Thursday, December 4, 2008

တိမ္ေတြေရးတဲ့ကဗ်ာ(၂)


လွလိုက္တာ ျမရယ္…တကယ္ေတာ့ လွတယ္ဆိုတဲ့ စကားတခြန္းကို ကၽြန္ေတာ္ အထိတ္တလန္႕ရြတ္ဆိုဖို႕ေတာင္ အခ်ိန္မရေအာင္ ကၽြန္ေတာ္ ထိတ္လန္႕သြားခဲ့တာ။

ဆယ္ႏွစ္ဆိုတဲ့ အတိုင္းအတာက လူတစ္ေယာက္ကို ေမ့ေပ်ာက္လိုက္ဖို႕အတြက္ လံုေလာက္တဲ့ အခ်ိန္ကာလတစ္ခုေပါ့။ ကၽြန္ေတာ္ ေမ့သြားတာေတြ အေတာ္မ်ားျပီ။ ကၽြန္ေတာ္ဘယ္တုန္းက ဘြဲ႕ရခဲ့တယ္ဆိုတာ မမွတ္မိေတာ့ဘူး။ကၽြန္ေတာ္ တခ်ိန္က အရမ္းၾကိဳက္ခဲ့တဲ့ ရုပ္ရွင္ေတြ မမွတ္မိေတာ့ဘူး။ တခ်ိဳ႕သူငယ္ခ်င္းေတြရဲ႕ လိပ္စာေတြ..ဖုန္းနံပါတ္ေတြ..တခ်ိဳ႕ဆိုနာမည္ေတြပါ မမွတ္မိေတာ့ဘူး…. သိပ္ၾကိဳက္ခဲ့တဲ့ သီခ်င္းတစ္ပုဒ္လည္း ဆိုၾကည့္ရင္ ေရွ႕ေရာက္လိုက္ ေနာက္ေရာက္လိုက္ေပါ့။ကိုယ့္ကိုကိုယ္လည္း ျဖတ္သန္းခဲ့တဲ့ အေတြ႕အၾကံဳ႕ေတြမ်ားလို႕ ဘဝဆိုတာ ဒီလိုပါပဲကြာလို႕ တခါတေလ တခ်ိဳ႕လူေတြကို ဆရာၾကီးလုပ္ တရားခ်မိတာလည္း ရွိရဲ႕ေလ။ ဒီကၽြန္းႏုိင္ငံေသးေသးေလးမွာ ျမရွိတယ္ ဆိုတာ ဟိုးအေစာၾကီးကတည္းက ကၽြန္ေတာ္သိထားခဲ့တာ..။ ျမဆိုတာကိုလည္း ေမ့ထားႏုိင္ခဲ့ျပီလို႕ ထင္ထားခဲ့တာေပါ့။တကယ္တမ္း ရုတ္တရက္ၾကီး ျပန္ေတြ႕ေတာ့ အလဲလဲ အကြဲကြဲ..ဘယ္လိုမွ မျပင္ဆင္ႏုိင္ခဲ့ဘူး။ ရာသီဥတု ေအးလာရင္ အတြင္းဒဏ္ေတြျပန္ေပၚလာတတ္တယ္တဲ့။ကဲၾကည့္ပါဦး..ျမကို ေတြ႕လိုက္ရတဲ့အခ်ိန္ေလးမွာ တစ္ကိုယ္လံုး ေအးစက္ေတာင့္တင္းသြားျပီး အတြင္းဒဏ္ေတြ ေပၚလာတာပဲ ထင္ပါရဲ႕။

