ငါတို႕ၾကားက မိုင္တိုင္မ်ား

နင္ လိုအပ္ေနမွန္းသိလုိ႕
လုပ္ေပးလိုက္တဲ့ တခ်ိဳ႕အရာေတြဆို မလိုခ်င္သလို ေျပာတယ္။
မသိသလို ေနခဲ့ျပန္ေတာ့လည္း အလိုက္မသိတဲ့သူလို႕ေျပာတယ္။
ငါ တကယ္ လိုအပ္တဲ့အရာေတြမွာ နင္မေပးျဖစ္ခဲ့ဘူး။
ငါ မလိုအပ္တဲ့ ကြက္လပ္ေတြဆို နင္က အျမဲျဖည့္စြက္လို႕။

ငါ ေရာက္လာရင္ မ်က္ႏွာလြဲတယ္
ငါ မရွိျပန္ေတာ့လည္း ရွာေနျပန္ေရာ..
ငါ နင့္နာမည္ေလး ျမည္တမ္းေနခ်ိန္္မွာ နင္မရွိဘူး
တခ်ိဳ႕ျပႆနာေတြ နင္ မသိေအာင္ တိတ္တဆိတ္ ေျဖရွင္းခ်င္တဲ့အခါ
နင္က ဆိုက္ဆိုက္ျမိဳက္ျမိဳက္ကို ေရာက္လာျပန္တယ္။

အမွန္တကယ္ ေျပာျဖစ္တဲ့စကားဆို နင္မယံုဘူး
ႏႈတ္ထဲေတြ႕ရာ လွည့္စား ေျပာလိုက္တဲ့စကားဆို
နင္ ငါ့ကို ဂရုဏာသက္ေနတတ္ျပန္ေရာ..
အလြမ္းေတြ ေသြးလြန္ေနတုန္းမွာ နင့္ကိုရွာမေတြ႕ဘူး..
ေနတတ္ေအာင္ ေနျပီးတဲ့ေနာက္ နင္ျပန္ေရာက္လာတယ္။

ဒီလိုပါပဲ
နင့္အတြက္ ငါဆြဲခဲ့တဲ့ ပန္းခ်ီကားဟာ နင္နဲ႕ မတူခဲ့သလို
နင့္အတြက္ ပ်ိဳးတဲ့ေကာင္းကင္ဟာ နင္အမည္မသိတဲ့ ၾကယ္ေတြ လင္းလို႕
ငါ့အတြက္ နင္ စိုက္တဲ့အပင္ဟာ ငါ မသိတဲ့ပန္းေတြ ပြင့္ေနသလို
ငါ့အတြက္ နင္ထိုးထားတဲ့ ဆြယ္တာေလးကလည္း ေႏြရာသီမွာေရာက္လာခဲ့တယ္..

ခ်စ္သူရယ္
ငါတို႕ႏွစ္ေယာက္
မေတာက္တေခါက္ ခ်စ္သူဘဝေလးကို ကိုယ့္ယိုးကားရားျဖစ္ေအာင္
အဘယ္နတ္ဘုရားေတြကမ်ား ျပဳစား ေဆာ့ကစားေနၾကပါလိမ့္
အခုေတာ့
နင့္မ်က္ႏွာ ႏုႏုေလးလည္း နင့္ေဒါသေတြက တိုက္စားလို႕
ငါ့ခ်စ္ျခင္းေတြလည္း ခဏခဏလြတ္က်
ပြန္းလို႕ ပဲ့လို႕ ဘဝလမ္းလယ္ေကာင္မွာ..
လင္းဒီပ
၂၃.၁.၀၉

အမုန္းစာရင္း(ေမာင္စြမ္းရည္)

အိပ္ရာဝင္ အစာစားျပီး
သြားမတိုက္သူ
အဲဒီလူ ငါ မုန္းတယ္ ။

ဟိုတယ္ျပန္ ဟိုတယ္မာန္ခိုက္
သြားၾကားထိုးသံ ကိုက္လာသူ
အဲဒီလူ ငါ မုန္းတယ္ ။

ေရဒီယို ဖြင့္ခ်ိန္ေရာက္မွ
သူမ်ားအိမ္ေပါက္ တံခါးလာေခါက္သူ
အဲဒီလူ ငါ မုန္းတယ္ ။

တီဗြီဖြင့္ရင္း ေျခစံုဆင္းျပီး
သတင္းစာ ဖတ္သူ
အဲဒီလူ ငါ မုန္းတယ္ ။

မ်ဥ္းၾကားမွာ ကားရပ္တုန္း
ဆယ္လူလာဖုန္းနဲ႕ အိမ္ကို ဖုန္းဆက္သူ
အဲဒီလူ ငါ မုန္းတယ္ ။

အိမ္သာထဲ ကြမ္းငံု၊ ေထာင့္စံုေအာင္ ကြမ္းေသြးေထြး
အိမ္သာ ေရမေဆးသူ
အဲဒီလူ ငါ မုန္းတယ္ ။

ဘတ္စ္စကားထဲ၊ ေဘးလူေတြ အားမနာဘဲ
ေဆးျပင္းလိပ္ခဲသူ
အဲဒီလူ ငါ မုန္းတယ္ ။

ေယာက္်ားတန္မဲ့၊ မွန္ၾကိဳက္ စႏိုးပြတ္
တို႕ပတ္ရိုက္သူ
အဲဒီလူ ငါ မုန္းတယ္ ။

မိန္းမတန္မဲ့၊သံဘူးဘီယာစုပ္
စီးကရက္မႈတ္သူ
အဲဒီလူ ငါ မုန္းတယ္ ။

ထမင္းဝိုင္းေဘးနား၊ ခါးေထာက္ရင္း နားဖာကေလာ္
ကေလာ္ရင္း သေရက်သူ
အဲဒီလူ ငါ မုန္းတယ္ ။

သူမ်ားအိမ္တက္ေန၊ ေနေတာ့လဲ မဆင္း
ဆင္းေတာ့လဲ ေငြေတာင္းသူ
အဲဒီလူ ငါ မုန္းတယ္ ။

ကတိလည္း မေပး၊ ေပးရင္လည္း မတည္သူ
အဲဒီလူ ငါ မုန္းတယ္။

အိပ္ယာဝင္ အိပ္ယာထ
ဘုရားဝတ္မခ် မိဘ ရွိမခိုးသူ
အဲဒီလူ ငါ မုန္းတယ္ ။

အာဃာတထား၊ အမုန္းပြား
ေဒါသမ်ားသူ၊ ေမာဟထူ
အဲဒီလူ ငါ မုန္းတယ္ ။

ငါ့ကို ေဝဖန္
ငါ့ရန္သူ
အဲဒီလူ ငါ မုန္းတယ္ ။

အို…ငါ့ကိုငါလဲ မုန္းတယ္။

ေမာင္စြမ္းရည္
စာေပဂ်ာနယ္
ေဖေဖာ္ဝါရီ္(၁၉၉၇)

