ေရစီးထဲမွာ

(၁)

ေက်ာင္းထိုင္ဆရာေတာ္ႏွင့္ ဖြားဖြားက ဆြမ္းစားေဆာင္ ျပန္ေဆာက္ရာက စတင္သိကၽြမ္းျခင္းျဖစ္သည္ ။ ဖြားဖြားကလည္း မ်ားမ်ားစားစား လွဴႏိုင္ခဲ့ျခင္း မဟုတ္။ သူက ေစ်းဦးေပါက္ စလွဴရာမွ ေနာက္မွာ ေငြေၾကးတတ္ႏိုင္သူမ်ားက ထိုေက်ာင္းမွာ လာလွဴၾကရင္း ဆြမ္းစားေဆာင္ကို အဆင္ေျပေျပ ေဆာက္ႏိုင္ခဲ့သည္ ။ထိုကစလို႕ ဖြားဖြားကို ေက်ာင္းထိုင္ဆရာေတာ္က မယ္ေတာ္လို သေဘာထားသည္ ။ ဘယ္လိုအလွဴအတန္းပဲ လုပ္လုပ္ ဖြားဖြားကိုဖိတ္ ၊ ဖြားဖြားကလည္း ႏိုင္စြမ္းသေလာက္လွဴႏွင့္ ဒီဘုန္းၾကီးေက်ာင္းႏွင့္ အဆက္ မျပတ္ေတာ့ ။ အဲဒီတုန္းက ကၽြန္ေတာ္တို႕က ငါးႏွစ္ေျခာက္ႏွစ္အရြယ္ ။

ကၽြန္ေတာ္ရယ္ ေမေမ့အစ္ကိုႏွစ္ေယာက္က ေမြးသည္ ဝမ္းကြဲညီအစ္ကိုသံုးေယာက္ရယ္ကို ဖြားဖြားက ရွင္ျပဳေပးေတာ့လည္း ဒီဘုန္းၾကီးေက်ာင္းထဲမွာ ။ ေက်ာင္းဝန္းၾကီးက က်ယ္က်ယ္ ေက်ာင္းေရွ႕မွာ ခေရပင္ ခပ္ၾကီးၾကီး ႏွစ္ပင္ရွိသည္။ ေနာက္ တတိုင္းေမႊးပင္ကေလးေတြက ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းအဝင္လမ္းကေလးမွာ ရံုကေလးျဖစ္ေနသည္ ။ (ဦးပုည၏ ေလးေမာင့္စံေက်ာင္းကဗ်ာေလးကို ထိုတုန္းက မသင္ဖူးေသးပါ။)ဘုန္းၾကီးေက်ာင္း ေနာက္ဖက္မွာ ဥသွ်စ္ပင္ ႏွင့္ မန္က်ည္းပင္ေတြ ရွိေသးသည္ ။ ေရတြင္းၾကီးကလည္း ေက်ာင္းအေနာက္မွာ ။ ေက်ာင္းဝန္းက်ယ္က်ယ္ၾကီးထဲ ငါးႏွစ္ေျခာက္ႏွစ္အရြယ္ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ညီအစ္ကို ကိုရင္ကေလးေတြ ေဆာ့လို႕ေကာင္း ေျပးလို႕ေကာင္း ။ ေက်ာင္းထိုင္ဘုန္းၾကီးႏွင့္ ပိုင္တဲ့ အဖြားေၾကာင့္ ဘယ္သူမွ ဆူမယ့္ ေျပာမယ့္လူမရွိ ။

ေနာက္ဖက္က သစ္သားေက်ာင္းထဲမွာ အသက္ၾကီးၾကီး ဘုန္းၾကီးပိန္ပိန္တစ္ပါး သီတင္းသံုးျပီး ကိုကိုက ဘုန္းၾကီးအာႏိုးလို႕ ကၽြန္ေတာ္ကို ေနာက္ေျပာသည္ ။ ကိုကိုက ေမေမ့အစ္ကို အငယ္ကေမြးေသာ လအနည္းငယ္ခန္႕သာ ၾကီးသည့္ ဝမ္းကြဲ အစ္ကိုေပမယ့္ သူ႕ကို ကၽြန္္ေတာ္ အေတာ္ခ်စ္သည္ ။ကိုကိုက ထိုအရြယ္ကတည္းက ေပါက္တတ္ကရ အလြန္ေျပာသည္ ။

(၂)

ေနာက္တစ္ခါ ရွင္ျပဳေတာ့ ဆယ့္ႏွစ္ႏွစ္သားေလာက္ ထင္သည္ ။ ဒီတစ္ခါေတာ့ အမ်ိဳးေတြ အေတာ္စံုသည္ ။ တူမေလးေတြပါ နားသသည္ ။ ဦးေလးေတြပါ ပဇင္းခံေတာ့ အရင္လို ညီအစ္ကိုေတြ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ေဆာ့လို႕ မရေတာ့ ။ တရားစာေတြ က်က္ခိုင္းေတာ့ ေၾကာက္ေၾကာက္ႏွင့္ က်က္ၾက ။ စာျပန္ၾကရသည္ ။ ညဘက္ အနားမွာရွိသည့္ ဘုရားေပၚတက္ျပီး ပုတီးစိတ္ၾကသည္ ။ အသက္ေလးေတြလည္း ၾကီးလာသလို ဦးေလးဦးဇင္းေတြကိုလည္း ေၾကာက္ေတာ့ ဘုရားေတြ ရွိခုိးေနၾကသည္ ။

