Wednesday, June 9, 2010

ျမိဳ႕ျပရင္ကြဲနာ

(က)
ေလယာဥ္က ျမိဳေတာ္နားတျဖည္းျဖည္းနီးလာေတာ့ ျပတင္းမွ ေငးၾကည့္မိသည္ ။ ေန႕လည္ေနေရာင္ ေအာက္မွာ သြပ္မိုးထားသည့္ အိမ္ကေလးေတြက မ်က္စိက်ိန္းဖြယ္ လင္းေနသည္ ။ ေနာက္လယ္ကြက္ကေလးေတြေပၚမွာ တိမ္ရိပ္ေတြ က်ေနတာ ငံု႕ေငးမိသည္ ။ လယ္ကြက္ကေလးက ေလယာဥ္ကေလးကို သိမ္ငယ္စြာ ေနေရာင္ျပင္းျပင္းေအာက္မွ ေမာ့ေငးၾကည့္ေနသေယာင္ ခံစားမိသည္ ။ လယ္ကြက္ကေလးက ေလယာဥ္ေလးကို ေက်ာ႕ေက်ာ႕ေလး ပ်ံေနတာ ရယ္လို႕ သူ ေတြးေကာင္းေတြးမည္ ။ ေလယာဥ္ေလးခမ်ာလည္း သူပ်ံသန္းလာရတဲ့ လမ္းတေလွ်ာက္ သူ႕အခက္အခဲ သူ႕အပူအပင္ေတြႏွင့္ ဆိုတာ လယ္ကြက္ကေလး နားလည္ပါ့မလား မသိ ။ အားလံုးဟာ ကုိယ္ပိုင္ဒုကၡေတြနဲ႕ ခ်ည့္ပါ လယ္ကြက္ကေလးရယ္ ။

ေလယာဥ္ ျငိမ့္ကနဲ ဆင္းခ်သြားေတာ့ ျမင္ေနက် ျမိဳေတာ္ေလဆိပ္ျမင္ကြင္းေတြ ။ ျမိဳ႕ေတာ္က ကၽြန္ေတာ့္ကို အပူႏွင့္ ေႏြးေထြးမႈ ေပးသည္ ။ ဘယ္သူ ဘာေျပာမလဲကြယ္ ။ ဒါကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ အျမဲတမ္းျမိဳ႕ေတာ္ပါပဲ ။ ေနပူပူ မိုးရြာရြာ… အိုကြာ ဘာေတြပဲ လာလာေပါ့ …။ ဒါဆို ဘာလို႕ အေဝးမွာ သြားေနလဲ လို႕ ျမိဳ႕ေတာ္က ကၽြန္ေတာ့္ကို ျပန္ေမးရင္… အင္း …. ရုပ္ဝတၱဳတို႕ဆီ လိုက္ရင္း ေျပးရင္း ဖိနပ္လည္း ပါးေတာ့မယ္ ….

“ျပီးခဲ့တဲ့ရက္က အရမ္းပူေနတာ ။ မေန႕က မွ မိုးစရြာတာေလ ။”

ေကဘယ္ၾကီးေတြကို ထမ္းထားသည္ တာဝါတိုင္ၾကီးေတြကို ၾကည့္ရင္း ေတြးမိသည္ ။ သူတို႕ေပၚမွာ ျဖတ္ေျပးေနသည္ high voltage ရွိပါရဲ႕လား ။ ၾကီးေကာင္ၾကီးမားႏွင့္ ကလန္ကလားရပ္ေနရင္း ဘာအလုပ္မွ မရွိေတာ့ အားနာေနသလို တာဝါတိုင္ၾကီးေတြက ကၽြန္ေတာ့္အၾကည့္မွာ အိေျႏၵမရ ျဖစ္ေနသည္ ။ (ရွက္စရာ မလိုပါဘူး တာဝါတိုင္ၾကီးေတြရယ္ မင္းတို႕ အျပစ္မွ မဟုတ္တာ….)

