Monday, March 16, 2009

ကဗ်ာသည္ေလးေတြ

၁၉၉၇ ဆယ္တန္းေအာင္ျပီး တကၠသိုလ္ေတြက ခ်က္ခ်င္း မဖြင့္ျဖစ္ေတာ့ ၊၁၉၉၈ အင္းစိန္ ဂ်ီတီအိုင္မွာ ညေက်ာင္း သြားတက္ျဖစ္သည္။ အဲဒီတုန္းက အေခၚ Evening GTI(EGTI)ေပါ့။ စက္မႈတကၠသိုလ္ ေလွ်ာက္ထားေပမယ့္ 2D ႏွင့္ အမွတ္က သိပ္မမ်ားေတာ့ YTU မရမွာလည္းေၾကာက္ အင္ဂ်င္နီယာ မျဖစ္မွာလည္း စိုးသည္။ အသက္က ၁၈ ဝန္းက်င္။ ေက်ာင္းတက္ရတာ အရမ္းေပ်ာ္သည္ ။အႏွစ္တစ္ရာ သက္တမ္းရွိျပီျဖစ္သည့္ အုတ္နီေရာင္ ေက်ာင္းအိုၾကီး။ အပင္ၾကီးေတြက အုံ႕အံု႕ဆိုင္းဆိုင္း ။Lab မွာ စမ္းသပ္စရာ ပစၥည္းေတြက အစံုအလင္။ ေက်ာင္းအဝင္မွာ တစ္ခုတည္းေသာ ကန္တင္း။ အေနာက္ဖက္ အေပါက္နားမွာ ဓနိမိုး လက္ဖက္ရည္တဲ ဆိုင္ေလးက ထပ္ ရွိေသးသည္။


ေက်ာင္းတက္လို႕ ေလးလေလာက္ရွိျပီး လူရည္လည္လာေတာ့ ကဗ်ာစာအုပ္ ထုတ္မည္ ဆိုျပီး ကၽြန္ေတာ္က ဦးေဆာင္ျပီး ကဗ်ာေတြ လိုက္စုသည္။ ကဗ်ာေတြ စုေနတုန္း ဌာနမွဴးက ဘယ္လို သိသြားသည္မသိ။ ေက်ာင္းနာမည္ မတတ္ဖို႕။ ကိုယ့္ဘာသာ ထုတ္ဖို႕။ ျဖစ္လာရင္ ကိုယ့္ဘာသာ ရွင္းဖို႕ ေျပာသည္။ကၽြန္ေတာ္တို႕အဖြဲ႕လည္း ကိုယ့္ဘာသာ ဆက္လုပ္ၾကသည္။ ကဗ်ာစာအုပ္ေလးက သပ္သပ္ရပ္ရပ္ေလးေတာ့ ထြက္လာသည္။ မွတ္မိေသးသည္။ စာအုပ္နာမည္ေလးက ျမက္ရိုင္းျပတိုက္။ ကၽြန္ေတာ္ ရည္ရြယ္ထားတဲ့ တစ္ေယာက္ အတြက္ေတာင္ ဥပကၡာတေစၦ ဆိုတဲ့ ကဗ်ာေလး ထည့္ျဖစ္သည္။ စာအုပ္ေလးေတြ လိုက္ေရာင္းရတာ ေပ်ာ္စရာ။ ကန္တင္းမွာ ေကာင္မေလးေတြ သံုးေလးေယာက္ ခပ္ေအးေအးပံုစံေလးေတြ ထိုင္ေနတာျမင္ရင္ ဝင္ထိုင္ျပီး ေရာင္းသည္။ ဝယ္ၾကသည္..ေၾကာက္လို႕ ထင္သည္။လမ္းမွာေတြ႕သမွ် လိုက္ေရာင္းသည္။တခ်ိဳ႕ကို အလကား လိုက္ေပးသည္။ စာအုပ္ကေလး ႏွစ္ရာက လူေလးရာေလာက္ ရွိတဲ့ေက်ာင္းေလးမွာ တစ္ပတ္ေလာက္ႏွင္ ့ကုန္သြားေတာ့ အားလံုး ေပ်ာ္ေနၾကသည္။ဒုတိယႏွစ္ တတိယႏွစ္က်ေတာ့ Mechanical ကလူေတြကို ေရွ႕ကလုပ္ခိုင္းျပီး ဝင္ပဲေရးေတာ့သည္။ သူတို႕က အဖြဲ႕ ပိုေတာင့္သည္။