ဒီဘုန္းၾကီးေက်ာင္းမွာပဲ ဦးေလးေတြ အေဒၚေတြက ႏွစ္တိုင္း စုေပါင္းျပီး ကထိန္ေတြခင္းၾကေတာ့ တစ္ႏွစ္တစ္ခါ ညီအစ္ကိုေတြ အေဒၚေတြဖက္က တူေတြ တူမေတြ ဆံုၾကသည္ ။ အရြယ္စံုကေလးေတြ ေဆာ့ၾက ရန္ျဖစ္ၾကသည္ ။ ဦးေလးလုပ္သူက အေပၚစက္ေအာင္စက္ ကို ဆင္ေပးျပီးေသာအခါ ညီအစ္ကိုမ်ား တူ၊တူမမ်ား ညလံုးေပါက္ ဗြီဒီယိုၾကည့္ၾကသည္ ။ အေမေတြက ေနာက္မွာ ဆြမ္းကပ္ဖို႕ ခ်က္လို႕ ျပဳတ္လို႕ စကားေတြေျပာလို႕ ။ တစ္ႏွစ္မွ တစ္ခါ ဒီလို ဆံုၾကသည္ မဟုတ္လား ။

ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းဝန္းထဲမွာ သိုက္ရွိသည္ ။ ဥစၥာေစာင့္ေတြ ရွိသည္လို႕ ေမေမတို႕ ေျပာသံၾကားရသည္ ။ အရာရာ စပ္စပ္ စပ္စပ္ ႏိုင္ေသာ ကိုကိုနဲ႕ ကၽြန္ေတာ္က ဥစၥာေစာင့္ကို ျမင္ဖူးခ်င္သည္ ။ ညဖက္ ညီအစ္ကို ႏွစ္ေယာက္ ေက်ာင္းေနာက္ဖက္မွာ အိမ္သာသြားတိုင္း ေၾကာက္ေၾကာက္ႏွင့္ ရွာသည္ ။ ကာတြန္းစာအုပ္ေတြ ထဲကလို နန္းဝတ္နန္းစားႏွင့္ ကိုယ့္ဖက္လွည္လာေသာအခါ မ်က္ႏွာေျပာင္ၾကီးႏွင့္ ျဖစ္ႏိုင္သည္လို႕ ေျပာမိၾကေသာ္လည္း ကိုရင္ဘဝႏွင့္ ေနေသာ အခ်ိန္မ်ားေကာ ကထိန္ခင္းသည့္ ရက္မ်ားတြင္ပါ တစ္ခါမွ မေတြ႕ခဲ့ရေခ် ။

ေက်ာင္းထိုင္ဘုန္းၾကီးက အညာသားျဖစ္ျပီး အသံထြက္က ထြန္း ဆိုလွ်င္ ထြင္း လို႕ထြက္သည္ ။ အရုပ္မ်ားေရးျခစ္ထားသည့္ ပိတ္စၾကီးခင္းျပီး လူၾကီးေတြကို ရုပ္စံုေဗဒင္ေဟာေပးတတ္သည္ ။ ဘုန္းဘုန္းက ေဆးလည္းကုသည္ ။စုတ္တံႏွင့္ ထိုးျပီး ကုျခင္းျဖစ္ျပီး ေသြးေတာ့ မထြက္ပါ ။ အဲဒီတုန္းက ေအအိုင္ဒီအက္စ္ေရာဂါလည္း သိပ္ ေခတ္မစားေသး ။

(၃)

ဖြားဖြား ေလျဖတ္ေတာ့ အိမ္ကို ဘုန္းဘုန္း ခဏ ခဏ ၾကြသည္ ။ အိမ္ႏွင့္ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းက မေဝးဘူး ဆိုေတာင္ ဘတ္စ္ကား ဆယ္မွတ္တိုင္စာေတာ့ ရွိသည္ ။ ဘုန္းဘုန္းက ဆိုက္ကားႏွင့္ ၾကြရင္ၾကြ မဟုတ္လွ်င္ တခါတေလ ဂါလီၾကီးႏွင့္ပင္ ၾကြလာတတ္သည္ ။ ဖြားဖြားကို စုတ္ေတြႏွင့္ထိုးလိုက္ လိမ္းေဆးေတြ လိမ္းေပးလိုက္ႏွင့္ ။

