အေဝးကငွက္ေတြ

မနက္က အစ္ကုိဝမ္းကြဲ ကဖုန္းလွမ္းဆက္ေတာ့ ဒီက အခ်ိန္ မနက္ ဆယ္နာရီ ။ ဒါဆို သူတို႕ဆီမွာ မနက္ ဆယ့္တစ္နာရီေပါ့ ။ အစ္ကို က စကားမ်ားမ်ား မေျပာ ။ ငါမေန႕က အိမ္ကို ဖုန္းဆက္ေတာ့ အေဖဆံုးျပီ တဲ့။ ျပီးခဲ့တဲ့ တစ္လေလာက္ကတည္းက ေမေမႏွင့္ ဖုန္းေျပာတိုင္း ဘဘေနမေကာင္းလို႕ ေဆးရံုတင္ထားရတာ ။ ပုဂၢလိကေဆးခန္းဆိုေတာ့ တစ္ေန႕တစ္ေန႕ သိန္းဂဏန္း ရွင္းရတာေတြ ေျပာသည္ ။ ေမေမနဲ႕ေျပာတိုင္း “ေကာင္းတာလား ဆိုးတာလားေတာ့ မေျပာတတ္ဘူး” ဆိုသည့္ ေဝခြဲမရတဲ့ အသံုးမ်ိဳးေတြ ပါတတ္သည္ ။ ဒီရက္ပိုင္းမွာ အိမ္က ဖုန္းျပႆနာ နည္းနည္းရွိေတာ့ အိမ္ကို ေခၚလို႕မရ ။ ဘဘတို႔အိမ္ ဖုန္းကလည္း ေခၚမရ ။ တျခား ဦးေလးတစ္ေယာက္ကို လွမ္းေမးသည္ ။ ေကာင္းပါတယ္ကြာ ေဆးရံုက ျပန္ဆင္းျပီး အိမ္မွာ နားေနပါတယ္တဲ့ ။တကယ္ေတာ့ သူက ဖုံးဖုံးဖိဖိ ေျပာတာ ။ ကၽြန္ေတာ္သိရင္ အစ္ကို သိျပီေလ ။ ဒီမနက္ေတာ့ အစ္ကိုက သူ႕အေဖဆံုးတဲ့အေၾကာင္း လွမ္းဆက္သည္ ။

စိတ္ထဲမွာ ေတြးစရာေတြ အေတာ္မ်ားသြားသည္ ။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ေတြ မိေဝးဖေဝး အျပင္မွာ လာေနၾကသည္။ ေငြအတြက္ အတတ္ပညာအတြက္ အေတြ႕အၾကံဳအတြက္ ။ အိမ္မွာက်န္ခဲ့တဲ့မိဘေတြက တေျဖးေျဖး အိုမင္းလာၾကသည္ ။ နာမက်န္း ျဖစ္ၾကသည္ ။ အနားမွာ အနီးကပ္ ေနေတာ့လည္း တကယ္ ေနထိုင္မေကာင္းတဲ့အခါ ဘယ္က ပိုက္ဆံနဲ႕ ေဆးကုေပးမလဲ ။ ထုိင္ၾကည့္ျပီး ဝမ္းနည္းေနရံုပဲ တတ္ႏိုင္သည္ ။ အျပင္ထြက္လာေတာ့လည္း ေငြေၾကးအားျဖင့္ေတာ့ အထိုက္အေလ်ာက္ ေထာက္ပံံ့ေပးႏိုင္သည္ ။ အနားမွာ ေႏြးေႏြးေထြးေထြး မေနေပးႏိုင္ ။ ဘဘ မွာ သားႏွစ္ေယာက္ရွိသည္ ။တစ္ေယာက္က အခု အေဝးေရာက္ေနသည့္ အစ္ကို ။ တစ္ေယာက္ က ဆရာဝန္ေပါက္စ ဆိုေတာ့ Posting က်သည့္ နယ္ျမိဳ႕တစ္ျမိဳ႕မွာ သြားေနရသည္ ။ သူ ေနမေကာင္းေတာ့ ဆရာဝန္ေပါက္စက ျပန္လာသည္ ။ ခြင့္ သိပ္မရေတာ့ ျပန္ရမည္ ။ သားေတြကို ခ်စ္သည့္ ဘဘက သားငယ္က ျပန္မယ္ ေျပာတိုင္း မ်က္ရည္တရြဲရြဲ တ့ဲ။ (သားၾကီးက အေဝးမွာ.) အခု ဘဘ ေနာက္ဆံုး ထြက္သြားတဲ့ အခ်ိန္မွာေတာ့ သားငယ္ ဆရာဝန္ေပါက္စက အနားမွာ ရွိေနမွာပါ။