ျပီးခဲ့တဲ့ လပိုင္းေတြက ကၽြန္ေတာ္တို႕တစ္ေယာက္နဲ႕တစ္ေယာက္ အမုန္းဆံုးဆယ္ခ်က္ေတြ Tag ၾကရင္းနဲ႕ ဆရာ ေမာင္စြမ္းရည္ရဲ႕ အမုန္းစာရင္း ကဗ်ာေလးကို ကၽြန္ေတာ္ သတိရေနတာ။ မတင္ျဖစ္ခဲ့ဘူး။ အခုေတာ့ တင္လိုက္တာပါ။ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။
လင္းဒီပ
၁၇.၁.၀၉

ပန္းစကားထာ

မင္းေတြ႕ရင္ သေဘာမက်မွာစိုးလို႕
အလြမ္းေတြကို ေခါက္ရိုး မက်ိဳးေအာင္ ေသခ်ာေလး သိမ္းထားခဲ့တာ။

လမ္းအေဟာင္းေပၚမွာ စိတ္ကူးအသစ္နဲ႕ေလွ်ာက္ၾကည့္ၾကေတာ့
သဂၤ ါရ ငွက္ကေလးက ကၾကိဳးအသစ္နဲ႕ မင္းပုခံုးေပၚလာနားေလရဲ႕…

ဆည္းလည္းသံလြင္လြင္
ရႊင္ရႊင္လန္းလန္း စကားခ်ိဳခ်ိဳ ဆိုျဖစ္
ေသာၾကာေထာင့္ဟာ ရယ္သံေလးေတြေအာက္မွာ နစ္လို႕…

တကယ့္ကိုမေျပာင္းလဲခဲ့ၾက
ငယ္ဘဝ က်ဴရွင္ေရွ႕ကခုံတန္းေလးကိုေရာက္ေတာ့လည္း
ေရညွိေတြ တက္တက္ေနတဲ့ အုတ္ခံုေလးက မေျပာင္းလဲ
ဆရာၾကီးကလည္း လူပ်ိဳၾကီးဘဝက မေျပာင္းလဲ
မင္းတို႕ႏွစ္ေယာက္ ဒီလိုပဲေနၾကမွာလား ဆိုတဲ့ေမးခြန္းကလည္း မေျပာင္းလဲ
နီတတ္တဲ့ မင္းပါးေလးကလည္း မေျပာင္းလဲ
ေနာက္ဆံုးမင္းပုခံုးေပၚက ေမႊးညင္းႏုေလးေတြကလည္းမေျပာင္းလဲ
ဒါဆို ငါတို႕ႏွစ္ေယာက္ေတာ့ ေျပာင္းလဲသင့္ျပီထင္တာပဲ။

တခ်ိဳ႕ၾကယ္ေတြက တစ္ပြင့္ကိုတစ္ပြင့္ ၾကည့္ေနေငးေနရင္း
ေကာင္းကင္မွာ ႏွစ္သန္းေပါင္းမ်ားစြာ အေျဖမဲ့ေနတတ္တာ
ငါတို႕က ၾကယ္ေလးေတြမွမဟုတ္တာ..

ပုစာၦေတြကေတာ့ မေန႕ကအတိုင္းပါဘဲ
ရင္လမ္းတေလွ်ာက္မွာ ကန္႕လန္႕ေတြထိုင္လို႕
အေျဖမထြက္တာက စိတ္ငယ္ ေလလြင့္စရာ။

ပန္းေတြဝွက္ထားတဲ့ စကားထာ
တို႕ႏွစ္ေယာက္အတြက္ ေျဖရခက္ေနေပမယ့္
ခဏျဖစ္ျဖစ္ သတိရေပးေပါ့..
တစ္ေယာက္တည္း တစ္ျခမ္းတည္း လြမ္းေနတာထက္စာရင္
ႏွစ္ဦးႏွစ္ဖက္ လြမ္းေတာ့ ထည္ထည္ဝါဝါေလး ရွိသလားလို႕..
လင္းဒီပ
၁၅.၁.၀၉

အားမေလ်ာ႕ႏွင့္ေရာက္လုျပီ..ၾကိဳးစားတက္ပါမည္..(၂)

တစ္ညလံုး ပင္ပန္းထားေပမယ့္ ေကာင္းေကာင္း အိပ္မေပ်ာ္.။ မနက္ ငါးနာရီေလာက္တည္းက ႏိုးေနသည္။ မ်က္ႏွာသစ္သံ စကားေျပာသံေတြ ၾကားေနရသည္။ ေကာင္းေကာင္းေတာင္ မအိပ္လိုက္ရ။ ေစာေနေသးေတာ့ ခဏမိွန္းေနျပီး ေျခာက္နာရီခြဲေလာက္ထ ကိုယ္လက္သန္႕စင္ ေနေမာင္ကိုႏူိးျပီးေတာ့ မနက္စာကို လက္ဖက္ရည္ဆိုင္သြားစားၾကသည္။ အလြန္စားခ်င္ေနသည့္ ပဲပလာတာ ဆီရြဲရြဲေလး အခုမွ စားရသည္။ (ေကာင္းလိုက္တာ) ေနာက္ေတာ့ ဘုရားေပၚ တက္ၾကသည္။ အခုမွ ၾကည့္မိသည္။ မိန္းကေလးမ်ားအား စကတ္ ေဘာင္းဘီမ်ားႏွင့္ ဘုရားေပၚတက္ခြင့္မေပး ။ အဝတ္လဲခန္း လုပ္ေပးထားသည္။ လံုခ်ည္ႏွင့္ပဲ တက္ခြင့္ရသည္။ တခ်ိဳ႕ မိန္းကေလးေတြက ေဘာင္းဘီရွည္ေပၚ လံုခ်ည္ ထပ္ဝတ္ထားသည္။(ကတ္သီးကတ္သတ္) ႏိုင္ငံျခားသူမ်ားေတာ့ လံုခ်ည္ဝတ္ရန္ မလို။ အင္း သူတို႕ကို လုံခ်ည္ ေပးဝတ္ရင္လည္း ေဂါပကလူၾကီးေတြ အလုပ္ရႈပ္ကုန္မည္ ထင္ပါသည္။:P..)

