ခြင့္စာ

ဒီရက္ေတြမွာ ကၽြန္ေတာ္ ႏွစ္ပတ္ေလာက္ ျပတင္းေပါက္ကေလးကေန ေပ်ာက္ေနပါဦးမယ္။
သူငယ္ခ်င္း ညီအစ္ကို ေမာင္ႏွမေတြဆီလည္း ေရာက္မယ္ မထင္ဘူး။
၂၀၀၉ အတြက္ ၾကိဳျပီး ႏႈတ္ဆက္ခြင့္ျပဳပါ..
အားလံုးပဲ..happy new year & merry x'mas ပါဗ်ာ။
ႏွစ္သစ္မွာ ျပန္လာခဲ့ပါမယ္။

မၾကားရမျမင္ရတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြကို ခ်စ္တဲ့သူ
လင္းဒီပ

ျငီးေငြ႕ရျခင္းမ်ား

ဘဝဆိုတာျမစ္တစ္စင္းဆိုရင္
ကၽြန္ေတာ့့္ေရစီးက ေသ လြန္းရဲ႕..

ႏွစ္ေထာင့္ရွစ္ကလည္း
ျပီးခဲ့တဲ့ႏွစ္ေတြအတိုင္း
ေရာက္လာ ျပီးေတာ့ ျပန္သြား..
ဘာမွမထူးျခားခဲ့..

အထူးတလည္ ဝင့္ၾကြားစရာေတြ မရခဲ့သလို
သိမ္ငယ္ ညိွဳးႏြမ္းစရာလည္း မရွိခဲ့
အၾကီးအက်ယ္ ေပါက္ကြဲလိုက္စရာ မရွိသလို
အေလာတၾကီး စိတ္အားငယ္စရာလည္း မေတြခဲ့…

ကၽြန္ေတာ့္ ရွင္သန္ျခင္းၾကီးက
ျဖစ္သလို က်င္လယ္ၾကီးျပင္းတတ္တဲ့
လမ္းေဘးက အေလ့က်ပန္းေတြထက္ေတာင္
အဓိပၸာယ္ေတြ ေျခာက္ကပ္ေနခဲ့တာ ၾကာေပါ့
သံလမ္းေပၚ ဦးေႏွာက္မပါပဲ
ေလွ်ာက္ေျပးေနရတဲ့ ရထားတစ္စင္းလို..

အားလံုးအတြက္ အသစ္ဆိုတာေတြက
ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ေတာ့ ထပ္ေရာက္ေရာက္လာတဲ့
ပ်င္းစရာ အသစ္စက္စက္ေတြပါပဲ

ဘာလိုခ်င္ေနတာလဲ
အခ်စ္ အရက္ လိင္ကိစၥ
မနက္ျဖန္မွာ ေရာက္လာမယ့္ စစ္ပြဲေတြ
ညတုန္းက ေဘာလံုးပြဲ
ေမာင္သိန္းေဇာ္ရဲ႕ ကဗ်ာေဟာင္းေလးတစ္ပုဒ္
ငါတို႕ထန္းေတာထဲမွာ ကဗ်ာရြတ္ၾကရေအာင္
ကၽြန္ေတာ္တို႕ အေနအထိုင္မတတ္လို႕ ပူေႏြးလာတဲ့ကမာၻၾကီးအေၾကာင္း
က်ဳပ္လိုခ်င္တာရွာလို႕မေတြ႕ခဲ့ဘူး ႏွစ္ေထာင့္ရွစ္ရယ္

ဒီဇင္ဘာ
ခရစၥမတ္
ႏွင္းအတုေတြၾကားမွာ
ကိုယ့္ကိုကိုယ္ေပ်ာ္ေအာင္မထားတတ္တဲ့ ေကာင္ကေတာ့
ၾကယ္ကေလးေတြေငးရင္း စကားနည္းေနရတာေပါ့..
လင္းဒီပ
၁၆.၁၂.၀၈

Photo Source: photobucket.com

စမ္းေခ်ာင္းေလး

ျမတ္ႏုိးမႈတြန္းကန္အားေလးနဲ႕
ေလာကဓံကို တြန္းတြန္းတိုက္တိုက္
တေရြ႕ေရြ႕ ျဖတ္သန္းလာခဲ့တာ..

ေက်ာက္သားျဖဴျဖဴေလးေတြ..
လြင္ျပင္ဝါဝါေလးေတြ ျဖတ္သန္းလို႕..
ရင္ခုန္သံေရႊငါးေလးေတြ ေခၚေဆာင္လာခဲ့..
အလြမ္းသစ္သီးစိမ္းေလးေတြ ယူေဆာင္လာခဲ့..
ခ်ိဳေသာဂီတေတြ တီးခတ္လာခဲ့..

ျမစ္တစ္ခုမွာ ေရႏွစ္ခါခ်ိဳးလို႕မရဘူးဆိုေပမယ့္
ဒီမွာေတာ့
မင္းမွားယြင္းခဲ့တာ
မင္းညစ္ႏြမ္းခဲ့တာ
မေန႕က မင္းရဲ႕ အေမွာင္ဒဏ္ရာေတြကို
ေဆးေၾကာသန္႕စင္အသစ္ျပန္ျဖစ္ဖို႕
အျငိဳအျငင္မဲ့ အျငင္းအဆိုမဲ့
ႏွစ္ႏွစ္ကာကာေလး စီးေနေပါ့..
လင္းဒီပ
၁၀.၁၂.၀၈
Picture Source: picture by gaturlove
Media.photobucket.com

အမုန္းစာရင္း

အမုန္းဆံုး(၁၀) ခုကို ေရးဖို႕ အိပ္မက္ျပခန္း က ကၽြန္ေတာ့္ကို ပထမဆံုး Tag ပါတယ္။ ေနာက္သိပ္မၾကာဘူး။ ေမာင္မ်ိဳးက ပါထပ္ Tag တယ္။အိပ္မက္ျပခန္း Tag တည္းက ေရးမလို႕ပါပဲ။ မအားလို႕ မေရးျဖစ္ေသးဘူး။ ေမာင္မ်ိဳးကေတာ့ မရဘူး။ လာေအာ္ပါတယ္ အေၾကြးမဆပ္ရင္ အိမ္က လွည္းနဲ႕ႏြား လာသိမ္းမယ္တဲ့။ ေၾကာက္ေတာ့လည္း ျမန္ျမန္ ေရးရပါတယ္။
(၁)
ကၽြန္ေတာ္မွာ မုန္းစရာ အေကာင္းဆံုးလို႕ ကၽြန္ေတာ္ထင္တဲ့ အခ်က္ကေတာ့ ေတြေဝ တတ္တာပါ။ မျပတ္သားတာပါ။ ဘယ္ေတာ့မွ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ကို ပိုင္ပိုင္ဆိုင္ဆိုင္ မခ်တတ္ဘူး။ အခုအခ်ိန္ထိလည္း လြဲေခ်ာ္ေနတတ္တုန္းပါပဲ။
(၂)
ေနာက္တခ်က္ကေတာ့ စိုးရိမ္တတ္တာပါ။ တကယ္ေတာ့ စိုးရိမ္တယ္ဆိုတာ ေရာဂါတစ္ခု ျဖစ္သလို မုန္းစရာလည္းေကာင္းတဲ့ အခ်က္တစ္ခ်က္ပါပဲ။ အျပင္ထြက္ခါနီး တံခါးေတြ မီးဖိုေတြကို အထပ္ထပ္ စစ္ေလ့ရွိပါတယ္။ ေသာ့ခတ္တာကို ႏွစ္ခါသံုးခါ ျပန္ျပန္စစ္ပါတယ္။ ေလာ့ခ္က်ရဲ႕လားဆိုျပီးေတာ့။ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ မုန္းေပမယ့္ မတတ္ႏုိင္ပါဘူး။
(၃)
ခ်ိန္းထားရင္ အရင္ဆံုး ေရာက္ေန တတ္ပါတယ္။ သူမ်ားေတြက on the way ဆိုတဲ့အခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္က ေရာက္ေနျပီ။ ျပီးေတာ့ စိတ္တိုေနေရာ။ အေစာတည္းက ထြက္မလာနဲ႕ေပါ့။မဟုတ္ပါဘူး။ဝီရိယလြန္ေတာ့ ကၽြန္ျဖစ္ဆိုတာထင္ပါတယ္။
(၄)
ေနာက္ အရမ္းလည္း စိတ္တိုတတ္ပါတယ္။ ဘုေျပာေျပာလႊတ္တတ္တဲ့ အက်င့္လည္းရွိပါတယ္။
(၅)
မ်က္ႏွာဖံုးလည္း ေပ်ာက္ေနပါတယ္။ စိတ္ဆိုးေနရင္ ဆိုးေနတဲ့ အတိုင္း စိတ္ရႈပ္ေနရင္ စိတ္ရႈပ္ေနတဲ့အတိုင္း မ်က္ႏွာမွာေပၚေနတတ္ေတာ့ ကိုယ့္စိတ္အေျခအေနကို သူမ်ားက အလြယ္တကူ အကဲခတ္ ကိုင္တြယ္လို႕ ရတာေပါ့။ မေကာင္းပါဘူး။ အလုပ္ကိစၥေတြမွာ ေမွာက္ထားတဲ့ ဖဲက မေတြ႕တာ ေကာင္းပါတယ္။
(၆)
ခ်ိန္းထားျပီး သူမ်ား အရင္ေရာက္ေနရင္ အားနာေနတတ္တယ္။ ပိုက္ဆံေခ်းထားတဲ့လူဆီ အတတ္ႏုိင္ဆံုး ဖုန္းမဆက္ပဲေနတယ္။ အေၾကာင္းကိစၥရွိလို႕ ဆက္ရင္ေတာင္ အေၾကြးလိုခ်င္လို႕ ဆက္တယ္ ထင္မွာစိုးျပီး မဆက္ေတာ့ပါဘူး။ ေနာက္ထပ္ အားနာတတ္တာေလးေတြ ရွိပါေသးတယ္..
(၇)
လူတစ္ေယာက္ကို သံေယာဇဥ္ျဖစ္ရင္ အရမ္းျဖစ္တတ္ျပီး မုန္းျပီဆိုရင္လည္းလွည့္မၾကည့္ေတာ့။ ပတ္သက္သမွ် အကုန္လံုးကို delete လုပ္တတ္ပါတယ္။ မုန္းဖို႕ေကာင္းတဲ့အခ်က္လို႕ ကၽြန္ေတာ္ထင္ပါတယ္။အမုန္းတို႕ေဒါသ တုိ႕ဆိုတာမေကာင္းပါဘူး။ အခုအတတ္ႏုိင္ဆံုး ျပင္ေနရပါတယ္။ မုန္းစရာေတြ႕ရင္ေတာင္ ခ်စ္စရာ ေကာင္းတာေလး ရွာတဲ့ အက်င့္ေလးေပါ့။ ခ်စ္စကိုပဲ ရွည္ေစလိုပါတယ္ ။မုန္းခဲ့ ျပတ္သားခဲ့တာေတြကို ေတြးမိရင္ ေနာင္တရေနတတ္ပါတယ္။ ဆရာေတာ္ ဦးေဇာတိက ေဟာဖူးပါတယ္။ အတူတူေနရတဲ့အခ်ိန္ကို လက္ေဆာင္ေကာင္းတစ္ခုလိုတန္ဖိုးမထားတတ္ၾကဘူး တဲ့။ မုန္းတတ္တဲ့ အက်င့္ၾကီးကို ျပင္ေနပါတယ္။ ခ်စ္တတ္ေအာင္လည္း သင္ေနပါတယ္..:P
(၈)
လူမ်ားတဲ့ေနရာေတြ အတတ္ႏုိင္ဆံုးမသြားပါဘူး။ ေမေမစကားနဲ႕ေျပာရရင္ လူေတာမတိုးဖူးေပါ့ဗ်ာ။ လူေတြအမ်ားၾကီးနဲ႕စကားေတြ ေလွ်ာက္ေျပာ ဘာေတြေျပာေနၾကမွန္းလည္းမသိ။ အလွဴတို႕မဂၤလာေဆာင္တို႕ပါ ။ကၽြန္ေတာ္ ေရွာင္ေလ့ရွိပါတယ္။ မေကာင္းဘူးလို႕ထင္ပါတယ္။ အဲဒီ မုန္းစရာေကာင္းတဲ့ လူေတာမတိုးတဲ့ အက်င့္ၾကီးကို ျပင္ေနရပါတယ္။(အလွဴရွိရင္ ေခၚေနာ္..ဟီး)
(၉)
အရင္ကတည္းက ညဆိုအိပ္ယာ ေစာေစာ မဝင္တတ္တဲ့အက်င့္ေလ။ အခု ဘေလာဂ့္ေလး လုပ္ျဖစ္ေတာ့ ပိုဆိုးပါတယ္။ အိပ္ယာဝင္ ေနာက္က်တာ မေကာင္းပါဘူး။ မုန္းစရာေကာင္းတဲ့ အက်င့္တစ္ခုပါ။က်န္းမာေရးလည္းထိခိုက္ပါတယ္။ဒါေပမယ့္ မတတ္ႏုိင္ဘူးဗ်ာ။
(၁၀)
နံပါတ္(၉)ရဲ႕ အဆက္ပါ။ ေရာဂါက စေနပါျပီ။ အလြန္ ေမ့တတ္ပါတယ္။ ေပေပေတေတ ေနတဲ့ဒဏ္ေတြလို႕ ထင္ပါတယ္။ မေမ့ေအာင္လို႕…စာအုပ္ကေလးနဲ႕ မွတ္မွတ္ထားပါတယ္..ဒါေပမယ့္ စာအုပ္ေလးကို ဘယ္နားထားမိမွန္း မသိတာ ခဏခဏ.. မ်က္မွန္ကို ဘယ္နားခ်မိမွန္း မသိတာ.. အျပင္သြားရင္ အိမ္မွာ ဖုန္း က်န္ခဲ့တာ.. အေတာ္ မုန္းဖို႕ေကာင္းပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဘယ္ေတာ့မွ မေမ့တာေလး တစ္ခုေတာ့ ရွိတယ္ဗ်…:P

ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ ဆံုးေအာင္ ဖတ္ေပးတဲ့ အတြက္ပါ။ ေမာင္မ်ိဳးနဲ႕ အိပ္မက္ျပခန္းက ကိုကိုဖားလည္း ေက်နပ္မယ္ ထင္ပါတယ္။
လင္းဒီပ
၆.၁၂.၀၈
Photo Source: picture by kineridiamond
Media.photobucket.com

ၾကိဳက္ေသာကဗ်ာေလးတစ္ပုဒ္

အစ္မဝါ က Tag ပါတယ္ ။ အၾကိဳက္ဆံုး ကဗ်ာေလးတစ္ပုဒ္ကို ေရးေပးပါတဲ့။ ကၽြန္ေတာ္ၾကိဳက္တဲ့ ကဗ်ာေလးေတြကလည္း အေတာ္မ်ားပါတယ္။ ငယ္ငယ္တည္းက ကဗ်ာေတြကို စကားေျပထက္ ပိုဖတ္ျဖစ္ေတာ့ ..

ေႏြဦးကာလ ျမဴထေသာအခါ
ရင္းေထာင္ရင္းဆြဲေဆာင္ျမဲအိုးလြယ္ကာ
ဓားႏွီးထက္စြာ ခါးမွာခ်ပ္လွ်က္…ဆိုတဲ့ ဝန္ၾကီးပေဒသရာဇာရဲ႕ ထန္းတက္သမားကဗ်ာေလးေတြ..

ေခၚမထားေပမယ့္
သြားသူက ကၽြန္ေတာ္ပါ
ေမွ်ာ္ေမာ္ကာ ေရႊရင္ထိပ္ပါလို႕
ခ်စ္သူအေဆာင္ နံ႕သာေတာကို တိတ္တိတ္ေလးလာ…ဆိုတဲ့ ေမာင္စိန္ဝင္း(ပုတီးကုန္း)ရဲ႕ အေရးေလးေတြ..

ခ်စ္သူတစ္ေယာက္ထားရတာ
စြန္႕စားခန္းတစ္ခုပါပဲတဲ့။
ခဏခဏ စြန္႕စားေနသူေလးရယ္
စြန္႕စားျခင္းကိုမွ ဝါသနာထံုေလေရာ႕သလားကြယ္..ဆိုတဲ့ မင္းလူရဲ႕ကဗ်ာေလးေတြနဲ႕ ၾကီးျပင္းလာခဲ့.. ဘဝကိုခုန္မင္ သက္ဝင္လာခဲ့တာပါ။ဘဝကို အရာအရာ သီခ်င္းေလးေတြ ကဗ်ာေလးေတြက ေပးတဲ့ အေတြးေလးေတြနဲ႕ပဲယွဥ္ျပီး ျဖတ္သန္းလာခဲ့တာပါ။အဲဒါေၾကာင့္ တခါတေလ ကၽြန္ေတာ့္အျမင္ေလးေတြ အေတြးေလးေတြက သူငယ္ခ်င္းေတြၾကားမွာ တစ္မ်ိဳးျဖစ္ေနတတ္တာ ဆံုးျဖတ္ပံုျခင္း မတူတာေလးေတြ ေတြ႕ရတတ္ေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ့္ျမတ္ႏုိးမႈကို ဘယ္ေတာ့မွ ကၽြန္ေတာ္ အျပစ္မတင္ျဖစ္ဘူး။ ေက်နပ္တယ္။
အခုလည္း ကၽြန္ေတာ္ၾကိဳက္လို႕ သိမ္းထားတဲ့ ကဗ်ာေလးကုိပဲ ဒီပိုစ့္အတြက္ သံုးပါရေစ။ အရမ္းကို ျမန္မာရနံ႕ပါတဲ့ ကဗ်ာေလးပါ။ကၽြန္ေတာ္ၾကိဳက္လို႕ ေဒါက္တာလြဏ္းေဆြ ဘေလာ့ဂ္ ကေန ကူးထားတာပါ။ ကဗ်ာေလးနာမည္က သနပ္ခါး တဲ့။ ေရးတဲ့သူက ကမာပုလဲ ပါ။ဖတ္ၾကည့္ေပးပါဗ်ာ။

သဘာ၀ရဲ႕

အဖိုးမျဖတ္ႏိုင္တဲ့ ရတနာ

အညာေက်းလက္ တပ္မက္ဖြယ္ရာ။

ေႏြထဲ

သဲမုန္တိုင္းေတြနဲ႔ ႐ိုင္းစိုင္းလွတဲ့ ေလထဲ

ပက္ၾကားအက္ ကုန္းေျမမာေခါင္ေခါင္ထဲ

ခြၽန္ျမ ဆူးေတြထုတ္လို႔ အာခံ

ဘ၀ကို ဒီလိုရွင္သန္တယ္။

အ႐ြယ္ေရာက္ေတာ့

အလိုက် ျဖတ္ေတာက္ခံကာ

ၾကမ္းတမ္းခက္မာ ေက်ာက္သားျပင္

ဘ၀ကို မွတ္ေက်ာက္တင္ အေသြးခံလို႔ …

အိုမင္းတြန္႔႐ြ

အေမ့အသားအေရေပၚမွာျဖစ္ျဖစ္

ပန္းႏုေရာင္ေျပး

ခ်စ္သူ႔ပါးျပင္ကေလးေပၚမွာျဖစ္ေစ

သူဟာ ပန္းေတြနဲ႔အၿပိဳင္ ေမႊးတယ္ ။

(ကမာပုလဲ)

အဆင္ေျပမယ္လို႕ထင္ပါတယ္။ အရမ္းကို ျမန္မာရနံ႕သင္းတဲ့ ကဗ်ာေလးပါ။ ကၽြန္ေတာ္ အၾကိဳက္ဆံုးကဗ်ာေလးတစ္ပုဒ္လို႕ေျပာပါရေစ။
တဆက္တည္းပဲ ကၽြန္ေတာ္ ကိုးတန္းေက်ာင္းသားဘဝက ေရးဖူးတဲ့ကဗ်ာေလးကို အမွတ္တရ တင္ခ်င္ပါေသးတယ္။ ေလးလံုးစပ္ ကဗ်ာေလးပါ။၁၉၉၅ ေလာက္ကေရးခဲ့တာပါ။
စံပယ္မ်ား
ရနံ႕ကေမႊး ဆြတ္ျဖဴေဖြးလ်က္္
စိမ္းစိုရြက္ၾကား အိေျႏၵထားကာ
လွအားပိုလွ်င္..
ျမင္ေငးသူ႕ရင္ ခ်မ္းေျမ႕ရႊင္၏

ေလရူးေလေပြ အဆိပ္ေပလက္
ဝတ္ရည္စုပ္ပ်ား အဖ်က္မ်ားမွ
အသိရွိရွိ ေရွာင္က်ဥ္မိလွ်င္
ျမင္ေငးသူ႕ရင္ ခ်မ္းေျမ႕ရႊင္၏

အထက္ျဖဴလႊ စိမ္းေရာင္ခလွ်က္
သေရရွိစြာ ဆင္ျပင္လာသည့္
ပညာသင္ၾကား လံုမမ်ားေလ
စံပယ္ေတြႏွင့္ အတူတူ..

ကဗ်ာဆိုတာ တီးလံုးမထည့္ထားတဲ့ သီခ်င္းေလးေတြလို႕ပဲ ကၽြန္ေတာ္ေတာ့ ထင္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္အတြက္ေတာ့ ကဗ်ာဆိုတာ ငယ္ခ်စ္ပါပဲ။(ဒီ အၾကိဳက္ဆံုး ကဗ်ာေလးတစ္ပုဒ္ ဆိုတဲ့ Tag ကို ကိုရြာသားေလး(ဝိုင္တီယူ) ..ကိုမိုးျမင့္တိမ္ ..ကိုအိပ္မက္ရွင္ နဲ႕ ညီမေလးေခါင္ေခါင္ ..တို႕ကို Tag ပါတယ္)ကၽြန္ေတာ္ကိုခင္ရင္ ေရးေပးၾကပါဦးဗ်ာ။

ခင္မင္စြာ
လင္းဒီပ
၅.၁၂.၀၈

Photo Source:picture by zakharchenko

media.photobucket.com

တိမ္ေတြေရးတဲ့ကဗ်ာ(၂)

လွလိုက္တာ ျမရယ္…တကယ္ေတာ့ လွတယ္ဆိုတဲ့ စကားတခြန္းကို ကၽြန္ေတာ္ အထိတ္တလန္႕ရြတ္ဆိုဖို႕ေတာင္ အခ်ိန္မရေအာင္ ကၽြန္ေတာ္ ထိတ္လန္႕သြားခဲ့တာ။

ဆယ္ႏွစ္ဆိုတဲ့ အတိုင္းအတာက လူတစ္ေယာက္ကို ေမ့ေပ်ာက္လိုက္ဖို႕အတြက္ လံုေလာက္တဲ့ အခ်ိန္ကာလတစ္ခုေပါ့။ ကၽြန္ေတာ္ ေမ့သြားတာေတြ အေတာ္မ်ားျပီ။ ကၽြန္ေတာ္ဘယ္တုန္းက ဘြဲ႕ရခဲ့တယ္ဆိုတာ မမွတ္မိေတာ့ဘူး။ကၽြန္ေတာ္ တခ်ိန္က အရမ္းၾကိဳက္ခဲ့တဲ့ ရုပ္ရွင္ေတြ မမွတ္မိေတာ့ဘူး။ တခ်ိဳ႕သူငယ္ခ်င္းေတြရဲ႕ လိပ္စာေတြ..ဖုန္းနံပါတ္ေတြ..တခ်ိဳ႕ဆိုနာမည္ေတြပါ မမွတ္မိေတာ့ဘူး…. သိပ္ၾကိဳက္ခဲ့တဲ့ သီခ်င္းတစ္ပုဒ္လည္း ဆိုၾကည့္ရင္ ေရွ႕ေရာက္လိုက္ ေနာက္ေရာက္လိုက္ေပါ့။ကိုယ့္ကိုကိုယ္လည္း ျဖတ္သန္းခဲ့တဲ့ အေတြ႕အၾကံဳ႕ေတြမ်ားလို႕ ဘဝဆိုတာ ဒီလိုပါပဲကြာလို႕ တခါတေလ တခ်ိဳ႕လူေတြကို ဆရာၾကီးလုပ္ တရားခ်မိတာလည္း ရွိရဲ႕ေလ။ ဒီကၽြန္းႏုိင္ငံေသးေသးေလးမွာ ျမရွိတယ္ ဆိုတာ ဟိုးအေစာၾကီးကတည္းက ကၽြန္ေတာ္သိထားခဲ့တာ..။ ျမဆိုတာကိုလည္း ေမ့ထားႏုိင္ခဲ့ျပီလို႕ ထင္ထားခဲ့တာေပါ့။တကယ္တမ္း ရုတ္တရက္ၾကီး ျပန္ေတြ႕ေတာ့ အလဲလဲ အကြဲကြဲ..ဘယ္လိုမွ မျပင္ဆင္ႏုိင္ခဲ့ဘူး။ ရာသီဥတု ေအးလာရင္ အတြင္းဒဏ္ေတြျပန္ေပၚလာတတ္တယ္တဲ့။ကဲၾကည့္ပါဦး..ျမကို ေတြ႕လိုက္ရတဲ့အခ်ိန္ေလးမွာ တစ္ကိုယ္လံုး ေအးစက္ေတာင့္တင္းသြားျပီး အတြင္းဒဏ္ေတြ ေပၚလာတာပဲ ထင္ပါရဲ႕။