(ခ)

ေမေမ့ျခံကေလးထဲ ဝင္လိုက္ေတာ့ အားလံုးက သူ႕ကို လႈိက္လႈိက္လွဲလွဲ ၾကိဳၾကသည္ ။ ေမေမကေတာ့ ထံုးစံအတိုင္း ထမင္းစားဖို႕ အတြက္ အစံုအလင္ ။ လယ္ကြက္ကေလးက ေလယာဥ္ကေလးကို လွမ္းၾကည့္သည့္ မ်က္လံုးမ်ိဳးႏွင့္ ဝမ္းကြဲ အစ္ကို အစ္မေတြ ညီ ညီမေတြ က သူ႕ကို ၾကည့္သည္ ။ ဘာမွ မဟုတ္ပါဘူးကြာ ။ ႏြားတစ္ေကာင္ ခ်ည္တိုင္ဆီ ခဏျပန္လာတာပါ လို႕ စိတ္ထဲမွ ေျပာမိျပန္သည္ ။

သားျပန္လာမယ္ဆိုလို႕ မင္းအေဖက ဓာတ္မီးေတြ အမ်ားၾကီး ဝယ္ထားတယ္ ။ မီးေမွာင္ရင္ မင္းေနတတ္မွာ မဟုတ္ဘူး ။ ေမေမက စားပြဲေပၚရွိ LED တရုတ္ဓာတ္မီးေလးေတြကို ျပရင္း ေျပာသည္ ။ အိမ္ကို ဝင္တဲ့ မီးလိုင္းေတြက အေတာ္စံုေနသည္ ။ ဒါက အင္ဗတ္တာ …ဒါက ရပ္ကြက္ထဲက ယူထားတဲ့ ည (၁၁) နာရီထိ စက္မီး ။ ဒါက EPC မီး ။ကၽြန္ေတာ့္ကုတင္ေပၚမွာ အိပ္ရာေလးက အဆင့္သင့္ ။

ညေနေစာင္းေတာ့ ေလဆိပ္လာၾကိဳသည့္ ျဖဴေလးကို အိမ္ျပန္ပို႕ရင္း ျမိဳ႕ထဲ လမ္းေတြေပၚ ေလွ်ာက္မိျပန္သည္ ။ ရန္ကုန္သူေတြ ပိုလွလာတယ္လို႕ ျဖဴေလး မျမင္ေအာင္ ေတြးမိသည္ ။ကားလမ္းေပၚတက္ေလွ်ာက္ေနသည့္ လူမ်ား ပလက္ေဖာင္းအျပည့္ ေနရာယူထားသည့္ လမ္းေဘးေစ်းသည္မ်ား ပလက္ေဖာင္းေပၚ စီစီရီရီ ခ်ထားသည့္ မီးစက္ၾကီးမ်ားကို ေရွာင္ကြင္းရင္း ေလွ်ာက္ရတာကိုက ရန္ကုန္အရသာလို႕ပဲ ေျပာရမည္ ထင္သည္ ။ ျမိဳ႕ထဲက လမ္းေဘးဆိုင္ေလးမွာ မာလာဟင္း ၾကက္ေျခေထာက္သုပ္ ဝက္ေခါင္းသုတ္နဲ႕ ေက်ာက္ပြင့္သုပ္ကို ထမင္းလြတ္စားမိသည္ ။

(ဂ)

ျဖဴေလးက အလုပ္ဆင္းခ်ိန္ လာၾကိဳဆိုေတာ့ ညေနေစာင္း သူတို႕ ဆိုင္နားမွာ သြားေစာင့္ေနတုန္း မိုးက သည္းသည္းမဲမဲ ရြာခ်လာသည္ ။ မိုးရြာေတာ့ လမ္းေတြေပၚမွာ ေရေတြ ျပည့္ကုန္ျပီ ။ ျဖဴေလးကေတာ့ ျမိဳ႕ေတာ္သူ ပီသစြာ ေဘာင္းဘီကို က်နစြာ ေျခသလံုးရင္းထိ လိပ္တင္ျပီး မိုးကာအက်ၤ ီကေလးႏွင့္ တစ္ဖက္က ထီးကိုင္ တစ္ဖက္က ထမင္းခ်ိဳင့္ကို ကိုင္ရင္းထြက္လာသည္ ။ “အဲဒီေဘာင္းဘီက ဘာလို႕ မေခါက္တာလဲ ။ ေခါက္တင္ ။ ပဲမ်ားမေနနဲ႕ ။” ဆိုျပီး လွပတဲ့ ရာဇသံေလး ေပးသည္ ။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ျဖတ္သန္းရာ ေမွာင္ရီပ်ိဳးစ အေနာ္ရထာလမ္းတေလွ်ာက္မွာ ျမိဳ႕ေတာ္သူ ျမိဳ႕ေတာ္သားေတြ ပုဆိုးမ လံုခ်ည္မ ေဘာင္းဘီေခါက္ ဖိနပ္ေတြကိုင္သူကိုင္နဲ႕ ခ်ိဳင့္ေတြ အေပါက္ေတြ ေရွာင္ကာ အေမွာင္ထဲ ကိုယ့္လမ္းကိုယ္စမ္းရင္း ေလွ်ာက္ေနၾကသည္ ။ မိုးကာအက်ၤ ီေအာက္မွာ မ်က္ႏွာေလးပဲ ေဖာ္ထားသည့္ ျဖဴေလး မီးမထြန္းဘဲ လွေနသည့္ ျမိဳ႕ေတာ္ၾကီး ႏွင့္ မၾကာခင္မွာ ကၽြန္ေတာ္လည္း တသားတည္းက် သြားျပီ ။ တကယ္ဆို ဖတ္တတ္ရင္ ကဗ်ာေတြခ်ည္းပဲ မဟုတ္လား ။