ေနာက္ေတာ့ ဘုရားေပၚတက္ၾကသည္။ ေလေလးက တျဖဴးျဖဴး..မနက္ေစာေစာ ဘုရားရွိခိုးရတာ ၾကည္ႏူးစရာ။ ေရႊသကၤန္းကပ္ေတာ့ ေလက တဝူးဝူး.. ေရႊစေလးေတြက ဘုရားတည္ထားရာ ေက်ာက္တံုးၾကီးေပၚမွာသာမက လက္မွာပါ လာကပ္ေတာ့ လက္လက္ လက္လက္ႏွင့္ ေပ်ာ္စရာ..။ ဒီစိတ္ေအးခ်မ္းမႈေတြ ၾကည္ႏူးေက်နပ္စရာ ဘုရားရင္ျပင္ေတာ္ေပၚမွာ ေနရတာက မေန႕ညက ပင္ပန္းမႈေတြက ဘာမွမဟုတ္ေတာ့။ ခဏေနေတာ့ က်ီးပါးစပ္ ဘက္သြားၾကသည္။ ေဆးျမစ္စံု ေတာင္ဆိတ္ဆီ စသျဖင့္ ေဆးဆိုင္တန္းေလးေတြ လက္ေဆာင္ပစၥည္းဆိုင္ေတြ မုန္႕ဆိုင္ေတြက အရင္လိုပင္။ကေလးတုန္းကလို အၾကာၾကီး မေငးမိေတာ့။ အရင္ အေခါက္လာတုန္းက သူငယ္ခ်င္းကို ေစ်းသည္က ဖ်ံသိုဆိုျပီး ညာေရာင္းလိုက္တာ အမွတ္ရလို႕ ျပံဳးမိေသးသည္။က်ီးပါးစပ္ေရာက္ေတာ့ အလွဴခံေတြကလည္း ေအးေအးေဆးေဆးပင္။ အရင္တုန္းကလို မဟုတ္ေတာ့။ ေရတံခြန္ဘက္ ဆက္သြားလို႕ရတယ္ ဆိုျပီး လမ္းညႊန္ထားသည္။ ျဖတ္လမ္း (၄၅)မိနစ္ဟုပင္ ေရးထားေသးသည္။ ႏွစ္ေယာက္သား စဆင္းေတာ့ (၉)နာရီ။ ျဖတ္လမ္း ဟုတ္မဟုတ္ေတာ့ မသိ။ အေတာ္ေလး ဆင္းရသည္။ လမ္းကလည္း ၾကမ္းသည္။ လမ္းမွာ ခဏနားေနတုန္း ေအာက္ဖက္ ကေန သစ္ျမစ္ သစ္ခက္ေတြ ဟင္းရြက္ေတြကို ပလိုင္းေလးေတြ ကိုယ္စီႏွင့္ ကရင္မေလးေတြ တက္လာသည္။ ဘယ္ဘက္ကလာကလဲ ေမးေတာ့ ဟိုးခပ္ေဝးေဝးကို လက္ညွိဳးထိုးျပသည္။ ျပျပသာ ျမင္ရသည္။ မနက္(၄)နာရီေလာက္ ထတက္လာသည္တဲ့။ ေရာင္းစရာေလးေတြ စုလိုက္ ေတာင္ေပၚ တက္ေရာင္းလိုက္ေပါ့။ အင္း..ၾကမ္းတမ္းလိုက္တဲ့ ဘဝေတြ။ ေနာက္ ဆက္ဆင္းေတာ့ ေရခဲထုပ္ေရာင္းေနသည္ ရွစ္ႏွစ္ကိုးႏွစ္ဝန္းက်င္ ကေလးမေလးေတြကို ေတြ႕သည္။ ေနေမာင္က ေရခဲထုပ္ မဝယ္ဘဲ မုန္းဖိုးေပးခဲ့သည္။မင္းလူရဲ႕ ေရခဲေခ်ာင္းသည္ကေလး ဆိုတဲ့ ကဗ်ာေလး အမွတ္ရသည္။
ထမင္းတစ္လုတ္
စာတစ္အုပ္
ကၽြႏု္ပ္ဘာကိုေရြးရမယ္။

ေတာင္ေၾကာေတြအတိုင္း ဆင္းလာ ဝါးရံုပင္လမ္းေလးေတြျဖတ္ႏွင္ ့အေတာ္သြားျပီးမွ ေရတံခြန္ေရာက္ေတာ့သည္။ အခ်ိန္က မနက္(၁၁)နာရီ။ ေကာင္ေလးေတြ ေကာင္မေလးေတြ တရုန္းရုန္း ေရခ်ိဳးေနၾကသည္။ ေရတံခြန္က သိပ္မၾကီးလွ။ ကၽြန္ေတာ့္တို႕ ႏွစ္ေယာက္လံုး ေရမခ်ိဳးျဖစ္ၾက။ ဆုိင္ေလးထဲကေန အေပ်ာ္ေတြကို ထိုင္ျပီး သဲ့ယူေနမိသည္။ ဆိုင္ကေလးက စံုသည္။ ေရခ်ိဳးဖို႕လည္း ဖိနပ္ေတြ ေဘာင္းဘီေတြ ေရာင္းသည္။အျပန္ကိုေတာ့ေနာက္တစ္လမ္း ေရြးရသည္။ ကိုးနဝင္းေက်ာင္းဖက္လမ္းက ပိုေကာင္းသည္။ ကိုးနဝင္းေက်ာင္းနားမွာ ေစတီေလးေတြ လမ္းတဖက္တခ်က္စီ တည္ထားပံုက ၾကည္ႏူးစရာ ျငိမ္းခ်မ္းမႈ သေဘာေဆာင္သည္။ အျပန္လမ္းမွာ ဖရဲသီးစိတ္ကေလးေတြကို ဗန္းနဲ႕ထည္႕ျပီး့ အေဒၚၾကီးတစ္ေယာက္ ထုိင္ေရာင္းေနသည္။ သူနားမွာ လည္း လူေတြက ေမာေမာႏွင့္ ဖရဲသီးစိတ္ေလးေတြ ထိုင္စားရင္း နားေနၾကသည္။လမ္းက ဖုန္တေသာေသာ။ ဖရဲသီးစားမလား ေမးေတာ့ ေနေမာင္က မစား။ ကၽြန္ေတာ့္က စားပါကြ ဖရဲသီးက ဖုန္ေလးေတြနဲ႕ဆိုေတာ့ ပိုခ်ိဳတယ္လို႕ေနာက္လိုက္ေတာ့ စားေနတဲ့လူေတြ အားလံုး ဝိုင္းရယ္ၾကသည္။ ကၽြန္ေတာ္တိုလည္း ဖရဲသီးစားျပီး နားေနလိုက္သည္။ တကယ္လည္း ေမာေနေတာ့ ပိုခ်ိဳသည္။ ေတာင္ေပၚ ျပန္ေရာက္ေတာ့ (၁)နာရီေလာက္ ရွိျပီ။ ထမင္းစားျပီးေတာ့ တည္းခိုခန္းမွာ ခဏ ျပန္နားၾကသည္။ ညေနေစာင္းေတာ့ က်ိဳက္ထိုေဟာ္တယ္ႏွင့္ မ်က္ႏွာျခင္းဆိုင္က ဆိုင္ေလးမွာ လက္ဖက္ရည္ သြားေသာက္ျဖစ္သည္။သူ႕ဆုိင္ေလးက ဟိုးအေဝးက ေတာင္ေၾကာေတြကို ေငးလို႕ရသည္။ ေတာေတာင္ေရေျမ စိမ္းလန္းျခင္းေတြက လူကို လန္းဆန္းေစသည္။

