ေလလြင့္ကဗ်ာ(၂)

အလင္းက အလင္းပါပဲ
လေရာင္ဆီက ဆင္းလာလာ
ေနေရာင္ေၾကာင့္ လင္းလင္း
ေနာက္ဆံုး အခန္းမီးေရာင္ေလးပဲျဖစ္ျဖစ္
အလင္းကို အလင္းလို႕ပဲ “သိ”တယ္
ထပ္မေတြးဘူး…။

ကိုယ္က ရထားျဖစ္ျပီး မင္းက ဘူတာျဖစ္လိုက္
မင္းက ဘူတာျဖစ္ျပီး ကိုယ္က ရထားျဖစ္လိုက္
ဒါ ဘဝရႈေမွ်ာ္ခင္းပါပဲ
ကိုယ္က ဇာတ္ဆရာ မဟုတ္သလို..
မင္းမွာလည္း ေမွာ္အတတ္ မရွိပါဘူး..။

မင္းမွာ တပ္ဆင္ထားတဲ့မာနကို
အစကတည္းက ကိုယ္ မေတြ႕ဘူး
တကယ္လို႕ မင္းမာနကို ခ်ိဳးသလိုျဖစ္ခဲ့ရင္
မင္းမာနက ကိုယ့္ဂ်စ္ပစီေတးကို ေျခထိုးခံလိုက္တာ…။

ကိုယ့္အတြက္ေတာ့
ေတြ႕တယ္ ၾကံဳတယ္
ျပီးေတာ့
ခြဲခြာ
ဘာမွ မေတာင္းခဲ့သူဟာ
ခြဲခြာျခင္းမွာ
ေလးပင္ေႏွာင့္ဖြဲ႕တဲ့အက်င့္ မရွိတတ္တာ
ၾကာလာေတာ့ ကိုယ့္စရိုက္လိုျဖစ္..

သိပ္မ်ားမ်ားမေတြးပါနဲ႕
ကိုယ္က
မင္းအတြက္ မေန႕ က ေနျပင္း ဆိုခဲ့ရင္
ဒီေန႕
စိမ္းလန္းျခင္းမွာ စြတ္စိုပါေစကြယ္။
ကိုယ့္အတြက္
မင္းက
မေန႕က ေရးထားတဲ့ ကဗ်ာ
သတိရရင္
ဆိုညည္းျဖစ္တဲ့ သီခ်င္း…။

ဒီေန႕ေတာ့
ဧည့္ခန္းမွာ
မင္းပို႕လိုက္တဲ့ မာနပန္းျခင္းေလး တင္ထားလိုက္မိတယ္။
လင္းဒီပ
၂၇.၅.၀၉