အေတာ္လည္း အံၾသဖို႕ေကာင္းပါရဲ႕..ျမကို ျမင္လိုက္ရတဲ့ ခဏေလးမွာ ကၽြန္ေတာ္က စီးကရက္ကို စတိုင္တစ္ခုအေနနဲ႕ ေသာက္တဲ့ ဆယ့္ရွစ္ႏွစ္သားေလး ျပန္ျဖစ္သြားတယ္..။ ကဗ်ာဆရာနဲ႕ တူေအာင္ ကြမ္းကေလးဝါးျပီး ကခ်င္လြယ္အိတ္ကေလးနဲ႕ ေက်ာင္းလာတက္တဲ့ေကာင္ေလး ျဖစ္သြားတယ္..။ မိန္းကေလး တစ္ေယာက္ကို အသာေလးေငးေငးေန…အၾကည့္ေလးေတြ ထိခတ္သြားတိုင္း ဘယ္လို သံစဥ္ေတြ ထြက္လာမလဲလို႕ေမွ်ာ္ခိုး လင့္ငံ့ေနတတ္တဲ့ အၾကည့္သူခိုးေလး ျပန္ျဖစ္သြားတယ္..။ ကန္တင္းထဲကေန ထိုင္ျပီး ခုံျမင့္ဖိနပ္ေလးရဲ႕ ေျခလွမ္းေလးေတြ ထိုင္ေရတြက္ေနတတ္တဲ့ ေကာင္တာေလး ျပန္ျဖစ္သြားတယ္..။ ျမတို႕လမ္းထိပ္က ကားမွတ္တိုင္မွာ လာလာေစာင့္တတ္တဲ့ အခမဲ့ၾကိဳပို႕ေလး ျပန္ျဖစ္သြားတယ္..။ ခ်စ္လိုက္ရတာ ျမရယ္..။ ေဟာဒီကမာၻၾကီးက ခ်စ္တတ္သူေတြကို သီးသန္႕ခ်ီးျမွင့္ဖို႕ ဘာလို႕ဆုတံဆိပ္ေတြ မရွိရတာလဲ။ (နစ္နာတယ္..) ကၽြန္ေတာ့္အိပ္ယာေခါင္းရင္းမွာ ေက်းကၽြန္တစ္ေယာက္ရဲ႕ ဂုဏ္ယူမႈမ်ိဳးနဲ႕ ခ်ိတ္ဆြဲထားခ်င္လို႕ပါ။

ကၽြန္ေတာ္ သိတာက လူေတြက အသက္ၾကီးရင္ ရုပ္ရည္ေတြ ရင့္ရင့္ သြားတတ္ၾကတယ္။ ျမကေတာ့ ဆန္႕က်င္ဘက္။ အသက္ ႏွစ္ဆယ့္ကိုးႏွစ္အရြယ္က ဆယ့္ကိုးႏွစ္ အရြယ္ထက္ကို ပိုလွေနခဲ့တာ။ ျမအတြက္နဲ႕ သကၠရာဇ္ေတြ ထက္ပိုင္းက်ိဳးေပးခဲ့တာလား။ ကၽြန္ေတာ္ ဘာမွ နားမလည္ေတာ့ဘူး။ အရင္တုန္းက ကၽြန္ေတာ္သိတဲ့ ျမက ပါတိတ္ဝမ္းဆက္ကေလးေတြ ဝတ္တတ္တာ..ဆံပင္ရွည္ရွည္ေလးေတြက ညေနေလေျပမွာ ေျမာေနလြင့္ေနတတ္တာ..အျပံဳးလို႕ အဓိပၸာယ္သက္ေရာက္ေစရံုေလး ျပံဳးတတ္တာ..ႏႈတ္ခမ္းေလး လႈပ္ခတ္တယ္ဆိုရံုေလး စကားေျပာတတ္တာ..။ ကၽြန္ေတာ္မွတ္ဥာဏ္ေတြ အရမ္းေကာင္းေနပါလား..။ ျမ..ရယ္ခ်င္သြားတယ္ မဟုတ္လား… ဒါေပမယ့္ ရယ္မွာမဟုတ္ဘူး..ကၽြန္ေတာ္သိတယ္..ျမဟာ ျမျဖစ္ေနလို႕ပါပဲ..

ျမရယ္ ကၽြန္ေတာ့္အျဖစ္က အေတာ္လည္း ရယ္စရာေကာင္းရဲ႕ ..။ ကိုယ့္ဘာသာ တဖက္သတ္စြဲလမ္းခဲ့ဖူးတယ္။ လွပစြာျငင္းပယ္ခံခဲရဖူးတယ္။ (တကယ့္ကို ပညာသားပါပါ လွလွပပေလး ရိုက္ခ်သြားခဲ့တာေနာ္.။) တျခားတစ္ေယာက္နဲ႕ ျဖတ္ေလွ်ာက္ သြားခဲ့တာလည္း ကိုယ့္ေရွ႕ကပါပဲ။ ဒါနဲ႕ေတာင္မ်ား ဆယ္ႏွစ္တိတိ ႏွလံုးသားထဲမွာ ဘာလို႕ ရွိေနရတာလည္း..ဟိုအဆိုေတာ္ၾကီးလိုပဲ ေနာက္တခါ ခ်စ္ဦးမလားလို႕ တုတ္ကေလးနဲ႕ ရိုက္ရိုက္ေမးခ်င္တယ္ဆိုတာ ကၽြန္ေတာ့္လိုေကာင္မ်ိဳးကို ေနမွာေပါ့..။ ဒါေပမယ့္ ခ်စ္တာက ခ်စ္တာပါပဲ။ အဲဒိ ခ်စ္စိတ္ေလးကိုပဲ တအံတၾသနဲ႕ ကၽြန္ေတာ္ ေက်နပ္ေနမိတယ္ ျမ။ အေသအခ်ာ ေစာင့္ေရွာက္ ထိန္းသိမ္းထားျခင္း မရွိပါဘဲ အေလ့က် ရွင္သန္ေနတဲ့ အပင္ေလးေတြက ကၽြန္ေတာ့္ရင္ထဲမွာေပါ့ စိမ္းလန္းဖားေဝလို႕.. ျမ မေလွ်ာက္ခ်င္ခဲ့တဲ လမ္းကေလးကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ရင္ထဲမွာ အေကာင္းအတိုင္းပါပဲ..။ ေပ်ာ္ရႊင္ပါေစျမရယ္..
လင္းဒီပ
၃.၁၂.၀၈

Photo Source: picture by packergirl44

media.photobucket.com

အလြမ္းကဗ်ာ

ဟိုးေဝးေဝးက
တိုက္တန္းေတြ သစ္ပင္နဲ႕ ကြင္းျပင္စိမ္းစိမ္းေတြ ေငးၾကည့္
မိုးေရစက္ေတြနဲ႕စိုလက္ေနတဲ့လမ္းကေလးကို ေငးၾကည့္
လူတခ်ိဳ႕ လမ္းေလွ်ာက္သြားတာ ေငးၾကည့္
ဘာမွ မေတြ႕ဘူး

စိတ္ထဲ ဆာေလာင္ေနတဲ့အရာ
အျပံဳး…စကားသံ
သူမ ေျပာသမွ်စကား
ေနေကာင္းလား ဆိုတာေလးက အစ
နားဝင္ခ်ိဳေနတတ္တာ
သူမ ပ်ားရည္ႏႈတ္ခမ္းေလး လြမ္းလိုက္တာ

မ်က္လံုးေတြက စျပံဳးတာပဲျဖစ္ျဖစ္
ႏႈတ္ခမ္းေတြက စျပံဳးတာပဲျဖစ္ျဖစ္
သိပ္အေရးမၾကီးဘူး
ကိုယ္က ခ်စ္ျခင္းကို သင္ယူဖို႕ရာမွာ အေတာ္ေလး ဥာဏ္ထိုင္းတယ္
စကားတတ္စ ကေလးတစ္ေယာက္လိုပါပဲ..
ခ်စ္တယ္ကြယ္ လို႕ပဲ ခဏခဏ ရြတ္ဆိုခ်င္ေနေတာ့တာ

လြမ္းလို႕ပါကြယ္
ဘာဘာညာညာ မေသခ်ာ မေရရာျခင္းေတြနဲ႕
ဘဝကို ရွည္ၾကာေဆြးေျမ႕ေအာင္ ျဖဳန္းတီးေနမယ့္အစား
လာသာလာခဲ့ပါကြယ္
ခ်စ္ျခင္းမွာ ျပႆနာမ်ားစြာရွိတယ္ ဆိုရင္လည္း သူတို႕ပါေခၚလာခဲ့
(လူသာလာပါ ျပႆနာ ေခၚမလာပါနဲ႕ ဆိုျပီး ခ်စ္ျခင္းေပၚ ဆက္ဆံေရး မက်ဲပါရေစနဲ႕)

အလြမ္းဆိုတာ
ၾကာရွည္ စြဲေသာက္လို႕မေကာင္းတဲ့ေဆးခါး
လူကို ေျဖးေျဖးခ်င္း ခ်ည့္နဲ႕သြားေစတဲ့ အတြင္းဒဏ္
ေဆးေသာက္လို႕လည္း မရ..ပစ္ထားရင္လည္း မျဖစ္ျပန္…

ဆိုေတာ့ေလ
ရင္ထဲက စိတ္သြားတိုင္း ရွည္လ်ားဖားေဝေနတတ္တဲ့အလြမ္းေတြကို
အခ်ိန္မီ ရိတ္သိမ္းပါေတာ့ခ်စ္သူရယ္..
လင္းဒီပ
၂၃.၁၁.၀၈

(သံုးထားတဲ့ပံုေလး သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ရဲ႕ လက္ရာပါ)

စကၠဴေပၚက လမင္းငယ္

စကၠဴေလွေလးေတြေမွ်ာတဲ့ စမ္းေခ်ာင္းေလးကို လြမ္းသလို
စကၠဴေလယာဥ္ပ်ံေလးေတြလႊတ္ခဲ့တဲ့ ကြင္းျပင္ေလးကိုလြမ္းခဲ့
စကၠဴစြန္ေလးေတြ ျဖတ္ခ့ဲတဲ့ အျပာေရာင္ေကာင္းကင္ႏုႏုကို လြမ္းခဲ့
စကၠဴျမားေလးေတြ နင့္ဆံၾကားလွမ္းပစ္ရင္း..
နားေထာင္ဖူးတဲ့ ဆည္းလည္းသံ လြင္လြင္ေလး လြမ္းခဲ့

ငယ္ငယ္က စာရြက္ေပၚခ်ေရးတဲ့ဇာတ္ညႊန္း နဲ႕
ေရွ႕ကလမ္းက တေသြးစီ တေရာင္စီ
နင္ဆြဲျပတဲ့ စာရြက္ေပၚက အိမ္ပံုေလး
ေလာက တနံတလ်ား ငါ အခုထိရွာမေတြ႕ေသးတာ

