Tuesday, June 16, 2009

အေဝးကငွက္ေတြ

မနက္က အစ္ကုိဝမ္းကြဲ ကဖုန္းလွမ္းဆက္ေတာ့ ဒီက အခ်ိန္ မနက္ ဆယ္နာရီ ။ ဒါဆို သူတို႕ဆီမွာ မနက္ ဆယ့္တစ္နာရီေပါ့ ။ အစ္ကို က စကားမ်ားမ်ား မေျပာ ။ ငါမေန႕က အိမ္ကို ဖုန္းဆက္ေတာ့ အေဖဆံုးျပီ တဲ့။ ျပီးခဲ့တဲ့ တစ္လေလာက္ကတည္းက ေမေမႏွင့္ ဖုန္းေျပာတိုင္း ဘဘေနမေကာင္းလို႕ ေဆးရံုတင္ထားရတာ ။ ပုဂၢလိကေဆးခန္းဆိုေတာ့ တစ္ေန႕တစ္ေန႕ သိန္းဂဏန္း ရွင္းရတာေတြ ေျပာသည္ ။ ေမေမနဲ႕ေျပာတိုင္း “ေကာင္းတာလား ဆိုးတာလားေတာ့ မေျပာတတ္ဘူး” ဆိုသည့္ ေဝခြဲမရတဲ့ အသံုးမ်ိဳးေတြ ပါတတ္သည္ ။ ဒီရက္ပိုင္းမွာ အိမ္က ဖုန္းျပႆနာ နည္းနည္းရွိေတာ့ အိမ္ကို ေခၚလို႕မရ ။ ဘဘတို႔အိမ္ ဖုန္းကလည္း ေခၚမရ ။ တျခား ဦးေလးတစ္ေယာက္ကို လွမ္းေမးသည္ ။ ေကာင္းပါတယ္ကြာ ေဆးရံုက ျပန္ဆင္းျပီး အိမ္မွာ နားေနပါတယ္တဲ့ ။တကယ္ေတာ့ သူက ဖုံးဖုံးဖိဖိ ေျပာတာ ။ ကၽြန္ေတာ္သိရင္ အစ္ကို သိျပီေလ ။ ဒီမနက္ေတာ့ အစ္ကိုက သူ႕အေဖဆံုးတဲ့အေၾကာင္း လွမ္းဆက္သည္ ။

စိတ္ထဲမွာ ေတြးစရာေတြ အေတာ္မ်ားသြားသည္ ။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ေတြ မိေဝးဖေဝး အျပင္မွာ လာေနၾကသည္။ ေငြအတြက္ အတတ္ပညာအတြက္ အေတြ႕အၾကံဳအတြက္ ။ အိမ္မွာက်န္ခဲ့တဲ့မိဘေတြက တေျဖးေျဖး အိုမင္းလာၾကသည္ ။ နာမက်န္း ျဖစ္ၾကသည္ ။ အနားမွာ အနီးကပ္ ေနေတာ့လည္း တကယ္ ေနထိုင္မေကာင္းတဲ့အခါ ဘယ္က ပိုက္ဆံနဲ႕ ေဆးကုေပးမလဲ ။ ထုိင္ၾကည့္ျပီး ဝမ္းနည္းေနရံုပဲ တတ္ႏိုင္သည္ ။ အျပင္ထြက္လာေတာ့လည္း ေငြေၾကးအားျဖင့္ေတာ့ အထိုက္အေလ်ာက္ ေထာက္ပံံ့ေပးႏိုင္သည္ ။ အနားမွာ ေႏြးေႏြးေထြးေထြး မေနေပးႏိုင္ ။ ဘဘ မွာ သားႏွစ္ေယာက္ရွိသည္ ။တစ္ေယာက္က အခု အေဝးေရာက္ေနသည့္ အစ္ကို ။ တစ္ေယာက္ က ဆရာဝန္ေပါက္စ ဆိုေတာ့ Posting က်သည့္ နယ္ျမိဳ႕တစ္ျမိဳ႕မွာ သြားေနရသည္ ။ သူ ေနမေကာင္းေတာ့ ဆရာဝန္ေပါက္စက ျပန္လာသည္ ။ ခြင့္ သိပ္မရေတာ့ ျပန္ရမည္ ။ သားေတြကို ခ်စ္သည့္ ဘဘက သားငယ္က ျပန္မယ္ ေျပာတိုင္း မ်က္ရည္တရြဲရြဲ တ့ဲ။ (သားၾကီးက အေဝးမွာ.) အခု ဘဘ ေနာက္ဆံုး ထြက္သြားတဲ့ အခ်ိန္မွာေတာ့ သားငယ္ ဆရာဝန္ေပါက္စက အနားမွာ ရွိေနမွာပါ။

