ကဗ်ာဆရာရဲ႕ပံုတူ

ေျပာင္းလဲသြားတယ္
အရာရာ….
ေျပာင္းလဲလြယ္တယ္
နင္ ေနာက္ရည္းစားတစ္ေယာက္ ထပ္ေျပာင္းတြဲတယ္ ။

ရာသီေတြကလည္း
အရင္လို မွန္းဆလို႕မလြယ္
ပူလြယ္ ေအးလြယ္ ေန႕ေတြထဲ
ေလာင္လြယ္ ကၽြမ္းလြယ္ ဘဝေတြထဲ

လယ္ကြင္းေတြဟာ လမ္းေတြအျဖစ္ ေျပာင္းလဲသြားတယ္
လမ္းအေကာင္းေတြဟာ လမ္းအေဟာင္းေတြအျဖစ္ ေျပာင္းလဲ
ကားေတြကလမ္းေတြ ေပၚေမာင္းၾကျပီး
လမ္းေတြက ဘယ္ကို ဆက္ေမာင္းၾကလဲ ။

ေျပာင္းလဲေပးမယ္ ေျပာတဲ့ လူလည္ၾကီးတခ်ိဳ႕က
ေျပာင္းလဲျခင္းအတုေတြနဲ႕ ထပ္ေျပာင္းလဲေပးတယ္ ။

ေျပာင္းလဲသြားတယ္
ေျပာင္းလဲမလြယ္တဲ့ ငါ့ဘဝထဲ
ျဖတ္သန္းစီးဆင္းသမွ် အာရံုေတြ ေျပာင္းလဲသြားတယ္ ။

ငါလည္း ေျပာင္းလဲလာတယ္…
နင့္ဓာတ္ပံုေလးေတြ ေပ်ာက္ကုန္တယ္…။
စီးေနက် ဖိနပ္ကေလး အေတာ္ပါးသြားျပီ…။

သစၥာရွိ
ရိုးေျမက်
ဘဝမွာ ေပါင္းဖက္မိတာဆိုလို႕
(တိုးတုိးေဖာ္အျဖစ္ေကာ
သူငယ္ခ်င္းအျဖစ္နဲ႕ပါ )
ကဗ်ာကို
ဟိုး……..အရင္
ေခ်ာကလက္နံ႕သင္းတဲ့ ညေနခင္းေတြကထက္
ပိုေသာက္ျဖစ္လာတယ္္ ။

ငါလည္း ေျပာင္းလဲခဲ့တယ္ဆိုပါေတာ့့ ။

လင္းဒီပ
၂၈.၀၄.၁၀
(ဒီဧပရယ္လထဲ ကၽြန္ေတာ္ေရးမိသမွ် ကဗ်ာေတြ အကုန္လံုး အပူေရာင္ေတြ မ်ားေနတယ္ ။ဒီကဗ်ာေလးကေတာ့ အဲဒီကဗ်ာေတြ အားလံုးရဲ႕ သက္ျပင္းခ်သံ ျဖစ္သြားမလားပါပဲ...။)

ႏြံ

မင္းခံုရံုးမွာ
ငါ့ ႏွလံုးသားရဲ႕ စိုထိုင္းဆေတြလည္း
ေျခကုန္လက္ပမ္းက်တယ္ ။

အခ်စ္ဆိုတာ
ဥပေဒေတြ တစ္ခုျပီး တစ္ခု နဲ႕
တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္
ထပ္တိုး တုပ္ေႏွာင္ၾကဖို႕လား။

သံသယအက္စစ္ေတြနဲ႕
(ငါ့)လွမ္းလွမ္း မပက္နဲ႕
နားလည္မႈအေရျပားေတြ ပါးပါးက်ေနျပီ…။

သကၤာမကင္း မ်က္လံုးေတြနဲ႕
ရိုက္ႏွက္လိုက္တာ
စိတ္တျပင္လံုး နာတယ္ ။

ငါက
ငါ့အဓိပၸာယ္ကေလးနဲ႕ ငါ
ဘဝကို ေနေပ်ာ္ခ်င္တာပါ ။

အခ်စ္ဆုိတာ
လက္ထိပ္တစ္စံုလား
ငါ
အိပ္မက္ဆိုး မက္ျပီ ။

လင္းဒီပ
၂၂.၀၄.၁၀
(ဒီကဗ်ာေလးနဲ႕ တြဲဖက္စားသံုးသင့္တာကေတာ့ စိုင္းထီးဆိုင္ရဲ႕ မ်က္လံုးတေစၦ သီခ်င္းပဲ ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္ ။)

