တစ္ညလံုး ပင္ပန္းထားေပမယ့္ ေကာင္းေကာင္း အိပ္မေပ်ာ္.။ မနက္ ငါးနာရီေလာက္တည္းက ႏိုးေနသည္။ မ်က္ႏွာသစ္သံ စကားေျပာသံေတြ ၾကားေနရသည္။ ေကာင္းေကာင္းေတာင္ မအိပ္လိုက္ရ။ ေစာေနေသးေတာ့ ခဏမိွန္းေနျပီး ေျခာက္နာရီခြဲေလာက္ထ ကိုယ္လက္သန္႕စင္ ေနေမာင္ကိုႏူိးျပီးေတာ့ မနက္စာကို လက္ဖက္ရည္ဆိုင္သြားစားၾကသည္။ အလြန္စားခ်င္ေနသည့္ ပဲပလာတာ ဆီရြဲရြဲေလး အခုမွ စားရသည္။ (ေကာင္းလိုက္တာ) ေနာက္ေတာ့ ဘုရားေပၚ တက္ၾကသည္။ အခုမွ ၾကည့္မိသည္။ မိန္းကေလးမ်ားအား စကတ္ ေဘာင္းဘီမ်ားႏွင့္ ဘုရားေပၚတက္ခြင့္မေပး ။ အဝတ္လဲခန္း လုပ္ေပးထားသည္။ လံုခ်ည္ႏွင့္ပဲ တက္ခြင့္ရသည္။ တခ်ိဳ႕ မိန္းကေလးေတြက ေဘာင္းဘီရွည္ေပၚ လံုခ်ည္ ထပ္ဝတ္ထားသည္။(ကတ္သီးကတ္သတ္) ႏိုင္ငံျခားသူမ်ားေတာ့ လံုခ်ည္ဝတ္ရန္ မလို။ အင္း သူတို႕ကို လုံခ်ည္ ေပးဝတ္ရင္လည္း ေဂါပကလူၾကီးေတြ အလုပ္ရႈပ္ကုန္မည္ ထင္ပါသည္။:P..)
ေနာက္ေတာ့ ဘုရားေပၚတက္ၾကသည္။ ေလေလးက တျဖဴးျဖဴး..မနက္ေစာေစာ ဘုရားရွိခိုးရတာ ၾကည္ႏူးစရာ။ ေရႊသကၤန္းကပ္ေတာ့ ေလက တဝူးဝူး.. ေရႊစေလးေတြက ဘုရားတည္ထားရာ ေက်ာက္တံုးၾကီးေပၚမွာသာမက လက္မွာပါ လာကပ္ေတာ့ လက္လက္ လက္လက္ႏွင့္ ေပ်ာ္စရာ..။ ဒီစိတ္ေအးခ်မ္းမႈေတြ ၾကည္ႏူးေက်နပ္စရာ ဘုရားရင္ျပင္ေတာ္ေပၚမွာ ေနရတာက မေန႕ညက ပင္ပန္းမႈေတြက ဘာမွမဟုတ္ေတာ့။ ခဏေနေတာ့ က်ီးပါးစပ္ ဘက္သြားၾကသည္။ ေဆးျမစ္စံု ေတာင္ဆိတ္ဆီ စသျဖင့္ ေဆးဆိုင္တန္းေလးေတြ လက္ေဆာင္ပစၥည္းဆိုင္ေတြ မုန္႕ဆိုင္ေတြက အရင္လိုပင္။ကေလးတုန္းကလို အၾကာၾကီး မေငးမိေတာ့။ အရင္ အေခါက္လာတုန္းက သူငယ္ခ်င္းကို ေစ်းသည္က ဖ်ံသိုဆိုျပီး ညာေရာင္းလိုက္တာ အမွတ္ရလို႕ ျပံဳးမိေသးသည္။က်ီးပါးစပ္ေရာက္ေတာ့ အလွဴခံေတြကလည္း ေအးေအးေဆးေဆးပင္။ အရင္တုန္းကလို မဟုတ္ေတာ့။ ေရတံခြန္ဘက္ ဆက္သြားလို႕ရတယ္ ဆိုျပီး လမ္းညႊန္ထားသည္။ ျဖတ္လမ္း (၄၅)မိနစ္ဟုပင္ ေရးထားေသးသည္။ ႏွစ္ေယာက္သား