ရန္ကုန္အစြန္အဖ်ား
အိမ္အိုေလးထဲ
ျပန္ေရာက္သြားတဲ့အခါ
အသားမက်ဘူး ။
ဘဝက
အေဝး
တိုက္တာအျမင့္ေတြ ရွိတဲ့အရပ္လို႕
ေတြးတယ္ ။
တိုက္တာအျမင့္ေတြနဲ႕ ေျပးလႊားဘဝထဲ
ျပန္ေရာက္သြားတဲ့အခါ
အသားမက်ဘူး ။
ဘဝက
ရန္ကုန္အစြန္အဖ်ား
အိမ္အိုေလးထဲမွာလို႕
ေတြးတယ္ ။
တကယ္ဆို
ဘဝ
ေပ်ာက္ေနခဲ့တာ
ၾကာလွေပါ့ ။
လင္းဒီပ
၂၅.၀၉.၁၀
8 comments:
ရတာမလုိ လုိတာမရ...
အုိ စိတ္သည္ထူးဆန္းေပစြ.. း)))
ဖတ္ျပီး ေရတမႈတ္ေလာက္ေသာက္ရမယ့္ ကဗ်ာေတြမေရးနဲ႔ဗ်ာ ကဗ်ာဆရာ....ရာ။
ေပ်ာက္တယ္လို႕ထင္လို႕ပါ
တကယ္ေတာ့ ဒီထက္ပိုေကာင္းေအာင္ၾကိဳးစားေနတာ
ကိုယ္တိုင္ ေမ့ေမ့ ေနလို႕ျဖစ္မယ္ ေခါင္းေအးေအးထား ကဗ်ာဆရာ ရန္ကုန္လို အစြန္အဖ်ားမွာ အိမ္အိုေလး ရွိေသးတာပဲ ဒီေကာင့္လို ေတာထဲမွာ ေပ 100 ပတ္လည္ပဲရွိရင္ ဘယ္လိုလုပ္မတုန္း ရွင္းစမ္းပါ ???
:)
ေၾသာ္ ...ဘဝ ဘဝ
ေပၚတလွည့္ ေပ်ာက္တလွည့္ေပါ့ဗ်ာ..
တည္ၿငိမ္ေအးခ်မ္းတဲ႔ ဘဝရိုးရိုးေလးနဲ႔ ျမန္ျမန္သြက္သြက္ ရုပ္အေျခခံလူေနမႈ ၂ ခုလံုးကို တၿပိဳင္တည္း လိုခ်င္ေနမိလို႔မ်ားလား။ ဘာတခုနဲ႔မွ အသားမက်ႏိုင္ဘူး။
အဲသလို မ်ိဳး ျဖစ္ေနတာကိုက ဘ၀ ပဲ မဟုတ္လား ေမာင္ေလးေရ႕..
ခံစားခ်က္ေတြ အျမဲ ရွင္သန္ေနမွ ကဗ်ာဆရာ ေတြ ကဗ်ာ ေရးႏိုင္မွာ မို႕လား..
အိမ္အိုေလးရဲ႕ ျပတင္းက ေငးရင္း ေဆြးေျမ႕ဖြယ္ ကဗ်ာေလးေတြ ေမြးဖြားပါ..
တိုက္တာ ျမင့္ျမင့္ေတြ ရဲ႕ ဓါတ္ေလွေတြ စီးရင္း ၾကည္ႏူးဖြယ္ကဗ်ာေလးေတြ ေရးပါ..
အဓိက က ၾကိဳးၾကာေလးက ဘယ္မွာေနမွာတဲ့လဲ
သူေတာ့ေပ်ာက္လုိ႕မျဖစ္ဘူးဆရာ
လူဆုိတာ ဒီလိုပဲေနာ္.. ဘယ္ေတာ့မွ မေက်နပ္ႏိုင္ဘူး..
ေရာင့္ရဲႏိုင္မႈ ေပ်ာက္ဆံုးေနတာ ျဖစ္မယ္ထင္တယ္။အသက္ၾကီးလာေလေလ/ပညာပိုတတ္လာေလေလ လူေတြဟာ မေရာင့္ရဲႏိုင္ေလေလပါပဲ။
Post a Comment