Thursday, October 1, 2009

ဖိနပ္ကေလးတစ္ရံ

မေန႕ညေန အလုပ္က ျပန္လာေတာ့ လမ္းမွာ စီးလက္စ ဖိနပ္ေလးက ခြာျပဳတ္သြားသည္။ ဒီမနက္ အလုပ္ သြားမယ္ ဆိုေတာ့ စီးစရာ ဖိနပ္မရိွေတာ့ ။ အလုပ္က site အလုပ္ဆိုေတာ့ ဂ်င္းေဘာင္းဘီပဲ အျမဲ ဝတ္ျဖစ္သည္ ။ ဒီေတာ့ ဂ်င္းေဘာင္းဘီႏွင့္ အဆင္ေျပမည့္ ဖိနပ္မ်ိဳးပဲ စီးျဖစ္သည္ ။ သိပ္ေကာင္းေကာင္းေတာ့ မဟုတ္ ။ အခု ဖိနပ္ကလည္း အလုပ္သြားရင္း စီးလို႕အဆင္ေျပမည့္ ေစ်းခ်ိဳခ်ိဳရသည့္ ဖိနပ္တစ္ရံကို လြန္ခဲ့တဲ့ ေလးလေလာက္က Discount ခ်တာေတြ႕တုန္း ဝယ္ျပီး စီးေနတာ ။

အိမ္မွာက ေယာက္်ားေလးခ်ည္း ေျခာက္ေယာက္ စုေနေတာ့ ဖိနပ္ဗီရိုေလးထဲတြင္ ဖိနပ္ေတြက အေတာ္မ်ားသည္။ လြန္ခဲ့တဲ့ တစ္ႏွစ္ေက်ာ္တည္းက မစီးပဲထားခဲ့တဲ့ ဖိနပ္ေလးကို ျပန္ရွာၾကည့္သည္ ။ ေသခ်ာေတာ့ မမွတ္မိ ။ အနက္ေရာင္ စတုိင္ေဘာင္းဘီႏွင့္ လိုက္ဖက္သည့္ ဖိနပ္တစ္ရံ ဆိုတာေလာက္ပဲ မွတ္မိသည္ ။ ပထမ ဆြဲထုတ္လိုက္သည့္ ဖိနပ္က အနက္ေရာင္ ။ သို႕ေပမယ့္ မဟုတ္ ။ ျပန္ထည့္ျပီး ထိပ္တုံးတုံးႏွင့္ အေတာ္ေလး ဖုန္တက္ေနသည့္ အနက္ေရာင္ ဖိနပ္တစ္ရံကို ေတြ႕သည္ ။ဒါပဲ ေနမွာပါ ။ ဖိနပ္ေလးကို ဖုန္ေျပာင္ေအာင္ ကပ်ာကယာ ခါရင္း စီးျပီး ထြက္လာခဲ့သည္။လမ္းေလွ်ာက္ရင္း ၾကည့္မိေတာ့ ဖိနပ္ကေလးက အေတာ္ အက်ည္းတန္သည္ ။ ထိပ္ကလည္း တံုးတံုးၾကီး …သြယ္သြယ္ေလး ျဖစ္မေန ။ တကယ္ေတာ့ ဒီဖိနပ္ကေလးသည္ သက္တမ္းအားျဖင့္ မနည္းေတာ့ ။

ကၽြန္ေတာ္ ျမန္မာျပည္မွာ ေနတုန္းက shoe ဖိနပ္ စီးခဲသည္ ။ ေဘာင္းဘီက ဝတ္ခဲေတာ့ သားေရဖိနပ္ပဲ စီးျဖစ္သည္ ။ တခါတေလ ပဲမ်ားခ်င္ရင္ ေအာကတၱီပါ ဖိနပ္ကေလးကို ေျခေထာက္ကေလး သန္႕ေနေအာင္တိုက္ျပီး စီးျဖစ္သည္ ။ ပုဆိုးရွည္ရွည္ႏွင့္ ။ ေနာက္ေတာ့ နယ္မွာ အလုပ္ထဲဝင္ေတာ့ ပုဆိုးၾကီးနဲ႕ site ထဲေျပးရတာ သိပ္မလြယ္ ။ ဒီေတာ့ ေဘာင္းဘီကို စြဲစြဲျမဲျမဲ ဝတ္ရသည္ ။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ဆီက site ေတြက Safety Shoe ေတြ ဘာေတြ မလို။ Helmet ေတာင္ လူၾကီးလမ္းေၾကာင္းရွိမွ ဓာတ္ပံုရိုက္ရမွာမို႕ ေဆာင္းၾကတာ ။ဒီေတာ့ ဂ်င္းေဘာင္းဘီႏွင့္ ေျခညွပ္ဖိနပ္ႏွင့္ ေနေနက် ။ ေနာက္ပိုင္းက်မွ ကြင္းထိုးဖိနပ္ေတြ ဝယ္စီးျဖစ္သည္ ။(နည္းနည္း အဆင့္ျမင့္လာတဲ့သေဘာ..:P)