အေတာ္လည္း အံၾသဖို႕ေကာင္းပါရဲ႕..ျမကို ျမင္လိုက္ရတဲ့ ခဏေလးမွာ ကၽြန္ေတာ္က စီးကရက္ကို စတိုင္တစ္ခုအေနနဲ႕ ေသာက္တဲ့ ဆယ့္ရွစ္ႏွစ္သားေလး ျပန္ျဖစ္သြားတယ္..။ ကဗ်ာဆရာနဲ႕ တူေအာင္ ကြမ္းကေလးဝါးျပီး ကခ်င္လြယ္အိတ္ကေလးနဲ႕ ေက်ာင္းလာတက္တဲ့ေကာင္ေလး ျဖစ္သြားတယ္..။ မိန္းကေလး တစ္ေယာက္ကို အသာေလးေငးေငးေန…အၾကည့္ေလးေတြ ထိခတ္သြားတိုင္း ဘယ္လို သံစဥ္ေတြ ထြက္လာမလဲလို႕ေမွ်ာ္ခိုး လင့္ငံ့ေနတတ္တဲ့ အၾကည့္သူခိုးေလး ျပန္ျဖစ္သြားတယ္..။ ကန္တင္းထဲကေန ထိုင္ျပီး ခုံျမင့္ဖိနပ္ေလးရဲ႕ ေျခလွမ္းေလးေတြ ထိုင္ေရတြက္ေနတတ္တဲ့ ေကာင္တာေလး ျပန္ျဖစ္သြားတယ္..။ ျမတို႕လမ္းထိပ္က ကားမွတ္တိုင္မွာ လာလာေစာင့္တတ္တဲ့ အခမဲ့ၾကိဳပို႕ေလး ျပန္ျဖစ္သြားတယ္..။ ခ်စ္လိုက္ရတာ ျမရယ္..။ ေဟာဒီကမာၻၾကီးက ခ်စ္တတ္သူေတြကို သီးသန္႕ခ်ီးျမွင့္ဖို႕ ဘာလို႕ဆုတံဆိပ္ေတြ မရွိရတာလဲ။ (နစ္နာတယ္..) ကၽြန္ေတာ့္အိပ္ယာေခါင္းရင္းမွာ ေက်းကၽြန္တစ္ေယာက္ရဲ႕ ဂုဏ္ယူမႈမ်ိဳးနဲ႕ ခ်ိတ္ဆြဲထားခ်င္လို႕ပါ။

ကၽြန္ေတာ္ သိတာက လူေတြက အသက္ၾကီးရင္ ရုပ္ရည္ေတြ ရင့္ရင့္ သြားတတ္ၾကတယ္။ ျမကေတာ့ ဆန္႕က်င္ဘက္။ အသက္ ႏွစ္ဆယ့္ကိုးႏွစ္အရြယ္က ဆယ့္ကိုးႏွစ္ အရြယ္ထက္ကို ပိုလွေနခဲ့တာ။ ျမအတြက္နဲ႕ သကၠရာဇ္ေတြ ထက္ပိုင္းက်ိဳးေပးခဲ့တာလား။ ကၽြန္ေတာ္ ဘာမွ နားမလည္ေတာ့ဘူး။ အရင္တုန္းက ကၽြန္ေတာ္သိတဲ့ ျမက ပါတိတ္ဝမ္းဆက္ကေလးေတြ ဝတ္တတ္တာ..ဆံပင္ရွည္ရွည္ေလးေတြက ညေနေလေျပမွာ ေျမာေနလြင့္ေနတတ္တာ..အျပံဳးလို႕ အဓိပၸာယ္သက္ေရာက္ေစရံုေလး ျပံဳးတတ္တာ..ႏႈတ္ခမ္းေလး လႈပ္ခတ္တယ္ဆိုရံုေလး စကားေျပာတတ္တာ..။ ကၽြန္ေတာ္မွတ္ဥာဏ္ေတြ အရမ္းေကာင္းေနပါလား..။ ျမ..ရယ္ခ်င္သြားတယ္ မဟုတ္လား… ဒါေပမယ့္ ရယ္မွာမဟုတ္ဘူး..ကၽြန္ေတာ္သိတယ္..ျမဟာ ျမျဖစ္ေနလို႕ပါပဲ..