ေနာက္တစ္ေန႕ ေျမအိုးျမီးရွည္ဆိုင္မွာ ပိုက္ဆံရွင္းေတာ့ ေထာင့္ကိုးရာကို …တစ္ရာျပန္မအမ္းဘဲ Nestle Coffeemix တစ္ထုပ္အမ္းသည္ ။ ငါးဆယ္ဆို Snow White Tissue တစ္ထုပ္ သို႕မဟုတ္ တုတ္ထုိးသၾကားလံုးေလးတစ္လံုး ျပန္အမ္းသည္ ။ ေၾကးအိုးဆိုင္ၾကီးတစ္ဆိုင္ကေတာ့ တစ္ရာ့ငါးဆယ္အစား သူ႕တို႕ဆိုင္တံဆိပ္ပါသည့္ ေဘာလ္ပင္တစ္ေခ်ာင္းနဲ႕ tissue တစ္ထုပ္အမ္းသည္ ။ တစ္ပတ္ေလာက္ေနေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္မွာ အေတာ္ စုမိေဆာင္းမိျဖစ္လာျပီ ။ တစ္ရႈးေတြ ေကာ္ဖီမစ္ေတြ ေဘာလ္ပင္ေတြ ။ သၾကားလံုးေလးေတြ ။ျပီးေတာ့ာ ခ်စ္သူ႕ပါးကေလးလို႕ ဖြဖြကေလး ထိကပ္ရသည့္ တစ္ရာတန္ ႏွစ္ရာတန္ ေငြစကၠဴေလးေတြလည္း ရွိလာျပီျဖစ္သည္ ။

ေရႊတိဂံုဘုရားေပၚတက္လိုက္ေတာ့ Shopping Mall ထဲ ဝင္လိုက္ေတာ့ ရုပ္ရွင္ရံုထဲ ဝင္လိုက္ေတာ့ ့ ကၽြန္ေတာ့္လံုုျခံဳေရးအတြက္ Scanner ထဲက ျဖတ္သြားရသည္ ။ Scanner ထဲက ျဖတ္ျပီးေတာ့မွ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ လံုျခံဳသြားျပီလို႕ ခံစားမိသည္ ။ ေရႊတိဂံုေတာင္ဖက္မုဒ္ကေတာ့ ေလွကားထစ္ေတြ ေရလို ေကာင္းေနတုန္းပါပဲ ။ ဘုရားေပၚက ျပန္ဆင္းေတာ့ လူကူမ်ဥ္းက်ားမွ ကားေတြ ရပ္ေပးမလားလို႕ ေၾကာင္ မိေသးသည္ ။ ကားဦးကားျဖတ္ လူဦးလူျဖတ္စနစ္ကို ေမ့ေနတာရယ္ေလ ။