ဟိုရက္ကမွ စကားစပ္မိေတာ့ စိတ္၏ ေစရာနာခံတဲ့ ကိုမိုးျမင့္တိမ္ၾကီးကလည္း EGTI မွာ တစ္Batch ထဲတက္လာတာ။ အခု ဘေလာဂ့္ေရးေတာ့မွ သိၾကသည္။ ေက်ာင္းမွာတုန္းက တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္မသိ။ ေယာက္်ားခ်င္းမို႕ ခပ္ပါးပါး ျဖစ္လိမ့္မည္..:P ။YTU မွာလည္း Evening Diploma ဖြင့္ေတာ့ အထက္ေက်ာင္းတုန္းက သူငယ္ခ်င္းေတြက အဲဒီမွာ။ ၾကိဳ႕ကုန္းႏွင့္ ျပည္ေတာ္သာက နီးနီးေလး။ သူတို႕ေတြက Valentine’s ဆို ပံုမွန္ အခ်စ္ကဗ်ာေလးေတြ စုထုတ္ၾကသည္။ ကဗ်ာ လာေတာင္းၾကသည္။ စာအုပ္ထြက္ရင္ လက္ေဆာင္ လာေပးသည္။


ေနာက္ေတာ့ ဆယ္္တန္းအမွတ္ႏွင့္ ျဖတ္သည့္ YTU ေက်ာင္းေတာ္ၾကီးက တက္ဖို႕ အခြင့္အေရးရလာသည္။ ဆရာေမာင္စိန္ဝင္းတို႕ ဆရာႏြမ္ဂ်ာသိုင္းတို႕ရဲ႕ စာေတြ ဖတ္ထားျပီး စိတ္ကူးယဥ္ထားသည့္ေက်ာင္းၾကီး။ ေမတၱာေပါင္းကူးတို႕ ေႏြးေအးတို႕မွာ သြားသြားထုိင္ၾကည့္ဖူးသည္။ ငယ္ငယ္ထဲက ရူးခဲ့ရသည့္ ေက်ာင္းၾကီးထဲမွာ တက္ခြင့္ရျပီ ဆိုျပီး အလြန္ေပ်ာ္ေနမိသည္။ တကယ္ကေတာ့ မဟုတ္။ ခင္လို႕ေနာက္တာ ဆိုသလုိ။ တက္ေတာ့ တက္ရသည္.။ ၂၀၀၀ခုႏွစ္ ေမွာ္ဘီ GTC မွာ။ေမွာ္ဘီေက်ာင္းေရာက္ေတာ့ ပထမႏွစ္မွာပင္ ကိုမင္းခက္ရဲ(အခုေနာက္ပိုင္း သူ႕စာေပေဆာင္းပါေတြ စံပယ္ျဖဴမွာ အေတြ႕မ်ားသည္။) ကိုမင္းတေစ (အခုဘေလာဂ့္ဂါ)တို႕က စာၾကည့္တိုက္ကေလး လုပ္ၾကသည္။ ကိုယ့္အင္ကိုယ့္အား လုပ္ၾကေတာ့ Engineering စာအုပ္ေတြ သိပ္မထားႏိုင္။ သုတ ရသစာအုပ္ေလးေတြ မ်ားသည္။ စာေျခာက္ရုပ္ ေပးစာ(၁) ဆိုျပီး ကဗ်ာစာအုပ္ေလးလုပ္ေတာ့ ဝင္ေရးျဖစ္သည္။သူတို႕က ဘုတ္ကေလးတစ္ခု ေထာင္ေပးထားသည္။ နံရံကပ္စာေစာင္ေလးေတြ လုပ္ၾကသည္။ ေမွာ္ဘီေက်ာင္းမွာ လံုးဝမေပ်ာ္။ တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ ေပ်ာ္ေအာင္ ထားၾကရင္း ႏွစ္ႏွစ္ ေနခဲ့ရသည္။ေနာက္ေတာ့ ၂၀၀၁ မွာ လႈိင္သာယာေက်ာင္းကို တတိယႏွစ္မွ စတက္ရသည္။ျမဳိ႕ျပင္ လယ္ကြင္းထဲက ႏွစ္ထပ္ေက်ာင္းေဆာင္ ယဥ္ေက်းမႈသက္သက္။ဒါေပမယ့္ ကိုမင္းခက္ရဲတို႕ကေတာ့ အႏုပညာအပင္ေလးေတြကို ေလျပင္းေနျပင္္းေတြေအာက္မွာ ႏြမ္းမသြားေအာင္ အတတ္ႏိုင္ဆံုး ျပဳစုသည္။ ကဗ်ာေလးေတြ ေဆာင္းပါးေလးေတြ စုျပီး ထုတ္ျဖစ္ၾကသည္။ ဒဂံုတကၠသိုလ္ႏွင့္ လႈိင္သာယာ YTU က တစ္ေနရာစီ။ ဒါေပမယ့္ ေရာက္ေအာင္သြား လွည္းတန္းလိုေနရာမ်ိဳးေလးေတြမွာ ဆံုျပီး စာအေၾကာင္းေတြ ေျပာၾက..ကဗ်ာစာအုပ္ေတြ ထုတ္ၾက။ ကိုယ့္ႏွင့္ဘာမွမဆိုင္သည့္ မိန္းထဲမွာ သြားထိုင္ၾကႏွင့္။ ရေသ့ေလးေတြ စိတ္ေျဖၾကသည္။Valentine’s ဆိုလည္း ထံုးစံအတိုင္းစာအုပ္ေလးေတြ လုပ္ၾက။ရြာသာၾကီးက စီးပြားေရးတကၠသိုလ္၊သန္လ်င္ GTC ထိ စာအုပ္ေတြလိုက္ ေရာင္းၾကသည္။အားလံုးက ခင္ခင္မင္မင္ ေႏြးေႏြးေထြးေထြး ဆက္ဆံၾကသည္။ မေမာႏိုင္ မပန္းႏိုင္ၾက။တစ္ေနရာဆီ ေရာက္ေနၾကေပမယ့္ ကဗ်ာသည္ေလးေတြက စုစုစည္းစည္း။ မုန္႕ဖိုးေလးေတြ စု ကဗ်ာကေလးေတြစု ရႈံးတဲ့အခါရႈံး ျမတ္တဲ့အခါျမတ္ႏွင့္ ကဗ်ာစာအုပ္ကေလးေတြထုတ္ ေရာင္းၾကသည္။ ပိုက္ဆံမရေပမယ့္ ေပ်ာ္ၾကသည္။