ညေရာက္ေတာ့ ဘုရားေပၚျပန္တက္ၾကသည္။ ဘုရားရွိခိုးျပီး ဆိုင္တန္းေတြဆီ ဆင္းလားေတာ့ ေန႕လည္ကတည္းက စားခ်င္ေနသည့္ ကီးမားေခါက္မုန္႕ႏွင့္ ထန္းလ်က္ရည္ႏွင့္လုပ္သည့္ ေခါက္မုန္႕ဝယ္စားျဖစ္သည္။ ေနေမာင္ကေတာ့ သူ႕ေကာင္မေလးဖို႕ အုန္းခြံေရာင္ ဆြယ္တာေလး ဝယ္သည္။ ဝင္ေရြးေပးရင္း ၾကိဳက္တယ္ဆို မင္းေရြးတာလို႕ေျပာ..မၾကိဳက္ရင္ ငါေရြးတာလို႕ ေျပာေပါ့ကြာလို႕ ေနာက္ျဖစ္သည္။ ည(၁၁)နာရီေလာက္ ျပန္လာခ့ဲသည္။ မနက္ျဖန္ဆို ေစာေစာထ ဆင္းရမွာေလ။

မနက္(၅)နာရီခြဲေလာက္မွာ စဆင္းလာၾကသည္။အိတ္ေတြကို တည္းခိုခန္းေရွ႕လာေစာင့္ေနသည့္ အထမ္းသမား ေကာင္မေလးကို အပ္လိုက္သည္။ အိတ္ကေလး ႏွစ္လံုးတည္းကို ခုႏွစ္ေထာင္ ေတာင္းသည္။ နဂိုတည္းက အထမ္းသမား ဆိုက္ကားသမားဆို ေစ်းမဆစ္ရက္တဲ့စိတ္က ဘာမွ ထပ္မေျပာျဖစ္။ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေပါ့ေပါ့ပါးပါး ဆင္းလာလိုက္တာ ေရေျမာင္ၾကီးေရာက္ေတာ့့ (၈)နာရီ မထိုးေသးေပ။ လမ္းမွာ လူေတြက စည္စည္ကားကား။ အခုမွ အရင္က ေတာင္တက္ေတာင္ဆင္းတဲ့ အရသာ ျပန္ရသည္။ လမ္းမွာ အတူတူ ဆင္းရင္း မိတ္ေဆြျဖစ္သြားသည့္ ေကာင္ေလးရယ္ ေနေမာင္ရယ္ ကၽြန္ေတာ္ရယ္ သံုးေယာက္သား ေရေျမာင္ၾကီးမွာ နားျဖစ္သည္။ မနက္စာ ထမင္းေၾကာ္သံုးပြဲ..ဆတ္သားေျခာက္တစ္ပြဲ..ေကာ္ဖီသံုးခြက္ကို တစ္ေသာင္း ရွင္းလိုက္ရသည္။ အင္း..ေရေျမာင္ၾကီး ေပကိုး။ ေတာင္ေျခ ေရာက္ေတာ့ အထမ္းသမားက မေရာက္လာေသး။ သူက ကားႏွင့္ဆင္းတာေလ။ေခတ္ေတြက ေျပာင္းသြားျပီ။ ကားခက (၁၈၀၀)ဆို အိတ္ေတြပါ တင္လို႕ရသည္။ဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႕ဆီက ခုနစ္ေထာင္ကို ကားကႏုတ္ျပီး က်န္တာယူ ကားေလးႏွင့္ ဆင္းလာရံု။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ႏွစ္ေယာက္ ရယ္ျဖစ္ၾကသည္။

ကၽြန္ေတာ္တို႕ရဲ့ Window Typed Fully Air-con Express ကားၾကီးဆီ ေရာက္ေတာ့ လူေတြ စံုေနျပီ။ ကားၾကီးက ကၽြန္ေတာ္တို႕ေတြကို ရန္ကုန္ ေရႊျမိဳေတာ္ၾကီးဆီ ျပန္လည္ေခၚေဆာင္ လာခဲ့ေပေတာ့သည္။
လင္းဒီပ
၁၄.၁.၀၉

အားမေလ်ာ႕ႏွင့္ေရာက္လုျပီ..ၾကိဳးစားတက္ပါမည္..(၁)

ကၽြန္ေတာ္ က်ိဳက္ထီးရိုး တက္မယ္ဆိုျပီး အေဖာ္စပ္ေတာ့ ဘယ္သူမွ ေခၚလို႕မရ..ခြင့္မရတဲ့လူရယ္ မအားတဲ့ လူရယ္နဲ႕ ေနာက္ဆံုး ေနေမာင္ပဲေခၚလို႕ရသည္။ ဘုရားသြားတယ္ ဆိုတဲ့ကိစၥကလည္း ေရစက္ပဲလားေတာ့ မသိ။ ကၽြန္ေတာ္ ဘုရားဖူး သြားခ်င္တုိင္း ေနေမာင္ တစ္ေယာက္နဲ႕ပဲ အဆင္ေျပ တတ္သည္။ ေနေမာင္က ခရီးေဖာ္ေကာင္း တစ္ေယာက္။ ဘယ္ေတာ့မွ ခရီးသြားရင္ ဂဂ်ီဂေဂ်ာင္ လုပ္ေလ့မရွိ။ သိပ္မ်ားမ်ား ညွိေနစရာမလို။ သြားမယ္ဆို လိုက္ျပီးသား.. ခရီးေဖာ္ေကာင္း ႏွင္ ့ခရီးသြားရသည္က အရသာကို ခရီးသြားဖူးသူတိုင္း နားလည္မည္ ထင္ပါသည္။ဒီလိုႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႕ႏွစ္ေယာက္ ႏွစ္ေထာင့္ရွစ္၏ ခရစ္စမတ္အလြန္ ဒီဇင္ဘာမွာ က်ိဳက္ထီးရိုးတက္ျဖစ္သည္။

