အခ်စ္ကဗ်ာ

သစ္သီးတစ္လံုးက စခဲ့တာလား။
နံရိုးတစ္ေခ်ာင္းက စခဲ့တာလား။
ကစားပြဲတစ္ခု ဆိုတာေတာ့
အေသအခ်ာသိေနတယ္။

ဘယ္လို စတင္သီးပြင့္ခဲ့တာလဲ မသိ။
ဘယ္လို ေျခာက္ကပ္ေသဆံုးခဲ့တာလဲ မသိ။
ျဖတ္ကနဲ ေငးအၾကည့္မွာ
အလင္းပ်ိဳေတြ ရႊန္းလက္ေနတတ္တာ…
ဘယ္ေလာက္ထိ ေလာင္းေၾကးေတြ ပံုေအာမိျပီလဲ မသိ။
ဘယ္ေလာက္ထိ ဆုလာဘ္ေတြ ျပန္ရမွာလဲ မသိ။
ႏွင္းေတြ ပိတ္ဆီးေနတဲ့ မနက္ေစာေစာလို
အာရံုခံစားမႈျပင္းျပင္းနဲ႕ ခန္႕မွန္းတြက္ခ်က္ၾကည့္ရတာ…
လမ္းေတြ ဘယ္ေလာက္ျပီးေျမာက္ခဲ့ျပီလဲ မသိ။
ပန္းေတြ ဘယ္ေလာက္ႏြမ္းေၾကခဲ့ျပီလဲ မသိ။
ဘဝနဲ႕ခ်ီျပီး တြက္ၾကည့္လိုက္ေတာ့မွ
မီးေတာင္ေသေတြ ပြင့္သီးေနတဲ့ ငါ့အတၱဳပၸတၱိေလးေတြ႕လိုက္ရ ။

မထူးေတာ့ပါဘူး ဆိုတဲ့စိတ္နဲ႕
ရြက္တိုင္အေဟာင္းေလးကို ေဆးေရာင္ေတြ ေျပာင္းသုတ္
ငါ့ ရင္က ဓားကိုုျပန္ႏုတ္ဖို႕
ပင္လယ္မွာ တံခါးေပါက္ ရွိ မရွိ
ငါမသိခ်င္ေတာ့ ။

တကယ္ေတာ့
သစ္သီးတစ္လံုးက စခဲ့တာလည္း မဟုတ္
နံရိုးတစ္ေခ်ာင္းက စခဲ့တာလည္း မဟုတ္
သစ္ရြက္လႈပ္တာၾကည့္ ရယ္မိခဲ့တဲ့ ႏႈတ္ခမ္းတစ္စံု
က်ိန္စာသင့္သြားခဲ့တာပါ ။
လင္းဒီပ
၁၉.၄.၂၀၀၁
(အေဟာင္းေလးတစ္ပုဒ္ပါဘဲ…အသစ္မတင္ႏိုင္ေသးလို႕ပါ။စာအရမ္းေရးခ်င္ေနပါတယ္။မၾကိဳက္လိုက္ ထားထားလိုက္နဲ႕ တပိုင္းတစေတြေတာ့ အေတာ္မ်ားေနပါတယ္။)