ျပီးခဲ့တဲ့ႏွစ္ ကၽြန္ေတာ္ ယိုးဒယားမွာ ရွိတုန္းက ကၽြန္ေတာ့္အေဖရဲ႕ သူငယ္ခ်င္း လူပ်ိဳၾကီး။ ကၽြန္ေတာ္ ငယ္ငယ္တည္းက ကၽြန္ေတာ္ ဦးေလးတစ္ေယာက္လို ခ်စ္ခဲ့ရသည့္ ဦးသိန္း အစာအိမ္ေပါက္ျပီး ဆံုးသြားသည္ ။ သူက တစ္ေယာက္တည္းသမား ဆိုေတာ့ အိမ္မွာ စားအိမ္ေသာက္အိမ္လို ေနတာေလ ။ အိမ္က “သားေရ မင္း ဦးသိန္းေတာ့ ဆံုးျပီ” ေျပာေတာ့ တစ္ပတ္ေလာက္ သူ႕မ်က္ႏွာပဲ ျမင္ေနသည္ ။ စိတ္ထဲမွာ ေတြးေနမိတာက ငါ ရန္ကုန္ျပန္ရင္ ဦးသိန္းရဲ႕ ရယ္စရာေတြ ေျပာတတ္ေသာ ျပံဳးရႊင္ေနသည့္ မ်က္ႏွာ ဘာသာေရးအေၾကာင္းေတြ ေျပာတတ္ေသာ တည္ျငိမ္သည့္ မ်က္ႏွာကို မေတြ႕ရေတာ့မွာ ။

အခုလည္းဒီလိုပါဘဲ ။ ဒီဇင္ဘာ ရန္ကုန္ ျပန္သြားတုန္းက ဘဘ က်န္းက်န္းမာမာ ။ ဒါေပမယ့္ ဝတာ ဆီးခ်ိဳေရာဂါရွိတာ အစားအေသာက္ မေရွာင္တာ ေတြက ဘဘကို သတ္သြားတာလား ။ ကၽြန္ေတာ္ျပန္မယ္ လုပ္ေတာ့ ေလဆိပ္ကို လိုက္ပို႕ဖို႕ အိမ္ကို အေစာၾကီး ေရာက္လာသည္ ။ ထံုးစံအတိုင္း ရယ္လို႕ေမာလို႕ ေနာက္လို႕ ေျပာင္လို႕ ။ ရန္ကုန္ေလဆိပ္မွာ Immigration Check Point ျဖတ္ျပီး အေပၚထပ္ မွန္ေတြၾကားကေန လွမ္းလက္ျပတဲ့ အထိ သူ႕ညီမကို စိတ္ရွည္ရွည္ ေစာင့္ေပးသည္။ (ေမေမက အဲလို လက္ျပျပီးမွ ျပန္ခ်င္တာေလ။) တူေတြ သားေတြကို သူငယ္ခ်င္းေပါင္း ေပါင္းျပီး ေပ်ာ္ေပ်ာ္ေနတတ္သူ။ သူ႕သားၾကီး အျပင္ထြက္မယ္လုပ္ေတာ့ လုံးဝမသြားေစခ်င္သူ ။ အေဝးေရာက္ငွက္ေတြ ကို ခြင့္လႊတ္ပါ ဘဘရယ္ ။ သားတို႕ အနားမွာ ရွိမေနႏိုင္ခဲ့ဘူး ။ ကိုယ့္အတၱေတြနဲ႔ကိုယ္ ဒုန္းစိုင္းၾကတဲ့ ခရီးမွာ သားတို႕ အေဝးၾကီး ေရာက္ေနၾကတယ္ ။

