ပထမတိမ္စိုင္

(က)
ေရႊရည္ဆိုေသာ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ ရွိပါသည္။သူမ်က္လံုးမ်ားသည္ ေၾကာင္ေပါက္စေလးတစ္ေကာင္၏ မ်က္လံုးမ်ားလို ျဖဴစင္ရႊန္းလက္ေနတတ္ပါသည္ ။သူရယ္လိုက္ေသာ အသံသည္ အေႏွာင္အဖြဲ႕ဟူေသာ စကားလံုးႏွင့္ လံုးဝမသက္ဆိုင္ပါ ။ ကမာၻၾကီး၏ အခ်ိဳ႕ဘာသာ စကားမ်ားကို သင္ၾကားတတ္ေျမာက္ထားခ်င္းမရွိပါ။“ဘဝ”ဆိုေသာ ဘာသာရပ္ကို သူနားစိမ္းပါသည္ ။သူ႔မိခင္ႏွင့္ အဆင္မေျပေအာင္ေနေသာ ဘာသာရပ္ကို သူ တတ္ကၽြမ္းပါသည္။ (သူ႕မိခင္မွာလည္း အျပစ္မ်ားကို လြယ္ကူပိုင္ႏိုင္စြာ ရွာတတ္ေသာ ေရွ႕ေနတစ္ေယာက္လည္း ျဖစ္ပါသည္ ။) သူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္ ခဏခဏ စိတ္ေကာက္တတ္ေသာ ဘာသာရပ္ကို သူတတ္ကၽြမ္းပါသည္္ ။ သူ႕အေပၚ အလိုက္တသိ သည္းခံတတ္ေသာ သူငယ္ခ်င္းမ်ား အေပၚ ႏြဲ႕ဆိုး ဆိုးေသာ ဘာသာရပ္ကို သူတတ္ကၽြမ္းပါသည္ ။ (အထူးသျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္) ။ ေယာက္်ားေလးမ်ားကို မေတာ္တဆေကာ တမင္တကာပါ စိတ္လႈပ္ရွားေအာင္ လုပ္တတ္ေသာ ဘာသာရပ္ကို သူတတ္ကၽြမ္းပါသည္ ။

(ခ)
ေရႊရည္ ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္သည္ သူငယ္ခ်င္းမ်ားျဖစ္ပါသည္။
ထို႕ေၾကာင့္ က်ဴရွင္မွ အျပန္ သူ႕အိမ္မွ လာမၾကိဳေသာရက္မ်ားတြင္ ကၽြန္ေတာ္ လိုက္ပို႔ေပးရပါသည္ ။ ထိုေန႕မ်ားတြင္ အင္းစိန္လမ္းမၾကီးတြင္ ဘယ္သူ စိုက္ခဲ့မွန္း မသိေသာ ပန္းမ်ား ပြင့္လာတတ္ပါသည္။
ေရႊရည္ ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္သည္ သူငယ္ခ်င္းမ်ားျဖစ္ပါသည္။
ထို႕ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ေသာက္ေသာ စီးကရက္မ်ားကို သူ လုတတ္ပါသည္ ။ ကၽြန္ေတာ္ ျပန္လုေသာအခါ သူ႕လက္ခုံ ေဖြးေဖြးေလးေၾကာင့္ ေႏြးေထြး သြားတတ္ပါသည္ ။
ေရႊရည္ ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္သည္ သူငယ္ခ်င္းမ်ားျဖစ္ပါသည္။
ထုိ႔ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္ၾကားတြင္ စိတ္ခံစားမႈမ်ား ခ်ေရးဖို႔ တစ္ေယာက္တစ္ဝက္ ေရးသည့္ ဒိုင္ယာရီေလး တစ္အုပ္ရွိပါသည္ ။
ေရႊရည္ ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္သည္ သူငယ္ခ်င္းမ်ားျဖစ္ပါသည္။
ထို႕ေၾကာင့္ သူ ငိုေသာအခါ ကၽြန္ေတာ္ ေခ်ာ႕ရပါသည္ ။
ထို႕ေၾကာင့္ သူ ေအာ္ေသာအခါ ကၽြန္ေတာ္ တိုးတိတ္ေနရပါသည္ ။
ထို႕ေၾကာင့္ သူ ေပးေသာလက္ေဆာင္မ်ားကို ကၽြန္ေတာ္ သိမ္းထားရပါသည္ ။
ထို႕ေၾကာင့္ သူ႕ဖုန္းနံပါတ္ကေလးကို ကၽြန္ေတာ္ သိမ္းထားရပါသည္ ။
ထို႕ေၾကာင့္ သူေနမေကာင္းေသာအခါ ကၽြန္ေတာ္ စိတ္ပူရပါသည္ ။
ထို႕ေၾကာင့္ သူ႕အက်ၤ ီ လည္ပင္းေပါက္က်ယ္ေသာ အခါ ကၽြန္ေတာ္ ဆူရပါသည္ ။
ထို႕ေၾကာင့္ သူနားမလည္ေသာ စာမ်ား ကၽြန္ေတာ္ ရွင္းျပရပါသည္ ။
….
….
….