ေအာင္မဂၤလာအေဝးေျပးကေန ကင္ပြန္းစခန္းထိကို ကားခ က (၃၅၀၀)မွ်သာ ။မမ်ားလွ။ကားေတြကေတာ့ fully air-con.. window type ေတြေလ..ျပတင္းေပါက္ေတြဖြင့္ထားျပီး.. ေလ တဝူးဝူးႏွင့္ ေပ်ာ္စရာ..ကားေတြက ေကာင္းပါသည္။ air-con မဖြင့္တာေလး တစ္ခုသာ.. ရန္ကုန္ကထြက္လာကတည္းက အစိမ္းေရာင္ေတြ စေတြ႕ရျပီေလ.. ကၽြန္ေတာ္ကလည္း ငယ္ငယ္တည္းက လယ္ကြင္းစိမ္းစိမ္းေတြ လယ္ေစာင့္တဲေလးေတြ ျမင္ရင္ကို အလိုလို ေပ်ာ္ေနတတ္တာေလ။ လယ္တဲေတြႏွင့္ တြဲျမင္ေနက် လွည္းႏြားေတြ..ေနာက္ ေကာက္ရိုးပံုေတြ..ၾကည္ႏူးစရာေကာင္းလိုက္တာ..အမွန္ကေတာ့ ရန္ကုန္က ကားထြက္လာေတာ့ ေန႕လည္ (၁)နာရီ..ေနကျပင္းသည္။ဒါေပမယ့္စိမ္းလန္းျခင္းေတြကို ေငးျပီး ကားစီးလာရတာ အရမ္းေပ်ာ္ေနသည္။ ကားကလံုးဝမနား..စစ္ေတာင္းျမစ္ကို စစ္ေတာင္းတံတားသစ္(မုပၸလင္)ကေန ျဖတ္ေတာ့ စစ္ေတာင္းတံတားေဟာင္းၾကီးကို လွမ္းျမင္ေနရသည္။ ေနေမာင္ကေတာ့ ပဲခူးကထြက္လာတည္းက ေဘးမွာ အိပ္လိုက္လာသည္။ ေရငတ္လာလို႕ VeVe ဘူးေလး ဖြင့္ေသာက္ေတာ့ လံုးဝ မေအးေတာ့။ က်ိဳက္ထိုေရာက္ေတာ့ စိမ္းလဲတင္ ဟိုတယ္ကိုခမ္းခမ္းနားနားေတြ႕ရသည္။အခမဲ႔ရပ္နားလို႕ ရပါသည္တဲ့။ အထဲမွာ တိရစာၦန္ရံုလည္း လုပ္ထားပံုရသည္။ေနာက္ က်ိဳက္ထိုျမိဳ႕ထဲဝင္ သိပ္မၾကာလိုက္ ကင္ပြန္စခန္းကို ကားဝင္ေတာ့ ညေန (၄း၃၀)..သံုးနာရီခြဲေလာက္ပဲ ကားစီးရသည္။ ေရာက္ပါျပီ က်ိဳက္ထီးရိုးေတာင္ေျခ..ကင္ပြန္စခန္း.. ကားသမားက အျပန္လက္မွတ္ကို တစ္ခါတည္း လုပ္သြားဖို႕ သတိေပးသည္။ ႏွစ္ည အိပ္မည္ဆိုေတာ့ အဂၤါေန႕ မနက္(၁၁း၀၀) လက္မွတ္ ၾကိဳဝယ္ထားလိုက္သည္။

က်ိဳက္ထီးရိုး ေနာက္ဆံုးေရာက္တာ (၁၉၉၈)…လြန္ခဲ့တဲ့ဆယ္ႏွစ္ေက်ာ္က ကင္ပြန္စခန္းနဲ႕ အရမ္းမကြာလွလုိ႕ထင္မိသည္။ ယိုမ်ိဳးစံု ေရာင္းတဲ့ဆိုင္ေတြ ထမင္းဆုိင္ေတြ ႏွင့္ လက္ေဆာင္ ပစၥည္းဆိုင္ေတြက ထံုးစံအတိုင္း အျပိဳင္အဆုိင္ ေအာ္လို႕ေခၚလို႕ေလ။ ထမင္းစားျပီး ေတာင္ေပၚ လမ္းေလွ်ာက္တက္မယ္ လုပ္ေတာ့ အိတ္ေတြမႏိုင္မွာစိုးျပီး အထမ္းသမားငွားဖို႕ စံုစမ္းၾကည့္ေတာ့ ညေန(၅း၃၀).. ထမင္းဆုိင္က ငွားရခက္မယ္ ဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္တို႕ႏွစ္ေယာက္ ကိုယ့္အိတ္ကိုလြယ္ တတ္ဖို႕ ျပင္သည္။ ထမင္းဆိုင္ေနာက္က သန္႕စင္ခန္းဝင္ေတာ့ (၅၀) ..က်ိဳက္ထီးရိုးရဲ႕ ယဥ္ေက်းမႈေလး စလာျပီ..စတက္ တက္ခ်င္းေတာ့ သိပ္မသိသာ ဟုတ္ေနတာပါပဲ… ငါ မအိုေသးဘူးေပါ့။ လမ္းတေလွ်ာက္ ဆုိင္ေလးေတြ ေငးရင္း တက္သြားရတာ ေပ်ာ္စရာ…တက္လာရင္းႏွင့္ တျဖည္းျဖည္း ၆နာရီေက်ာ္လာေတာ့ ေမွာင္စျပဳလာသည္။ ညပိုင္းက အတက္သမားသိပ္မေတြ႕ရ..အဆင္းသမား ေတြေတာ့ ေတြ႕ေတြ႕ေနရသည္။ညဘက္ဆိုေတာ့ ေနာက္ရင္းေျပာင္ရင္း တက္စရာ အေဖာ္သိပ္မေတြ႕..ေကာင္ေလးေတြ ႏွစ္ဖြဲ႕ေလာက္ေတြ႕သည္။ ေသာက္တက္ကေလးေတြေလ..ေသာက္လိုက္ တက္လိုက္ႏွင့္ ..ေနေမာင္ေကာ ကၽြန္ေတာ္ပါ အရက္ေသာက္ေလ့မရွိ..ေနေမာင္က ေဆးလိပ္သမား..အခုလည္း မာဘိုလိုေတြ (၂)ဘူးေတာင္ဝယ္လာသည္။ သူေသာက္တာျမင္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လည္း ယူေသာက္မိေကာ.. အံမယ္ သူက ေဆးလိပ္ေသာက္ျပီး တက္ရင္ အေမာေျပတယ္ အစ္ကိုရတဲ့။