ကၽြန္ေတာ္ ယိုးဒယားမွာတုန္းက ညီအစ္ကိုလို ခင္သည့္ အစ္ကိုတစ္ေယာက္က ေျပာဖူးတာရွိသည္။ မင္းတစ္ႏွစ္တစ္ခါ ျပန္သြားရင္ မိဘေတြ မ်က္ႏွာၾကည့္လိုက္ တစ္ႏွစ္ထက္တစ္ႏွစ္ ပိုအိုသြားတာ မင္းေတြလိမ့္မယ္ ။ ဒီမွာ ေရာက္ေနတုန္း လိမ္လိမ္မာမာေန လို႕ အျမဲဆံုးမတတ္သည္ ။ သူတို႕ခမ်ာ အေဝးက ဖုန္းသံေလးေတြပဲ ေမွ်ာ္ေနရရွာတာ ။ ဘန္ေကာက္ကို ေလွ်ာက္လည္ဖို႕ စင္ကာပူ ကၽြန္းကို ပတ္ဖို႕ ကြာလာလမ္ပူကုိ ေစ်းဝယ္ထြက္ဖို႕ သူတို႕မေတြးပါ ။ သူတို႔ သားေတြ သမီးေတြ အရာရာအဆင္ေျပဖို႕ပဲ ဆုေတာင္း ေနတတ္ပါသည္ ။ အခ်ိန္မေရြး ျပန္လာခဲ့ ဆိုတာ ေမေမေျပာေနက် စကားပါ ။

ဒီမွာ အဆင္ေျပရင္ မိဘေတြ ေခၚထားလို႕ရတာပဲ ဆိုသည့္စကားက စိတ္ကူးယဥ္သက္သက္ ။ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ေတာင္ မေပ်ာ္ဘဲ အလိုရမၼက္ေတြ အတြက္ ၾကိတ္မွိတ္ျပီးလာေနရတဲ့ ေနရာမွာ သူတို႕ ဘယ္လို ေပ်ာ္မွာလဲ ။ သူတို႕ လက္က်န္ဘဝေတြကို မေပ်ာ္တဲ့ေနရာမွာ ေနျပီး ျဖဳန္းတီးပစ္ ခိုင္းရမွာလား။ တခါ မိအို ဖအိုေတြကို ထားခဲ့ရတဲ့ အေတြးေတြ ေတြးမိတိုင္းေမာရသည္ ။ အခု ဘဘဆံုးတယ္ဆိုေတာ့ အစ္ကို ေနရာက ဝင္ခံစားၾကည့္သည္ ။ သူအရမ္း ခံစားရမွာပဲ ။ အစ္ကိုကလည္း သူ ေရာက္ေနသည့္ ႏိုင္ငံမွာ “အို” နဲ႕ေနတာ ။ ျပန္ထြက္ျပီးရင္ ျပန္ဝင္လို႕မရေတာ့ ။ ကၽြန္ေတာ္ကမွ တစ္ႏွစ္တစ္ေခါက္ ျပန္လို႔ ရေသးသည္ ။