ျမရယ္ ကၽြန္ေတာ့္အျဖစ္က အေတာ္လည္း ရယ္စရာေကာင္းရဲ႕ ..။ ကိုယ့္ဘာသာ တဖက္သတ္စြဲလမ္းခဲ့ဖူးတယ္။ လွပစြာျငင္းပယ္ခံခဲရဖူးတယ္။ (တကယ့္ကို ပညာသားပါပါ လွလွပပေလး ရိုက္ခ်သြားခဲ့တာေနာ္.။) တျခားတစ္ေယာက္နဲ႕ ျဖတ္ေလွ်ာက္ သြားခဲ့တာလည္း ကိုယ့္ေရွ႕ကပါပဲ။ ဒါနဲ႕ေတာင္မ်ား ဆယ္ႏွစ္တိတိ ႏွလံုးသားထဲမွာ ဘာလို႕ ရွိေနရတာလည္း..ဟိုအဆိုေတာ္ၾကီးလိုပဲ ေနာက္တခါ ခ်စ္ဦးမလားလို႕ တုတ္ကေလးနဲ႕ ရိုက္ရိုက္ေမးခ်င္တယ္ဆိုတာ ကၽြန္ေတာ့္လိုေကာင္မ်ိဳးကို ေနမွာေပါ့..။ ဒါေပမယ့္ ခ်စ္တာက ခ်စ္တာပါပဲ။ အဲဒိ ခ်စ္စိတ္ေလးကိုပဲ တအံတၾသနဲ႕ ကၽြန္ေတာ္ ေက်နပ္ေနမိတယ္ ျမ။ အေသအခ်ာ ေစာင့္ေရွာက္ ထိန္းသိမ္းထားျခင္း မရွိပါဘဲ အေလ့က် ရွင္သန္ေနတဲ့ အပင္ေလးေတြက ကၽြန္ေတာ့္ရင္ထဲမွာေပါ့ စိမ္းလန္းဖားေဝလို႕.. ျမ မေလွ်ာက္ခ်င္ခဲ့တဲ လမ္းကေလးကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ရင္ထဲမွာ အေကာင္းအတိုင္းပါပဲ..။ ေပ်ာ္ရႊင္ပါေစျမရယ္..
လင္းဒီပ
၃.၁၂.၀၈
Photo Source: picture by packergirl44
media.photobucket.com

14 comments:

ဟန္လင္းထြန္း said...

ဖတ္လိုက္ရတာ ဘာမွန္းမသိ ခံစားမႈေလးတစ္ခု ျဖစ္တယ္ဗ်။ ေသေသခ်ာခ်ာ က်ေနာ္လည္း ေျပာျပမတက္ဘူး။

ေခါင္ေခါင္ said...

အခ်စ္စိတ္ဆိုတာ.. ဒီလိုပဲ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ရွင္သန္စိမ္းလန္းေနတတ္တယ္ ထင္ပါရဲ႕...
အခ်စ္ၾကီးတာကို... ေနာ္...
တူတူပဲ တုိ႕ေမာင္ႏွမေတြက....

တင့္ထူးေရႊ said...

ေဟာဒီကမာၻၾကီးက ခ်စ္တတ္သူေတြကို သီးသန္႕ခ်ီးျမွင့္ဖို႕ ဆုတံဆိပ္ေတြ ဘာလို႔မရွိရတာလဲ ?????? ဂြတ္အိုင္ဒီယာပဲ အစ္ကိုေရ ..။

ဗီလိန္ said...

ေအာ္...ျမရယ္။ ျမ.......ျမ.......ျမ.......ေအာာာာ္ ျမ။

Anonymous said...

ဆရာလင္းဒီပ ...
ဆရာ့အက္ေဆးေလး ဖတ္အၿပီးမွာ ရင္ထဲမွာ တျမည့္ျမည့္ေလး ခံစားလိုက္ရၿပီး ...
လြန္ခဲ့တဲ့ ဆယ္ႏွစ္ေက်ာ္ေက်ာ္ကာလက ဆရာေဇာ္ေဇာ္ေအာင္ေရးခဲ့တဲ့ ယုဇနမခင္ပ်ိဳ ဆိုတဲ့ ၀တၳဳတိုေလးကို ခ်က္ခ်င္းပဲ သတိရမိတယ္ဗ်ာ ... ။ ကတၱီပါေရာင္လြမ္းခ်င္း ဆိုတဲ့ ၀တၳဳတိုစာအုပ္ကေလးထဲကပါ ... ။

