ျမိဳ႕ျပရင္ကြဲနာ

(က)
ေလယာဥ္က ျမိဳေတာ္နားတျဖည္းျဖည္းနီးလာေတာ့ ျပတင္းမွ ေငးၾကည့္မိသည္ ။ ေန႕လည္ေနေရာင္ ေအာက္မွာ သြပ္မိုးထားသည့္ အိမ္ကေလးေတြက မ်က္စိက်ိန္းဖြယ္ လင္းေနသည္ ။ ေနာက္လယ္ကြက္ကေလးေတြေပၚမွာ တိမ္ရိပ္ေတြ က်ေနတာ ငံု႕ေငးမိသည္ ။ လယ္ကြက္ကေလးက ေလယာဥ္ကေလးကို သိမ္ငယ္စြာ ေနေရာင္ျပင္းျပင္းေအာက္မွ ေမာ့ေငးၾကည့္ေနသေယာင္ ခံစားမိသည္ ။ လယ္ကြက္ကေလးက ေလယာဥ္ေလးကို ေက်ာ႕ေက်ာ႕ေလး ပ်ံေနတာ ရယ္လို႕ သူ ေတြးေကာင္းေတြးမည္ ။ ေလယာဥ္ေလးခမ်ာလည္း သူပ်ံသန္းလာရတဲ့ လမ္းတေလွ်ာက္ သူ႕အခက္အခဲ သူ႕အပူအပင္ေတြႏွင့္ ဆိုတာ လယ္ကြက္ကေလး နားလည္ပါ့မလား မသိ ။ အားလံုးဟာ ကုိယ္ပိုင္ဒုကၡေတြနဲ႕ ခ်ည့္ပါ လယ္ကြက္ကေလးရယ္ ။

ေလယာဥ္ ျငိမ့္ကနဲ ဆင္းခ်သြားေတာ့ ျမင္ေနက် ျမိဳေတာ္ေလဆိပ္ျမင္ကြင္းေတြ ။ ျမိဳ႕ေတာ္က ကၽြန္ေတာ့္ကို အပူႏွင့္ ေႏြးေထြးမႈ ေပးသည္ ။ ဘယ္သူ ဘာေျပာမလဲကြယ္ ။ ဒါကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ အျမဲတမ္းျမိဳ႕ေတာ္ပါပဲ ။ ေနပူပူ မိုးရြာရြာ… အိုကြာ ဘာေတြပဲ လာလာေပါ့ …။ ဒါဆို ဘာလို႕ အေဝးမွာ သြားေနလဲ လို႕ ျမိဳ႕ေတာ္က ကၽြန္ေတာ့္ကို ျပန္ေမးရင္… အင္း …. ရုပ္ဝတၱဳတို႕ဆီ လိုက္ရင္း ေျပးရင္း ဖိနပ္လည္း ပါးေတာ့မယ္ ….

“ျပီးခဲ့တဲ့ရက္က အရမ္းပူေနတာ ။ မေန႕က မွ မိုးစရြာတာေလ ။”

ေကဘယ္ၾကီးေတြကို ထမ္းထားသည္ တာဝါတိုင္ၾကီးေတြကို ၾကည့္ရင္း ေတြးမိသည္ ။ သူတို႕ေပၚမွာ ျဖတ္ေျပးေနသည္ high voltage ရွိပါရဲ႕လား ။ ၾကီးေကာင္ၾကီးမားႏွင့္ ကလန္ကလားရပ္ေနရင္း ဘာအလုပ္မွ မရွိေတာ့ အားနာေနသလို တာဝါတိုင္ၾကီးေတြက ကၽြန္ေတာ့္အၾကည့္မွာ အိေျႏၵမရ ျဖစ္ေနသည္ ။ (ရွက္စရာ မလိုပါဘူး တာဝါတိုင္ၾကီးေတြရယ္ မင္းတို႕ အျပစ္မွ မဟုတ္တာ….)

