ေလယာဥ္ပ်ံ

ျပတင္းေပါက္ကေန လွမ္းေငးေနေတာ့ ညေနရီ အေမွာင္ထဲမွာ ေလယာဥ္ပ်ံေတြ တစ္စီးႏွင့္ တစ္စီး သိပ္မျခားဘဲ ပ်ံတက္သြားတာ ေတြ႕ရသည္ ။ ဒီႏိုင္ငံေလးက ေသးေသးေလးနဲ႕ ေလယာဥ္အတက္အဆင္း အေတာ္မ်ားသည္ ။ ေန႕လည္ပိုင္းဆိုလည္း စစ္ေလယာဥ္ေတြက တခ်ိန္လံုးေကာင္းကင္မွာ ပ်ံဝဲေနလိုက္ ထိုးဆင္းသြားလိုက္ႏွင့္ ၾကည့္ရတာ စြန္ငွက္ေတြလိုပင္ ။ ကၽြန္ေတာ္ ေနထိုင္က်င္လည္ အလုပ္လုပ္သည့္ ကၽြန္း၏ အေရွ႕ပိုင္းက ေလယာဥ္ကြင္းေတြႏွင့္ နီးလို႕လည္းျဖစ္ႏိုင္သည္ ။ ေလယာဥ္ကြင္းေတြ တစ္ကြင္းမက တဲ့အေၾကာင္း သူ႕ႏိုင္ငံသား Taxi ဆရာႏွင့္ တခါ စကား လက္ဆံုက်ရင္း သိရသည္ ။

ေလယာဥ္ေတြကို ေငးၾကည့္ရင္း ျမန္မာဗီဒီယိုဇာတ္လမ္း တစ္ခုထဲက စကားတစ္ခြန္းကို အမွတ္ရရင္း ျပံဳးမိသည္ ။ မိန္းမေတြက ေလယာဥ္ပ်ံေတြႏွင့္ တူတယ္ကြ ။ ကြင္းမေကာင္းရင္ ဝဲရံုပဲ ဝဲတယ္ …ဘယ္ေတာ့မွ မဆင္းဘူး ။ ကိုယ့္ဘဝမွာေကာ ဝဲရံုပဲ ဝဲခဲ့သည့္ ေလယာဥ္ပ်ံေတြ ဘယ္ေလာက္မ်ား မ်ားခဲ့ပါလိမ့္။ တခ်ိဳ႕
ေလယာဥ္ပ်ံေလးေတြ ကေတာ့ ကြင္းႏွင့္ ခင္မင္သြားျပီး မဆင္းေပမယ့္ ခုထက္ထိ လက္ျပႏႈတ္ဆက္ ေနတတ္သည္ ။ အင္း ကိုယ့္ေလယာဥ္ကြင္းၾကီးကလည္း ဘယ္ေလာက္ေတာင္ စုတ္ခ်ာေနခဲ့လည္းမွ မသိတာ ။ အႏၱရာယ္မကင္းတဲ့ကြင္းေတြ ဆိုရင္ေတာ့ မဆင္းတာဘဲ ပိုေကာင္းပါတယ္ ေလယာဥ္ပ်ံေလးေတြရယ္ ။

ညမီးေရာင္ေအာက္တြင္ ေလယာဥ္ပ်ံေတြ မီးေရာင္လက္လက္ ႏွင့္ တက္လာတာကို ေကာင္းကင္ အမဲေရာင္ ေနာက္ခံထားျပီး ၾကည့္ရတာ စိတ္ထဲ တစ္မ်ိဳးၾကည့္လို႕ေကာင္းေနသည္။ ဟိုတေလာက ဖတ္လိုက္ရသည့္ ဆရာသုခမိန္လိႈင္ ကဗ်ာေလး အမွတ္ရမိျပန္သည္ ။

ဘ၀ဆုိတာ
အရူးေမာင္းလာတဲ့ ေလယာဥ္ပ်ံကိုစီးလာရတာပဲ။

ပိုၿပီး
ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊ႔င္ေနဖို႕စဥ္းစားတယ္
ျပန္ဆင္းလို႕ မရေတာ့ဘူးကိုး။
(သုခမိန္လိႈင္)
တကယ္ကို ဘဝဆိုတာၾကီး အရူးေမာင္းလာတဲ့ေလယာဥ္ပ်ံၾကီး စီးေနရသလို ။ ဘယ္ေတြေရာက္မယ္ ဘာေတြျဖစ္မယ္မွန္းလည္းမသိ ။ ျပန္ဆင္းလို႕ မရမယ့္ အတူတူ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ေပ်ာ္ေအာင္ ထားေနရသည္ ။