ဟုတ္တယ္ ... အခ်စ္ဆိုတာ ဘယ္အခါမွ အိုေဟာင္းသြားတယ္ရယ္လို႕ မ႐ွိပါဘူးဆရာ၊ တစ္ခ်ိန္က အခ်စ္ခဲ့ဖူးတဲ့ လူတစ္ေယာက္ကို ျမင္မိတာကို မေျပာပါနဲ႕ဗ်ာ အဲလူတစ္ေယာက္နဲ႕ ပတ္သက္တဲ့ ပတ္၀န္းက်င္ေတြ၊ စကားလံုးေတြ၊ ျဖစ္ရပ္ေလးေတြနဲ႕ တိုက္ဆိုင္မႈဆိုတာ ျဖစ္လာခဲ့ရင္ေတာင္ ခံစားမိသူရင္ထဲမွာ မခ်ိေလာက္ေအာင္ကို ထိခိုက္နာက်င္ရတတ္တာပဲ မဟုတ္လား ... ရင္ထဲမွာ အျမစ္မျပတ္ေသးတဲ့ အခ်စ္ေဟာင္းတစ္ေယာက္ကို ျပန္ေတြ႕၊ ျပန္ဆံုရသူတစ္ေယာက္ရင္ထဲမွာ ဘယ္ေလာက္ လိႈင္းထန္ေနမယ္ဆိုတာ ... ကိုယ္ခ်င္းစာနာလည္ေနမိပါရဲ႕ဗ်ာ... ကိုယ္ခ်င္းစာေနမိပါရဲ႕ ...။

ဟုတ္တယ္ ... ရင္က်က္သြားတဲ့အခါ စိတ္ပိုင္း၊ ႐ုပ္ပိုိင္း အရာရာတိုင္းမွာ ရင့္သက္မႈေတြ ထိခိုက္က်ေရာက္လာတတ္ေပမယ့္ အခ်စ္ဆိုနဲ႕ ျပန္ပတ္သတ္မိရင္၊ ဒါမွမဟုတ္ တခ်ိန္က အခ်စ္အေၾကာင္းကို ျပန္စဥ္းစားမိရင္ ျပန္လည္ႏုပ်ိဳသြားတတ္တာ အခ်စ္ရဲ႕ အံၾသဖြယ္ရာ ဂုဏ္သတိၱပဲ မဟုတ္လား ...
“စီးကရက္ကို စတိုင္တစ္ခုအေနနဲ႕ ေသာက္တဲ့ ဆယ့္ရွစ္ႏွစ္သားေလး ” တစ္ေယာက္ရဲ႕ အခ်စ္္ဟာ အခုထိ ကိုဒီပ ရင္မွာ ႐ွိေနတုန္းပဲ မဟုတ္လား ...
“ကဗ်ာဆရာ တစ္ေယာက္လို ကြမ္း၀ါး၊ ကခ်င္လြယ္အိတ္လြယ္ေက်ာင္းတက္တဲ့ လူငယ္တစ္ေယာက္” ရင္ဟာ ကုိဒီပ အနားမွာ အၿမဲ႐ွိေနခဲ့တယ္ .... အခ်စ္ေၾကာင့္ေပါ့ ... သိပ္လက္ခံတယ္ သေဘာတူတယ္ ... ။

ဒီအက္ေဆးေလးကို ကိုဒီပရဲ႕ “ျမ” ဖတ္မိခဲ့ရင္ ဘယ္လို ခံစားရမယ္ဆိုတာမသိေပမယ့္၊ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ... အတိတ္ကျဖစ္ရပ္ ရင္ခုန္သံေတြကို အခ်စ္နဲ႕ ေအးခဲေဆးစိမ္ထားတဲ့ ကိုဒီပရဲ႕ အခ်စ္မံမီ႐ုပ္ၾကြင္းတစ္ခုကို လွမ္းျမင္လိုက္မိတာကေတာ့ ေသခ်ာတယ္... အခ်စ္မွာ အိုေဟာင္းသြားတာ မ႐ွိသလို ထပ္မံေပါက္ဖြားလာတယ္ဆိုတာ မ႐ွိပါဘူးဗ်ာ .... ။

အင္း ကိုဒီပ ... ႏွစ္သက္မိတဲ့ အက္ေဆးတစ္ပုဒ္ပါဗ်ာ ... ။ အေရးအသားနဲ႕ ဖြဲ႕ႏြဲ႕ပံုေတြကို ေလးစားဦးညြတ္မိပါတယ္ ... ေပ်ာ္႐ႊင္ပါေစဗ်ာ ....။

ေလးစားခင္မင္တဲ့ ... ရင္ဘတ္တူ

Anonymous said...