ေက်ာင္းေတြထဲမွာ ကဗ်ာသည္ေလးေတြက ကၽြန္ေတာ့္တိုက မေမြးခင္ထဲက ရွိေပမည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕လည္း ကဗ်ာသည္ေလးေတြ လုပ္ခဲ့သည္။ ေနာက္ထပ္ ညီငယ္ညီမငယ္ေလးေတြလည္း ကဗ်ာသည္ေလးေတြ လုပ္ၾကဦးမည္။ကဗ်ာသည္ေလးေတြကေတာ့ ေက်ာင္းေတြထဲမွာ ေခတ္အဆက္ဆက္ စိမ္းလန္းစြာ ရွင္သန္ေပါက္ေရာက္ေနပါလိမ့္ဦးမည္ ဟု ကၽြန္ေတာ္ ယံုပါသည္။

လင္းဒီပ

၁၆.၃.၀၉

17 comments:

အိျႏၵာ said...

ေဟး.........လြမ္းေအာင္လာလုပ္တယ္...

ေရခဲ့ ထုတ္ခဲ့ၾကတာေပါ့...။
အမတို႔တုန္းကလက္ေရးကိုဖေယာင္းနဲ႔လွိမ့္ထုတ္တာ.။
လက္ေရးသိပ္လွတဲ့သူေတြကေရးၾကတယ္...
မွတ္မိေသးတယ္..
ပထမႏွစ္ပထမဆံုး..ကိုယ့္ကဗ်ာကို..
စာအုပ္ကေလးနဲ႔ျမင္လိုက္ရတဲ့အခ်ိန္
စာသင္ခန္းထဲ ထိုင္ငိုျဖစ္ခဲ့တာေလး...


ကဗ်ာသည္ဆိုတာေလးက လွလိုက္တာလင္းဒီပရယ္..

အိုင္လြယ္ပန္ said...

ေခါင္းစဥ္ေလး လွတယ္ ...