(ခ)

ေမေမ့ျခံကေလးထဲ ဝင္လိုက္ေတာ့ အားလံုးက သူ႕ကို လႈိက္လႈိက္လွဲလွဲ ၾကိဳၾကသည္ ။ ေမေမကေတာ့ ထံုးစံအတိုင္း ထမင္းစားဖို႕ အတြက္ အစံုအလင္ ။ လယ္ကြက္ကေလးက ေလယာဥ္ကေလးကို လွမ္းၾကည့္သည့္ မ်က္လံုးမ်ိဳးႏွင့္ ဝမ္းကြဲ အစ္ကို အစ္မေတြ ညီ ညီမေတြ က သူ႕ကို ၾကည့္သည္ ။ ဘာမွ မဟုတ္ပါဘူးကြာ ။ ႏြားတစ္ေကာင္ ခ်ည္တိုင္ဆီ ခဏျပန္လာတာပါ လို႕ စိတ္ထဲမွ ေျပာမိျပန္သည္ ။

သားျပန္လာမယ္ဆိုလို႕ မင္းအေဖက ဓာတ္မီးေတြ အမ်ားၾကီး ဝယ္ထားတယ္ ။ မီးေမွာင္ရင္ မင္းေနတတ္မွာ မဟုတ္ဘူး ။ ေမေမက စားပြဲေပၚရွိ LED တရုတ္ဓာတ္မီးေလးေတြကို ျပရင္း ေျပာသည္ ။ အိမ္ကို ဝင္တဲ့ မီးလိုင္းေတြက အေတာ္စံုေနသည္ ။ ဒါက အင္ဗတ္တာ …ဒါက ရပ္ကြက္ထဲက ယူထားတဲ့ ည (၁၁) နာရီထိ စက္မီး ။ ဒါက EPC မီး ။ကၽြန္ေတာ့္ကုတင္ေပၚမွာ အိပ္ရာေလးက အဆင့္သင့္ ။

ညေနေစာင္းေတာ့ ေလဆိပ္လာၾကိဳသည့္ ျဖဴေလးကို အိမ္ျပန္ပို႕ရင္း ျမိဳ႕ထဲ လမ္းေတြေပၚ ေလွ်ာက္မိျပန္သည္ ။ ရန္ကုန္သူေတြ ပိုလွလာတယ္လို႕ ျဖဴေလး မျမင္ေအာင္ ေတြးမိသည္ ။ကားလမ္းေပၚတက္ေလွ်ာက္ေနသည့္ လူမ်ား ပလက္ေဖာင္းအျပည့္ ေနရာယူထားသည့္ လမ္းေဘးေစ်းသည္မ်ား ပလက္ေဖာင္းေပၚ စီစီရီရီ ခ်ထားသည့္ မီးစက္ၾကီးမ်ားကို ေရွာင္ကြင္းရင္း ေလွ်ာက္ရတာကိုက ရန္ကုန္အရသာလို႕ပဲ ေျပာရမည္ ထင္သည္ ။ ျမိဳ႕ထဲက လမ္းေဘးဆိုင္ေလးမွာ မာလာဟင္း ၾကက္ေျခေထာက္သုပ္ ဝက္ေခါင္းသုတ္နဲ႕ ေက်ာက္ပြင့္သုပ္ကို ထမင္းလြတ္စားမိသည္ ။

(ဂ)

ျဖဴေလးက အလုပ္ဆင္းခ်ိန္ လာၾကိဳဆိုေတာ့ ညေနေစာင္း သူတို႕ ဆိုင္နားမွာ သြားေစာင့္ေနတုန္း မိုးက သည္းသည္းမဲမဲ ရြာခ်လာသည္ ။ မိုးရြာေတာ့ လမ္းေတြေပၚမွာ ေရေတြ ျပည့္ကုန္ျပီ ။ ျဖဴေလးကေတာ့ ျမိဳ႕ေတာ္သူ ပီသစြာ ေဘာင္းဘီကို က်နစြာ ေျခသလံုးရင္းထိ လိပ္တင္ျပီး မိုးကာအက်ၤ ီကေလးႏွင့္ တစ္ဖက္က ထီးကိုင္ တစ္ဖက္က ထမင္းခ်ိဳင့္ကို ကိုင္ရင္းထြက္လာသည္ ။ “အဲဒီေဘာင္းဘီက ဘာလို႕ မေခါက္တာလဲ ။ ေခါက္တင္ ။ ပဲမ်ားမေနနဲ႕ ။” ဆိုျပီး လွပတဲ့ ရာဇသံေလး ေပးသည္ ။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ျဖတ္သန္းရာ ေမွာင္ရီပ်ိဳးစ အေနာ္ရထာလမ္းတေလွ်ာက္မွာ ျမိဳ႕ေတာ္သူ ျမိဳ႕ေတာ္သားေတြ ပုဆိုးမ လံုခ်ည္မ ေဘာင္းဘီေခါက္ ဖိနပ္ေတြကိုင္သူကိုင္နဲ႕ ခ်ိဳင့္ေတြ အေပါက္ေတြ ေရွာင္ကာ အေမွာင္ထဲ ကိုယ့္လမ္းကိုယ္စမ္းရင္း ေလွ်ာက္ေနၾကသည္ ။ မိုးကာအက်ၤ ီေအာက္မွာ မ်က္ႏွာေလးပဲ ေဖာ္ထားသည့္ ျဖဴေလး မီးမထြန္းဘဲ လွေနသည့္ ျမိဳ႕ေတာ္ၾကီး ႏွင့္ မၾကာခင္မွာ ကၽြန္ေတာ္လည္း တသားတည္းက် သြားျပီ ။ တကယ္ဆို ဖတ္တတ္ရင္ ကဗ်ာေတြခ်ည္းပဲ မဟုတ္လား ။