Site ထဲမွာ ရွိေနတုန္း ျပည္ပခရီးတစ္ခု အလုပ္က စီစဥ္ေတာ့မွ လိုအပ္တာေတြ ဝယ္ဆို ေငြထုတ္ေပးသည္ ။ တစ္သိန္းခြဲ ထင္သည္ ။ အိပ္မက္စိမ္းကေန ထိုဖိနပ္ကေလး တစ္ေသာင္းေက်ာ္ေက်ာ္ႏွင့္ ဝယ္ျဖစ္သည္ ။( ဖိနပ္ၾကိဳးခ်ည္ရမွာ ပ်င္းေတာ့ တန္းဆြတ္လိုက္ရံုႏွင့္ အဆင္ေျပသည့္ ဒီဖိနပ္ကေလးပဲ ေရြးခ်ယ္ခဲ့ပါသည္ ။) အိမ္ေရာက္ေတာ့ ေမေမက မင္းဖိနပ္ၾကီးကလည္း ထိပ္တံုးတံုးၾကီးဆိုေတာ့ လွပါတယ္ ေမေမရယ္လို႕ ျပန္ေျပာျဖစ္သည္။

ဒီလိုနဲ႕ ဆယ္ရက္ေလာက္ခရီးက ျပန္လာေတာ့ ေခ်ာင္ထိုးထားတာ ႏွစ္ႏွစ္ဝန္းက်င္ ။ တကယ္ ျပည္ပမွာ အလုပ္လုပ္ဖို႕ ထြက္လာေတာ့ ျပန္စီးရျပန္သည္ ။စလံုးေရာက္စ အင္တာဗ်ဴးေပါင္း ေျမာက္မ်ားစြာ ထိုဖိနပ္ကေလးႏွင့္ ေျခဆန္႕ခဲ့ရသည္ ။ အလုပ္ အဆင္မေျပေသးခင္ စိတ္ဓာတ္က်ေနေသာ ေျခလွမ္းမ်ားစြာကိုလည္း ထိုဖိနပ္ကေလးႏွင့္ပင္ ေရြ႕လ်ားခဲ့ရသည္ ။ ထိုအထိလည္း ထိပ္တံုးတုံး ဖိနပ္ကေလးသည္ မ်က္စိထဲ အဆင္ေျပေနဆဲ ။ ေမတၱာသက္ဝင္ ခ်စ္ခင္ေနဆဲ ။

ဒီမွာလည္း အလုပ္စဝင္ကတည္းက site အလုပ္ဆိုေတာ့ ဂ်င္းပန္ ဝတ္ျဖစ္တာ မ်ားျပီး သြားေလရာ Safety Shoe ၾကီးႏွင့္ ။ အရင္site တုန္းက Suntec City ႏွင့္နီးေတာ့ ေန႕လည္ အားလို႕ Suntec City ထဲက water fountain တစ္ခုခုမွာ တစ္ေယာက္တည္း သြားထိုင္လည္း ဒီ Safety Shoe ၾကီးနဲ႕ပါပဲ ။ ေနာက္ေတာ့မွ သူမ်ားေတြကို အားက်ျပီး အလုပ္ထဲမွာ Safety Shoe ၾကီးစီး ၊ အျပင္သြားေတာ့ ေပါ့ေပါ့ပါးပါး ဖိနပ္တစ္ရံ ဝယ္စီးျဖစ္သည္ ။ ထို Safety Shoe စစီးတည္းက ဖိနပ္ဗီရိုထဲ ေရာက္သြားသည့္ ထိပ္တံုးတံုး ဖိနပ္ကေလးသည္ အခုဆို တစ္ႏွစ္ေက်ာ္ ႏွစ္ႏွစ္ဝင္းက်င္ ။