ငယ္ငယ္တုန္းက တိမ္ေတြကို ျမင္ဖူးခ်င္သည္။ ေလယာဥ္ပ်ံဆိုတာ ဘယ္လိုမ်ိဳးပါလိမ့္လို႕ စီးၾကည့္ခ်င္သည္။ သာမန္မိသားစုက ေမြးဖြားလာသူ တစ္ေယာက္အေနနဲ႕ ေလယာဥ္ပ်ံဆိုတာ စကၠဴႏွင့္ ခ်ိဳးလြတ္ရတဲ့ စကၠဴ ေလယာဥ္ပ်ံေလးေတြပဲ အနားမွာရွိသည္ ။ တိမ္ေတြဆိုတာ ညေနေစာင္း စြန္လႊတ္ရင္း ေငးေမာ ၾကည့္ရတဲ့အရာေပါ့ ။ စြန္လႊတ္ရင္လည္း ကၽြန္ေတာ့္စြန္ ေလထဲေရာက္ေအာင္ အေတာ္ေလးကို ခက္ခက္ခဲခဲ တင္ရသည္ ။ ခက္ခက္ခဲခဲ ေလထဲေရာက္ျပန္ေတာ့လည္း သူမ်ားစြန္ႏွင္ ့ေလထဲတြင္ မွ်ားရင္း မ်ားေသာအားျဖင့္ ကၽြန္ေတာ့္စြန္ပဲ ျပတ္ျပီး ေမ်ာလြင့္သြားေလ့ရွိသည္ ။ ထိုအခါ ေနာက္ထပ္ စြန္တစ္ေကာင္ ထပ္ဝယ္ ခက္ခက္ခဲခဲ ထပ္တင္ ထပ္ျပတ္ ။ အိတ္္ထဲက မုန္႕ဖိုးေတြ ကုန္သြားေတာ့ ရစ္လံုးေလး အနားခ် ျမက္ခင္းေပၚ ထိုင္ရင္း တိမ္ေတြ ကို ေငးေမာၾကည့္ ေနျဖစ္သည္။ ေလယာဥ္ပ်ံေတြကို ေငးၾကည့္ေနမိသည္ ။

စြန္ကို ေကာင္းေကာင္း မလႊတ္တတ္ သူမ်ားႏွင့္ မွ်ားရင္လည္း ႏိုင္ေအာင္ မျဖတ္တတ္ေသာ ေကာင္ေလးသည္ သူစီးဖူးခ်င္သည့္ ေလယာဥ္ပ်ံကို ႏွစ္ဆယ့္ေျခာက္ႏွစ္သားမွ စီးဖူးသည္ ။ကုမၼဏီမွ စီစဥ္ေသာ ႏိုင္ငံျခား ခရီးစဥ္ တစ္ခုအတြက္ ပထမဆံုး စီးဖူးသည့္ ဖလိုက္က ညဘက္ ရန္ကုန္မွ ဘန္ေကာက္သို႕ ပ်ံသန္းေသာခရီး ။ ရန္ကုန္ အျပည္ျပည္ဆိုင္ရာ ေလဆိပ္ဟု ရွည္လ်ားစြာ ေရးထိုးထားေသာ ေလဆိပ္ အေသးေလး၏ Departure Room ကို ပထမဆံုး ေရာက္ဖူးသည္ ။ ေနာက္ေတာ့ Departure Room ကေန ေလယာဥ္ဆီကို ဘတ္စ္စကား ႏွင့္ ေခၚလာသည္ ။ ေလယာဥ္နားေရာက္သြားေတာ့ ေလယာဥ္ အင္ဂ်င္သံၾကမ္းၾကမ္းၾကီးက သေဘာၤ အင္ဂ်င္သံႏွင့္ မထူးပါဘူးကြာ ဆိုျပီး ေတြးမိသည္။ (စိတ္ထဲမွာ ေလယာဥ္ဆိုတာ အင္ဂ်င္သံေလးက အစ သာယာေနမလားလို႕ စိတ္ကူးယဥ္မိတာ) ေလယာဥ္ေပၚေရာက္ေတာ့ ဆာဝါဒီခ ဆိုေသာ အသံေလး ကေတာ့ ခ်ိဳျမသည္ ။ Rဇာနည္၏ သီခ်င္း ေလးေတာင္ အမွတ္ရမိသည္ ။
……နင္ခရီးသည္ ဆီးၾကိဳပံုေလး
….ငါ ခိုးကာ ငမ္းေနခ်ိန္ေလး
…..အမွတ္တမဲ့ေတြ႕တဲ့ လက္စြပ္ေလးရယ္….