လင္းဒီပရယ္ ျမရယ္ စီးတီးေဟာရယ္ ROM ရယ္ တခါတည္း ပြဲျဖစ္သြားေစခ်င္တယ္ဗ်ာ။ တကယ္ပါ...

Anonymous said...

ရသ ေကာင္းေလးတပုဒ္ပါ----
စကားေျပ အေရးအသားေကာင္းတယ္-
စာဖတ္သူကိုဆြဲေခၚသြားႏိုင္စြမ္းရွိတယ္---

Anonymous said...

မခံစားနိုင္ဘူးအကိုဒီပေရ...ေဟာဒီကမာၻၾကီးက ခ်စ္တတ္သူေတြကို သီးသန္႕ခ်ီးျမွင့္ဖို႕ ဘာလို႕ဆုတံဆိပ္ေတြ မရွိရတာလဲ။ (နစ္နာတယ္..) ကၽြန္ေတာ့္အိပ္ယာေခါင္းရင္းမွာ ေက်းကၽြန္တစ္ေယာက္ရဲ႕ ဂုဏ္ယူမႈမ်ိဳးနဲ႕ ခ်ိတ္ဆြဲထားခ်င္လို႕ပါ။
ရရင္ညီ့ကိုလည္းေပးပါဦးအကို..က်ေနာ္လည္းခ်ိတ္ဆြဲထား
ခ်င္လို႔....

WWKM said...

ေကာင္းလိုက္တဲ႔ ပို႔စ္ေလး.
အစ္မ ပ်င္းေနတာနဲ႔ စာမဖတ္ျဖစ္တာေလ.
အခုမွေသျခာဖတ္သြားတယ္ေနာ္.
ရင္ထဲကခံစားခ်က္ေတြေပါ႔.
စာေရးေကာင္းလြန္းလို႔ ဖတ္လို႔ အရမ္းေကာင္တယ္
ေမာင္ေလးလင္းဒီပ ေရ.
အဆင္ေျပပါေစ

အစ္မ၀ါ

အိုင္လြယ္ပန္ said...

အခ်ိန္ေတြသာေသသြားတယ္
ရနံ႔ေတြကပ်ံ႕လို႔......
ဘယ္ေတာ႔မွမ႐ိုးတဲ႔အရာပဲကိုဒီပေရ....

tg.nwai said...

သိပ္ကို ခ်စ္ဖုိ႔ေကာင္းတဲ႔ ပို႔စ္ကေလးပါလား။ ေျပျပစ္ညက္ေညာတဲ႔ အေရးအသားေရာ..ဆြတ္ပ်ံ႕ဖြယ္ ခံစားမႈေရာ..ျပီး သိမ္ေမြ႔တဲ႔ ခ်စ္တဲ႔ စိတ္ကေလးေရာ..။

Anonymous said...

ခ်စ္တာကို မျမင္တတ္သူအတြက္ ႏွစ္ထပ္ဆင္႔ခံစားေနရတုန္း...အစ္ကို႔ အက္ေဆးကိုဖတ္ရတာ....:'(

ညိမ္းညိဳ said...

ခ်စ္ျခင္းေမတၱာရဲ႕ ႏွစ္သက္ၾကည္ႏူးဖြယ္အလွတရားကို အကို႔ရဲ႕ စာေတြကဗ်ာေတြထဲမွာ အၿမဲလိုလို ျမင္ေတြ႔ခြင့္ရခဲ႔တယ္။

ဒီအတြက္ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ဗ်ာ။
က်န္းမာပါေစ။

Moe Myint Tane said...

ကိုလင္းဒီပလည္း အခ်စ္ၾကီးသကိုး။
ေဆာင္းပါးေလးကို မ်က္လံုးနဲ႔မဖတ္ေတာ႔ဘဲ
ရင္ဘတ္နဲ႔ဖတ္သြားတယ္။


စိတ္၏ေစရာနာခံေလေသာ

မိုးျမင္႔တိမ္