အခု ျပန္စီးေတာ့ ဖိနပ္ေပၚ အျမင္တမ်ိဳးေျပာင္းသြားသည္ ။ အင္း ထိပ္က တုံးတံုးၾကီးနဲ႕ ရုပ္ဆိုးလိုက္တာဟု ခံစားမိသည္ ။
ခံစားမႈသည္ မိမိက်င္လည္ ျဖတ္သန္းမိသည့္ ပတ္ဝန္းက်င္အေတြ႕အၾကံဳေပၚ မူတည္၍ ေျပာင္းလဲတတ္သည္ ဟု ခံစားမိသည္ ။ ကဲ အခုပဲ ၾကည့္ ကိုယ္ျဖတ္သန္းမႈထဲမွာ အေရးပါသည့္… ကိုယ့္ေျခေထာက္ကုိ ကာကြယ္ေပးသည့္…. shoeဖိနပ္ဆိုတာ ဘာလဲလို႕ စတင္ သိရွိခြင့္ေပးသည့္…. ဖိနပ္ကေလးကို… အထင္ေသးသည့္ အၾကည့္ႏွင့္ ၾကည့္ျပီး ရုပ္ဆိုးလိုက္တာ ဟု ေရရြတ္မိသည္ ။ လူသည္ အာရံုခံစားမႈကို ဦးစားေပးလြန္းသည္ ။ ဖိနပ္ကေလးသာ တစ္ခုခု ျပန္ေျပာတတ္လွ်င္ ဘာျပန္ေျပာမလဲလို႕ ကၽြန္ေတာ္ ဆက္ေတြးေနမိသည္ ။
လင္းဒီပ
၁.၁၀.၀၉

19 comments:

Yu Ya said...

ေဟာဗ်ာ.. ကိုလင္းဒီပက ၿပန္မေၿပာတတ္တဲ့ ဖိနပ္ကို ေမးနဲ႔ေလဗ်ာ.. စာလာဖတ္တဲ့ ပရိသတ္ကို ေမးၾကည္..အဟီး။

yu ya

ေမ့သမီး said...

ဟိ ငါးစိမ္းျမင္လုိ႕ ငါးကင္ပစ္တယ္ထင္မွာေပါ့။

စိမ္း... said...

အက္ေဆးလည္း အေရးေကာင္းတာပဲ...

နန္းညီ said...

ဖတ္ဖူးတဲ့ ကဗ်ာတပိုင္းတစကို သတိရသြားတယ္..
“ကမာၻႀကီးေတာင္ တိမ္းေစာင္းေနမွေတာ့ သူမ အေရာင္ေျပာင္းတာလည္း အျပစ္မရွိဘူး” တဲ့..
လူေတြရဲ႕ ေျပာင္းလဲတတ္တဲ့ စိတ္သေဘာကို ဖိနပ္ေလးက နားလည္ခြင့္လႊတ္မွာပါ..

ေဆာင္းယြန္းလ said...

အေတြးေတြေကာင္းေနတယ္ညီေလး
လူဟာ အေတြးနဲ႔လည္ပတ္ေနတဲ့ အမ်ိဳးပဲမဟုတ္လား
ဒီေတာ့..ကိုယ္တို႔ေတြးေနၾကရတယ္...အၿမဲတမ္းေပါ့..
အေတြးေတြ ခံစားခ်က္ေတြကည္း အၿမဲတမ္းစီးဆင္းေနတဲ့ ၿမစ္ၾကီးတစင္းလိုပဲေပါ့ ညီေလးရာ....

MANORHARY said...

ေအာ္ လူဆိုတာ ဒီလုိပါပဲေလ လုိ႔
ေၿပာလိမ့္မွာေပါ့ း))

sait phay yar said...

ပစၥည္းေတြအသစ္ေပၚေပၚလာေတာ့ အေဟာင္းေတြက ပံုတုန္းေတြလို႕ေၿပာၾကတယ္။ ေနာက္ထပ္ေမးခြန္းေတြရွိေနပါတယ္ ေမးေတာ့ဘူးေနာ္။

မယ္႔ကိုး said...

အသစ္ဘယ္ေလာက္ ေကာင္းေကာင္း အေဟာင္းျပန္မလည္ေတာ့ဘူးေနာ္။ ေအာ္ လူပဲေလဆိုကာ တရားနဲ႔ေျဖရေတာ့မွာလား။ =(

jr.lwinoo said...