ေနာက္တစ္ေန႕ ေျမအိုးျမီးရွည္ဆိုင္မွာ ပိုက္ဆံရွင္းေတာ့ ေထာင့္ကိုးရာကို …တစ္ရာျပန္မအမ္းဘဲ Nestle Coffeemix တစ္ထုပ္အမ္းသည္ ။ ငါးဆယ္ဆို Snow White Tissue တစ္ထုပ္ သို႕မဟုတ္ တုတ္ထုိးသၾကားလံုးေလးတစ္လံုး ျပန္အမ္းသည္ ။ ေၾကးအိုးဆိုင္ၾကီးတစ္ဆိုင္ကေတာ့ တစ္ရာ့ငါးဆယ္အစား သူ႕တို႕ဆိုင္တံဆိပ္ပါသည့္ ေဘာလ္ပင္တစ္ေခ်ာင္းနဲ႕ tissue တစ္ထုပ္အမ္းသည္ ။ တစ္ပတ္ေလာက္ေနေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္မွာ အေတာ္ စုမိေဆာင္းမိျဖစ္လာျပီ ။ တစ္ရႈးေတြ ေကာ္ဖီမစ္ေတြ ေဘာလ္ပင္ေတြ ။ သၾကားလံုးေလးေတြ ။ျပီးေတာ့ာ ခ်စ္သူ႕ပါးကေလးလို႕ ဖြဖြကေလး ထိကပ္ရသည့္ တစ္ရာတန္ ႏွစ္ရာတန္ ေငြစကၠဴေလးေတြလည္း ရွိလာျပီျဖစ္သည္ ။

ေရႊတိဂံုဘုရားေပၚတက္လိုက္ေတာ့ Shopping Mall ထဲ ဝင္လိုက္ေတာ့ ရုပ္ရွင္ရံုထဲ ဝင္လိုက္ေတာ့ ့ ကၽြန္ေတာ့္လံုုျခံဳေရးအတြက္ Scanner ထဲက ျဖတ္သြားရသည္ ။ Scanner ထဲက ျဖတ္ျပီးေတာ့မွ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ လံုျခံဳသြားျပီလို႕ ခံစားမိသည္ ။ ေရႊတိဂံုေတာင္ဖက္မုဒ္ကေတာ့ ေလွကားထစ္ေတြ ေရလို ေကာင္းေနတုန္းပါပဲ ။ ဘုရားေပၚက ျပန္ဆင္းေတာ့ လူကူမ်ဥ္းက်ားမွ ကားေတြ ရပ္ေပးမလားလို႕ ေၾကာင္ မိေသးသည္ ။ ကားဦးကားျဖတ္ လူဦးလူျဖတ္စနစ္ကို ေမ့ေနတာရယ္ေလ ။