ျဖဴေလးအေဒၚအိမ္သြားမယ္ဆုိျပီး ကားငွားေတာ့ ကားဆရာက ဒီတံခါးက ပ်က္ေနတယ္ အစ္ကို ။ ဟိုဘက္က တက္လိုက္ပါ ။
သူေျပာတဲ့ ေကာင္းတဲ့တံခါးကလည္း မ,ျပီးမွ ပိတ္လို႕ရသည္ ။ကၽြန္ေတာ့္တို႕ဆယ္တန္းေလာက္ ဆလြန္းတက္စီေတြ ေပၚကာစက ကားထဲ ဝင္လိုက္တာႏွင့္ ေမႊးျပီး အဲကြန္းေတြလည္း ေကာင္းသည္ ။အခုလိုလည္း အေနာက္ဖက္ပိုင္းမွာ ဖုထစ္ေနသည့္ စီအန္ဂ်ီယဥ္ေက်းမႈ မထြန္းကားေသး ။ ျဖဴေလးက အထဲေတာ့ ဝင္ရတယ္ လမ္းက ေကာင္းပါတယ္ ဆိုတာ ကားဆရာ ယံုျပီး လိုက္လာသည္ ။ ႏွစ္လမ္းေမာင္းကားလမ္းကေလးမွာ ကားဆရာ ခ်ိဳင့္ေတြကို ဘယ္ေလးဝိုက္လိုက္ ညာေလးဝိုက္လိုက္နဲ႕ ကားေမာင္းသင္သလို ေမာင္းေနရသည္ ။ ကၽြန္ေတာ္မူလတန္းေက်ာင္းသားဘဝက ပါပေလကာေက်ာင္းကားေလး ခ်ိဳင့္ေတြ ေရွာင္ကာ ေကြ႕ကာ ေမာင္းေနတာ ျပန္ အမွတ္ရသည္ ။ ၾကည့္ပါဦး ရန္ကုန္လမ္းေတြက အခုထိ ရိုးရာကို ထိမ္းသိမ္းထားတုန္း ။

(ဃ)

“အင္းယားဘက္ေလွ်ာက္ရေအာင္ေနာ္”
ျဖဴေလးေျပာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ မျငင္းမိ ။
အင္းယားကန္ေဘာင္ေပၚက A21 ခံုေလးေတြမွာ ခံုျပည့္ခံုလွ်ံ ။ ကန္ေဘာင္ေပၚမွာ ေလွ်ာက္ျဖစ္က်ေတာ့ ငယ္ငယ္တုန္းက အခ်ိန္ေတြ ျပန္အမွတ္ရသည္ ။ ငယ္တုန္းကလို ရင္မခုန္တတ္ေတာ့ ။ ဘယ္ရည္းစားကို လြမ္းေနျပန္တာလဲလို႕ ျဖဴေလးက မခ်ိဳမခ်ဥ္ စသည္ ။ဘဝမွာ တခ်ိဳ႕အလြမ္းေတြက မႏိုင္ေတာ့လို႕ လြတ္ခ်ပစ္ခဲ့တာ ျဖဴေလးကို ျပန္မေျပာျပခ်င္ပါ ။
ဘဝရဲ႕ အမ်ိဳးမ်ိဳးေသာ ရႈေမွ်ာ္ခင္းေတြကို ရင္ထဲထည့္မိျပန္သည္ ။ စိတ္ေတြက ေဝးသြားလိုက္ နီးလာလိုက္ ။ ဘယ္လိုဆံုးမယ္ မသိတဲ့ ခရီးထဲ ဘယ္ေလာက္ရွင္သန္ခ်ိန္ရမယ္ မသိတဲ့ ဘဝထဲ ခ်စ္သူခင္သူေတြကို ထားခဲ့လိုက္ ျပန္လာၾကည့္လိုက္ ။ ကၽြန္ေတာ့္ရွင္သန္ျခင္းဟာ အဓိပၸာယ္ရွိခဲ့ပါရဲ႕လား ။ ကၽြန္ေတာ္ဘာေတြလိုခ်င္လို႕ အေဝးကို သြားေနတာလဲ ။ ကၽြန္ေတာ္လိုခ်င္တာေတြေကာ တကယ္ရပါရဲ႕လား ။ ဘယ္ေလာက္ၾကာရင္ ျပန္လာခဲ့လို႕ရမလဲ ။ လူဆိုတာလည္း ကိုယ့္စိတ္ထဲမွာ ကုိယ္ျပန္ျပီး အက်ဥ္းက်ေနတတ္တာ မဟုတ္လား ။ စိတ္ကို ျပင္လိုက္ရင္ အားလံုးကို ျပင္လို႔ ရျပီ ။
“မနက္ျဖန္ ျပန္ေတာ့မယ္ေနာ္”ဆိုတဲ့ စကားတခြန္းကို အရည္လဲ့ေနတဲ့ ျဖဴေလးမ်က္လံုးေတြကို ၾကည့္ရင္း ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္ႏွခါ ထပ္ေျပာရဦးမွာလဲ ။ တိမ္ဆိုးေလးကို ေဝးလြင့္ခြင့္ျပဳပါဦးကြယ္…။

လင္းဒီပ
၀၉.၀၆.၁၀

14 comments:

သက္ေဝ said...