ဖြားဖြားက မဆံုးခင္ ေလျဖတ္ျပီး အိပ္ရာထဲမွာ လဲေနတာ ႏွစ္အေတာ္ၾကာသည္ ။ ဖြားဖြားဆံုးေတာ့ ေမေမေျပာတဲ့စကားေလး မွတ္မိသည္ ။ အိပ္ရာထဲ လဲေနတယ္ဆိုေပမယ့္ အေမရွိတယ္ဆိုတဲ့အသိနဲ႕ စိတ္က အျမဲတမ္း လံုျခံဳေနတယ္ တဲ့။ အဲဒီ လံုျခံဳမႈကေတာ့ မိဘေတြကပဲ ေပးႏိုင္တာပါေလ ။ ဘယ္ေလာက္ပဲ တိုးတက္ပါတယ္ ေျပာေျပာ ျမန္မာျပည္က ပစၥည္းေတြ လိုခ်င္တာေတြ အကုန္ရွိပါတယ္ ေျပာေျပာ မင္းဘဝတက္လမ္းအတြက္ ေနသင့္ပါတယ္ ေျပာေျပာ ပါ ။ ေမေမေျပာတဲ့ တကယ္ လံုျခံဳတဲ့ေနရာေလးေတာ့ ေနခ်င္ပါသည္ ။ ေသမွ ျပန္ငိုတာထက္ မေသခင္ အနားမွာ ေက်နပ္ေအာင္ ေပ်ာ္ရႊင္ေအာင္ ေနေပးဖို႕ ရိုေသေလးစားစြာ ျပဳစုေပးဖို႕လည္း လိုေသးတယ္ မဟုတ္လား ။ အေဝးကေန ေငြေၾကးေထာက္ပံ့ေပးေနရံုႏွင့္ တာဝန္ေက်ျပီလို႕ ခံယူမိလွ်င္ေတာ့ ပညာတတ္လူမိုက္ တစ္ေယာက္ပဲေပါ့ ။

အခ်ိန္ကာလ တစ္ခုထိ ပါပဲေလ ။ ကၽြန္ေတာ္က အျမဲတမ္း အသိုက္အိုကိုု ျပန္ေငးေနတတ္တဲ့ ငွက္တစ္ေကာင္ျဖစ္ပါလိမ့္မည္ ။ သူမ်ားေတြနဲ႕ သိပ္မတူလို႕ ငႏုံငအ လို႕ လာေျပာလွ်င္လည္း ကိစၥမရွိပါ ။ ေမေမ ေဖေဖ ကို အဖိုးၾကီး အဖြားၾကီး ႏွစ္ေယာက္တည္း ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္လို အိုမင္းခိုင္းမလဲ။ ေက်းဇူးတရားေတြကို ေငြေၾကးအျပင္ ေႏြးေထြးၾကင္နာမႈႏွင့္လည္း ေပးဆပ္ခ်င္ပါေသးသည္ ။ ကၽြန္ေတာ္ျပန္လာခဲ့မွာပါ ေဖေဖနဲ႕ေမေမ ။ ေဖေဖဆီ ေမေမဆီ ကၽြန္ေတာ္ ခ်စ္တဲ့ တိုးတက္ရခက္ေနတဲ့ ေရႊႏိုင္ငံေလး ဆီေပါ့။

ဘဘေကာင္းရာ သုဂတိလားပါေစ။
(ဘဘသို႕)
လင္းဒီပ
၁၆.၆.၀၉

16 comments:

မင္းအိမ္ျဖဴ Minn Eain Phyu said...

ဖတ္ရတာ စိတ္မေကာင္းပါဘူးဗ်ာ...
"အေဝးေရာက္ငွက္ေတြ ကို ခြင့္လႊတ္ပါ" ဆုိတာေလး အတြက္ေတာ့ ထိတယ္ဗ်ာ..
ကြ်န္ေတာ္လည္း အသုိက္အုိကုိ လြမ္းေနတက္ ျပန္ခ်င္ေနတက္ ျပဳျပင္ေပးခ်င္သူမုိ. ပုိျပီးခံစားရတယ္...
ႏုိင္ငံျခားမွာ ေနမယ္လို.ဘယ္တုန္းကမွ မစဥ္းစား မေတြး ေတာခဲ့ဘူးသူခ်င္းမုိ.ခံစားခ်က္ခ်င္းတူပါတယ္...
တခ်ိန္္ေတာ့ အဲဒီကြ်န္ေတာ္တုိ. ဘံုဌာနေလး လွပရေပမေပါ့ဗ်ာ....
အဲဒီေတာ့မွ အတိုးခ်ျပီး ျပဳစုရတာေပါ.......

မယ္႔ကိုး said...

ဒီလိုမိ်ဴး ခဏခဏေတြးမိပါတယ္။
ဖတ္ရေတာ့လည္း ဝမ္းနည္းတယ္။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဘယ္ေလာက္ပဲ အေဝးေရာက္ေရာက္ေလ အေဝးက အသိုက္ေလးဆီပဲ ျပန္မွာပါ။

Mogok Thar said...