ျပီးခဲ့တဲ့ႏွစ္ ကၽြန္ေတာ္ ယိုးဒယားမွာ ရွိတုန္းက ကၽြန္ေတာ့္အေဖရဲ႕ သူငယ္ခ်င္း လူပ်ိဳၾကီး။ ကၽြန္ေတာ္ ငယ္ငယ္တည္းက ကၽြန္ေတာ္ ဦးေလးတစ္ေယာက္လို ခ်စ္ခဲ့ရသည့္ ဦးသိန္း အစာအိမ္ေပါက္ျပီး ဆံုးသြားသည္ ။ သူက တစ္ေယာက္တည္းသမား ဆိုေတာ့ အိမ္မွာ စားအိမ္ေသာက္အိမ္လို ေနတာေလ ။ အိမ္က “သားေရ မင္း ဦးသိန္းေတာ့ ဆံုးျပီ” ေျပာေတာ့ တစ္ပတ္ေလာက္ သူ႕မ်က္ႏွာပဲ ျမင္ေနသည္ ။ စိတ္ထဲမွာ ေတြးေနမိတာက ငါ ရန္ကုန္ျပန္ရင္ ဦးသိန္းရဲ႕ ရယ္စရာေတြ ေျပာတတ္ေသာ ျပံဳးရႊင္ေနသည့္ မ်က္ႏွာ ဘာသာေရးအေၾကာင္းေတြ ေျပာတတ္ေသာ တည္ျငိမ္သည့္ မ်က္ႏွာကို မေတြ႕ရေတာ့မွာ ။

အခုလည္းဒီလိုပါဘဲ ။ ဒီဇင္ဘာ ရန္ကုန္ ျပန္သြားတုန္းက ဘဘ က်န္းက်န္းမာမာ ။ ဒါေပမယ့္ ဝတာ ဆီးခ်ိဳေရာဂါရွိတာ အစားအေသာက္ မေရွာင္တာ ေတြက ဘဘကို သတ္သြားတာလား ။ ကၽြန္ေတာ္ျပန္မယ္ လုပ္ေတာ့ ေလဆိပ္ကို လိုက္ပို႕ဖို႕ အိမ္ကို အေစာၾကီး ေရာက္လာသည္ ။ ထံုးစံအတိုင္း ရယ္လို႕ေမာလို႕ ေနာက္လို႕ ေျပာင္လို႕ ။ ရန္ကုန္ေလဆိပ္မွာ Immigration Check Point ျဖတ္ျပီး အေပၚထပ္ မွန္ေတြၾကားကေန လွမ္းလက္ျပတဲ့ အထိ သူ႕ညီမကို စိတ္ရွည္ရွည္ ေစာင့္ေပးသည္။ (ေမေမက အဲလို လက္ျပျပီးမွ ျပန္ခ်င္တာေလ။) တူေတြ သားေတြကို သူငယ္ခ်င္းေပါင္း ေပါင္းျပီး ေပ်ာ္ေပ်ာ္ေနတတ္သူ။ သူ႕သားၾကီး အျပင္ထြက္မယ္လုပ္ေတာ့ လုံးဝမသြားေစခ်င္သူ ။ အေဝးေရာက္ငွက္ေတြ ကို ခြင့္လႊတ္ပါ ဘဘရယ္ ။ သားတို႕ အနားမွာ ရွိမေနႏိုင္ခဲ့ဘူး ။ ကိုယ့္အတၱေတြနဲ႔ကိုယ္ ဒုန္းစိုင္းၾကတဲ့ ခရီးမွာ သားတို႕ အေဝးၾကီး ေရာက္ေနၾကတယ္ ။

ကၽြန္ေတာ္ ယိုးဒယားမွာတုန္းက ညီအစ္ကိုလို ခင္သည့္ အစ္ကိုတစ္ေယာက္က ေျပာဖူးတာရွိသည္။ မင္းတစ္ႏွစ္တစ္ခါ ျပန္သြားရင္ မိဘေတြ မ်က္ႏွာၾကည့္လိုက္ တစ္ႏွစ္ထက္တစ္ႏွစ္ ပိုအိုသြားတာ မင္းေတြလိမ့္မယ္ ။ ဒီမွာ ေရာက္ေနတုန္း လိမ္လိမ္မာမာေန လို႕ အျမဲဆံုးမတတ္သည္ ။ သူတို႕ခမ်ာ အေဝးက ဖုန္းသံေလးေတြပဲ ေမွ်ာ္ေနရရွာတာ ။ ဘန္ေကာက္ကို ေလွ်ာက္လည္ဖို႕ စင္ကာပူ ကၽြန္းကို ပတ္ဖို႕ ကြာလာလမ္ပူကုိ ေစ်းဝယ္ထြက္ဖို႕ သူတို႕မေတြးပါ ။ သူတို႔ သားေတြ သမီးေတြ အရာရာအဆင္ေျပဖို႕ပဲ ဆုေတာင္း ေနတတ္ပါသည္ ။ အခ်ိန္မေရြး ျပန္လာခဲ့ ဆိုတာ ေမေမေျပာေနက် စကားပါ ။