ေနာက္ေတာ့လည္း ေန႕ပိုင္းစီးျဖစ္ေတာ့ တိမ္ေတြကို ေလယာဥ္ ျပတင္းမွတစ္ဆင့္ ေငးၾကည့္ခြင့္ရသည္ ။ တိမ္ေတြႏွင့္ ထိခိုက္မိျပီး ေလယာဥ္ တုန္ခါသြားတဲ့အခါ တိမ္ေတြ က်ီစယ္တာလို႕ ၾကံဖန္ေတြးျပီး ေပ်ာ္ေနမိေသးသည္ ။ တကယ္တမ္းက်ေတာ့လည္း တိမ္ေတြဆိုတာ ကိုယ္တိုင္ထိေတြ႕ခ်င္ေပမယ့္ မလြယ္ပဲေလ ။

ဘဝမွာ တခါတေလ တခ်ိဳ႕စိတ္ကူးေတြက စိတ္ကူးေတြသက္သက္မွ် ။ တကယ့္လက္ေတြ႕ႏွင့္ ထိစပ္ၾကည့္လို႕ မရျပန္ ။ ထိစပ္ၾကည့္မိျပန္ေတာ့လည္း ေမွ်ာ္လင့္ထားခဲ့သလို ႏွင့္ မတူေတာ့ျပန္ ။တခါတေလ ၾကိဳေတြး ေပ်ာ္ရႊင္မိတာေတြကို ႏွေမ်ာေနမိျပန္သည္။ ထိစပ္မၾကည့္မိဘဲ ဒီအတိုင္းေလးဆိုရင္ ေတာ့လည္း အျမဲတမ္း စိတ္ကူးေလးႏွင့္ ေပ်ာ္ရႊင္ေနသြားႏိုင္သည္ ။သိပ္စိတ္ကူး မယဥ္တတ္ေတာ့တဲ့ အရြယ္ ေရာက္ေနေပမယ့္ တိမ္ေတြျမင္ ေငးတတ္ ေလယာဥ္ပ်ံေတြ ေတြ႕ရင္ ဘယ္လို ခရီးကိုသြားျပီး ဘယ္လိုကြင္းမွာ ဆင္းမွာပါလိမ့္ လို႕ေတာ့ ေတြးေနမိျမဲျဖစ္သည္။

ျပတင္းေပါက္ကို ေက်ာခုိင္းျပီး အိပ္ယာေပၚ လဲွခ်လိုက္ေတာ့ စိတ္ကူးထဲမွာ ေလယာဥ္ပ်ံေတြ ဝဲေနတုန္း ရွိေသးသည္ ။ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္လည္း ဘယ္လိုေလယာဥ္ကြင္းမ်ိဳးပါလိမ့္လို႕ ဆက္စဥ္းစားမိေနသည္ ။ ေလယာဥ္ႏွင့္ ခရီးသြားတိုင္း တိမ္ေတြ မညီမညာ ရွိတတ္သည့္ တိမ္ၾကမ္းလမ္းေတြအေၾကာင္းလည္း ဆက္ေတြးမိေနေသး၏ ။

(ဆရာသုခမိန္လႈိင္၏ အာကာသခရီးကဗ်ာေလးကို အစ္မ မေနာ္၏ အိုင္ဒီယာ မဂၢဇင္း ဘေလာဂ့္မွ ခဏ ငွားထားပါတယ္။)
လင္းဒီပ
၂၁.၇.၀၉