Thursday, March 3, 2011

ဖုန္းေခၚသံေလးတစ္ခု

Just sing me this song….and you won’t be alone…

လူထူထပ္ေသာေနရာတစ္ခုမွာျဖစ္ျဖစ္ ရထားတြဲတစ္ခုထဲမွာျဖစ္ျဖစ္ ထိုသီခ်င္းစာသားႏွင့္ ringing tone သံၾကားတိုင္း ကၽြန္ေတာ္ ျဖတ္ကနဲ လွည့္ၾကည့္မိတတ္သည္ ။ တခါတရံ ကိုယ့္ဖုန္းအမွတ္ႏွင့္ပင္ ေဘာင္းဘီအိတ္ကပ္ကို ေယာင္ယမ္း စမ္းမိတတ္သည္ ။ ျပီးမွ တစ္ေယာက္တည္း ျပံဳးေနတတ္သည္ ။ထို ringing tone ေလးသည္ Nokia 1200 လက္ကိုင္ဖုန္းကေလးမွ ျဖစ္ပါသည္ ။

လြန္ခဲ့တဲ့ေလးႏွစ္ေလာက္က ကၽြန္ေတာ္ပထမဆံုး ပိုင္ဆိုင္ခဲ့ဖူးေသာ ထုိကာလက ျမန္မာေငြ ငါးေသာင္းေလာက္သာ တန္ေသာ ဖုန္းကေလးျဖစ္ပါသည္ ။ PVC ေဘာ္ဒီေလးႏွင့္ ကင္မရာလည္းမပါ သီခ်င္းလည္းဖြင့္မရ ဘာဂိမ္းမွလည္း ထည့္မထားေသာ ရိုးစင္းလြန္းသည့္ ဖုန္းကေလးျဖစ္ပါသည္ ။ ကၽြန္ေတာ္ပထမဆံုး စတင္ထိေတြ႕ဖူးေသာ မိုဘိုင္းဖုန္းေလးျဖစ္ျပီး ကၽြန္ေတာ့္ခက္ခဲေသာ ေန႕မ်ားစြာ ညမ်ားစြာ ကို အတူတူ ျဖတ္သန္းခဲ့ေသာ ဖုန္းကေလးျဖစ္သည္ ။ ဖုန္းကေလးထိပ္တြင္ LED မီးလံုးကေလးတပ္ထားေသာေၾကာင့္ ဓာတ္မီးအေနျဖင့္လည္း အသံုးျပဳႏိုင္ေလသည္ ။

ထိုဖုန္းကေလးႏွင့္ ေငြရွား ေရရွား ခက္ခဲေသာေန႕မ်ားစြာကို လူမ်ိဳးျခားေတြရွိရာ ေနရာေဒသတစ္ခုမွာ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ အက်ၤ ီပါးပါးကေလး ဝတ္ကာ က်င္လည္ျဖတ္သန္းေနခဲ့ဖူးသည္ ။ ထုိဖုန္းကေလးသည္ စိတ္မပ်က္ပါနဲ႕ ဘဝဆိုတာဒီလိုပါပဲ လို႕ တိုးတိုး အားေပးတတ္သည္ ။ ကၽြန္ေတာ္ အလုပ္တစ္ခုရဖို႕ ေျခတိုေအာင္ေလွ်ာက္ေနရခ်ိန္ တယ္လီဖုန္းေခၚသံမ်ားကို မလြတ္ေအာင္ ေစာင့္ေနရခ်ိန္တိုင္းမွာ အရိပ္တၾကည့္ၾကည့္နဲ႕ ေငးၾကည့္ေနရေသာ ဖုန္းကေလးျဖစ္ပါသည္ ။ ကၽြန္ေတာ့္ေမွ်ာ္လင့္အားငယ္ေနေသာ မ်က္လံုးမ်ားကို ဖုန္းကေလးက ေလွာင္ရယ္ မေနခဲ့ပါ ။ တစ္ေယာက္ေယာက္ဆီ ဖုန္းဆက္ခ်င္ရက္နဲ႕ ဒုတိယနတ္ဘုရားရဲ႕ ေျခဖဝါးၾကမ္းၾကီး ဖိနင္းမႈေအာက္မွာ တိုးတိတ္ေနရခ်ိန္မ်ား ….ေမေမ ေနေကာင္းလား ေမေမ…ဟု သီခ်င္းေလးဖြဖြ ညည္းေနမိေသာ ညမ်ား ဖုန္းနံပါတ္တစ္ခုခုကို အခါခါႏွိပ္လိုက္ ျပန္ခ်ထားလိုက္ လုပ္ေနရခ်ိန္မ်ားတြင္ ကၽြန္ေတာ့္အေဖာ္ေကာင္းေလးျဖစ္ခဲ့သည္ ။

