နားက်ပ္ကေလးနဲ႕
ရင္ခုန္သံေတြမ်ားစြာ ၾကားမွာ ေပ်ာ္ရႊင္ေနတယ္ မဟုတ္လား
ကိုယ္က ဟုိေျပးဒီေျပး လြင့္လြင့္ျပီး ေျပးေနတယ္ေလ
အဆင္ေျပတယ္ မဟုတ္လား အမွားမရွိသေလာက္နဲ႕
ေရွ႕ကို ဆက္ေနမယ္ဆိုတာ ယံုၾကည္ပါတယ္ ။
ကိုယ္က အမွားေတြအတြက္ ေနာင္တမရတတ္တာေလာက္ပဲ
ကိုယ့္ထက္ လဲက်ေနသူေတြကို ျမင္တတ္လာရံုေလာက္ပဲ
မတိုးတက္ေပမယ့္ ဘဝကို ေနေပ်ာ္လာရံုေလာက္ပဲ
အဆင္မေျပေပမယ့္ ဒီလိုပါပဲလို႕ေတာ့ သံုးတတ္လာတယ္
အစြဲအလမ္းၾကီးတတ္တာနဲ႕ အစြန္းေရာက္တတ္တာေတြ
မေပ်ာက္မပ်က္ရွိေနဆဲ
ေပါ့ေပါ့ပါးပါးရုပ္နဲ႕ စိတ္ဓာတ္က်ေနဆဲ
ေပါ့ေပါ့ပါးပါးစကားနဲ႕ ေလးနက္ေနဆဲ စိတ္နဲ႕
ျမိဳသိပ္ႏိုင္စြမ္းေတာ့ တက္လာတယ္ ထင္တယ္ ။
သတိေတာ့ တခါတေလ ရမယ္ မဟုတ္လား ။
ေနထိုင္မေကာင္းတဲ့အခါ
ခပ္ညစ္ညစ္လူေတြ ေတြ႕တဲ့အခါ
မဆီမဆိုင္ ေတြးမိတဲ့အခါ၊ သတိရပါလို႕
မေတာင္းဆိုပါဘူး
ေတာင္းဆိုလို႕ ရလာတာေတြကိုလည္း
တန္ဖိုးမထားတတ္ေတာ့ဘူး
ဖုန္းထဲမွာ ကဗ်ာမရြတ္တတ္ေတာ့ဘူး
ေနာင္တ ခဏခဏ မရတတ္ေတာ့ဘူး
ဒါေတြက အေျပာင္းအလဲေတြေပါ့
လြမ္းေနလားလို႕ ေမးရင္
မေျဖတတ္ေတာ့ဘူး၊ ရူးတယ္ ။
လင္းဆက္ေနာင္
ပိေတာက္ပြင့္သစ္ (ေဖေဖာ္ဝါရီ ၂၀၁၀)
Saturday, September 18, 2010
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
1 comment:
၀မ္းေရးထပ္ လြမ္းေရး ပိုခက္ေနတယ္ေပါ့
စိတ္ေလေတာ့ စိတ္အိုစာတယ္
စိတ္အုိစာေတာ့ လူအိုတယ္
လူအိုေတာ့ အရြယ္က်တယ္
အရြယ္က်ေတာ့ က်န္ရစ္ျဖစ္တယ္
က်န္ရစ္ေတာ့ လွံပစ္တယ္
လွံပစ္ေတာ့ ထိတယ္ (ငွက္ေပ်ာ္တံုး )
စတာေနာ္ း)
Post a Comment