ရွက္ေနတဲ့ တာဝါတိုင္ေတြ...
အေမွာင္ထဲမွာ စမ္းၿပီး လမ္းေလွ်ာက္ေနသူမ်ား...
ေကာ္ဖီမစ္ သၾကားလံုးနဲ႕ တစ္ရႈးထုပ္ ယဥ္ေက်းမႈ...
လူကူးမ်ဥ္းၾကားမွာ မရပ္တဲ့ကား...
ကိုယ့္စိတ္ထဲမွာ ကုိယ္ျပန္ျပီး အက်ဥ္းက်ေနတတ္တဲ့
လူ႕သဘာဝ...
အေဝးကို လြင့္လာၾကတဲ့ တိမ္ဆိုးေလးေတြ...

ဝတၳဳကို ကဗ်ာလို ဖတ္သြားတယ္...
ၾကိဳက္တယ္... း))

jr said...

ျဖဴေလး မျမင္ေအာင္ေတြးသည္ .. ဆိုတာေလး ..
မျမင္ေအာင္ေတြးသည္တဲ့ ..
ကဗ်ာဆရာ.. ကဗ်ာမဟုတ္တာေရးေတာ့လဲ ဖတ္ေကာင္းတာပါဘဲ.. း)

Maung Myo said...

ပိုက္ဆံမ်ားမ်ားစု ေဆးလိပ္မေသာက္နဲ႕ ကြမ္းမစားနဲ႔ း) ဒါမွ ျဖဴေလးနဲ႕ အျမန္နီးရမွာ ....

စတာပါ အစ္ကိုေရ က်ေနာ္က တစ္ခါခါ လြမ္းစရာ ဘ၀ေအမာေတြ ကို ရယ္စရာလုပ္ပစ္တတ္တဲ့ အက်င့္ကမေပ်ာက္ဘူး “ရုပ္ဝတၱဳတို႕ဆီ လိုက္ရင္း
ေျပးရင္း ဖိနပ္လည္း ပါးေတာ့မယ္ ….“

ဟုတ္ပါ့ ခ်စ္ေသာသူမ်ားနဲ႔ ကြဲကြာရျခင္းဟာ က်ေနာ္တို႔အတြက္ ေလာကၾကီးက ေပးထားတဲ့ ထာ၀ရ လက္ေဆာက္မ်ားလားလို႕ ထင္မိတယ္ ။ ခ်ည္တိုင္ဆီျပန္လာတဲ့ ႏြားေတာ့မဟုတ္ပါဘူးေလ ကိုယ့္ရဲ့ ခံစားခ်က္ေတြကို ဦးစားမေပးမယ့္ ျဖစ္သင့္တာကိုဦးစားေပးတတ္တဲ့ သူတစ္ေယာက္ပါဗ်ာ ။ က်ေနာ္လည္း ခ်ည္တိုင္ဆီျပန္ဖို႔ ရြံေနမိပါ့ ဒီတစ္ခါဆိုရင္ေတာ့ ေရမရွိတ့ဲ ေခ်ာင္းမွာ ငါးသြားျပန္မွ်ားမိမွာထက္ ေတာင္ထိပ္ဖ်ားမွာ ေရတြင္းသြားတူးေနမိသလို ျဖစ္မွာစိုးပါ့ း)


အခ်စ္စြမ္းအားေတြနဲ႕ ဆက္လက္ခ်ီတက္နိုင္ပါေစ ကိုဒီပေရ ...............။

Unknown said...

တခုခု ကို ေငးေငးရီရီျဖစ္သြားတယ္ ေကာင္းေသာေန႔ပါကို
ဒီပေရ :)

sait phay yar said...

၀တၳဳေလးဆိုေပမဲ့ ကဗ်ာအရွည္ၾကီးတစ္ပုဒ္ကို ဖတ္လိုက္ရသလို ပါဘဲ။ ေလးစားပါတယ္။
ဘာမွ ကိုၿပဴၿပင္ေၿပာင္းလည္းခြင့္မရရင္ေတာင္ ကိူယ့္စိတ္ကို ၿပင္လိုက္ရင္ ၿပင္လို႕ရပါပီတဲ့လား.... အဲလိုနဲ႕ဘဲ ေၿဖသိမ့္ပီးၿပန္ၿပန္လာရတာ ပါဘဲ.

mirror said...