အိပ္မေပ်ာ္တဲ့ ညေတြဆို စကၠဴေလယာဥ္ပ်ံေလးေတြ လုပ္ျပီး
နင္ရွိမယ့္ အရပ္ဆီ ငါလွမ္းလွမ္းပစ္လႊတ္မိခဲ့
ခုေတာ့
နင္က ငါ့အတြက္
ဝါက်င့္က်င့္ စကၠဴတစ္ရြက္ေပၚ က်က်န္ရစ္ခဲ့ရတဲ့
ဂႏၱဝင္လမင္းငယ္။
လင္းဒီပ
၁၆.၁၁.၀၈
Photo Source: picture by mytche
photobucket.com

ခ်စ္သူရွိတဲ့ျမိဳ႕

ၾကိဳဆိုပါ၏ဆိုတဲ့ ျမိဳ႕အဝင္ေလးက
သူကိုယ္တိုင္ ထြက္ၾကိဳသလို ရင္ကိုေႏြးေအာင္ လင္းတယ္။

ေဟာဒီကားၾကီးက
ကားဆရာၾကီး ေမာင္းလာတာမဟုတ္ဘူး
ငါ့အလြမ္းနဲ႕ငါ
တစ္ညလံုး ဇြတ္ၾကမ္း ကဆုန္ဆိုင္းလာခဲ့တာ..
တျခားခရီးသည္ေတြေတာင္မသိလိုက္ဘူး။
သူတို႕ေတြက အိပ္ငိုက္ရင္း လိုက္လာၾက..
ငါက အလြမ္းေလာင္စာေတြနဲ႕ေမာင္း
ျမိဳ႕ေတြ တစ္ျမိဳ႕ျပီး တစ္ျမိဳ႕ ေက်ာ္ခဲ့
လမ္းေပၚခ်ခင္းထားတဲ့လေရာင္နဲ႕ ၾကယ္ေလးေတြကိုႏႈတ္ဆက္ခဲ့

ဘဝမွာ ဘယ္ခရီးမွ ဒီေလာက္ ရင္မခုန္ဖူးဘူး
စိတ္ထဲမွာ ျမိဳ႕တစ္ျမိဳ႕ကို သြားေနတာနဲ႕မတူ
ပန္းတိုင္ဆီ ေျပးေနတဲ့ အေျပးသမားတစ္ေယာက္လိုေပါ့
မိုင္တိုင္ေလးေတြကို တစ္ခုခ်င္း တစ္ခုခ်င္း ေရတြက္သြားရတာ
ပန္းၾကိဳက္တဲ့လူတစ္ေယာက္
ပန္းေတြ တစ္ပြင့္ခ်င္း တစ္ပြင့္ခ်င္း ေကာက္ေရေနရတဲ့ ၾကည္ႏူးမႈမ်ိဳး

အလြမ္းေတြကလည္းလူကိုယံုေအာင္ သိပ္ေျပာတတ္တာေလ
ေရွ႕တျပဆို ေရာက္ပါျပီတဲ့
ဒါေပမယ့္ ငါေတာ့ယံုတယ္
အရင္ထက္စာရင္ အမ်ားၾကီးနီးလာခဲ့ျပီလို႕

ညီမေလးေရ..
ငါ့ကိုၾကိဳပါ
တျခား ဘာမွမလို..
မင္း အမွန္တကယ္ေပးကမ္းဖို႕ အဆင္သင့္ျဖစ္ေနတဲ့
ခ်စ္ျခင္းေတြကို ပန္းလိုပန္လာခဲ့ပါကြယ္..
ငါ့ေအာင္စာရင္းေလး ငါ
နားနဲ႕ဆတ္ဆတ္ ဖတ္ပါရေစေတာ့ကြယ္..

လင္းဒီပ
၁၂.၁၁.၀၈
(ဓာတ္ပံုေလးက သူငယ္ခ်င္းနန္း ရိုက္ထားတာေလး ယူသံုးတာပါ။)

ခ်စ္သူ႕ဖတ္စာ(၂)

နံရိုးအက်ိဳးၾကီးနဲ႕ ဖန္ဆင္းမွေတာ့
မင္းမိန္းမ ရုပ္ဆိုးဆိုးၾကီးပဲရမွာေပါ့တဲ့
အာဒံက ငါ့ကိုေနာက္တယ္..
အလကားပါ ခ်စ္သူရယ္
သူ႕ဧ၀ ကမွ မေသးမွ်င္ ပံုမ်ိဳး

တကယ္ေတာ့ ဘဝမွာ ဘာမွမလို
ခ်စ္သူေလးက ႏွင္းဆီဖူးေလးလို ႏုျပီးလွေနဖို႕မလို
ပညာေတြအမ်ားၾကီးတတ္ျပီး စာၾကည့္တိုက္ၾကီးျဖစ္ေနဖို႕မလို
ေရႊေရာင္ အေဆာင္သဥၨာထဲက ဆင္းလာသူေလးျဖစ္ေနဖို႕လည္းမလို

အခ်စ္ကို ေရးတတ္ ဖတ္တတ္ရင္
အမုန္းကို ျငိမ္းတတ္ သတ္တတ္ရင္
အလြမ္းကို ေခ်ာ႕ေမာ့ကိုင္တြယ္တတ္ရင္
ေနာက္
စင္စင္ၾကယ္ၾကယ္ေလး ရယ္ေမာေပ်ာ္ရႊင္တတ္ရင္
တစ္ေယာက္ထိရွသြားတဲ့ ဓားဒဏ္ရာကို တစ္ေယာက္က ကုသေပးတတ္ရင္
တစ္ေယာက္ရဲ႕မိုးဥတုအတြက္ တစ္ေယာက္က မိုးစဲေနေလးျဖစ္ရင္
ေတာ္ျပီ..

ေက်ာက္ခင္းလမ္းေလးဆိုရင္ေတာင္ နားလည္ျခင္းေတြခ်ခင္းျပီး
အတူတူေလွ်ာက္တဲ့အခါ ထူးျခားစြာ ပန္းေတြပြင့္ေနတတ္ေၾကာင္း
ကၽြန္ေတာ္မေမာတမ္း ေျပာျပေနမိေပါ့။
လင္းဒီပ
၉.၁၁.၀၈
Photo Source: picture by piggy4288
Photobucket.com

ခ်စ္သူ႕ဖတ္စာ

မီးနီ ခဏခဏျဖတ္ေမာင္းလို႕ဆိုျပီး
ခ်စ္သူလိုင္စင္ေလးေတာ့ မရုတ္သိမ္းလိုက္ပါနဲ႕
ငါ့ရဲေမေလးရယ္
ငါ့က ကားတစ္စီးဆိုေပမယ့္ ဟိုဟိုဒီဒီေတာ့ ေလွ်ာက္မေမာင္းတတ္ဘူး
မင္းခင္းထားတဲ့ လမ္းေလးေပၚေမာင္းရင္း
တခါတေလလည္း မီးနီျဖတ္မိတာေပါ့ကြယ္။

ၾကမ္းၾကမ္းတမ္းတမ္း ကစားသမားတစ္ေယာက္ဆိုျပီး
အနီကတ္ကေလးျပ မ်က္ႏွာထားတင္းတင္းေလးနဲ႕ ကြင္းျပင္မထုတ္ပါနဲ႕
ငါ့ဒိုင္လူၾကီးမေလးရယ္
ငါက ကြင္းတကာလွည့္ကစားေနတဲ့ ေၾကးစားကစားသမားေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး
မင္းသတ္မွတ္ထားတဲ့ကြင္းေလးထဲမွာ
ႏွစ္ပြဲရႈံး တစ္ပြဲသေရနဲ႕ အမွတ္ရဖို႕ ေျပးလႊားေနရတာပါ။

ဘာေတြေရးထားမွန္းမသိဘူး ဆိုျပီး
ငါ့အေျဖလႊာကို မင္နီေတြ ဝိုင္းျပီး ၾကက္ေျခေတြ ခတ္မပစ္လိုက္ပါနဲ႕
ငါ့ဆရာမေလးရယ္
ငါက ေတြ႕သမွ်စာေမးပြဲ လိုက္ေျဖေနတဲ့ စာၾကမ္းပိုးတစ္ေယာက္လည္းမဟုတ္ဘူး
ဒီစာေမးပြဲေလးမွမေအာင္ရင္ လူေမႊးလူေတာင္ေျပာင္မွာ မဟုတ္လို႕
ၾကိဳးၾကိဳးစားစားနဲ႕ ေတြးတတ္သေလာက္ ခ်ေရးထားမိတာပါ။
လင္းဒီပ
၆.၁၁.၀၈

Photo Source: picture by ngocvn123

media.photobucket.com

ဆိုင္ကယ္ရယ္ မခိုင္ရယ္..

ကၽြန္ေတာ္ ဒီျမိဳ႕ေလးကို ေရာက္ခါစက ဆိုင္ကယ္လံုးဝမစီးတတ္။site ထဲေနရေတာ့ ဆိုင္ကယ္ မစီးတတ္ရင္ ေျခေထာက္ က်ိဳးေနသလို။ေနာက္ျပီးေတာ့ အားလံုးက ဆိုင္ကယ္ေတြစီးေန..ေနကလည္းပူ..ကုန္းတက္ ကုန္းဆင္းေတြ လည္းမ်ားေတာ့ စက္ဘီးနဲ႕ကဘယ္လိုမွ အဆင္မေျပဘူး။ ရန္ကုန္မွာစက္ဘီးစီးတာ ဘာမွမျဖစ္ေပမယ့္ site ထဲမွာဆိုင္ကယ္ေတြ ရွိရက္နဲ႕ စက္ဘီးေပၚ တက္ခြဖို႕ကလည္း အေလွာင္ခံရတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လည္း ဆိုင္ကယ္စီးတတ္ေအာင္ လုပ္ရပါေတာ့တယ္။ သင္ေပးတဲ့ ညီေလးေတြ ကလည္း အစ္ကိုဘာမွမေၾကာက္္္နဲ႕ စက္ဘီးစီးတတ္ရင္ ဆိုင္ကယ္စီးတတ္တယ္ ။ အတူတူပဲ ရဲရဲသာစီးတဲ့။
စ စီးစီးခ်င္းမွာ speed က ဘယ္လိုမွမမွန္ ရွည္ျပီး တစ္ေယာက္တည္း residence site ဘက္ စီးခ်သြားတာ..အို ေလေလးက တဝွီးဝွီး ဟုတ္ေနတာ။ ခဏလည္းေနေရာ..angle က်ဥ္းက်ဥ္းကို အရွိန္မေလ်ာ႕ဘဲ ေကြ႕ခ်လိုက္တာ..ဘိုင္းကနဲကို ပစ္လဲ…ဆိုင္ကယ္တျခား လူတျခား ..ဘယ္သူမွ ထူမယ့္လူမရွိ။ တစ္ေယာက္တည္း ေထာ့နဲ႕ေထာ့နဲ႕ေလး ေလွ်ာက္လာ..ဆိုင္ကယ္ကို ျဖည္းျဖည္း ျပန္ထူျပီး ျပန္စီး လာရတယ္။ အဲလိုေလးနဲ႕ဟိုနားဒီနား ေတာင္စီးေျမာက္စီးေပါ့။