ျဖဴေလးအေဒၚအိမ္သြားမယ္ဆုိျပီး ကားငွားေတာ့ ကားဆရာက ဒီတံခါးက ပ်က္ေနတယ္ အစ္ကို ။ ဟိုဘက္က တက္လိုက္ပါ ။
သူေျပာတဲ့ ေကာင္းတဲ့တံခါးကလည္း မ,ျပီးမွ ပိတ္လို႕ရသည္ ။ကၽြန္ေတာ့္တို႕ဆယ္တန္းေလာက္ ဆလြန္းတက္စီေတြ ေပၚကာစက ကားထဲ ဝင္လိုက္တာႏွင့္ ေမႊးျပီး အဲကြန္းေတြလည္း ေကာင္းသည္ ။အခုလိုလည္း အေနာက္ဖက္ပိုင္းမွာ ဖုထစ္ေနသည့္ စီအန္ဂ်ီယဥ္ေက်းမႈ မထြန္းကားေသး ။ ျဖဴေလးက အထဲေတာ့ ဝင္ရတယ္ လမ္းက ေကာင္းပါတယ္ ဆိုတာ ကားဆရာ ယံုျပီး လိုက္လာသည္ ။ ႏွစ္လမ္းေမာင္းကားလမ္းကေလးမွာ ကားဆရာ ခ်ိဳင့္ေတြကို ဘယ္ေလးဝိုက္လိုက္ ညာေလးဝိုက္လိုက္နဲ႕ ကားေမာင္းသင္သလို ေမာင္းေနရသည္ ။ ကၽြန္ေတာ္မူလတန္းေက်ာင္းသားဘဝက ပါပေလကာေက်ာင္းကားေလး ခ်ိဳင့္ေတြ ေရွာင္ကာ ေကြ႕ကာ ေမာင္းေနတာ ျပန္ အမွတ္ရသည္ ။ ၾကည့္ပါဦး ရန္ကုန္လမ္းေတြက အခုထိ ရိုးရာကို ထိမ္းသိမ္းထားတုန္း ။

(ဃ)

“အင္းယားဘက္ေလွ်ာက္ရေအာင္ေနာ္”
ျဖဴေလးေျပာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ မျငင္းမိ ။
အင္းယားကန္ေဘာင္ေပၚက A21 ခံုေလးေတြမွာ ခံုျပည့္ခံုလွ်ံ ။ ကန္ေဘာင္ေပၚမွာ ေလွ်ာက္ျဖစ္က်ေတာ့ ငယ္ငယ္တုန္းက အခ်ိန္ေတြ ျပန္အမွတ္ရသည္ ။ ငယ္တုန္းကလို ရင္မခုန္တတ္ေတာ့ ။ ဘယ္ရည္းစားကို လြမ္းေနျပန္တာလဲလို႕ ျဖဴေလးက မခ်ိဳမခ်ဥ္ စသည္ ။ဘဝမွာ တခ်ိဳ႕အလြမ္းေတြက မႏိုင္ေတာ့လို႕ လြတ္ခ်ပစ္ခဲ့တာ ျဖဴေလးကို ျပန္မေျပာျပခ်င္ပါ ။
ဘဝရဲ႕ အမ်ိဳးမ်ိဳးေသာ ရႈေမွ်ာ္ခင္းေတြကို ရင္ထဲထည့္မိျပန္သည္ ။ စိတ္ေတြက ေဝးသြားလိုက္ နီးလာလိုက္ ။ ဘယ္လိုဆံုးမယ္ မသိတဲ့ ခရီးထဲ ဘယ္ေလာက္ရွင္သန္ခ်ိန္ရမယ္ မသိတဲ့ ဘဝထဲ ခ်စ္သူခင္သူေတြကို ထားခဲ့လိုက္ ျပန္လာၾကည့္လိုက္ ။ ကၽြန္ေတာ့္ရွင္သန္ျခင္းဟာ အဓိပၸာယ္ရွိခဲ့ပါရဲ႕လား ။ ကၽြန္ေတာ္ဘာေတြလိုခ်င္လို႕ အေဝးကို သြားေနတာလဲ ။ ကၽြန္ေတာ္လိုခ်င္တာေတြေကာ တကယ္ရပါရဲ႕လား ။ ဘယ္ေလာက္ၾကာရင္ ျပန္လာခဲ့လို႕ရမလဲ ။ လူဆိုတာလည္း ကိုယ့္စိတ္ထဲမွာ ကုိယ္ျပန္ျပီး အက်ဥ္းက်ေနတတ္တာ မဟုတ္လား ။ စိတ္ကို ျပင္လိုက္ရင္ အားလံုးကို ျပင္လို႔ ရျပီ ။
“မနက္ျဖန္ ျပန္ေတာ့မယ္ေနာ္”ဆိုတဲ့ စကားတခြန္းကို အရည္လဲ့ေနတဲ့ ျဖဴေလးမ်က္လံုးေတြကို ၾကည့္ရင္း ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္ႏွခါ ထပ္ေျပာရဦးမွာလဲ ။ တိမ္ဆိုးေလးကို ေဝးလြင့္ခြင့္ျပဳပါဦးကြယ္…။

လင္းဒီပ
၀၉.၀၆.၁၀