စဆင္းေတာ့ (၉)နာရီ။ ျဖတ္လမ္း ဟုတ္မဟုတ္ေတာ့ မသိ။ အေတာ္ေလး ဆင္းရသည္။ လမ္းကလည္း ၾကမ္းသည္။ လမ္းမွာ ခဏနားေနတုန္း ေအာက္ဖက္ ကေန သစ္ျမစ္ သစ္ခက္ေတြ ဟင္းရြက္ေတြကို ပလိုင္းေလးေတြ ကိုယ္စီႏွင့္ ကရင္မေလးေတြ တက္လာသည္။ ဘယ္ဘက္ကလာကလဲ ေမးေတာ့ ဟိုးခပ္ေဝးေဝးကို လက္ညွိဳးထိုးျပသည္။ ျပျပသာ ျမင္ရသည္။ မနက္(၄)နာရီေလာက္ ထတက္လာသည္တဲ့။ ေရာင္းစရာေလးေတြ စုလိုက္ ေတာင္ေပၚ တက္ေရာင္းလိုက္ေပါ့။ အင္း..ၾကမ္းတမ္းလိုက္တဲ့ ဘဝေတြ။ ေနာက္ ဆက္ဆင္းေတာ့ ေရခဲထုပ္ေရာင္းေနသည္ ရွစ္ႏွစ္ကိုးႏွစ္ဝန္းက်င္ ကေလးမေလးေတြကို ေတြ႕သည္။ ေနေမာင္က ေရခဲထုပ္ မဝယ္ဘဲ မုန္းဖိုးေပးခဲ့သည္။မင္းလူရဲ႕ ေရခဲေခ်ာင္းသည္ကေလး ဆိုတဲ့ ကဗ်ာေလး အမွတ္ရသည္။
ထမင္းတစ္လုတ္
စာတစ္အုပ္
ကၽြႏု္ပ္ဘာကိုေရြးရမယ္။
ေတာင္ေၾကာေတြအတိုင္း ဆင္းလာ ဝါးရံုပင္လမ္းေလးေတြျဖတ္ႏွင္ ့အေတာ္သြားျပီးမွ ေရတံခြန္ေရာက္ေတာ့သည္။ အခ်ိန္က မနက္(၁၁)နာရီ။ ေကာင္ေလးေတြ ေကာင္မေလးေတြ တရုန္းရုန္း ေရခ်ိဳးေနၾကသည္။ ေရတံခြန္က သိပ္မၾကီးလွ။ ကၽြန္ေတာ့္တို႕ ႏွစ္ေယာက္လံုး ေရမခ်ိဳးျဖစ္ၾက။ ဆုိင္ေလးထဲကေန အေပ်ာ္ေတြကို ထိုင္ျပီး သဲ့ယူေနမိသည္။ ဆိုင္ကေလးက စံုသည္။ ေရခ်ိဳးဖို႕လည္း ဖိနပ္ေတြ ေဘာင္းဘီေတြ ေရာင္းသည္။အျပန္ကိုေတာ့ေနာက္တစ္လမ္း ေရြးရသည္။ ကိုးနဝင္းေက်ာင္းဖက္လမ္းက ပိုေကာင္းသည္။ ကိုးနဝင္းေက်ာင္းနားမွာ ေစတီေလးေတြ လမ္းတဖက္တခ်က္စီ တည္ထားပံုက ၾကည္ႏူးစရာ ျငိမ္းခ်မ္းမႈ သေဘာေဆာင္သည္။ အျပန္လမ္းမွာ ဖရဲသီးစိတ္ကေလးေတြကို ဗန္းနဲ႕ထည္႕ျပီး့ အေဒၚၾကီးတစ္ေယာက္ ထုိင္ေရာင္းေနသည္။ သူနားမွာ လည္း လူေတြက ေမာေမာႏွင့္ ဖရဲသီးစိတ္ေလးေတြ ထိုင္စားရင္း နားေနၾကသည္။လမ္းက ဖုန္တေသာေသာ။ ဖရဲသီးစားမလား ေမးေတာ့ ေနေမာင္က မစား။ ကၽြန္ေတာ့္က စားပါကြ ဖရဲသီးက ဖုန္ေလးေတြနဲ႕ဆိုေတာ့ ပိုခ်ိဳတယ္လို႕ေနာက္လိုက္ေတာ့ စားေနတဲ့လူေတြ အားလံုး ဝိုင္းရယ္ၾကသည္။ ကၽြန္ေတာ္တိုလည္း ဖရဲသီးစားျပီး နားေနလိုက္သည္။ တကယ္လည္း ေမာေနေတာ့ ပိုခ်ိဳသည္။ ေတာင္ေပၚ ျပန္ေရာက္ေတာ့ (၁)နာရီေလာက္ ရွိျပီ။ ထမင္းစားျပီးေတာ့ တည္းခိုခန္းမွာ ခဏ ျပန္နားၾကသည္။ ညေနေစာင္းေတာ့ က်ိဳက္ထိုေဟာ္တယ္ႏွင့္ မ်က္ႏွာျခင္းဆိုင္က ဆိုင္ေလးမွာ လက္ဖက္ရည္ သြားေသာက္ျဖစ္သည္။သူ႕ဆုိင္ေလးက ဟိုးအေဝးက ေတာင္ေၾကာေတြကို ေငးလို႕ရသည္။ ေတာေတာင္ေရေျမ စိမ္းလန္းျခင္းေတြက လူကို လန္းဆန္းေစသည္။
ညေရာက္ေတာ့ ဘုရားေပၚျပန္တက္ၾကသည္။ ဘုရားရွိခိုးျပီး ဆိုင္တန္းေတြဆီ ဆင္းလားေတာ့ ေန႕လည္ကတည္းက စားခ်င္ေနသည့္ ကီးမားေခါက္မုန္႕ႏွင့္ ထန္းလ်က္ရည္ႏွင့္လုပ္သည့္ ေခါက္မုန္႕ဝယ္စားျဖစ္သည္။ ေနေမာင္ကေတာ့ သူ႕ေကာင္မေလးဖို႕ အုန္းခြံေရာင္ ဆြယ္တာေလး ဝယ္သည္။ ဝင္ေရြးေပးရင္း ၾကိဳက္တယ္ဆို မင္းေရြးတာလို႕ေျပာ..မၾကိဳက္ရင္ ငါေရြးတာလို႕ ေျပာေပါ့ကြာလို႕ ေနာက္ျဖစ္သည္။ ည(၁၁)နာရီေလာက္ ျပန္လာခ့ဲသည္။ မနက္ျဖန္ဆို ေစာေစာထ ဆင္းရမွာေလ။
မနက္(၅)နာရီခြဲေလာက္မွာ စဆင္းလာၾကသည္။အိတ္ေတြကို တည္းခိုခန္းေရွ႕လာေစာင့္ေနသည့္ အထမ္းသမား ေကာင္မေလးကို အပ္လိုက္သည္။ အိတ္ကေလး ႏွစ္လံုးတည္းကို ခုႏွစ္ေထာင္ ေတာင္းသည္။ နဂိုတည္းက အထမ္းသမား ဆိုက္ကားသမားဆို ေစ်းမဆစ္ရက္တဲ့စိတ္က ဘာမွ ထပ္မေျပာျဖစ္။ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေပါ့ေပါ့ပါးပါး ဆင္းလာလိုက္တာ ေရေျမာင္ၾကီးေရာက္ေတာ့့ (၈)နာရီ မထိုးေသးေပ။ လမ္းမွာ လူေတြက စည္စည္ကားကား။ အခုမွ အရင္က ေတာင္တက္ေတာင္ဆင္းတဲ့ အရသာ ျပန္ရသည္။ လမ္းမွာ အတူတူ ဆင္းရင္း မိတ္ေဆြျဖစ္သြားသည့္ ေကာင္ေလးရယ္ ေနေမာင္ရယ္ ကၽြန္ေတာ္ရယ္ သံုးေယာက္သား ေရေျမာင္ၾကီးမွာ နားျဖစ္သည္။ မနက္စာ ထမင္းေၾကာ္သံုးပြဲ..ဆတ္သားေျခာက္တစ္ပြဲ..ေကာ္ဖီသံုးခြက္ကို တစ္ေသာင္း ရွင္းလိုက္ရသည္။ အင္း..