ကိုယ္ကသာမဟုတ္ေသးတာ လူေတာ့ တင္စီးခ်င္တယ္။တစ္ညေပါ့ ..ကၽြန္ေတာ္တို႕ Main Building Site ကေန ဟိုဘက္ Residence Site ကိုလိုက္ခဲ့ဆိုျပီး ကၽြန္ေတာ့္အထက္အင္ဂ်င္နီယာက ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ မခိုင္ကို လွမ္းေခၚတယ္။ မခိုင္က ပ်ဥ္းမနားသူ..အင္ဂ်င္နီယာ..ဆုိင္ကယ္ကို မြတ္ေနေအာင္ စီးတတ္တာ။ဒါေပမယ့္ ဒီတစ္ခါေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း သူမ်ားကို အလြန္တင္ခ်င္တယ္။ မခိုင္ နင္ေနာက္က စီးဆိုေတာ့ သူက မယံုသလို..ဒီပ နင္ျဖစ္လို႕လားတဲ့။ သူ မယံုလည္း မယံုခ်င္စရာ…သူက မဘုတ္ဆံုေလး(ၾကားရင္ ကၽြန္ေတာ့္ကိုသတ္မွာ..:P)..ကၽြန္ေတာ္က ပိန္ပိန္ရွည္ရွည္..သူ႕ weight ကို ကၽြန္ေတာ္ ႏုိင္မယ္လို႕ သူလံုးဝမယံုၾကည္။ လာပါဟာ နင္ကလည္း…ကၽြန္ေတာ္ အတင္းေခၚေတာ့ သူ႕ကိုယ္သူ ျဖစ္ခ်င္ရာျဖစ္လို႕ ပိုင္းျဖတ္ လိုက္ပံုရတယ္..ေအးေအး..ေသခ်ာေတာ့စီးေနာ္.တဲ့..သူ႕ကိုယ့္ၾကီး တက္လုိက္ေတာ့ ဆိုင္ကယ္က အိကနဲပဲ..ကၽြန္ေတာ္ကလည္း ဂီယာထိုး..ထြက္ခ်လာ..ဆိုင္ကယ္ကေတာင္ယိမ္းလုိက္..ေျမာက္ယိမ္းလိုက္နဲ႕ ..ကၽြန္ေတာ့္ဆိုင္ကယ္ၾကည့္ျပီး ႏႈတ္ဆက္မယ္ လုပ္ေနတဲ့ လံုျခံဳေရးအဖိုးၾကီးက ႏႈတ္မဆက္ရဲဘဲ လမ္းေဘးေျပးကပ္တယ္။ ဟုတ္တယ္ေလ အသက္နဲ႕ရင္းျပီးေတာ့ ဘယ္သူက ႏႈတ္ဆက္ရဲမွာလည္း..ေနာက္ကေန မခိုင္ကလည္း အသံေပါင္းစံုနဲ႕အားေပးလာတာ..ဟဲ့ဟဲ့ ရပ္လုိက္ အို လဲေတာ့မွာပဲ.. အမေလး.. အဲလိုနဲ႕ယိုင္ထိုးယိုင္ထိုးနဲ႕ Residence ေတာ့ေရာက္သြားတယ္။ အျပန္က်ေတာ့ မခိုင္က အမိန္႕ထုတ္တယ္။ေတာ္ျပီ နင္ေနာက္ကပဲ လိုက္ေတာ့တဲ့။ဒါနဲ႕ကၽြန္ေတာ္လည္း ျငိမ္ျငိမ္ေလးပဲ ေအးဆိုျပီး ေနာက္က ထိုင္မယ္လုပ္ေတာ့ သူကမိန္းကေလးေလ။ ခြထိုင္ဖို႕က လည္းမသင့္ေတာ္။ ကၽြန္ေတာ္မွာ ေနာက္က မိန္းမထိုင္ေလးထိုင္ျပီး ျပန္လိုက္လာရတယ္။ ဒါကို ခုနက ႏႈတ္ဆက္ခြင့္မရလိုက္တဲ့ လံုျခံဳေရး အဖိုးၾကီးကထြက္လာျပီး ဘာမွမေျပာပဲ ျပံဳးျပံဳးၾကီးလုပ္လို႕။
လင္းဒီပ
၅.၁၁.၀၈

Photo Source: picture by koji1270

http://www.media.photobucket.com/

ျပီးခဲ့တဲ့ တနဂၤေႏြ

တိုက္အျမင့္ၾကီးေတြေပၚတက္ၾကည့္တယ္
တစ္ေယာက္မွ မရွိဘူး
ျပန္ဆင္းလာခ့ဲတယ္
ေမာလိုက္တာ။

လမ္းေတြဆံုးေအာင္ ေလွ်ာက္ၾကည့္တယ္
တစ္ေယာက္မွ မေတြ႕ဘူး။
တယ္လီဖုန္းနံပါတ္ေတြ ႏွိပ္ၾကည့္တယ္
တစ္ေယာက္မွ မကိုင္ဘူး။

ပင္လယ္ဘက္မွာလား ျမစ္ေခ်ာင္းေတြဆီမွာလား
အရိပ္ေကာင္းတဲ့သစ္ပင္ေတြ နားမွာလား
လုိက္ရွာတယ္ မေတြ႕ဘူး။

တိမ္ေတြကိုေတာ့ ေငးၾကည့္ရံုပဲ တတ္ႏုိင္တယ္
ကိုယ္က ငွက္တစ္ေကာင္မွ မဟုတ္တာ။

လက္ေလွ်ာ႕ျပီး ျပန္လာလိုက္တယ္
မီးေတြမွိတ္ျပီး တိတ္ဆိတ္ေနတဲ့ ကိုယ့္ အခန္းက်ဥ္းက်ဥ္းေလးဆီ
ေနာက္ ေအးစက္စက္ ထမင္းေလးကို ညေနစာလို႕ အမည္တတ္ျပီး
စားပြဲေပၚက ပန္းေျခာက္ေလးေတြထိုးထားတဲ့ ပန္းအိုးေလးကို သူငယ္ခ်င္းလို႕ေခၚလိုက္တယ္။
ေမေမရယ္
သားပ်င္းလိုက္တာ..
လင္းဒီပ
၃.၁၁.၀၈
Photo Source: picture by angelikastngl
Photobucket.com

ငါ့ပန္းအိုးမွာ ထိုးခြင့္မရတဲ့ႏွင္းဆီ

ငါးတစ္ေကာင္က
ရွင္သန္မႈအတြက္ ေရကိုေရွာင္လႊဲလို႕မရသလိုပါပဲ
လြတ္လမ္းေတြ႕ရင္ေတာင္ ထြက္မေျပးျဖစ္ခဲ့ဘူး။

လေရာင္ကို အျမတ္တႏုိးရင္ခုန္တတ္တဲ့ ဒီေရလိုပါပဲ
တသသနဲ႕ေလ..
ငါကိုယ္ငါ့ ျပန္လည္ခ်ည္ေႏွာင္ရင္း ကာလ အလ်ားရွည္ ။

ထားခဲ့မွာလည္းသိတယ္
ဒီေဆာင္းလြန္ရင္ အားလံုးျပီးျပီတဲ့ ။

အတိုင္းအတာတစ္ခုထိပဲ နင္မွန္လိမ့္မယ္
ငါ့ရင္ထဲဝွက္ျပီးဆြြဲထားတဲ့ ပန္းခ်ီကားေတြေတာ့
ဘယ္လိုနည္းနဲ႕မွ နင္ျပန္ယူလို႕ရမွာမဟုတ္ဘူး ။
လင္းဒီပ
၃၀.၁၀.၀၈
Picture Source:media.photobucket.com

ေမ်ာက္တစ္ေကာင္ရဲ႕ေျခက်င္း

ေက်ာေပၚ မီးပြားလြင့္က်တဲ့
ေမ်ာက္တစ္ေကာင္လိိုပဲဲ
ငါ့ အျဖစ္က အိေျႏၵကိုမရဘူး ။

ႏႈတ္ခမ္းေလးကိုက္ျပီး ေခါင္းတစ္ခ်က္ အဆတ္က
ေသမိန္႕ ဆိုလည္းနာခံျပီးသားေလ…
ဆိုေတာ့

တယ္လီဖုန္းေခၚသံေလးၾကားရံုနဲ႕တင္
Answering Machine တစ္ခုလို ႏႈတ္ကေျဖျပီးသား
အခုထြက္လာခဲ့မယ္ ဆိုတာမ်ဳိး ။

ရွက္လည္းရွက္ပါရဲ႕
ရွက္လည္းမရွက္ႏုိင္္
Remote ေသးေသးေလးက
စက္အၾကီးၾကီးကိုထိန္းခ်ဳပ္ေနသလို

ခ်စ္ရင္လည္းခ်စ္လိုက္
သတ္ရင္လည္းသတ္လိုက္
ခုေတာ႕ ငါ့အျဖစ္က…
ေမ်ာက္တစ္ေကာင္ရင္ဘတ္ထဲမွာ
ဆင္တစ္ေကာင္၀င္ျပီး မုန္ယိုေနသလိုမ်ဳိး

ကဲထားလိုက္
ျဖစ္ျပီးသမွ် သံေဃာဇဥ္ပံုတိုပတ္စေတြ
ၾကံဳသလိုသာ ပစ္ခ်ထားခဲ့
ျဖစ္သလိုသာ စြန္႕ပစ္ခဲ့
တိတ္တိတ္ေလး အိပ္ေနပါရေစေတာ့…
ငါ့ႏွလံုးသားကို ဗံုလိုလုပ္ တီးခ်င္ေနတဲ့မိန္းမေရ
၂၈.၁၀.၀၈
လင္းဒီပ
ဝန္ခံခ်က္။ ။ (ဆရာ)နီကိုရဲ၏ ႏွလံုးသားထဲၾကြက္ဝင္ေနသည္ ဆိုတဲ့ ဝတၱဳေခါင္းစဥ္ေလး ကို ဆက္ေတြးျဖစ္သြားတာပါ..
Photo Source: picture by mo1_018
Photobucket.com

ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ယိုးဒယား(၅)

တနလာၤေန႕ဆိုရင္ ျမင္သမွ် ေတြ႕သမွ်က ဝါထိန္ေနတာပဲ ။သူတို႕ဘုရင္ေမြးေန႕မို႕ ဘုရင္က တနလၤာသား ဆိုေတာ့ အဝါေရာင္ ဝတ္ရတယ္ ။ ေနာက္ ပန္းေရာင္လည္း ဝတ္ေလ့ရွိတယ္ ။ပန္းေရာင္ကေတာ့ သူတို႕ဘုရင္ၾကီး ေနေကာင္းေအာင္လို႕ ဝတ္ၾကတယ္..ဘုရင္ကို အေတာ္ခ်စ္ၾကတဲ့လူမ်ိဳးပါ။ ဘုရင့္ေမြးေန႕ ဒီဇင္ဘာ (၅)က်ေတာ့ holiday ပါ။ မွတ္မွတ္ရရ ကၽြန္ေတာ္က အဲဒီေန႕မွာ စမူစပ္ခြန္း(Samut Sakhon)က အစ္ကိုၾကီးတစ္ေယာက္ နဲ႕ေတြ႕ဖို႕ ခ်ိန္းထားတယ္။ ပထမ ျမဘုရား(Wat Phra Kaeo) မွာ ဆံုဖို႕ပါ။ဒါေပမယ့္ သူက မသြားေစခ်င္ဘူး။ဘုရင္ေမြးေန႕ ဆိုေတာ့ လူေတြရႈပ္မယ္ ဆိုျပီး ကၽြန္ေတာ္ေနတဲ့ ပါကဲထိ သူလာဖို႕ လုပ္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကိုလည္း အဝါေရာင္ဝတ္ျပီး ထြက္လာဖို႕ မွာတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္မွာက မရွိ။ ဒီေတာ့ ရွိတဲ့အကၤ်ီေလးတစ္ထည္ ဝတ္ ထြက္လာလိုက္တာ လမ္းေပၚေရာက္ေတာ့ တစ္လမ္းလံုးကို ဝါထိန္ေနတာ။ တစ္လမ္းလံုးလည္း Long Life the King ဆိုတဲ့ ပိုစတာေတြက အျပည့္ ။ အဝါေရာင္မဝတ္မိလို႕ ကၽြန္ေတာ္လွည့္ျပန္မယ္လို႕ေတာ့မထင္ပါနဲ႕ ။အဲဒီအစ္ကိုၾကီး နဲ႕ ဘူတာၾကီးထိ ေျခရွည္ျပီး လိုက္သြားပါေသးတယ္။