အခုအခါ ကၽြန္ေတာ္လက္ထဲတြင္ သူသူငါငါေတြနည္းတူ touch screen လက္ကိုင္ဖုန္းကေလးတစ္လံုးရွိေနျပီ ျဖစ္ေသာလည္း ထို ring သံေလးၾကားတိုင္း စိတ္လႈပ္ရွားျမဲ ျဖစ္ပါသည္ ။ အိပ္ေျခရာေျခအတည္တက် မရွိေသးေပမယ့္ အိမ္ျပန္ခ်ိန္ အတိအက်မရွိေသးေပမယ့္ အရင္ထက္ေတာ့ ေနသာပါတယ္လို႕ လူေတြကို ျပန္ေျပာႏိုင္ျပီ ျဖစ္ပါသည္ ။သို႕ေပမယ့္ touch screen ေလးကို လက္ဖ်ားေလးနဲ႕ ဖိသပ္ေနတုန္း ထို ring သံေလးၾကားလွ်င္ အသည္းအသန္ လိုက္ၾကည့္မိတတ္သည္ ။ ထိုအခါ လက္ထဲမွ touch screen ဖုန္းကေလးက “အခ်စ္ေဟာင္းကို မေမ့ႏိုင္ေသးဘူးလား” လို႕ပင္ ေနာက္ေျပာင္ခ်င္ေလမလားမသိ ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေက်းဇူးရွင္မ်ားကို အမွတ္ရေနတတ္သည့္နည္းတူ ဆိုးတူေကာင္းဖက္ ေန႕ညမ်ားစြာ ျဖတ္သန္းခဲ့ဖူးေသာ တယ္လီဖုန္းသံေလးၾကားရင္ေတာ့ အရင္လို ေခါင္းေထာင္ၾကည့္တတ္တုန္းပင္ျဖစ္ပါသည္ ။

လင္းဒီပ

၀၂.၀၃.၁၁

7 comments:

Anonymous said...

ညီမမွာလည္း အမွတ္တရ တုန္း ေလးတခုရွိတယ္ .. ခ်စ္တာေတာ့မဟုတ္ဘူး .. အသံၾကားရင္ စိတ္တိုတာေလ .. :D

အလုပ္၀င္ကာစ မနက္ အလန္းေပးထားတဲ့ တုန္းသံ .. ဘယ္ခ်ိန္ၾကားၾကား စိတ္တိုတာ .. :D

မိုးခါး

zue said...

ဆိုးတူ ေကာင္းဖက္ဆိုတာ ေမ႔ရခက္တယ္...
ဘ၀မွာ အမွတ္တရ အၿဖစ္ဆုံးေတြေပါ႔...

မယ္႔ကိုး said...

ဦးေလးတစ္ေယာက္တည္းမဟုတ္ပါဘူး .... း)
အဲဒီလို အခ်ိန္က တီးလံုးေလးၾကားတိုင္း မေနႏိုင္လိုက္ၾကည္႔တတ္သူတစ္ေယာက္လည္း ရွိပါတယ္။

jr said...

ပထမဆံုးေတြဆို လူေတြက မေမ့ႏိုင္ဘူးတဲ့ .. ဟုတ္မယ္ထင္တယ္ေနာ္ ..

ဂ်ဴနီယာလြင္ဦးရဲ႔ ပထမဆံုးေလးက အိမ္သာထဲျပဳတ္က်ျပီး ပ်က္သြားတယ္။ :P အမွတ္တရပါပဲ။

ေရႊျပည္သူ (ShwePyiThu) said...

ကိုယ္နဲ႔ဆိုးတူေကာင္းဖက္ အတူရွိခဲ့တဲ့ အရာဝတၳဳေလးေတြကို တျခားအရာေတြထက္ ပိုၿပီးစြဲလမ္းေနတတ္ၾကပါတယ္...

ကိုလင္းဒီပေတာ့ မသိဘူး... ညီမဆို သီခ်င္းအေဟာင္းေတြ... ရနံ႕အေဟာင္းေတြ ျပန္ရတိုင္း အဲဒီအခ်ိန္ကို ျပန္ေရာက္ၿပီး အဲဒီတုန္းကခံစားခ်က္ေတြ ျပန္ရတတ္တယ္...

Maung Myo said...

သက္မဲ့ ရဲေဘာ္ ရဲဘက္ကေလးမ်ားေပါ့ က်ေနာ္လည္း အဲ့လိုပဲ တစ္ခါခါ ဘာမွမဟုတ္တာေလးေတြကို အမွတ္ရတတ္တယ္ဗ် ။

သက္ေဝ said...

ဆိုးတူေကာင္းဖက္ အေဖၚေလးေပါ့...
ပိုစ့္ေလးက ခ်စ္စရာ...