(ဂ)
ေရႊရည့္ကို ကၽြန္ေတာ္ခ်စ္သလားဟု အေပါင္းအသင္းမ်ားက ေမးပါသည္ ။ ေရႊရည္သည္ ျပံဳးရႊင္ခ်ိဳလဲ့စြာ စိုက္ၾကည့္ ေနတတ္ေသာေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ ခ်စ္ပါသည္ ။ ေရႊရည္ သည္ တျခားသူမ်ားထက္ ကၽြန္ေတာ့္ကို ပို၍ အေရးေပးေသာေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ခ်စ္ပါသည္ ။ ေရႊရည္တက္ေသာ အထက္တန္းေက်ာင္းသို႕ သြားၾကိဳေသာအခါ မုန္႕ေတြ ေဝစားရင္း ေပ်ာ္စရာေကာင္းေသာေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ခ်စ္ပါသည္ ။ ေရႊရည္သည္ ႏႈတ္ခမ္းနီဆိုးတာက အစ ကၽြန္ေတာ့္ခြင့္ျပဳခ်က္ ယူတတ္ေသာေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ခ်စ္ပါသည္ ။(မွတ္ခ်က္ စိတ္ေကာက္ေနေသာ အခ်ိန္မ်ား အက်ံဳးမဝင္ပါ။)

ေရႊရည့္ကို ကၽြန္ေတာ္ခ်စ္သလားဟု အေပါင္းအသင္းမ်ားကေမးပါသည္ ။အေမႏွင့္ ခဏခဏ ရန္ျဖစ္တတ္ေသာေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္မခ်စ္ပါ ။ ဘာကို မွ အေလးအနက္ မထားေသာေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ မခ်စ္ပါ ။ အည့ံစားအတၱမ်ားေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ မခ်စ္ပါ ။ ဘာေတြ လုပ္လုပ္ေနမွန္း နားမလည္၍ ကၽြန္ေတာ္မခ်စ္ပါ ။

ေခါင္းႏွင့္ပန္းကို ခြဲမရေသာအခါ ေခါင္းတခါ ပန္းတလွည့္ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ ညနက္ေနတတ္ပါသည္ ။သံေယာဇဥ္သည္ စိတ္၏ မည္သည့္အပိုင္းကို ခ်ည္ေႏွာင္ထားမွန္း မသိေသာ္လည္း ရုန္းထြက္ မရမွန္းေတာ့ ကၽြန္ေတာ္သိပါသည္။

ထို႕ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ ေရႊရည္သည္ သူငယ္ခ်င္းမ်ားျဖစ္ပါသည္ ။

