Sunday, September 28, 2008

ကၽြန္ေတာ့္ ႏႈိးစက္ကေလးမ်ား




အျဖဳေရာင္ႏႈိးစက္ကေလး
ကၽြန္ေတာ္တို႕ အထက္တန္း ေက်ာင္းေလးသို႕ သြားရေသာ လမ္းေလးသည္ ကုန္းတက္ကေလး ရွိပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ရပ္ကြက္ထဲက ေက်ာင္းသား အမ်ားစုမွာလည္း အမ်ားအားျဖင့္ စက္ဘီးျဖင့္သာ ေက်ာင္းတက္ေလ့ရွိေသာေၾကာင့္ အဆိုပါ ကုန္းတက္ကေလးေရာက္တိုင္း စက္ဘီးေလးကို အား စိုက္နင္းၾကရပါသည္။ ထိုကုန္းတက္ေလးကို ကၽြန္ေတာ္အားစိုက္ နင္းေနေသာစက္ဘီး ေပၚအျငိမ့္သား ထိုင္လိုက္ ခ်င္ေသာေၾကာင့္သာ မိုးမလင္းေသး.. မိတာသည္ အသံျပဲၾကီးႏွင့္ လာႏႈိးျပီ.... မိတာအိမ္မွ စက္ဘီးေလး ႏွင့္ထြက္ လာရင္ ကၽြန္ေတာ္တို႕အိမ္ မေရာက္ခင္ လမ္းမွာ ေကာင္ညင္းေပါင္းဆိုင္ေလးရွိသည္ ။ ဒီေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ကို ဝင္ ေခၚတိုင္း ဖြားဖြားအတြက္ သူ ေကာင္ညင္းေပါင္းေလး ဝယ္လာေနက်.... အိမ္ေရွ႕ေရာက္တိုင္း စက္ဘီး ဘဲလ္သံေလးေပးျပီး ႏႈိးမည္… ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ျဖင့္ ဘယ္ေတာ့မွ မႏုိး။ အခန္းဝထိ သူလာ ေအာ္ႏႈိးေနက်… အိမ္သာဝင္လို႕ ၾကာေနရင္လည္း ဒီႏႈိးစက္ေလးက တခ်ိန္လံုး ေအာ္ေန ေပေတာ့သည္.. ေနာက္ သူဝယ္လာသည့္ ေကာင္ညင္းေပါင္းထုပ္ေလးကို ဖြားဖြားဆီမွ နည္းနည္းယူ ပါးစပ္ထဲ ပလို႕ပေလာင္းထည့္ သူ႕ စက္္ဘီး ေလးကို ကၽြန္ေတာ္က နင္း …ေနာက္က သူထိုင္ျပီး အဆိုပါ ကုန္းတက္ေလးကို ျဖတ္သန္းၾက…ကၽြန္ေတာ္တို႕ရဲ႕ မနက္ခင္းေလး ေတြ..ေက်ာင္းဝတ္စံုအျဖဴ အစိမ္းေလးႏွင့္ မိတာသည္ မနက္ခင္း ေနေရာင္ျခည္ေအာက္က စံပယ္ဖူးေလးႏွယ္…