လမ္းမွာ ေတာင္းေတြ ရြက္ျပီး တက္လာသည့္ ေစ်းသည္ ေကာင္မေလးႏွစ္ေယာက္ႏွင့္ ေတာင္းေတြ ရြက္ေပးရင္ခင္သြားေတာ့ သူတို႕ကေျပာသည္။ ေရွ႕က က်ားဆြဲစခန္းမွာ ကန္ေတာ့ကန္ေတာ့ဆို ဝင္မကန္ေတာ့နဲ႕ အတင္းအလွဴခံလိမ့္မယ္လို႕႔ ၾကိဳေျပာသည္။ သူတို႕ မွာသြားတဲ့အတိုင္း ကၽြန္ေတာ္တို႕ႏွစ္ေယာက္လည္း မကန္ေတာ့ဘဲ ဖိနပ္ကေလးေတြ ကိုင္ျပီး နတ္နန္းထဲကျဖတ္ေတာ့ အတင္းေခၚသည္။ မရေတာ့ ေဟ့ေကာင္ေလးေတြ ဝင္ကန္ေတာ့သြားကြ..က်ားဆြဲစခန္း ဘာမွတ္ေနလဲ.. မင္းတို႕ေတာ့ ခက္တာပဲလို႕..လွမ္းေအာ္ ေျခာက္လိုက္ေသးသည္။ တကယ္ကေတာ့ က်ားကမဆြဲပါ သူတို႕ေတြက ဆြဲေနတာေလ… ခုန ေစ်းသည္မေလးေတြက ထပ္မွာသြားတာရွိေသးသည္။ အစ္ကိုတို႕ေနာ္ ေရေျမာင္ၾကီးေရာက္ရင္ ဝိုင္းဆြဲပါလိမ့္မယ္ ..တဲ့၊ေရေျမာင္ၾကီးက ေတာင္ေျခက တက္ရင္ (၂)မိုင္ခြဲမွာ..အစအဆံုးတက္ရမွာက (၇)မိုင္ခြဲ..ေရေျမာင္ၾကီးေရာက္ေတာ့ (၈)နာရီေလာက္ရွိေနျပီ။သူတို႕မဆြဲခင္တည္းက နားျဖစ္သည္။အေအးတစ္ပုလင္းကုိ ၅၀၀ ႏွင့္ေသာက္ျဖစ္ၾကသည္။ နာရီဝက္ေလာက္နားျပီးေတာ့ ဆက္တက္ၾကသည္။ ေမွာင္ႏွင့္မည္းမည္း..ဓာတ္မီးေလးေတြ ကိုယ္စီႏွင့္ေလ..လမ္းမွာ ေယာက္်ား မိန္းမ ကေလးေတြ အရြယ္စံု ဆိုက္စံု အဖြဲ႕ႏွင့္ စေတြ႕သည္။ သူတို႕လည္းေမွာင္ႏွင့္မည္းမည္း တက္လာသူေတြ..လမ္းတေလွ်ာက္တက္လုိက္ နားလိုက္ႏွင့္။ေျခလွမ္းေတြက သိပ္မသြက္ေတာ့။ ၾကံဳတဲ့ကြတ္ပစ္ေလးမွာ အိပ္ျပီး မနက္မွ ဆက္တက္ရင္ ေကာင္းမလားလို႕ေတာင္ေတြးမိေသးသည္။ ခဏနားလို႕ ခံုတန္းေလးေတြေပၚ လွဲခ်လိုက္ရင္ အရမ္းအရသာရွိလို႕ေလ။ ဝတ္ထားတဲ့ အေႏြးထည္ကလည္း ေခၽြးေလးတစို႕စို႕။ တက္ရင္း တက္ရင္း အေမွာင္ထဲမွာဆိုေတာ့ ဘယ္ေလာက္ေရာက္ေနျပီလည္း မမွန္းတတ္။ တျဖည္းျဖည္းႏွင့္ နားစရာတဲေလးေတြ ေတြ႕မွမဟုတ္ေတာ့ ေက်ာက္တံုး ျမင္လည္း လွဲခ် လိုက္ရေတာ့သည္။ နီးလာေလေလ.. လြယ္ထားတဲ႕အိတ္ၾကီးက ပိုေလးလာေလ..ေျခေထာက္ေတြက မသယ္ႏိုင္ေလပင္.. တက္ရင္းႏွင့္ ေနေမာင္ကလည္း ဗိုက္ဆာလာသည္။ ပါလာတဲ့ေရဘူးေတြကလည္း ကုန္ျပီဆိုေတာ့ သီခ်င္းသံၾကားျပီး မီးလင္းေနသည့္ဆိုင္ကေလးကို တံခါးဖြင့္ခိုင္းရသည္။ ေကာင္ေလးက တံခါးဖြင့္ေပးေတာ့ သူ႕ဆိုင္ေလးထဲမွာ ခိုင္သင္းၾကည္ မဂၤလာေဆာင္ စံုတြဲသီခ်င္းေလးေတြ ၾကည္႕ရင္းနားၾကေတာ့ ည(၁၀)နာရီခြဲေနျပီ..မင္းက တီဗြီ ဘာႏွင့္ဖြင့္တာလဲကြ ဆိုေတာ့ ဘုရားက မီးယူထားတာလို႕ေျပာျပီး အစ္ကိုတို႕ေရာက္ေနျပီ..ေနာက္ထပ္ (၁၅) မိနစ္ပဲလို႕ေျပာသည္။ နားျပီးကၽြန္ေတာ္တို႕ျပန္ထြက္လာ ဆက္တက္ေတာ့ ေနာက္ထပ္ မိနစ္ေလးဆယ္ ေလာက္ၾကာသည္။သူတို႕ (၁၅) မိနစ္ကို သတိထားေနာ္လို႕ တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ ေနာက္ျဖစ္သည္။ ဘယ္လိုပဲေမာေမာ အေမွာင္ထဲမွာ ေရႊေရာင္ေတြဝင္းေနတဲ့ ဘုရားကိုဖူးလိုက္ရေတာ့ အေမာေတြ အားလံုး ေပ်ာက္ကုန္သည္။တကယ့္ကို ေအးခ်မ္းသြားတာေလ..