ေက်ာင္းကိုေတာင္ၿပန္လြမ္းလာၿပီဗ်ာ ....

khin oo may said...

ဒီကဗ်ာသည္ ေလးအေတာ္ေကာငး္တယ။္

မသက္ဇင္ said...

ဖတ္ေနရင္းအတိတ္ကို ျမင္ေယာင္လာတယ္--
မွတ္မွတ္ရရ ေနာက္ဆံုးႏွစ္---
အင္းယားကန္ေဘာင္ေပၚသူငယ္ခ်င္းေတြ
ထိုင္စကားေျပာေနစဥ္----
လူငယ္ႏွစ္ေယာက္ စာအုပ္ေလးေတြကိုင္ၿပီး
အစ္မတို႔--အားေပးပါအံုးတဲ႔--
ယူၾကည့္လိုက္ေတာ႔--ကဗ်ာေလးေတြ--
ခ်စ္စရာ--အားေပးလိုက္တယ္--
သူတို႔ ေပ်ာ္သြားတယ္--
အင္းးးးးးးးးးးးးးလင္းဒီပ တို႔လို--
အႏုပညာ ခ်စ္သူေတြ ပါပဲ---

MANORHARY said...

ဒီလိုဖတ္လိုက္ရေတာ့..ကိုယ္ေတြကအမ်ားၾကီးအခြင့္သာ
ခဲ့ပါလာလို႔ေတြးမိတယ္။ကဗ်ာစာအုပ္ေတြဖန္တီးၾက
ေရာင္းၾက..ဒါ ေခတ္အဆက္ဆက္ကပုံရိပ္ပါပဲ..

Anonymous said...

စာေျခာက္ရုပ္ ကဗ်ာစာအုပ္ေလးက အခုထိအမွတ္တရရွိေနဆဲပါ။ အဲဒီ စာၾကည့္တုိက္ေလး ျဖစ္ဖို႕ မေမာမပန္းပဲ အလွဴခံ စာအုပ္ေတြေ၀ စာရင္းေတြျပဳစု။ ေနာက္ေတာ့ စာၾကည့္တိုက္ေလးမရွိေတာ့။ ကိုမင္းခက္ရဲက စံပယ္ျဖဴမွာပဲ မဟုတ္ဘူးဗ်။ အစံုမွာပါတယ္။ ျပီးေတာ့ သူ႕မေဟသီကလည္း beauty မွာစာေတြေရးသဗ်။ သမီးေလးလား မသိဘူးေမြးတယ္ေျပာတယ္။ ဆံပင္ေလးတဖက္ခြဲနဲ႕ လြယ္အိပ္ေလးလြယ္ အျမဲျပံဳးေနတဲ့ ကိုမင္းခက္ရဲကို သတိရသြားျပီ။ ကိုမင္းတေစကေတာ့ အသားညိဳညိဳဗ်။
သေဘာေကာင္းေကာင္း။ စာေရးလည္း သိပ္ေကာင္းသဗ်။
အင္ဂ်င္နီယာ မျဖစ္မွာေၾကာက္တဲ့သူက ေက်ာင္းမတက္တာေတာ့ ထူးဆန္းသလိုပဲ...
အင္

ေဆာင္းယြန္းလ said...

ဘယ္ေတာ့မွ ေၿပာင္းလဲမသြားမယ့္ စီးဆင္းမႈစစ္စစ္ေတြေပါ့ ညီေလးရာ...အစဥ္မပ်က္ စီးဆင္းေနဦးမယ့္ ရပ္တန္႔မသြားႏူိင္တဲ့ စီးဆင္းမႈမ်ိဳးေပါ့.....ေက်ာင္းသားဘဝကို ၿပန္ၿပီးသတိရ လြမ္းဆြတ္သြားမိတယ္

Welcome said...

ျပန္မရႏိုင္ေတာ့တဲ့
လြတ္လပ္ေပ်ာ္ရႊင္ခဲ့တဲ့
ေက်ာင္းသားဘ၀ေလးကို
ျပန္အမွတ္ေစတဲ့အတြက္ ေက်းဇူး

လုလင္ငယ္ေသြး said...