လူတိုင္းမွာ အေမ့ခံ ဖိနပ္ေလးေတြရွိပါလိမ့္မယ္။ ဒါေပမယ့္ လႊင့္လဲ မပစ္ခ်င္ဘူး။ အဲဒါက ပိုစိတ္မေကာင္းစရာ။

ေရႊျပည္သူ (ShwePyiThu) said...

ဒါကိုက လူ႔သဘာဝပဲ ထင္ပါရဲ႕ ကိုလင္းဒီပရယ္။ ညီမလည္း တခါတုန္းက သိပ္အသံုးဝင္ခဲ့ေပမယ့္ အခုေတာ့ ေခ်ာင္ထိုးထားမိတဲ့ အက်ည္းတန္ ပစၥည္းေလးေတြ ရွိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ သံေယာဇဥ္ကေတာ့ ပစၥည္းအသစ္ လွလွပပ ေတြထက္ ပိုႀကီးမိေနဆဲပါပဲ...

မမသီရိ said...

ဘိနပ္ကေလး သနား စရာ ေမာင္ေလးရယ္

လူဆိုတာက ခံစားခ်က္ေတြအျမဲေျပာင္းလဲ ေနႏိုင္တာပဲေလ ေနာ္.. ျဖစ္တတ္ပါတယ္..

အေၾကာင္းအရာေပါ့ေပါ့ပါးပါးေလးက ကဗ်ာဆရာ့လက္ေပၚမွာ လွပတဲ့အက္ေဆးလွလွေလးျဖစ္သြား ျပီ

လွတ်ငြိမ်းလေပြေ (breeze) said...

အဲဒါ လူ႔စိတ္ပါ ၊


ဒါနဲ႔ ဖိနပ္ဆိုတာ အလကၤာ အေနနဲ႔ သံုးတာထင္ရဲ႕
း)

အိုင္လြယ္ပန္ said...

ခင္ဗ်ားတို႔လူေတြက ဒီလိုပဲလား လို႔
ဖိနပ္ေလးက ေမးလိမ္႔မယ္ထင္ပ :)

littlebrook said...

ကဗ်ာဆရာက အာရံုခံစားမႈမ်ားသင့္တယ္ မဟုတ္လားဗ်ာ .. သူ႔မွာထိခိုက္နာက်င္လြယ္တဲ့
ႏွလံုးသားရွိရမယ္ေလ ...

ၾကယ္ျပာ said...

ျဖစ္တတ္ပါတယ္ေလ ... စိတ္ဆိုတာကုိက ေျပာင္းလဲတတ္တဲ႔အမ်ိဳးမဟုတ္လား ...

ဗီလိန္ said...

အဲဒီ့ ဘီဒိုထဲက အခုိးခံလိုက္ရတဲ့ Addidas နဲ႔ Puma ကိုလြမ္းတယ္ဗ်ာ။

မိုးစဲေန said...

ဖိနပ္ကေလးက ဖိနပ္ကေလးလိုက်န္ေနခဲ့ရျပီး
လူဟာလည္း လူလိုပဲေျပာင္းလဲသြားၾကမွာပဲထင္တယ္
ကိုလင္းဒီပ.
တခါတုန္းက ဂုဏ္ယူခဲ့ရဘူးတဲ့ ဖက္ရွင္ဒီဇိုင္းေလးေတြလဲ ေခတ္ေဟာင္းဇတ္၀င္ခန္းေတြ
မွာျပန္၀တ္ဖို႔ေလာက္ ျပန္ၾကည့္ဖို႔ေလာက္ပဲ ျဖစ္ခဲ့တာ.

thaingarra said...

ကိုလင္းဒီပ ရဲ႕ စကားေျပ အေရးအသားကို

ဖတ္ၾကည့္တာရယ္ ပါ ဗ်ာ ...

ကဗ်ာ မဆန္ဘူး ဗ်ာ ...။ ေကာင္းတယ္ ။

ကၽြန္ေတာ္ေတာ႔ ... ကဗ်ာေရးရင္ စကားေျပာဟန္

မ်ားလြန္းေနၿပီး ... စကားေျပေရးတဲ႔အခါက်ရင္

ကဗ်ာဆန္ဆန္ေတြ သုံးႏႈန္းေနမိတယ္ ... :)

Anonymous said...

forget the past..but still cannot forget .