ကၽြန္ေတာ္ စက္ရုံထဲမွာ ေနတာၾကာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ေတြ႕လာတာက ယိုးဒယားလူမ်ိဳးေတြက ဘုရားရုပ္ေတြ ဘုန္းၾကီးရုပ္ေတြ လည္းပင္းမွာ အေတာ္ ဆြဲၾကတာပဲ။အေဆာင္သေဘာတဲ့ဗ်ာ ။ဓားျပီးသတဲ့ ေသနတ္ျပီးသတဲ့။ အႏၱရာယ္ ကင္းတယ္ အၾကံအစည္ ေအာင္တယ္ ဆိုလားဘဲ..တခ်ိဳ႕ဆိုရင္ လည္ပင္း တစ္ခုတည္းမွာ ေလးငါးရုပ္ အမ်ိဳးသမီးေတြ ဆြဲတဲ့ ဘယက္လို ဆြဲထားေသး ။ ဘုရားရုပ္ေတြ ဘုန္းၾကီးရုပ္ေတြ ကို ေရာင္းတာလည္း ေစ်းကြက္တစ္ခု သပ္သပ္ကို ျဖစ္ေနတာေလ။ အဲဒီ ရုပ္ထုေလးေတြက ဘတ္(၂၀၀)ေလာက္ကစျပီး ဘတ္သိန္းဂဏန္းထိရွိပါတယ္။ ေရွးေဟာင္း ႏွစ္ရွည္ၾကာေနတဲ့ ရုပ္ထုေလးေတြက ပိုေစ်းမ်ားတယ္လို႕ ေျပာျပတယ္။ ေအာက္ေျခ လူတန္းစား တင္မကပါဘူး။ ပညာတတ္အလႊာက ပါ အေဆာင္ အေနနဲ႕ ဆြဲထားၾကတယ္လို႕ သိရတယ္ဗ် ။ကၽြန္ေတာ့္ စိတ္ထဲမွာ တစ္ခုခု လြဲေနသလို ခံစားရတယ္။ ဘုရားရုပ္ထုေလးေတြ ဘုန္းၾကီးရုပ္ထုေလးေတြဆြဲ..ေနာက္သြားခ်င္တာသြား လုပ္ခ်င္တာလုပ္ ဆိုရင္ေတာ့ သိပ္ အဓိပၸာယ္မရွိဘူးလို႕ ခံစားမိတယ္..ကၽြန္ေတာ္တို႕ ဗုဒၶဘာသာေတြမွာ တစ္ခ်ိဳ႕ေနရာေလးေတြမွာ..လြဲေနတာေလးေတြ ေတြ႕ရတယ္ဗ်။ အေတြးလြဲ အယူတိမ္းရင္ေတာ့ မေကာင္းဘူး ထင္ပါရဲ႕ဗ်ာ။

ကၽြန္ေတာ္ေရာက္ေနတဲ့ ၂၀၀၇ ေႏွာင္းပိုင္း အခ်ိန္မွာပဲ သူတို႕ ေရြးေကာက္ပြဲအတြက္ မဲေတြ အျပိဳင္အဆိုင္ ဆြယ္ေနၾကတဲ့ အခ်ိန္ ။သူတို႕မဲဆြယ္တာက လမ္းေဘးတစ္ေလွ်ာက္မွာ ဝင္ အေရြးခံမယ့္ အမတ္ေလာင္းေတြပံု ပိုစတာၾကီးေတြနဲ႕ ကပ္ထားတယ္။ နံပါတ္ေတြ လည္းပါတယ္ဗ် ။ေနာက္လမ္းေတြထဲကို pick-up ကားေတြမွာ ပိုစတာၾကီးေတြကပ္ သီခ်င္းေတြ ဖြင့္ျပီးလည္း ေလွ်ာက္ေမာင္းေနတာ ။ ရန္ကုန္က ထီကားေတြကို နည္းနည္း ၾကီး ေပးထားသလိုပဲ။ သူတို႕နယ္ခံေတြ ေျပာတာကေတာ့ ေရြးေကာက္ပြဲ နီးရင္ သတ္တာ ျဖတ္တာေတြ လည္းရွိတယ္လို႕ ၾကားရတာပဲ။ မဲဝယ္တာေတြ ဘာေတြလည္း ရွိ ဆိုပဲ..ေအာ္ အာဏာ..အာဏာ..

ေဖေဖာ္ဝါရီလ(၁၄)ရက္ ေရာက္ေတာ့ ထူးျခားတာ ဘာေတြ႕ရလဲဆိုေတာ့ စက္ရုံထဲက မိန္းကေလးေတြက ပလတ္စတစ္ ႏွင္းဆီပြင့္ ေသးေသးေလးေတြရယ္ .ေခ်ာကလက္ေလးေတြ သၾကားလံုးေလးေတြ ယူလာၾက တယ္။ ေကာင္မေလး တစ္ေယာက္က ကၽြန္ေတာ့္ဆီလာျပီး Happy Valentine’s Day လို႕ေျပာျပီးေတာ့ ႏွင္းဆီပြင့္ေလးကို အကၤ် ီအိပ္ကပ္မွာ လာထိုးတယ္။ ျပီးေတာ့ ေခ်ာကလက္ေလးေတြ ေပးသြားတယ္ဗ်။ သူတို႕အခ်င္းခ်င္းလည္း ႏွင္းဆီပန္းေလး တစ္ပြင့္စီနဲ႕ ေခ်ာကလက္ ဒါမွမဟုတ္ သၾကားလံုးေလးေတြ ေပးၾကတယ္ ။ ကိုဗင္းဆင့္ၾကီးကို ေပးလိုက္တဲ့ ႏွင္းဆီပြင့္ၾကီးဆို အေတာ္ၾကီးတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က ေလွ်ာက္ေနာက္ေနေတာ့ ကုိဗင္းဆင့္ၾကီး ရွက္ေနေလရဲ႕။

တျဖည္းျဖည္းနဲ႕ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ နဲ႕ယိုးဒယားက အဆင္ေျပ လာပါတယ္ ။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ လုပ္ေနရတဲ့ အလုပ္နဲ႕ သင္ထားတာေတြနဲ႕ က လြဲသလို ခံစားမိတယ္။ လုပ္ေနရတာေတြက Chemical အလုပ္ေတြ ။ ေလ့လာခဲ့တာေတြက Electrical/Electronics ..ကိုဂ်ိမ္းကေတာ့ ဒီစက္ရုံမွာ အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ေလာက္ လုပ္ထားတဲ့သူ ဆိုေတာ့ အားလံုးကို သေဘာေပါက္ျပီးသား ။ ကၽြန္ေတာ့္ကိုလည္း ဒီစက္ရုံမွာ ဘဝၾကီးကို မနစ္ဖို႕ အျမဲ သတိေပးတယ္ ။ စလံုးဘက္က သူငယ္ခ်င္းေတြကလည္း မဟန္ရင္ ကူးလာဖို႕ လွမ္းလွမ္း ေခၚတတ္တယ္။ ေနာက္ ဝင္ေငြခ်င္း ကလည္း ကြာတယ္ ဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ စ စဥ္းစားေနရျပီ..ေဖေဖာ္ဝါရီ ရက္ေတြမွာေပါ့ ။ ငွက္ေတြက ပ်ံရင္းေသ လူေတြကေတာ့ ၾကံရင္းေသ တဲ့ေလ။
လင္းဒီပ
၂၆.၁၀.၀၈
Photo Source:Siamsecenery.com

ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ယိုးဒယား(၄)

ကၽြန္ေတာ္လည္း စက္ရုံထဲမွာ…ေမာ္တာပတ္ရင္ ဝင္ပတ္လိုက္ .အဲကြန္းမေကာင္းရင္ ျပင္ေပးလိုက္…Dye Machine ေတြ မေကာင္းရင္ သြားျပင္ေပးလိုက္နဲ႕…အျမဲတမ္း စက္ဆီေတြနဲ႕ မဲမဲသဲသဲ…။ စက္ရုံထဲမွာ လည္း ကိုဗင္းဆင့္က တဖက္ .ကိုဂ်ိမ္းကတဖက္…ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ႏွစ္ဘက္လံုးကို အဆင္ေျပေအာင္ေပါင္း ။ ေဘာစ့္ကလည္း ကၽြန္ေတာ့္ကို ကိုဂ်ိမ္းနဲ႕စကားေျပာတာေတာင္ မၾကိဳက္ဘူး ။ေဘာစ့္ က ကိုဂ်ိမ္းက ိုလက္လည္း မလႊတ္ႏုိင္ဘူး ။ၾကည့္လို႕လည္း မရဘူး ။အေၾကာမာလို႕။ သူ႕အၾကံကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ ကိုဗင္းဆင့္ကို ကိုဂ်ိမ္း တစ္ေယာက္တည္း ေနရာမွာ အစားထိုးဖို႕ေလ။ ကၽြန္ေတာ္နဲ႕က အခုမွေတြ႕ဖူးတာ ဆိုေပမယ့္ ကိုဗင္းဆင္နဲ႕က ရန္ကုန္မွာတည္းက တြဲဖူးေတာ့ သူက ျဖစ္မယ္ ထင္ထားတာ။ကိုဗင္းဆင့္က ထင္သေလာက္ ျဖစ္မလာဘူး ။ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ စက္ရုံဆိုတာ ဘာမွန္း အခုမွ သိတာ..လာခဲ့တာက Construction Field က။ အဲသလို ကိုဂ်ိမ္းနဲ႕ေပါင္းတာ မၾကိဳက္ပါဘူး ဆိုတဲ့ၾကားထဲက ကၽြန္ေတာ္က ဂ်ိမ္းတုိ႕မိသားစုနဲ႕ ကားျပပြဲသြားတာတို႕ ထမင္းသြားစားတာတို႕ၾကားေတာ့ သူက ပိုတင္းေရာ..ကၽြန္ေတာ္က လည္းမေပါင္းနဲ႕ဆိုေလ ပိုေပါင္းခ်င္ေလ။ ကိုဂ်ိမ္းကလည္း ခင္ဖို႕ ေကာင္းပါတယ္ ။ေနာက္ပိုင္း တစ္ေယာက္အေၾကာင္း တစ္ေယာက္ သိသြားေတာ့ အေတာ္ ခင္သြားၾကတယ္။ ကၽြန္ေတာ္မသိတဲ့ Technical ပိုင္းေတြလည္း ၾကံဳရင္ၾကံဳသလို ရွင္းျပသြားတယ္ ။ကၽြန္ေတာ္ ေပ်ာ္သြားတယ္။ေဘာစ့္ကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ကို ကိုဂ်ိမ္းနဲ႕ တတြဲတြဲေနတာ ၾကည့္မရဘူး ။ကိုဗင္းဆင့္က တဆင့္ ထိန္းခိုင္းတယ္။သူကိုတိုင္ ေခၚေျပာတယ္ စိတ္ထား မေကာင္းတဲ့ လူေတြနဲ႕မေပါင္းဖို႕ ဆိုတာမ်ိဳးေတြ ။ ကၽြန္ေတာ္ အေတာ္ ရယ္ခ်င္သြားတယ္။ စိတ္ထား ေကာင္းတယ္ မေကာင္းဘူး သူဘယ္လို တိုင္းတာတယ္ မသိ။သူကိုယ္တိုင္ကေတာ့ စိတ္ရင္း ေကာင္းသူလို႕ သူ႕ကိုယ္သူ ေျပာတယ္။ ကိုယ့္ဂုဏ္ ကိုယ္ေဖာ္ေပါ့ဗ်ာ။

ေနာက္ပိုင္း ကၽြန္ေတာ့္ကို Maintaince ကေန Laboratory ထဲေျပာင္းလိုက္တယ္။ အရင္လို ဆီေဂ်း(ဂ်ီး)ေတြနဲ႕ ညစ္ပတ္ေနဖို႕ မလိုေတာ့ဘူး ။ အထည္ေတြကို ဆိုးမယ့္ ေဆးကာလာေတြကို စထုတ္ေပးတဲ့ Section ေပါ့ ။ ကၽြန္ေတာ့္ကိုလည္း အေရာင္ေတြ စေလ့လာခိုင္းတယ္။ ဘာေဆးမွ မဆိုးရေသးတဲ့ ပိတ္စ ေသးေသးေလးေတြကို ကၽြန္ေတာ္ကိုတိုင္ စပ္ထားတဲ့ေဆးနဲ႕ Dye Machine ထဲထည့္ျပီး ဆိုးခိုင္းတယ္။ ဆိုးေဆး(Dyestuff)ရယ္ Acid ရယ္..ေနာက္ေရရဲ႕ pH ကို လိုခ်င္တဲ့ point မွာထိန္းထားဖို႕ ထည့္ရတဲ့ Buffer တစ္ခုခု ။ေနာက္ ကိုယ္ဆိုးတဲ့ အစေပၚမွာ အေရာင္ပ်ံ႕ႏွံ႕တာ မွန္ေအာင္ထည့္ရတဲ့ Leveling Agent ကိုအခ်ိဳးအစား မွန္ေအာင္စပ္ရတယ္။