ပို ့စ္ေခါင္းစဥ္ေလးကို ခိုက္သြားၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္တို ့ေက်ာင္းမွာကေတာ့ တစ္ႏွစ္ကို သုံးအုပ္ေလာက္ထုတ္ၾကေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ တစ္ခါပဲ ပါဖူးတယ္။ ကဗ်ာသည္ေတြက အႏုပညာကို တခုတ္တရ ေရာင္းတန္းတင္ၾကသူေတြမို ့ အမ်ားၾကီးသာတယ္ဗ်ာ။ အဲဒီ့ကာလေတြကိုေတာင္ လြမ္းလာတယ္။ ေက်းဇူး အထူး။

Anonymous said...

လြန္ခဲ့တဲ့ ၄ ႏွစ္ေလာက္တုန္းက အဲ့ကဗ်ာသည္ေလးေတြကို အလကား အားေနတဲ့ေကာင္ေတြလို႔ မွတ္ခ်က္ခ်ပစ္လိုက္တာ ခုေန အဲ့စာအုပ္ေလးလိုခ်င္လို႔ျပန္ရွာမိေတာ့မေတြ႔ေတာ့ဘူး။
တစ္ေယာက္တစ္အုပ္ မ၀ယ္မေနရ အတင္းဇြတ္ေရာင္းေနေတာ့ မတတ္သာနဲ႔အဆံုး ေမတၱာလည္းပို႔ ၀ယ္လိုက္ရတာ ကဗ်ာကို ခ်စ္တတ္မွပဲ ကဗ်ာရဲ့ တန္ဖိုးကိုသိမွ ေသခ်ာသိမ္းမထားမိတာကိုေနာင္တရတယ္။ ကဗ်ာသည္ေလးေတြကေတာ့ အျမဲကို ဆက္ရွိေနမွာပါပဲ ။ အဲ့တုန္းကေရးခဲ့တဲ့ကဗ်ာ တင္အံုးေလ ဘာတဲ့ ...“ကၽြန္ေတာ္ ရည္ရြယ္ထားတဲ့ တစ္ေယာက္ အတြက္ေတာင္ ဥပကၡာတေစၦ ဆိုတဲ့ ကဗ်ာေလး ” အဲ့တာ အဲ့တာ ဖတ္ခ်င္တယ္ တင္ေပးပါ။

မင္းအိမ္ျဖဴ Minn Eain Phyu said...

လြမ္းတယ္ဗ်ာ ဘယ္ေတာ.မွ ျပန္မရႏိုင္ေတာ.တဲ. ဘ၀ေလးေတြကုိ .............
ေခါင္းစဥ္ေလး အရမ္း လွတယ္..............

မမသီရိ said...

ကဗ်ာသည္ေလးေရ...
ခုေတာ့လဲ .. လည္ ျပီး လိုက္ေရာင္းစရာ မလိုေတာ့ တဲ့ အျပင္..
ကဗ်ာၾကိဳက္တဲ့ အမ တို႕ .. ေျပးေျပးလႊားလႊား လာေနရျပီေပါ့..း)..
ဒါနဲ႕ စကား မစပ္.. သႏၱာေအး ဆိုတဲ့ ရခိုင္မေလး တယာက္ကို သိလား... ေမာင္ေလးထက္ စီနီယာမ်ား ျဖစ္ေနမလားေတာ့ မသိ..

sait phay yar said...

ေအာ္သိပီ... အမ ကိုုေကာသိလားဟင္
အဟီ

ေမ့သမီး said...

ဂုဏ္ထူးတန္းပထမႏွစ္္ေက်ာင္းသူဘ၀က ကဗ်ာစာအုပ္ကေလးအမွတ္တရ စုထုတ္ဖူးပါတယ္။ ညီမလဲ ကဗ်ာသည္ေလးေပါ့ေနာ္။ တကယ္ျပန္လြမ္းရတဲ့ ဘ၀ေတြပါ။

ျငိမ္သက္ said...

ဥပကၡာတေစ ေလးေပးျမည္းေလဗ်ာ။

လင္းဒီပ said...

မအိျႏၵာေရ...ကိုယ့္ကဗ်ာကို ပံုႏွိပ္စာလံုးနဲ႕ ျမင္ရတာေလာက္ ေပ်ာ္စရာေကာင္းတာ မရွိပါဘူးဗ်ာ..

ကိုအိုင္...လြမ္းေအာင္ စလိုက္တာဗ်..:P

မခင္ဦးေမ..ေက်းဇူးပါေနာ္

အစ္မ မသက္ဇင္...ကၽြန္ေတာ္တို႕လည္း ဒီလိုပဲ လည္ေရာင္းၾကတာ အစ္မ..ေပ်ာ္စရာေလ..