က်ေနာ္တုိ႔၊က်မတုိ႔ ရန္ကုန္ကုိ ဒီလုိနည္းနဲ႔ လြမ္းစရာလား။ း))

ကဗ်ာဆရာလြမ္းျပေတာ့ေတာ့လဲ ၀တၳဳတုိက ကဗ်ာဖတ္ေနရသလုိပဲ။အခ်ိဳ႕စကားလံုးေတြက ျမင္ဖူးၾကားဖူးျပီးသားေပမယ့္ သံုးတဲ့ေနရာနဲ႔ အပ္က်မတ္က်ျဖစ္ျပီး လွ လာတယ္။

လြမ္းသြားဘီ။ ေတာ္ျပီ။ ကုိယ့္ဘေလာ့ပဲ ကုိယ္ျပန္ေတာ့မယ္။

kkk said...

ျဖဴေလး မျမင္ေအာင္ေတြးသည္ ..အက်င္႕ကိုကမေကာင္းပါ

သိဂၤါေက်ာ္ said...

တစ္ေန႕ေတာ့ ခ်စ္သူခင္သူေတြဆီ ျပန္လာရမွာပါ..
ဘယ္အခ်ိန္လဲ ဆိုတာေတာ့ ကိုယ္တိုင္ ဆံုးျဖတ္ရမွာေပါ့..

emayarKhin said...

ရန္ကုန္သူေတြပိုလွလာတဲ႕
အေၾကာင္းၿဖဴေလးကုိေဘးမွာ
ထားရင္းငမ္းခဲ႕တယ္အဲေလ..
ၾကည္႕ခဲ႕တယ္ေပါ႕ေလ..ကုိလင္းဒီပ။။

ၾကယ္ျပာ said...

ဘယ္တုန္းကျပန္လုိက္တာလဲ ... ၾကယ္ျပာက ၁၂ ရက္ေန႔က ျပန္တာ ၂၆ ရက္က ျပန္ေရာက္တယ္ .... ရန္ကုန္အေၾကာင္းကုိယ္ေရးခ်င္တာေတြနဲ႔ထပ္တူက်လို႔ သေဘာက်စြာဖတ္သြားပါေၾကာင္း .....

လင္းဒီပ said...

ကၽြန္ေတာ္ ေမလကုန္ခါနီးတုန္းက တစ္ပတ္ပဲ ျပန္သြားတာပါ ။ လကုန္ေတာ့ ျပန္ေရာက္ေနျပီ ။
ရန္ကုန္ကို ျမင္သလို ေရးၾကည့္တာပါ ။ :)

Anonymous said...

အြန္လိုင္းစကာတင္ ၀တၱဳတိုမွာေတြ႕လို႕
လာဖတ္တာပါ ..
အားေပးသြားပါတယ္ .. ကိုလင္းဒီပ ..

ခင္မင္လွ်က္
ေဆာင္းႏွင္းရြက္

ျမန္မာအြန္လိုင္းဘေလာ့ဂၢါမ်ားအသင္း said...

ကၽြန္မျပန္လည္တုန္းက အေၾကာင္းေလးေတြ သတိရမိတယ္။ မိုးရြာတဲ့အခ်ိန္နဲ႔ မရြာတဲ့အခ်ိန္ ပဲကြာတယ္။ မိုးမရြာေတာ့ ကၽြတ္ေနေအာင္ပူတာ လူေတြက အရိပ္ထဲေနတာေတာင္ ကၽြတ္ကၽြတ္ျမည္ေနသလိုပဲေလ။ တကယ္ေကာင္းတဲ့ပို႔စ္ေလး ဖတ္ရလို႔ ေက်းဇူးတင္မိပါတယ္ရွင္။

ခင္မင္ေလးစားလ်က္
ေမသိမ့္သိမ့္ေက်ာ္

ဒီကိုလည္း လာေရာက္ေဝမ်ွေရးသားေပးဖို႔ လႈက္လွဲစြာဖိတ္ပါတယ္ရွင္>>www.moba4all.org

ျမတ္မြန္ said...

ျမိဳ႕ေတာ္ၾကီးရဲ႕ ေခက္မီတိုးတက္လာပံုေပါ့ေနာ္..
တနွစ္တခါျပန္တိုင္း မတူညီတဲ့ ခံစားခ်က္ေတြေပးေနတာ ကြ်န္မတို႔ရဲ႕ ခ်စ္လွစြာေသာ ေရႊနိုင္ငံၾကီးပါပဲေလ..။

ကိုလင္းဒီပေရ..ျမိဳ႕ျပရင္ကြဲနာ ေခါင္းစဥ္ေလးနဲ႔ လိုက္ဖတ္တယ္ေနာ္..။
ခင္မင္စြာ..