ေရေျမာင္ၾကီး ေပကိုး။ ေတာင္ေျခ ေရာက္ေတာ့ အထမ္းသမားက မေရာက္လာေသး။ သူက ကားႏွင့္ဆင္းတာေလ။ေခတ္ေတြက ေျပာင္းသြားျပီ။ ကားခက (၁၈၀၀)ဆို အိတ္ေတြပါ တင္လို႕ရသည္။ဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႕ဆီက ခုနစ္ေထာင္ကို ကားကႏုတ္ျပီး က်န္တာယူ ကားေလးႏွင့္ ဆင္းလာရံု။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ႏွစ္ေယာက္ ရယ္ျဖစ္ၾကသည္။
ကၽြန္ေတာ္တို႕ရဲ့ Window Typed Fully Air-con Express ကားၾကီးဆီ ေရာက္ေတာ့ လူေတြ စံုေနျပီ။ ကားၾကီးက ကၽြန္ေတာ္တို႕ေတြကို ရန္ကုန္ ေရႊျမိဳေတာ္ၾကီးဆီ ျပန္လည္ေခၚေဆာင္ လာခဲ့ေပေတာ့သည္။
လင္းဒီပ
၁၄.၁.၀၉
ေနာက္ေတာ့ ဘုရားေပၚတက္ၾကသည္။ ေလေလးက တျဖဴးျဖဴး..မနက္ေစာေစာ ဘုရားရွိခိုးရတာ ၾကည္ႏူးစရာ။ ေရႊသကၤန္းကပ္ေတာ့ ေလက တဝူးဝူး.. ေရႊစေလးေတြက ဘုရားတည္ထားရာ ေက်ာက္တံုးၾကီးေပၚမွာသာမက လက္မွာပါ လာကပ္ေတာ့ လက္လက္ လက္လက္ႏွင့္ ေပ်ာ္စရာ..။ ဒီစိတ္ေအးခ်မ္းမႈေတြ ၾကည္ႏူးေက်နပ္စရာ ဘုရားရင္ျပင္ေတာ္ေပၚမွာ ေနရတာက မေန႕ညက ပင္ပန္းမႈေတြက ဘာမွမဟုတ္ေတာ့။ ခဏေနေတာ့ က်ီးပါးစပ္ ဘက္သြားၾကသည္။ ေဆးျမစ္စံု ေတာင္ဆိတ္ဆီ စသျဖင့္ ေဆးဆိုင္တန္းေလးေတြ လက္ေဆာင္ပစၥည္းဆိုင္ေတြ မုန္႕ဆိုင္ေတြက အရင္လိုပင္။ကေလးတုန္းကလို အၾကာၾကီး မေငးမိေတာ့။ အရင္ အေခါက္လာတုန္းက သူငယ္ခ်င္းကို ေစ်းသည္က ဖ်ံသိုဆိုျပီး ညာေရာင္းလိုက္တာ အမွတ္ရလို႕ ျပံဳးမိေသးသည္။က်ီးပါးစပ္ေရာက္ေတာ့ အလွဴခံေတြကလည္း ေအးေအးေဆးေဆးပင္။ အရင္တုန္းကလို မဟုတ္ေတာ့။ ေရတံခြန္ဘက္ ဆက္သြားလို႕ရတယ္ ဆိုျပီး လမ္းညႊန္ထားသည္။ ျဖတ္လမ္း (၄၅)မိနစ္ဟုပင္ ေရးထားေသးသည္။ ႏွစ္ေယာက္သား စဆင္းေတာ့ (၉)နာရီ။ ျဖတ္လမ္း ဟုတ္မဟုတ္ေတာ့ မသိ။ အေတာ္ေလး ဆင္းရသည္။ လမ္းကလည္း ၾကမ္းသည္။ လမ္းမွာ ခဏနားေနတုန္း ေအာက္ဖက္ ကေန သစ္ျမစ္ သစ္ခက္ေတြ ဟင္းရြက္ေတြကို ပလိုင္းေလးေတြ ကိုယ္စီႏွင့္ ကရင္မေလးေတြ တက္လာသည္။ ဘယ္ဘက္ကလာကလဲ ေမးေတာ့ ဟိုးခပ္ေဝးေဝးကို လက္ညွိဳးထိုးျပသည္။ ျပျပသာ ျမင္ရသည္။ မနက္(၄)နာရီေလာက္ ထတက္လာသည္တဲ့။ ေရာင္းစရာေလးေတြ စုလိုက္ ေတာင္ေပၚ တက္ေရာင္းလိုက္ေပါ့။ အင္း..