အစ္မ မေနာ္...ကၽြန္ေတာ္တို႕က လူျဖစ္ေနာက္က်တာကိုး အစ္မေရ..:P
ကဗ်ာသည္ေလးေတြကေတာ့ ေခတ္အဆက္ဆက္ရွိေနဦးမွာပါ..

ကိုရြာသားေရ..ကိုမင္းခက္ရဲတို႕ ကိုမင္းတေစတို႕ အေၾကာင္း ေျပာျပသြားတာ ေက်းဇူး..
အင္ဂ်င္နီယာမျဖစ္မွာ ေၾကာက္သလို ေက်ာင္းတက္မွန္ရမွာလည္း
ကၽြန္ေတာ္က ေၾကာက္တယ္ဗ်..:P

ကိုေဆာင္းယြန္းလ...ေက်ာင္းသားဘဝ အမွတ္ရေအာင္ ဆြေပးလိုက္တာပါ..

ကုိဝင္းေဇာ္...လြတ္လပ္ေပ်ာ္ရႊင္ခဲ့ရတယ္ဗ်ာ

ကိုလုလင္..လြမ္းေစသတည္း။

ညီေလးေမာင္မ်ိဳး..ကဗ်ာေတြ ခ်စ္တတ္လာျပီဆိုလို႕ ဝမ္းသာတယ္..ဥပကၡာတေစၦကေတာ့ အခု လာလာ မေျခာက္ေတာ့ မေတြ႕ေတာ့ဘူးညီေလးေရ..

ကိုမင္းအိမ္ျဖဴ..ေက်းဇူး

မမသီရိ...အေျပးအလႊား လာလာဖတ္လို႕ ေက်းဇူးပါ အစ္မ..မသႏၱာေအး ကိုေတာ့ မသိပါအစ္မ..စီနီယာက်မယ္ထင္တယ္..။

မေမ...မေမကိုေတာ့ သိတယ္ဗ်...သူက ေက်ာင္းတည္းက နည္းနည္းဆိုးလို႕..:P

ေမ႕သမီး..ငါ့ညီမကေတာ့ ကမာၻေက်ာ္..ကဗ်ာစာအုပ္ထုတ္ လည္းပါတာပဲေနာ္...:P

ကိုျငိမ္သက္...အဲဒီ ကဗ်ာေလးက အိမ္မွာ က်န္ခဲ့လို႕ပါဗ်ာ...

Moe Myint Tane said...

ဆိတ္၏ေျပးရာေလွ်ာက္လိုက္ေနေသာ ကိုလင္းဒီပ

ကိုယ္႔ဆရာ လုပ္တာနဲ႔ ဂ်ီတီအိုင္မွာေက်ာင္းတက္တုန္း
က အခ်ိန္ေတြကို သတိရသြားတယ္ဗ်ာ။ ဂ်ီတီအိုင္မွာ မိုးျမင္႔တိမ္တို႔အုပ္စုကို မသိသူ ခပ္ရွားရွားဘဲ။ ဗရုတ္က်လြန္းလို႔ေလ။ ကိုယ္႔ဆရာက ေကာင္မေလးေတြ နားဘဲ ကပ္ေနေတာ႔ ဘယ္သိမွာလဲဗ်။ :)

ေက်ာင္းက ကန္တင္းေလးကို လြမ္းသြားတယ္ဗ်ာ။ ကိုစိုးတို႔ ဆိုင္က ပိုထိုင္လို႔ေကာင္းတယ္ဗ်။ ဓနိမိုးေလးနဲ႔ ၀ါးထရံကာေလးဆိုေတာ႔ ပိုကဗ်ာဆန္တယ္ဗ်။ ေအးဗ်ာ ေက်ာင္းသားဘ၀ကို လြမ္းတယ္ဗ်ာ။အတန္းလစ္ရင္လည္း ကိုစိုးတို႔ဆိုင္မွာ ၀င္ေခြျပီး ခ်က္စ္ထိုင္ထိုးခဲ႔တာေလးေတြလည္း လြမ္းတယ္ဗ်ာ။


စိတ္၏ေစရာနာခံေလေသာ
မိုးျမင္႔တိမ္