အဲဒီ Section ေရာက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ကိုသင္ေပးဖို႕ က်ဳ႕(Ju) ဆိုတဲ့ ရြယ္တူေလာက္ရွိတဲ့ ယိုးဒယားမေလးႏွင့္ တြဲေပးထားတယ္။ ဘိုလိုကလည္း သူပဲေျပာတတ္တာ။ Lab ဆိုေတာ့ ထံုးစံအတိုင္း မိန္းမေတြ မ်ားတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က ယိုးဒယားလို မတတ္ ။အဲဒီ အမ်ိဳးသမီးေတြ နဲ႕ကၽြန္ေတာ္နဲ႕ လက္ဟန္ ေျခဟန္နဲ႕ စကားေျပာ ။ဟုတ္ေနတာပဲ။ အားလံုးက ေကာင္းၾကပါတယ္။ က်ဳ႕ကေတာ့ တစ္ခုခု ကၽြန္ေတာ္ ေပါက္ကရ လုပ္ျပီးသြားရင္.. ပါးစပ္အေဟာင္းသား မ်က္လံုးျပဴးေလးနဲ႕ စတီဗင္လို႕ ထထ ေအာ္ေရာ ။ သူေအာ္တာေလးက ခ်စ္စရာေလးဗ်။ တခါတေလဆို ပ်င္းရင္ သူေအာ္တာေလး ၾကားခ်င္လို႕ တမင္ကို တလြဲလုပ္လိုက္တယ္။ မွတ္ကေရာ။ ကၽြန္ေတာ့္ကို စိတ္တိုင္းက် စမ္းလို႕ရေအာင္ ဆိုျပီး Germany Made ဘီကာေလးေတြ ျပြန္ေလးေတြ အစံုလုိက္ က်ဳ႕က ထုတ္ေပးထားတယ္။ ကိုယ့္ဘာသာ သိမ္းထားပါတဲ့ ။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ဂရုတစိုက္ေတာ့ သံုးပါတယ္။ဒါေပမယ့္ တစ္ပတ္ေလာက္ေနေတာ့ သူရဲ႕ Germany Made ဘီကာေလးေတြထဲက တစ္လံုးက်ကြဲေရာ။ ထံုးစံအတိုင္းမ်က္လံုးျပဴးေလးနဲ႕ လွမ္းေအာ္တယ္ ။ဘယ္တတ္ႏုိင္မလဲဗ်ာ ။ကြဲတတ္တဲ့ ပစၥည္းကေတာ့ ကြဲတာေပါ့။

အေရာင္ေတြ စပ္ရတာ စိတ္ဝင္စားဖို႕ေတာ ့ေကာင္းသား။အေျခခံ အေရာင္သံုးေရာင္ျဖစ္တဲ့ အနီ အစိမ္း၊ နဲ႕အျပာကို ေရာစပ္တဲ့ အခ်ိဳး ေပၚတည္ျပီး အေရာင္က အမ်ိဳးမ်ိဳး ကြဲသြားတာ။ ကၽြန္ေတာ္ အေတာ ္ေပ်ာ္သြားတယ္။ အေရာင္ေလးေတြ စပ္လိုက္ ၊စက္နဲ႕ ဆိုးၾကည့္လိုက္… အေရာင္ေလးေတြ အမ်ိဳးမ်ိဳး ထြက္လာတာကို ၾကည့္လိုက္္ေပါ့ဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္ အေရာင္ေတြရဲ႕သေဘာကို က်က်နန ခံစားျဖစ္တဲ့ အခ်ိန္ေလးေတြေပါ့။ အဲဒီရက္ေတြက ဘန္ေကာက္ျမိဳ႕စြန္က Textiles စက္ရံုတစ္ရုံမွာ ကၽြန္ေတာ္ တစ္ေယာက္တည္း အေရာင္ေတြနဲ႕ ညနက္ေနတတ္တယ္။
လင္းဒီပ
၂၅.၁၀.၀၈

Photo Source: en.wikipedia.org

ခရီးသြားေဖာ္

မိုးတိမ္ကေလးေတြကလည္း
ကိုယ့္ခရီးကိုႏွင္…
ေလယာဥ္ပ်ံေလးကလည္း
ကိုယ့္ခရီးကိုႏွင္..

မေတာ္တဆ ေတြ႕ျဖစ္သြားတဲ့
ခရီးသြားေဖာ္ သက္သက္ေလ။

ေလယာဥ္ေလး

သက္ဆင္းစရာ ကြင္းေတြ႕ေတာ့
မိုးတိမ္ကေလးေတြ က်န္ခဲ့ေပါ့။
လင္းဒီပ
၂၃.၁၀.၀၈
Photo Source: picture by elyt_filler
media.photobucket.com

ငွက္ခတ္သမား

အေသအခ်ာ ခ်ိန္ရြယ္ပစ္ခတ္လိုက္တဲ့ ငွက္ဆို
ကိုယ့္လက္က ဘယ္ေတာ့မွမတည့္ဘူး။
အမွတ္တမဲ့ ပစ္လိုက္တဲ့ အခါမ်ားဆို
ရုပ္ရွင္ထဲက ဇာတ္လိုက္ေတြ လက္လို..

စိတ္မွာ အခ်ိန္အဆ လိုတာလား
လက္မွာ အမွန္းအဆ လိုတာလား
ကိုယ့္မ်က္စိ ေစြေစာင္းေနတာလား
ေသနတ္ေျပာင္းကပဲ ေကာက္ေနတာလား
ဒိြဟ အေတာ္မ်ားတယ္။

ေနာက္ပိုင္းဆို ဘယ္ေတာ့မွ မခ်ိန္ရြယ္ေတာ့ဘူး။

ၾကံဳတဲ့ငွက္ကို ၾကံဳသလိုခတ္ခဲ့
ငွက္ေတြက ကိုယ့္ကို အားရပါးရ ခတ္ျပီးခဲ့တဲ့ အခ်ိန္ ။
လင္းဒီပ
၂၁.၁၀.၀၈
Photo Source: picture by sstanway
www.photobucket.com

ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ယိုးဒယား(၃)

အစားအေသာက္ကေတာ့ ေန႕လည္စာေတာ့ ေကၽြးပါတယ္ ။ေနာက္က်ရင္ မက်န္ေတာ့ဘူး ။ေရာက္ခါစ သိပ္လည္းမသိေသးေတာ့ အဲဒီအလြန္စိတ္ပ်က္စရာေကာင္းတဲ့ ဘာေတြ ခ်က္ထားမွန္းမသိတဲ့ ေနလည္စာေတြဘဲစားျဖစ္တယ္။(ေမာင္မ်ိဳး ေလနဲ႕ေျပာရရင္ ထိုင္း၊ျမန္မာ၊ကရင္ သံုးမ်ိဳးေပါင္း စပယ္ရွယ္ခ်က္ထားေတာ့ ဟင္းက စားလို ့ကိုမရေတာ့ဘူး) ။ဒီစက္ရံုမွာေတာ့ ထိုင္းတစ္မ်ိဳးတည္း ခ်က္တာကို စားမရတာ။ ညစာကေတာ့ စက္ရုံနားကဆိုင္မွာ ပဲသြားစားလိုက္တယ္။ ဘတ္ အစိတ္ဆို ဝျပီေလ။ စားေနက်ဆိုေတာ့ ဆိုင္ရွင္အဖြားၾကီးနဲ႕လည္းခင္လာတယ္။သူ႕ဆိုင္မွာ ရတာကေတာ့ ထမင္းေၾကာ္ကို ၾကက္တစ္လွည္ ့ဝက္တစ္လွည့္ seafood တစ္လွည့္ေပါ့ဗ်ာ။ေခါက္ဆြဲေၾကာ္တို႕ ၾကာဇံေၾကာ္တို႕လည္းရတာေပါ့ ။ရင္းႏွီးလာေတာ့ အဖြားၾကီးကလည္း စကားေျပာခ်င္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ကလည္းေျပာခ်င္တယ္ ။ အဖြားၾကီးကလည္း ဘိုလိုမတတ္ ။ကၽြန္ေတာ္တို႕ကလည္း ယိုးဒယားလိုမတတ္ ။လက္ဟန္ေျခဟန္ အမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႕ ေျပာေနၾကတာ…ဘာလို႕ ေနာက္က်တာလဲတို႕.ေနာက္တစ္ေယာက္ မပါဘူးလားတို႕ေလ။ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း အလုပ္မျပီးလို႕တို႕ဘာတို႕ျပန္ေျပာ…ဟုတ္ေနတာပဲ။

ေနာက္စက္ရုံေဘးမွာဘဲ ကုန္စံုဆိုင္ေလးရွိေသးတယ္။ သူတို႕ဆိုင္မွာေကာင္မေလးက ႏွစ္ေယာက္ ရွိတယ္။အေဖ အေမနဲ႕ ေပါင္းရင္ေလး ေယာက္ေပါ့၊သူတို႕ဆိုင္ ကၽြန္ေတာ္တို႕လာရင္လည္း သူတို႕က သေဘာေပါက္တယ္။ၾကိဳက္တာယူ ျပီးမွCalculator နဲ႕ က်သင့္ေငြကို ျပတယ္။ တခါ ကၽြန္ေတာ္က ၾကက္ဥေလာက္ေၾကာ္စားတာ။ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ ဆားက လိုေရာ။ ကၽြန္ေတာ္တစ္ဆိုင္လံုးပတ္ၾကည့္တာ။ ဆားက မေတြ႕ဘူး။ဆားက ယိုးဒယားလိုေျပာရင္ ကလ်ာနဲ႕ ကေလြ ၾကားက အသံ ။အခုထိ အသံမထြက္တတ္ဘူး။ အဖြားၾကီးကိုကၽြန္ေတာ္က ယိုးဒယားလိုေျပာတယ္။နားမလည္ဘူး။ဒါနဲ႕ၾကက္ဥကိုလက္ညိွဳးထိုး ဆီပုလင္းက ိုလက္ညွိဳးထိုးျပီး ေၾကာ္တဲ့ပံုစံလုပ္ျပတယ္ ။မရဘူး။ ကံေကာင္းေတာ့ သူ႕သမီးထြက္လာမွ…salt salt ဆိုျပီး အဆင္ေျပသြားတယ္။ေနာက္ပိုင္းဆိုရင္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႕လာရင္ သူ႕သမီးေတြနဲ႕ပဲလႊတ္ေပးေတာ့တယ္။( အေမက အဲလို သေဘာေကာင္းတာေလ..ဟီး)

Sunday လိုပိတ္ရက္ဆိုရင္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ ကိုဗင္းဆင့္ လိုတတို႕ Big C တို႕သြား ေစ်းဝယ္ထြက္ေနက် ေလ။ ထိုအခါမ်ိဳးတြင္ ကၽြန္ေတာ္တို႕ေစ်းဝယ္လွည္းေလးတြင္ ဘာမွ ဟုတ္တိပတ္တိ မပါ။မ်ားေသာအားျဖင့္ အသီးအရြက္ေတြ ထည့္ျပီး ေလွ်ာက္တြန္းေနက်။ ပိုက္ဆံကလည္း သိပ္မရွိ ။ေရခဲေသတၱာလည္းမရွိဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႕ တစ္ပတ္စာ ေစ်းဝယ္ထြက္တာ ဘာရည္ရြယ္ခ်က္မွန္းကို မသိေတာ့။ဒါေပမယ့္ food court မွာ ေအးေအးေဆးေဆးထိုင္ ေန႕လည္စာစား ေစ်းဝယ္ထြက္လာတဲ့ ယိုးဒယားမေလးေတြ ေငးရတာေတာ့ ေပ်ာ္စရာေပါ့ ။

