ငါ့ကို ငါေတာ့
နင့္ကို
တစ္ပင္လံုး ညႊတ္ကိုင္း
“ေပး” လိုက္တယ္ ထင္တာ ။
ငါက က်ည္ အ ေနတဲ့ ဦးေႏွာက္နဲ႕
ဂငယ္ေကြ႕ေတြ မ်ားလြန္းတဲ့ေကာင္ ။
ငါက အမွားေတြ တင္လာတဲ့ မီးရထား
ပါးစပ္ကေလးနဲ႕ ခ်စ္ ခ်စ္ ျပေနတဲ့လူ ။
ပိုးစိုးပက္စက္ မႈတ္ထုတ္ပစ္လိုက္စမ္း
ငါကို႕ နဂါးေငြ႕တန္းေတြဆီ အေရာက္
ငါ့ကိုငါ ျပန္မေတြ႕ႏိုင္ေတာ့တဲ့ အထိ ။
ငါက
အေရခြံကအစ
အေသြး
အသား
အရိုးေတြအထိ
ဘာမွ သံုးမရတဲ့ေကာင္ ။
လင္းဒီပ
၂၄.၀၈.၁၀
8 comments:
တေယာက္ေယာက္ရန္ေတြ႔တဲ႔ စကားေတြနဲ႔ ျပန္ေပါက္ကြဲတဲ႔စကားေတြကို သီျပီးကဗ်ာဖြဲ႔ထားလားမွတ္ရတယ္ အရမ္းကိုသဘာ၀က်ျပီး ထိထိမိမိကို ခံစားရပါတယ္
ကိုယ့္ကိုယ္ကို မႈိခ်ိဳးမွ်စ္ခ်ိဳးေျပာထားလိုက္တာမ်ား သံုးမရရင္ ျပန္ေရာင္းမလား ဖုတ္ဖတ္ ခါ ခ် ဆပ္္ျပာနဲ႔ ေလွ်ာ္ ျပီးေတာ့ ေခါက္ရိုးက်ိဳးေအာင္မီၤးဖုူိးထိုးျပီး ေလလံပစ္လိုက္ရင္ ယ မွာ စကပ္တုိနဲ႔ ေကာင္မေလးေတြမ်ား အလုယက္ျဖစ္မွာ ျမင္ေယာင္ေသး အဲ့ေတာ့မွ ေမာင္မ်ိဳး ေရကယ္ပါဆို နိုးပဲ း)
ဘာလို႕ သံုးမရ ျဖစ္ရမွာလဲ။ အဲဒီ အရိုးေတြေပး။ လူရိုးဆိုၿပီး ျပတိုက္ပို႕မယ္။ ဟီဟိ
ၿၿငိမ္းခ်မ္းပါေစ
မိုးယံ
ဒီလိုဟာမ်ိဳးေလးကိုမွ စြဲလမ္းလွခ်ည္ရဲ႕ ဆို...ဘယ့္ႏွယ္လုပ္မလဲ ေမာင္ေလးရ.. း)..
အဲသလိုမွ မဟုတ္လဲ
ေမာင္မ်ိဳးအၾကံ မဆိုးဘူး... ...း)..
အကုိ႔ ကဗ်ာေတြ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ အရသာမ်ိဳးစံုျဖစ္လာျပီ။ညီမ ေငြယားေလးနဲနဲရွိရင္ အကုိ႔ ကဗ်ာေတြကုိ ကဗ်ာစာအုပ္ထုတ္ဦးမယ္...။ ေပးမွာ မလား း)
အဲေလာက္ႀကီးလည္း မဟုတ္ေလာက္ဘူး ထင္ပါတယ္ဗ်ာ ....
ဘာေတြမ်ား ဒီေလာက္ နာၾကည္းေနတာတုန္း.. :)
ကိုယ့္ငါးခ်ဥ္ကိုခ်ဥ္တဲ ့ကဗ်ာဆရာပါလား..။
Post a Comment