အညိဳေရာင္ႏႈိးစက္ကေလး
ကၽြန္ေတာ္ အင္ဂ်င္နီယာေပါက္စေလး အေနႏွင့္ စျပီး အလုပ္ဝင္ေတာ့ နယ္ျမိဳ႕ေလးတစ္ျမိဳ႕မွာ… အျမဲတမ္း ရန္ကုန္ရဲ႕ မြန္းက်ပ္မႈေတြၾကား ရွင္သန္လာခဲ့ရေတာ့ နယ္ျမိဳ႕ေလးသည္ ကၽြန္ေတာ့္ကို လန္းဆန္းေစသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ အေဆာင္အေရွ႕မွ လွမ္းေငး လွ်င္ ရွမ္းရိုးမၾကီးကို လွမ္းျမင္ေနရတာ… ေနေရာင္က မနက္ေစာေစာ ေျဖးေျဖးျခင္း တက္လာတာက အစ သဘာဝ ပန္းခ်ီေလးတစ္ခ်ပ္ပါပဲ..
ကၽြန္ေတာ္ေတြေနက် ျမင္ကြင္းမ်ိဳးေတြမဟုတ္… ကၽြန္ေတာ့္ အညိဳေရာင္ ႏႈိးစက္ကေလးက ဒီျမိဳ႕သူ…. ဝီရိယေကာင္းေသာ ႏႈိးစက္ကေလးသည္ မနက္ ခုနစ္နာရီခြဲေလာက္ဆို site ကိုေရာက္ေနျပီ… ကၽြန္ေတာ္တို႕ ေနေသာအေဆာင္ႏွင ့္ထမင္းစားေဆာင္က မ်က္ႏွာျခင္းဆိုင္.. သူ မနက္စာစားရန္ ထမင္းစားေဆာင္ဘက္ ဦးတည္လာသည့္ ဆိုင္ကယ္သံၾကားရင္ ထျပီး မ်က္ႏွာသစ္မွ.. မဟုတ္လို႕ကေတာ့ ပထမအဆင့္ ဟြန္းတီးျပီး ႏႈိးမည္ …မရလွွ်င္ ဒုတိယအဆင့္ ကၽြန္ေတာ့္ အခန္းျပတင္းေပါက္ကို ခဲေသးေသးေလးေတြ ႏွင့္ လွမ္းေပါက္ တတ္ေသးသည္ေလ.. တခါလည္း သူက ခဲႏွင့္ လွမ္းအေပါက္… ကၽြန္ေတာ့္ အခန္းေဖာ္က တံခါးကို အဖြင့္ ႏွင့္… အခန္းေဖာ္ေခါင္းကို ခဲမွန္ဖူးသည္…ေပ်ာ္စရာေတာ့ ေကာင္းသည္.. လျပည့္ေန႕လို site ပိတ္သည့္ ရက္မ်ိဳးတြင္ siteထဲထိ စိတ္ရွည္ရွည္ လာေခၚျပီး… သူ႕ ဆိုင္ကယ္ေလးႏွင့္ ျမိဳ႕ဦးေစတီတို႕ ကန္ေတာ္မဂၤလာတို႕ ဘက္သြားရတာ… မနက္ေစာေစာ.. ႏြားႏုိ႕ပ်စ္ပ်စ္ေလး ေသာက္ရတဲ့အရသာ.. မုန္႕ဟင္းခါးႏွင့္ လက္ဖက္ရည္ .. ႏုိးခါစ ျမိဳ႕ေလးသည္ ခ်စ္စရာေကာင္းလိုက္တာ…

အျပာေရာင္ႏႈိးစက္ကေလး
Overseasမွာ အလုပ္လုပ္ေနသည့္ သူငယ္ခ်င္းေတြ လွမ္းေခၚေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္လည္း စက္ရုပ္ဆန္သည့္ ဘဝေလးတစ္ခုဆီ တိုးဝင္ျဖစ္ခဲ့သည္ ။ နယ္ျမိဳ႕ေလးမွာလို မေအးခ်မ္းေတာ့… ရုပ္ဝတၱဳ ေတြကေတာ့ လိုခ်င္တာ အကုန္ရသည္ ။ အကုန္ရေတာ့ လိုခ်င္သည္ .. လိုိခ်င္ေတာ့ အလုပ္ေတြ ကုန္းရုန္းလုပ္ရသည္… မနက္တိုင္း အလုပ္ ေနာက္မက်ေအာင္ ကၽြန္ေတာ့္ လက္ကိုင္ဖုန္းေလးကို ႏႈိးစက္ သီခ်င္း သံေကာင္း ေကာင္းေလး ေပး ထားလိုက္သည္.. အရင္က သိပ္ၾကိဳက္ေသာ သီခ်င္းေလး ျဖစ္ေပမယ့္ အခု ဒီသီခ်င္းသံ ၾကားရင္ မထခ်င္ …စက္ဘီးဘဲလ္သံေလး ကို လြမ္းပါ သည္… ဆိုင္ကယ္ဟြန္းသံေလး ကိုလြမ္းပါသည္..
ရန္ကုန္တုန္းက မစားဘူးးတာေတြလည္း စားရပါသည္.. မကိုင္ဘူးတာေတြလည္း ကိုင္ရပါသည္… မေရာက္ဘူးသည့္ ေနရာေတြ. မေတြ႕ဘူးတာ ေတြလည္း ေတြ႕ရပါသည္… ဒါေပမယ့္ မိတာဝယ္လာေသာ ေကာင္ညင္းေပါင္းေလးေလာက္ .. ႏြားႏုိ႕ ပ်စ္္ပ်စ္ တစ္ ခြက္ေလာက္ေတာ့ စိတ္ကို ခြန္အားျဖစ္ေစတယ္လို႕ မထင္… ျမိဳ႕ဦးေစတီဘက္ ကန္ေတာ္မဂၤလာဘက္ သြားခဲ့ရတာေလးေတြ လြမ္း ပါရဲ႕……မည္သို႕ပင္ျဖစ္ေစ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ျပဌာန္းထားသလို ဘဝကို ျဖတ္သန္းရမွာပင္ …. ငယ္ရြယ္တုန္း ခြန္အား ရွိတုန္း မွာ … ေလကို ဆန္တက္ ေနမွသာ… တခ်ိန္ ေျခက်ခ်ိန္မွာ ေလဟုန္စီးႏုိင္ေပမည္မဟုတ္လား...