(ဃ)
ေရႊရည္ ဟိုဖက္က်ဴရွင္က ေကာင္ေလးႏွင့္ ရည္းစားျဖစ္ေနသည္ ဟု ၾကားပါသည္ ။ထိုအခါ ေရႊရည္ မ်က္ႏွာကို ပင့္သက္ေႏြးေတြႏွင့္ ႏြမ္းလ်သြားသည္ အထိ နမ္းရႈိက္လိုက္ခ်င္သလို ရႈိက္သံျပင္းျပင္းေတြ က်လာသည္ အထိ စကားလံုးခါးခါးေတြႏွင့္ ပစ္ေပါက္ခ်င္စိတ္ကို ထိန္းထားရပါသည္ ။သိပ္ေတာ့မဆန္းပါ ။ ကၽြန္ေတာ္ ေရႊရည့္ကို ခ်စ္ပါသည္ ။ ကၽြန္ေတာ္ ေရႊရည့္ကို မုန္းပါသည္ ။ အခ်စ္ႏွင့္ အမုန္းသည္ အဓိပၸာယ္ ကြဲလြဲေသာ္လည္း စိတ္ကို ေမာပန္းေစေသာ ခံစားမႈျဖစ္ပါသည္ ။ အခ်စ္ႏွင့္အမုန္းကို ေရာယွက္ ခံစားမိေသာ အခါ ေရႊရည့္အနားမွာ ထိုင္ေနရင္း ကၽြန္ေတာ္ ေမာပန္းေနရပါသည္ ။
“ေရႊရည္ ၊ နင္က သိပ္ခ်စ္စရာေကာင္းတယ္ ။
ေနာက္ ၊ သိပ္ေၾကာက္စရာလည္းေကာင္းတယ္။”
ျမက္ပင္ႏုႏုေလးေတြေပၚ ေလညင္း ျဖတ္ေျပးသလိုမ်ိဳး ေရႊရည္ ရယ္ပါသည္ ။
ထိုအခါ ေျပာလက္စ စကားေလးေတြ ေမ့သြားျပီး ေရႊရည့္ ႏႈတ္ခမ္းရဲေလးကို ကၽြန္ေတာ္ ေငးၾကည့္ ေနမိပါသည္ ။

(င)
တစ္ေန႕ ေရႊရည္သည္ သူ႕ေကာင္ဆိုးေလး အေၾကာင္း ေျပာရင္း မ်က္ရည္ေတြ က်လာပါသည္ ။ မ်က္ရည္္ စီးေၾကာင္းေလးေတြ ရပ္တန္႕သြားေအာင္ အေကာင္းဆံုးနည္း အျဖစ္ ေရႊရည့္ ညာဖက္ပါးေလးကို ကၽြန္ေတာ္ နမ္းမိပါသည္ ။ ေရႊရည္ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေတြေတြေလး ၾကည့္ေနပါသည္ ။ ကၽြန္ေတာ့္လက္ခံုေပၚ ေရႊရည္ မ်က္ရည္တစ္ေပါက္ က်လာပါသည္ ။ ေႏြးေထြးစြာ ေအးစက္ေနပါသည္ ။

ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္၏ စမ္းေခ်ာင္းေလးမွာ အျဖဴေရာင္ ေရေတြ စီးဆင္းေနဆဲ ျဖစ္ပါသည္ ။

(စ)

အရိုးသားဆံုး..ဒီလမ္းကေလးေလွ်ာက္ရင္းနဲ႕ ….မင္းရွိရာ…လာေနခ်င္သူပါကြယ္…
ထြက္မသြားနဲ႕ေတာ့….ဒီေလာကၾကီးထဲ မင္းတစ္ေယာက္အတြက္…
အႏၱရာယ္ သိပ္မ်ားလြန္းတယ္…
(ေဆာင္းဦးလိႈင္)

(ဆ)