ၾကမ္းတမ္းလိုက္တဲ့ ဘဝေတြ။ ေနာက္ ဆက္ဆင္းေတာ့ ေရခဲထုပ္ေရာင္းေနသည္ ရွစ္ႏွစ္ကိုးႏွစ္ဝန္းက်င္ ကေလးမေလးေတြကို ေတြ႕သည္။ ေနေမာင္က ေရခဲထုပ္ မဝယ္ဘဲ မုန္းဖိုးေပးခဲ့သည္။မင္းလူရဲ႕ ေရခဲေခ်ာင္းသည္ကေလး ဆိုတဲ့ ကဗ်ာေလး အမွတ္ရသည္။
ထမင္းတစ္လုတ္
စာတစ္အုပ္
ကၽြႏု္ပ္ဘာကိုေရြးရမယ္။
ေတာင္ေၾကာေတြအတိုင္း ဆင္းလာ ဝါးရံုပင္လမ္းေလးေတြျဖတ္ႏွင္ ့အေတာ္သြားျပီးမွ ေရတံခြန္ေရာက္ေတာ့သည္။ အခ်ိန္က မနက္(၁၁)နာရီ။ ေကာင္ေလးေတြ ေကာင္မေလးေတြ တရုန္းရုန္း ေရခ်ိဳးေနၾကသည္။ ေရတံခြန္က သိပ္မၾကီးလွ။ ကၽြန္ေတာ့္တို႕ ႏွစ္ေယာက္လံုး ေရမခ်ိဳးျဖစ္ၾက။ ဆုိင္ေလးထဲကေန အေပ်ာ္ေတြကို ထိုင္ျပီး သဲ့ယူေနမိသည္။ ဆိုင္ကေလးက စံုသည္။ ေရခ်ိဳးဖို႕လည္း ဖိနပ္ေတြ ေဘာင္းဘီေတြ ေရာင္းသည္။အျပန္ကိုေတာ့ေနာက္တစ္လမ္း ေရြးရသည္။ ကိုးနဝင္းေက်ာင္းဖက္လမ္းက ပိုေကာင္းသည္။ ကိုးနဝင္းေက်ာင္းနားမွာ ေစတီေလးေတြ လမ္းတဖက္တခ်က္စီ တည္ထားပံုက ၾကည္ႏူးစရာ ျငိမ္းခ်မ္းမႈ သေဘာေဆာင္သည္။ အျပန္လမ္းမွာ ဖရဲသီးစိတ္ကေလးေတြကို ဗန္းနဲ႕ထည္႕ျပီး့ အေဒၚၾကီးတစ္ေယာက္ ထုိင္ေရာင္းေနသည္။ သူနားမွာ လည္း လူေတြက ေမာေမာႏွင့္ ဖရဲသီးစိတ္ေလးေတြ ထိုင္စားရင္း နားေနၾကသည္။လမ္းက ဖုန္တေသာေသာ။ ဖရဲသီးစားမလား ေမးေတာ့ ေနေမာင္က မစား။ ကၽြန္ေတာ့္က စားပါကြ ဖရဲသီးက ဖုန္ေလးေတြနဲ႕ဆိုေတာ့ ပိုခ်ိဳတယ္လို႕ေနာက္လိုက္ေတာ့ စားေနတဲ့လူေတြ အားလံုး ဝိုင္းရယ္ၾကသည္။ ကၽြန္ေတာ္တိုလည္း ဖရဲသီးစားျပီး နားေနလိုက္သည္။ တကယ္လည္း ေမာေနေတာ့ ပိုခ်ိဳသည္။ ေတာင္ေပၚ ျပန္ေရာက္ေတာ့ (၁)နာရီေလာက္ ရွိျပီ။ ထမင္းစားျပီးေတာ့ တည္းခိုခန္းမွာ ခဏ ျပန္နားၾကသည္။ ညေနေစာင္းေတာ့ က်ိဳက္ထိုေဟာ္တယ္ႏွင့္ မ်က္ႏွာျခင္းဆိုင္က ဆိုင္ေလးမွာ လက္ဖက္ရည္ သြားေသာက္ျဖစ္သည္။သူ႕ဆုိင္ေလးက ဟိုးအေဝးက ေတာင္ေၾကာေတြကို ေငးလို႕ရသည္။ ေတာေတာင္ေရေျမ စိမ္းလန္းျခင္းေတြက လူကို လန္းဆန္းေစသည္။