ပင္လယ္အသစ္ထဲက ငါးေတြ

ေခတ္ၾကီးက
သီအိုရီ ထည္လဲ ဝတ္တဲ့မိန္းမ…

ရူပါ တစ္သိန္းနဲ႕ ဖမ္းစား
အာရံုတစ္သန္းနဲ႕ ဖမ္းစား
ေတြးတိုင္း အသက္ရႈမွားတယ္ ။

လူငယ္စိတ္ သစ္ထြင္းေလွကေလးက
ေလာကဓံ ညၾကီးမင္းၾကီးကို
လူတန္းေစ့ဆာေလာင္မႈနဲ႕ ျဖတ္ကူးခဲ့တယ္ ။

လူသားဦးေႏွာက္
ေတြးတတ္သေလာက္ ေတြးထားသမွ်
ကူးတတ္သေလာက္ ကူးခတ္သမွ်ဟာ
အိုလြယ္မင္းလြယ္ ။

လိုက္စရာ သမင္ေတြ ေပါလို႔
ေမာေနတဲ့ ေခတ္ထဲ
(ေမေမေတာင္)
ေလာဘၾကီးတယ္ လို႕
ကၽြန္ေတာ့္ကို သိပ္ မေျပာေတာ့ဘူး ။
လင္းဒီပ
၁၇.၀၄.၁၀

မီးေတာင္ေသ

အတြင္းက အလြမ္းက
အျပင္က အလြမ္းကို လက္သင့္မခံဘူး ။

“လာလမ္းအတိုင္း လွည့္ျပန္”
အဲသလို ႏႈတ္ဆက္ရင္း
ႏႈတ္ခမ္းေတြ တင္းတင္းေစ့ထားမိ။

နင့္လက္ထဲ
ႏွစ္ခ်ဳိ႕ အိပ္မက္စုဗူးၾကီး
မၾကည့္မိေအာင္ ေနမယ္ ။

မာေက်ာျခင္း ေခ်ာရည္ေတြနဲ႕
စိတ္ အေပၚရည္ေက်ာေတြ တင္းလို႕ ။

နင့္စိတ္လြန္ၾကိဳးနဲ႕
အမ်ိဳးမ်ိဳး ႏိႈး
(ထပ္ မၾကိဳးစားနဲ႕ ေတေလ)
ငါက မရြာေတာ့မယ့္ မိုး ။

နင္က
လူျမင္သူျမင္ ရႈံးနိမ့္သူဆိုရင္
ငါကေတာ့
စိတ္ရဲ႕ကႏၱာရကို
ဘယ္ေတာ့မွ ေျပာမျပမယ့္ လွ်ိဳ႕ဝွက္သူ။
လင္းဒီပ
၁၀.၀၄.၁၀

ေႏြ

ေသအံ့မူးမူး ေႏြဆန္လြန္းတဲ့ေႏြ
သစ္ရြက္စိမ္းအကၤ် ီေတြကို ဆြဲဆုတ္ပစ္ေနတဲ့ေႏြ
ဥၾသငွက္ကေလး ေနစရာမရွိတဲ့ ေႏြ
လက္ထဲက စီးကရက္မီးေလး ေငးယူရတဲ့ ေႏြ ။

တစ္ဘဝလံုးစာ
တစ္ရာသီထဲနဲ႕ ပူေပးလိုက္သလား စဥ္းစားမရတဲ့ေႏြ
တေန႕ခင္းလံုး လင္း….ျဖဴ…ျပာ…ေဝ
ေႏြပီသခ်င္လြန္းတဲ့ ေႏြ….။

အျပာေရာင္တိမ္ေတြနဲ႕ အျပာေရာင္တေစၦ ေႏြ
ကဗ်ာစာရြက္ကေလး ျပာက်သြားတဲ့ ေႏြ
ေခၚသံေလးတစ္ခု အပူေလာင္သြားတဲ့ ေႏြ
ဗစ္တာခင္ညိဳရဲ႕ လြမ္းစရာ႕ေႏြကို ငိုသံပါၾကီးနဲ႕ ဆုိမိတဲ့ေႏြ ။

အပူၾကိမ္လံုးၾကီးနဲ႕
တစ္ကိုယ္လံုး က်ိမ္းစပ္သြားေအာင္ ရိုက္ခ်လိုက္တဲ့ေႏြ
ကိုယ့္ဘာသာ အစိုးမရ ပူျပလိုက္ ငိုခ်လိုက္နဲ႕ စိတၱဇဆန္တဲ့ေႏြ ။

ေႏြ
ေႏြ
ေရာင္စံုပက္ၾကားအက္ေတြၾကားက
ဘဝတဏွာ အျပင္းစားေတြဆီ
ေက်ာသားရင္သား မခြဲျခား
သူ႕သစၥာတရားနဲ႕သူ ျဖတ္ေလွ်ာက္သြားတဲ့ေႏြ။
လင္းဒီပ
၁၀.၀၄.၁၀