ဒီမွာ အဆင္ေျပရင္ မိဘေတြ ေခၚထားလို႕ရတာပဲ ဆိုသည့္စကားက စိတ္ကူးယဥ္သက္သက္ ။ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ေတာင္ မေပ်ာ္ဘဲ အလိုရမၼက္ေတြ အတြက္ ၾကိတ္မွိတ္ျပီးလာေနရတဲ့ ေနရာမွာ သူတို႕ ဘယ္လို ေပ်ာ္မွာလဲ ။ သူတို႕ လက္က်န္ဘဝေတြကို မေပ်ာ္တဲ့ေနရာမွာ ေနျပီး ျဖဳန္းတီးပစ္ ခိုင္းရမွာလား။ တခါ မိအို ဖအိုေတြကို ထားခဲ့ရတဲ့ အေတြးေတြ ေတြးမိတိုင္းေမာရသည္ ။ အခု ဘဘဆံုးတယ္ဆိုေတာ့ အစ္ကို ေနရာက ဝင္ခံစားၾကည့္သည္ ။ သူအရမ္း ခံစားရမွာပဲ ။ အစ္ကိုကလည္း သူ ေရာက္ေနသည့္ ႏိုင္ငံမွာ “အို” နဲ႕ေနတာ ။ ျပန္ထြက္ျပီးရင္ ျပန္ဝင္လို႕မရေတာ့ ။ ကၽြန္ေတာ္ကမွ တစ္ႏွစ္တစ္ေခါက္ ျပန္လို႔ ရေသးသည္ ။

ဖြားဖြားက မဆံုးခင္ ေလျဖတ္ျပီး အိပ္ရာထဲမွာ လဲေနတာ ႏွစ္အေတာ္ၾကာသည္ ။ ဖြားဖြားဆံုးေတာ့ ေမေမေျပာတဲ့စကားေလး မွတ္မိသည္ ။ အိပ္ရာထဲ လဲေနတယ္ဆိုေပမယ့္ အေမရွိတယ္ဆိုတဲ့အသိနဲ႕ စိတ္က အျမဲတမ္း လံုျခံဳေနတယ္ တဲ့။ အဲဒီ လံုျခံဳမႈကေတာ့ မိဘေတြကပဲ ေပးႏိုင္တာပါေလ ။ ဘယ္ေလာက္ပဲ တိုးတက္ပါတယ္ ေျပာေျပာ ျမန္မာျပည္က ပစၥည္းေတြ လိုခ်င္တာေတြ အကုန္ရွိပါတယ္ ေျပာေျပာ မင္းဘဝတက္လမ္းအတြက္ ေနသင့္ပါတယ္ ေျပာေျပာ ပါ ။ ေမေမေျပာတဲ့ တကယ္ လံုျခံဳတဲ့ေနရာေလးေတာ့ ေနခ်င္ပါသည္ ။ ေသမွ ျပန္ငိုတာထက္ မေသခင္ အနားမွာ ေက်နပ္ေအာင္ ေပ်ာ္ရႊင္ေအာင္ ေနေပးဖို႕ ရိုေသေလးစားစြာ ျပဳစုေပးဖို႕လည္း လိုေသးတယ္ မဟုတ္လား ။ အေဝးကေန ေငြေၾကးေထာက္ပံ့ေပးေနရံုႏွင့္ တာဝန္ေက်ျပီလို႕ ခံယူမိလွ်င္ေတာ့ ပညာတတ္လူမိုက္ တစ္ေယာက္ပဲေပါ့ ။

အခ်ိန္ကာလ တစ္ခုထိ ပါပဲေလ ။ ကၽြန္ေတာ္က အျမဲတမ္း အသိုက္အိုကိုု ျပန္ေငးေနတတ္တဲ့ ငွက္တစ္ေကာင္ျဖစ္ပါလိမ့္မည္ ။ သူမ်ားေတြနဲ႕ သိပ္မတူလို႕ ငႏုံငအ လို႕ လာေျပာလွ်င္လည္း ကိစၥမရွိပါ ။ ေမေမ ေဖေဖ ကို အဖိုးၾကီး အဖြားၾကီး ႏွစ္ေယာက္တည္း ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္လို အိုမင္းခိုင္းမလဲ။ ေက်းဇူးတရားေတြကို ေငြေၾကးအျပင္ ေႏြးေထြးၾကင္နာမႈႏွင့္လည္း ေပးဆပ္ခ်င္ပါေသးသည္ ။ ကၽြန္ေတာ္ျပန္လာခဲ့မွာပါ ေဖေဖနဲ႕ေမေမ ။ ေဖေဖဆီ ေမေမဆီ ကၽြန္ေတာ္ ခ်စ္တဲ့ တိုးတက္ရခက္ေနတဲ့ ေရႊႏိုင္ငံေလး ဆီေပါ့။

ဘဘေကာင္းရာ သုဂတိလားပါေစ။
(ဘဘသို႕)
လင္းဒီပ
၁၆.၆.၀၉