တည္းခိုခန္းရွာေတာ့ ပထမတစ္ညကို တစ္ေသာင္းခြဲေနာက္ညက ႏွစ္ေသာင္းေပးရမည္တဲ့။ပထမညက အခုပဲ (၁၁)နာရီေက်ာ္ေနျပီေလ…အခန္းေလးေတြက ႏွစ္ေယာက္အိပ္သာရံုေလး..အထပ္တိုင္းမွာ အိမ္သာႏွစ္ခန္းႏွင့္ ေရခ်ိဳးခန္းတစ္ခန္းပါသည္။ပစၥည္းေတြ ထားျပီးေတာ့ ဘုရားကိုတက္ဖူးၾကသည္။ ခရစ္စမတ္ ရက္ကေတာ့ လူမ်ားမည္..ခရစ္စမတ္အလြန္ နယူးရီးယား မတိုင္ခင္ဆုိေတာ့ နည္းနည္းေလး လူက်ဲျပီး ဘုရားဖူးလို႕ေကာင္းသည္။လူမ်ားလြန္းရင္ စိတ္ပ်က္စရာ။ဘုရားဖူးျပီးေတာ့ လက္ဖက္ရည္ေသာက္ျဖစ္သည္။ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္က ျပန္ထလာေတာ့ ည(၁)နာရီ…ဒီညေတာ့ အိပ္လို႕ေကာင္းမည္။

လင္းဒီပ

၁၂.၁.၀၉

ခ်စ္သူရဲ႕မိုး

ေကာင္းကင္က မိုးကေတာ့ မ်က္ရည္ေတြ ကုန္သြားလို႕ အငိုတိတ္သြားျပီ။ ငါကေတာ့ မျပီးေသးဘူး..လြမ္းလို႕ေလ။ငါ လမ္းကေလးကို ေငးၾကည့္တယ္။ မိုးရြာျပီးစ ဆိုေတာ့ ျမက္ခင္းေလးေတြက ေရစက္လက္..အေပၚကေန လမ္းမီးေတြျဖာက်ေနေတာ့ …စိမ္းျပီးေတာ့ စိုေနေတာ့တာ။ လွလိုက္တဲ့ ျမက္ခင္းေလးေတြေပါ့။ ဆက္ေလွ်ာက္လာေတာ့ သစ္ပင္အုပ္အုပ္ေတြ…မိုးရြာျပီးစ လမ္းကေလးကို ငါတို႕ေလွ်ာက္ျဖစ္တဲ့ အခါတိုင္း သစ္ပင္ၾကီးေတြေအာက္ေရာက္ရင္ ငါက ခုန္ျပီး အကိုင္းေတြကို ရိုက္ခ်တတ္တယ္။နင္က အငိုက္မိသြားျပီး အကၤ်ီေတြ ေရစိုကုန္ေရာ။ စိတ္တိုျပီး ငါ့ ကို အားရေအာင္ ရိုက္ပုတ္တတ္တဲ့ နင့္လက္ကေလးေတြကို လြမ္းလိုက္တာ။ ဒီျမိဳ႕ကိုက သစ္ပင္ေတြ မ်ားလြန္းတာပါဟာ။ ဘယ္ဘက္ကိုၾကည့္ၾကည့္ စိမ္းညိဳ႕ေနတတ္တာ။ ငါခ်စ္တဲ့ အစိမ္းေရာင္..နင္ ခ်စ္တဲ့ အစိမ္းေရာင္..ဟိုးေဝးေဝးမွာ ငါတို႕ႏွစ္ေယာက္လံုးေမ့က်န္ခဲ့တဲ့ အစိမ္းေရာင္ အတိတ္တခ်ိဳ႕လည္းရွိတာေပါ့ေလ။ ငါက မေမ့ပါဘူး။နင္ေမ့သြားတဲ့ (နင့္ေမ့ထားတဲ့ အတိတ္ေတြမို႕ ေမ့ခ်င္ေယာင္ ေဆာင္လိုက္ရတာ..)

တကယ္ေတာ့ ျဖစ္ျပီးခဲ့သမွ်က ဘာမွထူးထူးျခားျခားေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္က ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ရဲ႕ အရိပ္လို႕ ေနထိုင္ခဲ့ဖူးတယ္။ ေကာင္မေလးနဲ႕အတူတူ မုန္တိုင္းေန႕စြဲေလးေတြ ျဖတ္ကူးခဲ့ၾကတယ္။ေရဆန္ဆိုရင္ေတာင္ အတူတူ ျဖတ္ကူးရေတာ့ ငါေပ်ာ္တာေပါ့ဟာ။ေခၽြးေတြနဲ႕စိုျပီး ပ်က္ေနတဲ့ ပါးကြက္ေလးေတြက ငါ့အတြက္ စိမ္းလန္းျခင္းကဗ်ာ။ အတူတူစိုက္မွ ပြင့္တတ္တဲ့ပန္းတစ္မ်ိဳးက အခ်စ္ဆိုရင္ ငါက တစ္ေယာက္တည္း တိတ္တဆိတ္ စိုက္ပ်ိဳးမိသူေပါ့။ထားလိုက္ပါေတာ့လို႕ ေျပာမိလိုက္ခင္မွာဘဲ နင္ ငါ့ကို ထားရစ္ခဲ့ေတာ့တာ။ ငါကေတာ့ ငါ့သစ္ပင္ေလးနဲ႕ငါ ေပ်ာ္ေနတုန္းဆိုေတာ့ နင့္အေတာင္ပံခတ္သံ မၾကားလိုက္မိဘူး။ ေရွးဆုေတာင္းေကာင္းတဲ့ ေကာင္မေလးဆိုေတာ့ နင္သြားမယ့္ လမ္းမွာ ၾကယ္ေတြကလည္း ထြန္းလင္း လမ္းျပ ၾကလို႕ေပါ့။

ရယ္စရာေကာင္းလိုက္တာဟာလို႕ စိတ္ညစ္စရာ ဒါမွမဟုတ္ လူေတြနဲ႕ အဆင္မေျပ ျဖစ္တိုင္း ေျပာေနက် နင့္အသံေလး လြမ္းလိုက္တာ…အခုေကာ နင္ အဲဒီစကားေလး သံုးျဖစ္ေသးလားဟင္..ငါကေတာ့ စကားသံံေလး လြမ္းဆဲေပါ့..အရူးေကာင္ အဓိပၸာယ္ရွိတာ မလုပ္ဘဲ ငါ့ခ်ည့္ ထိုင္လြမ္းမေနနဲ႕လို နင္ေျပာဦးမွာ မဟုတ္လား။ ေအးေလ..ငါကိုကလည္း ရူးလြန္းပါရဲ႕.. ကိုယ္တကိုယ္ေရေတာင္ မေအးခ်မ္းဘဲနဲ႕ နင့္အေပၚ မိုးလိုရြာခ်ခ်င္စိတ္ေတြက ကေလးတုန္းကလို ဇြတ္တရြတ္ ႏုိင္ခ်င္တုန္း။ တပါးေသာအရပ္မွာ နင္ ေအးခ်မ္းပါရ့ဲလား…

