အခြံ

ပဲ့ကိုင္မဲ့ေနတဲ့ ရြက္တပ္ေလွကေလး
သံလိုက္အိမ္ေျမွာင္ထဲ ကိုယ့္အရပ္မ်က္ႏွာ ကိုယ္ရွာလို႕ ။

လမ္းေပၚမွာ ေက်ာက္ခဲေလးကို
အရူးက ခလုတ္တိုက္သြားတယ္ ။
ငါ့ကိုေကာ
ဘယ္မာရ္နတ္မွ ခလုတ္မတိုက္မိဘူးလား ။

အေရးတၾကီး ေျပးလိုက္စရာ မရွိ ။
စိတ္တထင့္ထင့္ ေမွ်ာ္လင့္ေနစရာလည္း မရွိ ။

ဘယ္ဖိနပ္ကို စီးျပီး
ဘယ္အရပ္ ကို သြားရမလဲ ။

ေႏြေလထဲက ရြက္ေျခာက္ေတြလို
ငါ့ေန႕ေတြ လြင့္လြင့္ေမ်ာေမ်ာ..။

ၾကာပြတ္သံမၾကားရတဲ့အခါ
ကၽြန္တစ္ေယာက္ ပ်င္းရိေနသလိုမ်ိဳးလား
ရုပ္ရွင္ရံုၾကီးထဲ
တစ္ေယာက္တည္း ၾကည့္ရင္း ေတြးမိတယ္ ။

လင္းဒီပ
၀၄.၀၉.၁၀