည္း ထိုဖိနပ္ကေလးႏွင့္ပင္ ေရြ႕လ်ားခဲ့ရသည္ ။ ထိုအထိလည္း ထိပ္တံုးတုံး ဖိနပ္ကေလးသည္ မ်က္စိထဲ အဆင္ေျပေနဆဲ ။ ေမတၱာသက္ဝင္ ခ်စ္ခင္ေနဆဲ ။

ဒီမွာလည္း အလုပ္စဝင္ကတည္းက site အလုပ္ဆိုေတာ့ ဂ်င္းပန္ ဝတ္ျဖစ္တာ မ်ားျပီး သြားေလရာ Safety Shoe ၾကီးႏွင့္ ။ အရင္site တုန္းက Suntec City ႏွင့္နီးေတာ့ ေန႕လည္ အားလို႕ Suntec City ထဲက water fountain တစ္ခုခုမွာ တစ္ေယာက္တည္း သြားထိုင္လည္း ဒီ Safety Shoe ၾကီးနဲ႕ပါပဲ ။ ေနာက္ေတာ့မွ သူမ်ားေတြကို အားက်ျပီး အလုပ္ထဲမွာ Safety Shoe ၾကီးစီး ၊ အျပင္သြားေတာ့ ေပါ့ေပါ့ပါးပါး ဖိနပ္တစ္ရံ ဝယ္စီးျဖစ္သည္ ။ ထို Safety Shoe စစီးတည္းက ဖိနပ္ဗီရိုထဲ ေရာက္သြားသည့္ ထိပ္တံုးတံုး ဖိနပ္ကေလးသည္ အခုဆို တစ္ႏွစ္ေက်ာ္ ႏွစ္ႏွစ္ဝင္းက်င္ ။

အခု ျပန္စီးေတာ့ ဖိနပ္ေပၚ အျမင္တမ်ိဳးေျပာင္းသြားသည္ ။ အင္း ထိပ္က တုံးတံုးၾကီးနဲ႕ ရုပ္ဆိုးလိုက္တာဟု ခံစားမိသည္ ။
ခံစားမႈသည္ မိမိက်င္လည္ ျဖတ္သန္းမိသည့္ ပတ္ဝန္းက်င္အေတြ႕အၾကံဳေပၚ မူတည္၍ ေျပာင္းလဲတတ္သည္ ဟု ခံစားမိသည္ ။ ကဲ အခုပဲ ၾကည့္ ကိုယ္ျဖတ္သန္းမႈထဲမွာ အေရးပါသည့္… ကိုယ့္ေျခေထာက္ကုိ ကာကြယ္ေပးသည့္…. shoeဖိနပ္ဆိုတာ ဘာလဲလို႕ စတင္ သိရွိခြင့္ေပးသည့္…. ဖိနပ္ကေလးကို… အထင္ေသးသည့္ အၾကည့္ႏွင့္ ၾကည့္ျပီး ရုပ္ဆိုးလိုက္တာ ဟု ေရရြတ္မိသည္ ။ လူသည္ အာရံုခံစားမႈကို ဦးစားေပးလြန္းသည္ ။ ဖိနပ္ကေလးသာ တစ္ခုခု ျပန္ေျပာတတ္လွ်င္ ဘာျပန္ေျပာမလဲလို႕ ကၽြန္ေတာ္ ဆက္ေတြးေနမိသည္ ။
လင္းဒီပ
၁.၁၀.၀၉