ညေရာက္ေတာ့ ဘုရားေပၚျပန္တက္ၾကသည္။ ဘုရားရွိခိုးျပီး ဆိုင္တန္းေတြဆီ ဆင္းလားေတာ့ ေန႕လည္ကတည္းက စားခ်င္ေနသည့္ ကီးမားေခါက္မုန္႕ႏွင့္ ထန္းလ်က္ရည္ႏွင့္လုပ္သည့္ ေခါက္မုန္႕ဝယ္စားျဖစ္သည္။ ေနေမာင္ကေတာ့ သူ႕ေကာင္မေလးဖို႕ အုန္းခြံေရာင္ ဆြယ္တာေလး ဝယ္သည္။ ဝင္ေရြးေပးရင္း ၾကိဳက္တယ္ဆို မင္းေရြးတာလို႕ေျပာ..မၾကိဳက္ရင္ ငါေရြးတာလို႕ ေျပာေပါ့ကြာလို႕ ေနာက္ျဖစ္သည္။ ည(၁၁)နာရီေလာက္ ျပန္လာခ့ဲသည္။ မနက္ျဖန္ဆို ေစာေစာထ ဆင္းရမွာေလ။
မနက္(၅)နာရီခြဲေလာက္မွာ စဆင္းလာၾကသည္။အိတ္ေတြကို တည္းခိုခန္းေရွ႕လာေစာင့္ေနသည့္ အထမ္းသမား ေကာင္မေလးကို အပ္လိုက္သည္။ အိတ္ကေလး ႏွစ္လံုးတည္းကို ခုႏွစ္ေထာင္ ေတာင္းသည္။ နဂိုတည္းက အထမ္းသမား ဆိုက္ကားသမားဆို ေစ်းမဆစ္ရက္တဲ့စိတ္က ဘာမွ ထပ္မေျပာျဖစ္။ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေပါ့ေပါ့ပါးပါး ဆင္းလာလိုက္တာ ေရေျမာင္ၾကီးေရာက္ေတာ့့ (၈)နာရီ မထိုးေသးေပ။ လမ္းမွာ လူေတြက စည္စည္ကားကား။ အခုမွ အရင္က ေတာင္တက္ေတာင္ဆင္းတဲ့ အရသာ ျပန္ရသည္။ လမ္းမွာ အတူတူ ဆင္းရင္း မိတ္ေဆြျဖစ္သြားသည့္ ေကာင္ေလးရယ္ ေနေမာင္ရယ္ ကၽြန္ေတာ္ရယ္ သံုးေယာက္သား ေရေျမာင္ၾကီးမွာ နားျဖစ္သည္။ မနက္စာ ထမင္းေၾကာ္သံုးပြဲ..ဆတ္သားေျခာက္တစ္ပြဲ..ေကာ္ဖီသံုးခြက္ကို တစ္ေသာင္း ရွင္းလိုက္ရသည္။ အင္း..ေရေျမာင္ၾကီး ေပကိုး။ ေတာင္ေျခ ေရာက္ေတာ့ အထမ္းသမားက မေရာက္လာေသး။ သူက ကားႏွင့္ဆင္းတာေလ။ေခတ္ေတြက ေျပာင္းသြားျပီ။ ကားခက (၁၈၀၀)ဆို အိတ္ေတြပါ တင္လို႕ရသည္။ဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႕ဆီက ခုနစ္ေထာင္ကို ကားကႏုတ္ျပီး က်န္တာယူ ကားေလးႏွင့္ ဆင္းလာရံု။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ႏွစ္ေယာက္ ရယ္ျဖစ္ၾကသည္။