ဖြားဖြား လမ္းျပန္ေလွ်ာက္ႏိုင္ ေနျပန္ေကာင္းျပီး ႏွစ္ႏွစ္ေလာက္ ေနေတာ့ ၊ တစ္ခါ ေလ ထပ္ျဖတ္သည္ ။ ဒီတစ္ခါေတာ့ အရင္လို လမ္းျပန္မေလွ်ာက္ႏိုင္ေတာ့ ။ အိမ္မွာပဲ တြဲထူေပး ။ အိမ္ထဲမွာပဲ ေလွ်ာက္ရသည္ ။ ဖြားဖြားက ေျမးေတြကို ပဇင္းတက္ေပးခ်င္သည္ ။ ဒီေတာ့လည္း ထံုးစံအတိုင္း လူပ်ိဳေပါက္ ညီအစ္ကိုေလးေယာက္ တစ္ခါ ျပန္ဆံုၾကေပါ့ ။ ဖြားဖြားက ဘုန္းၾကီးေက်ာင္း မလာႏုိင္ေတာ့ ပဇင္းတက္ျပီး ကိုယ္ေတာ္ေတြက အိမ္ကို ၾကြၾကရမည္ ။ ညီအစ္ကိုေလးေယာက္ အာဃာဏု ကိုယ္ေတာ္ ေလးပါး မနက္ အရုဏ္တက္ မႏိုး ။ ဘုန္းဘုန္းက ကိုယ္ေတာ္တို႕ ထၾကေတာ့ ဆိုျပီး ကိုယ္တိုင္လာႏိႈး ယူရသည္ ။ ကဲ ၾကည္ညိဳဖြယ္ျဖစ္ေအာင္ သကၤန္းကို ရုံၾက ။ ဒါမွ ဒကာမၾကီးလည္း ၾကည္ႏူးျပီး ကုသိုလ္ရမွာလို႕ အိမ္ကို မၾကြခင္ မွာသည္ ။

ဖြားဖြားဆံုးေတာ့ အိမ္ကို ခ်က္ခ်င္းၾကြလာျပီး ကိုယ္လည္း လုပ္ႏိုင္သေလာက္ အကုန္လံုးလုပ္ေပးခဲ့ျပီးျပီ ။ ေက်နပ္ေတာ့ သမီး ဟု ငိုေနေသာ ေမေမ့ကို မိန္႕သည္ ။ ဖြားဖြားဆံုးျပီး ေနာက္ပိုင္းလည္း အဆက္ေတာ့ မျပတ္ခဲ့ ။ ဖြားဖြားရွိတုန္းကေလာက္ေတာ့ အေမေတြ အေဒၚေတြက အဝင္အထြက္ မမ်ားေတာ့ ။ ဘုန္းဘုန္းမွာလည္း အပြင့္ေတြ အခက္ေတြ ႏွင့္ ဒကာ ဒကာမေတြ အေတာ္မ်ားလာသည္ ။

(၄)

ဘုန္းဘုန္းပ်ံလြန္ေတာ္မူေတာ့ က်န္ရစ္တဲ့ ရုပ္ကလပ္ကို ေနာက္ဆံုး ဝတ္ျပဳဖို႕ ေက်ာင္းဝန္းထဲကို ေမေမႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ေရာက္သည္ ။ ခေရပင္ၾကီးေတြ ဥသွ်စ္ပင္ၾကီးေတြ မက်ည္းပင္ၾကီးေတြႏွင့္ တတိုင္းေမႊးပင္ရံုကေလးက ငယ္ငယ္က ေျပးေဆာ့ခဲ့ေသာ ကိုရင္ဘဝကို ျပန္ေျပာျပေနသေယာင္ ။ အခုဆို ကၽြန္ေတာ္တို႕ညီအစ္ကိုေတြ မေျပာႏွင့္ တူေတြ တူမေတြပင္ ေက်ာင္းျပီး ဘြဲရလို႕ အလုပ္ေတြလုပ္ေနၾကျပီ ။ ဖြားဖြားလည္း မရွိေတာ့ ။ ဘုန္းဘုန္းလည္း မရွိေတာ့ ။ တူေတြသားေတြ ၾကည့္ဖို႕ အေပၚစက္ေအာက္စက္ ဆင္ေပးေသာ ဦးေလးလည္း မရွိေတာ့ ။ ငယ္ငယ္တုန္းက ရွာေဖြဖူးေသာ ဥစၥာေစာင့္ေတြလည္း အခုအသက္အရြယ္ထိ မေတြ႕ခဲ့ရေခ် ။

ေက်ာင္းထဲက ျပန္ထြက္ျပီး လမ္းေပၚေရာက္ေတာ့ အလွဴဆို ကထိန္ဆို တက္ၾကြစြာ ခ်က္ျပဳတ္ေလ့ရွိေသာ ေမေမကို “တက္စီနဲ႕ပဲ ျပန္ရေအာင္ေနာ္ ။ ေမေမလည္း ဒူးနာေနတယ္ မဟုတ္လား ” ဆိုျပီး ေျပာရသည္ ။ ဇာတိ ဇရာ ဗ်ာတိ မရဏကို လမ္းေလွ်ာက္ေနရင္း ဆင္ျခင္မိေလသည္ ။

လင္းဒီပ

၀၉.၀၃.၁၁