ကိုယ္လဲ အသိုက္အိုကိုု ျပန္ေငးေနတတ္တဲ့ ငွက္တစ္ေကာင္ ပါပဲညီ။
ဘဘအတြက္ ညီနဲံ ထပ္တူ ဆုေတာင္းေပးပါတယ္။

khin oo may said...

ဘဘေကာင္းရာ သုဂတိလားပါေစ။

အိုင္လြယ္ပန္ said...

ဖတ္ရတာ စိတ္မေကာင္းဘူးဗ်ာ ...
ၿပန္မယ္ဆိုတဲ႔ ဆႏၵ႐ွိေနၿပီဆိုမွာေတာ႔
ၿပန္ကိုၿပန္ၿဖစ္မွာပါကိုဒီပေရ .....

ေဆာင္းယြန္းလ said...

အေဝးကငွက္ေတြေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမွာ ညီေလးလိုခံစားခ်က္မ်ိဳးေတြနဲ႔ပါပဲညီေလးေရ..
အေၾကာင္းရွိလို႔ အက်ိဳးၿဖစ္တယ္မဟုတ္လား

ကိုယ့္တိုင္းၿပည္နဲ႔ေဝးေနရတဲ့ အေဝးေရာက္သားသမီးေတြရဲ့ ၾကီးမားတဲ့ဆံုးရႈံးမႈေတြေပါ့ညီေလးရာ...
အိုၾကီးအိုမက်ေတာ့မွ ဘယ္လိုမိဘမ်ိဳးကမွ တိုင္းတပါးရပ္ၿခားမွာ ေခါင္းမခ်ခ်င္ၾကတာေတာ့ေသခ်ာတယ္.
အကိုတို႔အသက္အရြယ္ေတြေတာင္ သူတပါးႏူိင္ငံမွာေနခ်င္တာမွမဟုတ္ပဲ...
ညီေလးရဲ့ပို႔စ္ကိုဖတ္ၿပီး စိတ္မေကာင္းၿဖစ္ရတာေတာ့အမွန္ပဲ...

WWKM said...

ဖတ္ရတာ စိတ္မေကာင္းမိပါဘူး။
အစ္ကိုဆိုသူက ဂ်ပန္မွာေနတာလား..
စကၤာပူ ၁၀ နာရီ အဲဒီမွာ ၁၁ နာရီဆိုလို႔ပါ။
အစ္မလည္း ေမေမ မေသခင္ျမန္မာျပည္ျပန္ေရာက္ျပီး
ျပဳစုခြင္႔ရပါေစလို႔ ဆုေတာင္းေနရတယ္ေလ.

အဆင္ေျပပါေစ.

sait phay yar said...

ကိုလင္း ဘ၀တူေတြဆိုေတာ့ အသိုက္အိုေလးကိုေတာ့ ၿပန္ေငးေနတတ္ပါတယ္

MANORHARY said...

စိတ္ထဲမေကာင္းလုိက္တာ
ေကာင္းရာသုဂတိလားပါေစ..လို႔ဆုေတာင္းေပးပါတယ္
အသိုက္ေဝးေနတဲ့ငွက္ကေလးေတြ အိပ္တန္းၿပန္ခြင့္ကို
လည္းမေရမရာနဲ႔ၾကားထဲကပဲဆုေတာင္းလုိက္ပါေသးတယ္
ကိုယ့္မွာေတာ့ မေပ်ာ္တဲ့ေနရာနဲ႔ မိသားစု...
ဘာကိုေရြးခ်ယ္လုိက္ရေတာ့မွာလဲ......

အိျႏၵာ said...

ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္လို အိုမင္းခိုင္းမလဲ....တဲ့...

မြန္းၾကပ္လာတယ္...

ျဖဳန္းကနဲ၀င္လာတဲ့အေတြးကို ေၾကာက္လန္႔တၾကားဖယ္ခ်ပစ္လိုက္ရတယ္..

လင္းဒီပေရ...
ငါတို႔..
ရရွိေနတာလား..
ဆံုးရံႈးေနၾကတာလားကြယ့္...