ေလွကေလးက ကမ္းကပ္မယ္ ။ကမ္းေရာက္ေတာ့ ခရီးသည္ေတြက ကိုယ့္ခရီးကိုယ္ဆက္ၾကမယ္။ နင္နဲ႕ငါက ေလာကထဲမွာ ခရီးသည္နဲ႕ ေလွငယ္ေလးလို ေတြ႕ခဲ့ၾကတာ။ အခု ကမ္းေရာက္သြားျပီ။ ရင္ထဲက အေၾကာင္းအရာေတြကို ဘယ္လိုျမင္ေအာင္ျပရမလဲ ။ငါ အခုထိ မသိေသးဘူး။ ခံစားတတ္တယ္ နားလည္တတ္တယ္ ဒါေပမယ့္ ျဖစ္ပ်က္ခံစားေနရတာေတြ နင္နားလည္ေအာင္ ေျပာမျပတတ္ခဲ့ဘူး။ လူအေလးကို မိုးေရေတြထဲမွာပဲထားခဲ့ေပါ့။ တေလာကလံုးက မိုးေတြ တိတ္သြားရင္ေတာင္ ငါ့ရင္ထဲက မိုးကေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွ မတိတ္ဘူး။ နင့္အတြက္ ဆက္ရြာေနရဦးမွာ။ အခ်စ္ေတြ အလြမ္းေတြနဲ႕ ေငြ႕ရည္ဖြဲ႕ေနေပမယ့္ တကယ္ရြာခ်လိုက္တဲ့ အခါမွာေတာ့ ေအးျမတဲ့ မိုးေရစက္ေတြ ပဲေတြ႕ရမယ္။ နင္စိတ္ညစ္ေနတဲ့အခါ ဟိုတုန္းက လမ္းကေလးေပၚ စိတ္ကူးနဲ႕ ထြက္လာခဲ့ေပါ့။ သစ္ပင္အုပ္အုပ္ေတြရဲ႕ အေပၚကေန ငါ ရြာခ်လိုက္မယ္ ။ နင့္ တစ္ကိုယ္စာေလး ရႊဲစို ျငိမ္းခ်မ္းသြားတဲ့ အထိေလ။ နင့္ရဲ႕ တကိုယ္ရည္ မိုးဥတုေလးကေတာ့ နင္ရွိတဲ့အရပ္ဆီ တိမ္စိုင္ေတြ ေမ်ာလြင့္ခ်င္တုန္းပါပဲ..
လင္းဒီပ
၁၁.၁.၀၉

ကၽြန္ေတာ္က်န္ခဲ့တဲ့ေမေမ

ကၽြန္ေတာ့္ဓာတ္ပံုေဟာင္းေလးေရွ႕ တစိမ့္စိမ့္ရြာလို႕
ရပ္ကြက္က်ဥ္းက်ဥ္းေလးတေလွ်ာက္
ေက်နပ္မႈေတြ အႏွံ႕အျပား ေတာက္ခ်ကာ
ကၽြန္ေတာ့္ စိမ္းလန္းမႈမ်ား တသိမ့္သိမ့္ခါခ်ေနရင္း သူေပ်ာ္…

ေနတဓူဝ
လူတတ္ကေလး သူ႕သားကို ထုတ္ထုတ္ၾကည့္
ဆံႏြယ္ေပၚ ဆီးႏွင္းေတြ ေတာင္လိုယာလို ပံုလာရင္း သူ႕မွာေမွ်ာ္…

ကၽြန္ေတာ့္ေမေမ
ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ေရၾကည္ရာျမက္ႏုရာ ေနာက္ေက်ာမွာ
ၾကယ္အသစ္ေတြ ကိုယ္ဝန္ေဆာင္လို႕
ေတာင္တန္းေတြအကြယ္ ရပ္ေနမွာကို ျမင္ေယာင္မိ…

ခရမ္းျပာထက္လူ
ရုပ္ရွင္ေတးကဗ်ာ.(June 1998)

ဆရာခရမ္းျပာထက္လူ လြန္ခဲ့တဲ့ဆယ္ႏွစ္ဝန္းက်င္က ေရးခဲ့တဲ့ကဗ်ာေလးပါ။ ကၽြန္ေတာ့္ ေမေမကလည္း သူ႕ေမေမလိုပါပဲ… ခင္ဗ်ား ေမေမလည္း ဒီလိုပဲဲ ထင္ပါတယ္။ မိခင္မ်ားေန႕အမွတ္တရ တင္လိုက္ပါတယ္။
လင္းဒီပ
၁၀.၁.၂၀၀၉

ႏွစ္သစ္မဂၤလာ..

ကၽြန္ေတာ့္ ဘေလာဂ့္ေလးနဲ႕ ကၽြန္ေတာ္ ေဝးကြာေနတဲ႕ရက္ေတြမွာ လာလာ လည္သြားတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ သူငယ္ခ်င္း ေမာင္ႏွမ ဘေလာဂ့္ဂါမ်ား ႏွင့္ စာလာဖတ္ေပးတဲ့ သူငယ္ခ်င္း ေမာင္ႏွမမ်ား အားလံုးကို ေက်းဇူးပါ..၂၀၀၉ မွာ အားလံုး ေပ်ာ္ရႊင္ ခ်မ္းေျမ႕ၾကပါေစ…အားလံုး ျငိမ္းခ်မ္း ေပ်ာ္ရႊင္ၾကပါေစ..

တဆက္တည္းပဲ ကၽြန္ေတာ့္ ေပါ့တီးေပါ့ဆႏိုင္မႈေလးကို ေတာင္းပန္ပါရေစ..(ကို)ကမာပုလဲ ကိုပါ..ကၽြန္ေတာ္ေရးထားတဲ့ ၾကိဳက္ေသာ ကဗ်ာေလးတစ္ပုဒ္ ဆိုတဲ့ Tag ပိုစ့္မွာ ကိုကမာပုလဲရဲ႕ သနပ္ခါးကဗ်ာေလးကို ေဖာ္ျပထားပါတယ္..မိုးမခ က ကူးယူးထားပါတယ္လို႕ ကၽြန္ေတာ္မွားျပီး ညႊန္းထားမိပါတယ္။ အမွန္ကေတာ့ ေဒါက္တာလြဏ္းေဆြ ဘေလာဂ့္ကိုသာ ပို႕ထားတဲ့ အေၾကာင္း ကိုကမာပုလဲ က email ပို႕လိုက္မွ သတိထားမိတာပါ.. ခင္ခင္မင္မင္ ေထာက္ျပေပးတဲ့ ကိုကမာပုလဲ ေက်းဇူးပါဗ်ာ..

မၾကားရ မျမင္ရတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြေကာ..ၾကားရျမင္ရတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြ အားလံုးကို ခ်စ္ခင္ေလးစားပါတယ္.. (ကိုမိုးျမင့္တိမ္ၾကီး ေက်နပ္ပါစ..:P)…

၂၀၀၉ရဲ႕ ဘေလာဂ့္ ေရစီးကိုလည္း ကၽြန္ေတာ္တို႕ ညီအစ္ကို ေမာင္ႏွမေတြ အားလံုး ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ လိုက္ပါ စီးေမ်ာၾကပါစို႕လို႕ ဆႏၵျပဳပါတယ္..
ခင္မင္စြာ
လင္းဒီပ