ကၽြန္ေတာ္တို႕ရဲ့ Window Typed Fully Air-con Express ကားၾကီးဆီ ေရာက္ေတာ့ လူေတြ စံုေနျပီ။ ကားၾကီးက ကၽြန္ေတာ္တို႕ေတြကို ရန္ကုန္ ေရႊျမိဳေတာ္ၾကီးဆီ ျပန္လည္ေခၚေဆာင္ လာခဲ့ေပေတာ့သည္။
လင္းဒီပ
၁၄.၁.၀၉
12 comments:
ေကာင္းလုိက္တဲ့ ဘုရားဖူး ခရီးစဥ္ေလးဗ်ာ ျမန္မာျပည္ကုိ
အရမ္းလြမ္းသြားတယ္။ စာအေရးအသားက အရမ္း
ေကာင္းတယ္။
အစ္ကို႔ရဲ့ ခရီးသြားမွတ္စု ကိုဖတ္ရင္း က်ိဳက္ထီၤးရိုးဘုရားဖူး တစ္ေခါက္ထပ္ေရာက္သြားသည္ ။
ေတာ္ေတာ္ ႏွံ႕သြားတာပဲ ေရတံခြန္ပါေရာက္သြားတာပဲ က်ေနာ္ေတာ့ ေျခေထာက္ေတြနာလို႔ ေက်ာက္ထပ္ၾကီးေတာင္မသြားျဖစ္ဘူး ခရီးမွတ္တမ္းေလး ေပ်ာ္စရာ ေက်းဇူးပါ။ ဟိဟိ ဖ်ံသိုမ၀ယ္နဲ႔ အစစ္လားလို႕ေမးရင္ “အင္” လို႔ျဖစ္လိမ့္မယ္ ေတြးၾကည့္ေသခ်ာ ဘာအင္တာလဲ း)
ေပ်ာ္စရာၾကီး.. စိတ္ကူးထဲမွာ တစ္ခါတည္း က်ိဳက္ထီးရုိးတစ္ေခါက္ေရာက္သြားတယ္...
ေခါင္တုိ႕သြားတုန္းက.. ေရတံခြန္သြားတဲ့လမ္းမွာ
ေခါင္ကၽြမ္းထုိးက်တာ ေတာင္ျပန္မွတ္မိေသးတယ္.. အဟဲ.. လမ္းက အရမ္းၾကမ္းလုိ႕ေလ...
ဒီေန႔ ေတာင္ေပၚကို အၿပီးလိုက္တက္ခဲ႔တယ္
ေနရာစံုလည္ခဲ႔တယ္ :)
ေပ်ာ္ရႊင္ပါေစခင္ဗ်ာ
ေကာင္းပါ့အကိုေရ .. ဘုရားဖူးခရီးစဥ္ေလးကို ဖတ္ရတာ အရမ္းလည္းၾကည္ႏူးဖို႕ေကာင္းတယ္ ..
ညီလည္း အရမ္းထပ္သြားခ်င္တာပဲ ..
၈ တန္းႏွစ္တုန္းကပဲေရာက္တယ္ ..
အခု အကိုေရးထားတာဖတ္ရတာ .. ကၽြန္ေတာ္ပါ
သြားေနရသလိုပဲ
ဒီႏွစ္မေရာက္ျဖစ္ေပမယ့္
ကိုလင္းဒီပစာကိုဖတ္ၿပီး.. တစ္ေခါက္ေရာက္ခဲ့ျပန္ၿပီ
အေရးအသားေၾကာင့္ ကိုယ္တိုင္သြားေရာက္ဖူးေမွ်ာ္ရသလိုပါပဲဗ်ာ
ကိုယ္တိုင္ေရာက္သလိုခံစားရပါတယ္
စိတ္ထဲမွာပဲ..ပို႔စ္ေလးဖတ္ရင္းတစ္ဝဖူးသြားတယ္ဗ်ာ ...
သြားခ်င္လိုက္တာ.. သြားခ်င္လိုက္တာ..
ေစ်းကလည္းအကုန္ၾကီး.. ဘိုလုပ္ရပါ႔?
ဘုရားဖူး ..အလည္ လိုက္ ခဲ့ တယ္....
ေရႊစက္ေတာ္ တို႕ ဘာတို႕ သြားပါ အုံး...
Post a Comment