တကယ္ေတာ့ ေရႊရည္သည္ ဦးတည္ရာမဲ့ လြင့္ေမ်ာေနတတ္ေသာ တိမ္စုိင္ျပာျပာေလးျဖစ္ပါသည္ ။ ဘယ္သူ႕ ပေယာဂႏွင့္မွ ညိဳမဲ မသြားသင့္ပါ ။ အေတာင္ပံေတြ ရွိပါရက္ ပ်ံမရသည့္ ငွက္ကေလးသည္ ကၽြန္ေတာ္ျဖစ္ပါသည္။ ထို႕ေၾကာင့္ တိမ္စိုင္ေလးျပာေနဖို႔ ကၽြန္ေတာ္ သီခ်င္းေတြသာ ဆက္ဆိုေနခဲ့ပါသည္ ။

ဒီလို ေနထိုင္ၾကရင္း ေရႊရည္ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ သကၠရာဇ္ တခ်ိဳ႕ေပၚျဖတ္ေလွ်ာက္လာခဲ့မိပါသည္ ။

“နင္ ငါ့ကို ခ်စ္ေနသလား”
ကၽြန္ေတာ္ မသိပါ ။ ေရႊရည္ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ အခ်စ္ကို အဓိပၸာယ္ဖြင့္ဆိုပံုခ်င္း တူခ်င္မွ တူပါမည္ ။
ကၽြန္ေတာ္ ေခါင္းျငိမ့္လိုက္ျပီးမွ
“မပိုင္ဆိုင္ခ်င္တဲ့စိတ္ရယ္ ဆံုးရႈံးမွာ ေၾကာက္တဲ့စိတ္ရယ္ ႏွစ္ခုယွဥ္ျပီးေတာ့ ခ်စ္တယ္”
ပြင့္ဖတ္ကေလးေတြ လႈပ္ခတ္သြားရံု ေရႊရည္ ရယ္ပါသည္ ။
“နင္က သိပ္ ကဗ်ာဆန္ခ်င္တဲ့ေကာင္”
ထိုေနာက္ေရႊရည္ ဘာမွ ထပ္မေျပာပါ ။
ထိုညေန ေနဝင္ခ်ိန္ကို အတူတကြ ၾကည့္ရင္း ကၽြန္ေတာ္တို႕ ႏွစ္ေယာက္ ခိုစာေကၽြးျဖစ္ၾကပါသည္ ။

(ဇ)
တကယ္ေတာ့ ေရႊရည္သည္ တိမ္စိုင္ျပာေလးျဖစ္ပါသည္ ။
ကၽြန္ေတာ္ ေငးေမာ ၾကည့္ရႈေနခဲ့ပါသည္ ။
ကၽြန္ေတာ္ ေငးေမာ ၾကည့္ရႈေနပါသည္ ။
ကၽြန္ေတာ္ ေငးေမာ ၾကည့္ရႈေနပါဦးမည္ ။
ကၽြန္ေတာ္ ျမင္ေတြ႕ႏိုင္ေသာ အတိုင္းအတာထိ တိမ္စိုင္ျပာျပာေလးကို ေငးေမာၾကည့္ရႈေနပါဦးမည္ ။အကယ္၍ တိမ္စိုင္ျပာေလးကို မေတြ႕ႏိုင္ေတာ့ေသာ အခါ ကၽြန္ေတာ္ ငိုေနမည္လား…..
ေရႊရည္ရယ္ လြမ္းလိုက္တာလို႕ တိုးတိုးေလး ညည္းေနမိမလား…
ဘီယာေတြ ဖိေသာက္ေနမိမလား…
သိပ္မေသခ်ာပါ ။
ေသခ်ာတာ တစ္ခုေတာ့ ရွိပါသည္ ။
ေရႊရည္ႏွင့္ကၽြန္ေတာ္သည္ သူငယ္ခ်င္းမ်ားျဖစ္ပါသည္ ။
(၂၀၀၁ ေလာက္က ေရးထားတာေလးပါ ။)
လင္းဒီပ
၆.၉.၀၁