အိျႏၵာ

ေရႊျပည္သူ (ShwePyiThu) said...

ကိုလင္းဒီပ... တကယ္ကို စိတ္မေကာင္းပါဘူး။ ညီမရဲ႕ အေဒၚအရင္းတစ္ေယာက္လည္း လြန္ခဲ့တဲ့ ၂လကမွ ဆံုးရွာတာဆိုေတာ့ ကိုယ္ခ်င္းစာပါတယ္။ ခုထိ ေတြးမိရင္ အိပ္မေပ်ာ္ျဖစ္တုန္းပဲ။ ကိုလင္းဒီပ ေျပာသြားတာကို ကိုယ့္ဘာသာလည္း ခဏခဏ ေတြးမိ ေမးမိတယ္။ ဟုတ္တယ္... အဲဒါေတာ္ေတာ္ကို ခက္ခဲတဲ့ အေျခအေနပါပဲ။ ျပန္ခ်င္တယ္... တေန႔ေန႔ေပါ့ (အဲလို အတိအက်မရွိဘဲ တေန႔ေန႔ တေန႔ေန႔လို႔ ေျပာေျပာေနတာကို ကိုယ့္ဘာသာ အားမရတာ)... ႀကိဳးစားရမွာေပါ့ေလ... (စကားမစပ္ “တိုးတက္ရခက္ေနတဲ့” လို႔ သံုးသြားတာေလးကို သေဘာက်လိုက္တာ)

မမသီရိ said...

ေမာင္ေလးရဲ႕ ေဖေဖနဲ႕ ေမေမ့ အေပၚ
ထားတဲ့ ေမတၱာတရား သိတတ္မွဳ
အတြက္ ၾကည္ႏူးမ်က္ရည္ က်သြားတယ္

ဗီလိန္ said...

ျပန္ခ်င္ေအာင္လာလုပ္ေနတယ္။ :(

မီးေတာင္ said...

စိတ္မေကာင္းပါဘူး း(
ဒီလိုမ်ိဳးတစ္ေန႕ ၾကံဳေကာင္းၾကံဳႏိုင္ဦးမွာဆိုေတာ့ ၾကိဳျပီးေတာ့ စာေတြ႕အေတြ႕အၾကံဳေလးယူသြားပါတယ္ ........

မဆုမြန္ said...

အစ္မ အရမ္းေၾကာက္တဲ့ အေတြးပဲ...ဖတ္ရင္းနဲ႕ မ်က္ရည္က်မိတယ္။။
ဒုကၡေတြေပါ့ဟယ္ ။။။

မင္းတစ္ႏွစ္တစ္ခါ ျပန္သြားရင္ မိဘေတြ မ်က္ႏွာၾကည့္လိုက္ တစ္ႏွစ္ထက္တစ္ႏွစ္ ပိုအိုသြားတာ မင္းေတြလိမ့္မယ္ ။ ရင္နင့္ေစပါတဲ့ စာလံုးပါ။

ဖုန္းဆက္ရင္လည္း ဒီအတိုင္းပဲ
အေမ ဘန္ေကာက္ ေဆးလာကုတုန္းက ျပန္ေတာ့ အစ္မ မငိုမိေအာင္ မနည္း စိတ္ထိန္းထားရတယ္ အေဖကိုေတာ့ မေတြ႕တာ ေလးနွစ္ရွိျပီ...အိမ္ပဲ ေနခ်င္တာေပ့ါဟယ္.။ဒါေပမယ့္ ကိုယ္တိုင္ဆံုးျဖတ္ျပီး ထြက္လာၾကတာမဟုတ္လား...

ေထြးငယ္ said...

အခ်ိန္ေတြၾကာလာေလ ခ်စ္တဲ့သူေတြ ခ်စ္တဲ့အရာေတြနဲ႕ ပိုခြဲခြာရေလ......

ကိုလင္းဒီပခ်စ္တဲ့တၿခားသူေတြနဲ႕ အခ်ိန္အၾကာၾကီး အတူရွိေနႏိုင္ပါေစလို႕

ခင္တဲ့
ေထြးငယ္