လင္းဒီပ
၂၉.၉.၀၈

5 comments:

ေခါင္ေခါင္ said...

အျဖဴေရာင္ ႏိႈးစက္ေလးနဲ႕ အညိဳေရာင္ ႏႈိးစက္ေလးကုိ လြမ္းကူသြားပါတယ္...
ေခါင္ေခါင္ ကေတာ့ အခုေလာေလာဆယ္ အမည္းေရာင္ Motorolla ႏႈိးစက္ေလး ရွိတယ္..

အားေပးေနတယ္ အစ္ကုိေရ..

အိုင္လြယ္ပန္ said...

ကၽြန္ေတာ္ကစက္႐ုပ္ဆန္တဲ႔လက္႐ွိဘဝကိုေမ႔ထား
ေနတာဗ်...ကၽြန္ေတာ္လည္းအခုဘဝကႏိႈးစက္ေတြကို
မုန္းတယ္:p....အဆင္ေၿပပါေစအစ္ကိုေရ.....

Anonymous said...

အိပ္မက္ကတေရးႏိုးျပီလား လင္းဒီပရယ္
ျပန္အိပ္မလား
ထျပီးလုပ္သင့္တာကိုလုပ္မလား

Cheers!!!!!!!!!!

ဗီလိန္ said...

စာေရးမသြက္ဘူး မသြက္ဘူးနဲ႔ ေရးေတာ့လည္း ဟတ္ကိုထိသြားတာပဲဗ်ာ။

December Cinderella said...

ဒီပေရ ..

ဟုတ္ပ .ဟုတ္ပ
အခုေတာ့ ကိုယ္ႀကိဳက္တဲ့ သီခ်င္းေလးေတြကို Alarm Song ေပးထားတာေတာင္..မ်က္လံုးေတြ မပြင့္ ..
သိပ္မပြင့္ေသးတဲ့ မ်က္လံုးေတြနဲ႔႔ပဲ
Ferry Pick Up point ကို အေရာက္သြား ...
မ်က္လံုးေရွ႕က ရထားႀကီးကိုၾကည့္
ဒါ ..ရန္ကုန္လား ..စကၤာပူလား ..
သိပ္ေရေရရာရာ မခြဲျခားတတ္
ေသခ်ာတာေတာ့ တစ္ခုပဲရွိတယ္ ..
စား၀တ္ေနေရး (၃)ခုတည္းအတြက္ ရုန္းကန္ေနတာမဟုတ္တဲ့
SG က လူမႈဘ၀
ရုပ္၀တၴဳေတြရဲ႕ ဆြဲေဆာင္မႈေအာက္မွာ
မသိမသာ က်ဆံုးဖို႔
ဟန္ေဆာင္မ်က္ႏွာဖံုးနဲ႔ ၿပံဳးတတ္လာၿပီ ..