ေနာက္ပိုင္း Sunday ဆို ကၽြန္ေတာ္ သြားစရာ ေနရာတစ္ခု ေတြ႕သြားတယ္္။ က်ပ္ထူးခ်ပ္(Chatuchak) Sunday Marketလို႕ေခၚတဲ့ Weekend Market ႏွင့္ ကပ္လွ်က္ရွိတဲ့..က်ပ္ထူးခ်ပ္ပန္းျခံ..ကၽြန္ေတာ္ေနတဲ့ ပါကဲကေန ဘတ္စ္ကား နံပါတ္(၅၁) ဒါမွမဟုတ္ (၁၀၄) စီးလွ်င္ ေရာက္တယ္ဗ်။ဆန္းေဒးဆို အရမ္းစည္တဲ့့ ေစ်းၾကီး။ႏုိင္ငံသားမ်ိဳးးစံုေတြ႕ရတတ္တဲ့ေနရာ ။လူေတြက ၾကိတ္ၾကိတ္တိုး…ေရာင္းခ်တဲ့့ ပစၥည္းေတြက အစံု အိမ္ေမြးတိရစာၦန္မ်ိဴးစံု ၊ အပင္ေတြကလည္းအစံု..အဝတ္အထည္ေတြကလည္းစုံပ၊ေနာက္လက္မႈပစၥည္းေတြ ..ေရွးေဟာင္းပစၥည္းေတြ.. ယြန္းထည္ေလးေတြ ေတြ႕ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႕ဆီကမ်ား ယူေရာင္းတာလားလို႕ ေတြးလိုက္မိေသးတယ္ ။ ေစ်းသည္ေတြကလည္း ဘိုလိုကို မြတ္ေနေအာင္ တတ္တာဗ် ။ အစားအေသာက္ ကလည္း အစံုရတယ္။ စားခ်င္တာစား ေစ်းလည္းမၾကီး စားလို႕လည္းေကာင္း ။ကၽြန္ေတာ္ေစ်းပတ္လို႕ ေညာင္းျပီဆိုရင္ ကပ္ရက္က က်ပ္ထူးခ်ပ္ ပန္းျခံထဲ ဝင္နားေပါ့ဗ်ာ။

ေနာက္ပိုင္း နည္းနည္းပိုလည္လာေတာ့ အႏုစာဝါရီ(Victory Monument)ေလာက္သြားတတ္လာတယ္။ အဲဒီက ဆက္သြားရင္ ျမိဳ႕လည္ေခါင္ကို သြားလို႕ရျပီေလ။ကၽြန္ေတာ့္ စီနီယာေတြကလည္း မွာထားတယ္ ။ေလွ်ာက္သြားလို႕ မ်က္စိလည္ရင္ အႏုစာဝါရီ ေတာ့ေရာက္ေအာင္ ျပန္လာခဲ့တဲ့ ။ အဆင္ေျပပါတယ္ စကားေကာင္းေကာင္းမတတ္ပဲ တစ္ေယာက္တည္းေလွ်ာက္ေလွ်ာက္သြားတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ေတာ့။
လင္းဒီပ
၁၉.၁၀.၀၈

Photo Source: wikipedia.org

အဖိုးရဲ႕ေဒါသ

ကၽြန္ေတာ္အဖိုးလုပ္တဲ့သူက အမတန္ စည္းကမ္းၾကီးျပီးေတာ့ အေတာ္လည္း ေစ့စပ္ေသခ်ာတယ္။ ရပ္ေရးရြာေရး ကိစၥရွိလို႕ စားပြဲ ကုလားထိုင္ေတြလာငွားတယ္ဆို ေပးလိုက္တယ္။ဒီတိုင္းေတာ့ မဟုတ္ဘူး။သူ႕သစ္သားခ်ိန္ခြင္ အၾကီးၾကီးနဲ႕ ခ်ိန္တယ္။အေလးခ်ိန္ မွတ္ထားတယ္။ ျပန္လာအပ္ရင္ တစ္ခါ ျပန္ခ်ိန္တယ္။ ငွားသြားတုန္းက အခ်ိန္နဲ႕လြဲေနရင္ေတာ့ ဒါသူ႕ပစၥည္း မဟုတ္ဘူးေပါ့ဗ်ာ။အဲလို လူမ်ိဳး ။

သူ႕မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္က အေတာ္အငွားအရမ္း ထူတယ္ဗ် ။ အျမဲတန္း ထီးလာလာ ငွားတယ္ ။ၾကာလာေတာ့ အဖိုးလည္း စိတ္တိုလာပံု ရတယ္။ ဒီတစ္ေခါက္ ထီးလည္း လာျပန္ေပးေရာ ။ “ကဲ..ေဟ့လူ ဒီထီးရွိေတာ့ ခင္ဗ်ားလည္း လာလာ ငွားေနရတာ အလုပ္ရႈပ္တယ္ ။က်ဳပ္လည္း ထုတ္ထုတ္ ေပးရတာ အလုပ္ရႈပ္တယ္ ။ဒီေတာ့ ခ်ိဳးလိုက္တာ ျပီးေရာဗ်ာ ” ဆိုျပီး သူ႕ေရွ႕တင္ခ်ိဳးျပီး လႊင့္ပစ္လိုက္တယ္တဲ့ဗ်ာ။
လင္းဒီပ
၁၈.၁၀.၀၈

ငွက္တစ္ေကာင္က်န္ခဲ့တဲ့ျမိဳ႕ေလး

(က)
နယ္ျမိဳ႕ေလး၏ ဘူတာရံုအိုအိုေလးသည္ အေမွာင္ေအာက္မွာ မႈန္တိမႈန္ဝါးႏွင့္ ။ ဘူတာႏွင့္ကပ္လ်က္ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ထဲတြင္ ေဘာလံုးပြဲျပေနျပီး အားေပးေနသူလည္း အေတာ္မ်ားသည္ ။ ေနာက္ မလွမ္းမကမ္း ကာရာအိုေကဆိုင္ထဲမွာ ကိုစိုးမိုး၏ ..ကဲ အခုေတာ့ ဘာေျပာမလဲ ဖြင့္ေျပာရဲတဲ့ တစ္ေယာက္နဲ႕တြဲျပီ..ဆိုတဲ့ မူးမူးႏွင့္ဆိုေနတဲ့ အသံၾကီးက အိပ္ငိုက္ေနတဲ့ ဆိုက္ကားသမားေတြ ဆဲေလာက္ေအာင္ ေကာင္းေနသည္ ။ အင္းေလ ခင္ဗ်ားက မူးမူးေနမွေတာ့ ဟိုတစ္ေယာက္က ထားခဲ့မွာေပါ့ဗ် လို႕ တစ္ေယာက္တည္း ေျပာလိုက္မိသည္ ။ ဘူတာေလးထဲမွာ ေကာင္ညင္းေပါင္းေရာင္းေနသည့္ အေဒၚၾကီးကို အဏၰဝါနဲ႕စိုးၾကီး သြားရစ္ေနသည္။ ဒီေကာင္ေတြက မူးလာရင္ ဒီလိုပဲ ေပါက္တတ္ကရ လုပ္ဖို႕ အျမဲ႕အသင့္ ။သူ႕ခါးမွာ walkie talkieၾကီး ခ်ိတ္ထားေတာ့ ေကာင္ညင္းေပါင္းသည္ၾကီးကလည္း ဘာမွန္းမသိေတာ့ ေၾကာက္ေနသည္။ တကယ္ကေတာ့ ဘာေကာင္ေတြမွမဟုတ္ ။ site ထဲကယူလာတဲ့ ကားအေကာင္းစားၾကီး လမ္းမွာပ်က္ရင္ site နဲ႕ဆက္သြယ္လို႕ရေအာင္ ယူလာရတာ ။ ရထားကခုထိဝင္မလာေသး ။ တစ္နာရီေလာက္ေတာင္ ေနာက္က်ေနျပီေလ ။ ေဆးလိပ္တစ္လိပ္ ထပ္ထုတ္ဖြာရင္း စုလိႈင္အေၾကာင္းေတြးမိေတာ့ တစ္ေယာက္တည္းျပံဳးမိသည္ ။ တစ္ရက္ထက္တစ္ရက္ ျမင့္ျမင့္တက္လာတဲ့ သံေဃာဇဥ္ေတြကို ဘယ္လုိ ရွင္ခန္းျဖတ္ရပါ့ေလ ။
ရထားဝင္လာေတာ့ စီနီယာအင္ဂ်င္နီယာ အစ္ကိုၾကီးကို ရထားေပၚ အထုတ္ေတြ ကူတင္ေပးျပီး ရထားထြက္ေတာ့ အဏၰဝါနဲ႕စိုးၾကီးကို မနည္းရွာယူသည္။ ေကာင္ညင္းေပါင္းသည္ၾကီးႏွင့္ ဘယ္လိုေလေၾကာတည့္ေနသည္မသိ ။ျပန္ဖို႕ကို မနည္းေခၚယူရသည္။ ကိုစိုးမိုးကေတာ့ ခုခ်ိန္ထိ ကာရာအိုေကဆိုင္ထံမွာ ဖြင့္ေျပာရဲတဲ့ တစ္ေယာက္ႏွင့္တြဲေနတုန္း ။ သူလည္းျမန္ျမန္ေခၚဦးမွ ။ ဒါေတာင္ သူက တစ္ညလံုး ဆိုမွာ လုပ္ေနတုန္း။
ဘူတာဘက္ကျပန္ထြက္လာျပီး ကားက စုလိႈင္တို႕အိမ္ေရွ႕ကျဖတ္ေတာ့ တခ်က္ေငးမိေသးသည္။ စုလိႈင္တို႕ေဖေဖေဆးခန္းေလးက လမ္းမီးဝါဝါေတြေအာက္မွာတိတ္လို႕။စုလိႈင္လည္း အိပ္ေနေလာက္ေရာေပါ့ ။ဒါမွမဟုတ္ ”ကို႕ အဲဒီကားေတြက အရမ္းရယ္ရတာပဲ”လို႕ ေျပာေလ့ရွိသည့္ ဟာသရုပ္ရွင္ကားေတြ ၾကည့္ေနတာလည္း ျဖစ္ေလာက္သည္။ ျငိမ္းခ်မ္းပါေစ ညီမေလးရယ္။
(ခ)
စုလိႈင္ေရ..ေဟာဒီေလာကၾကီးကညီမေလးသိတာထက္အမ်ားၾကီး က်ယ္ေျပာပါရဲ႕..ရႈပ္ေထြးပါရဲ႕..ညီမေလးသိတာက ေဒၚခင္ဝင္းအသုပ္ ဆိုင္ရယ္..ဒီဇိုင္းအသစ္ေတြေရာက္ရင္ အျမဲသတင္းေပးတဲ့ အန္တီႏြယ္တို႕အထည္ဆိုင္.. ေနာက္ညီမေလးတို႕ လမ္းထိပ္က Beauty Solon .. ညီမေလး သိတဲ့ဘဝက ေဟာဒီလမ္းကေလးရယ္ ေရမုန္႕ေကာင္းေကာင္းေတြရတဲ့ဘူတာရုံနားက ဆိုင္ေလးရယ္..ေနာက္ ကိုယ္တို႕မနက္ေစာေစာထိုင္ေနက် ပဲပလာတာနဲ႕ လက္ဖက္ရည္ေကာင္းေကာင္းရတဲ “့ေရႊကေဖး”….
ညီမေလးတို႕ျမိဳ႕အဝင္က လိႈက္လွဲစြာၾကိဳဆိုပါ၏ ဆိုတဲ့ ဆိုင္းဘုတ္ၾကီးအလြန္မွာ ညီမေလး မေတြးမိေသးတာေတြ အမ်ားၾကီး ရွိေသးတယ္ေလ။ က်ယ္လြန္း ၾကမ္္းလြန္း ေလ့လာစရာေတြ မ်ားလြန္းတဲ့ အေတာင္ပံေတြ ထပ္ျဖန္႕ရဦးမယ့္ ေလာက လြင္ျပင္က်ယ္ၾကီးေပါ့ စုလိႈင္ေရ။ ကုိယ္က ဗိသုကာပညာကို ဟိုးငယ္ငယ္ ဗိသုကာဘာသာရပ္မွန္း မသိခင္တည္းက စိတ္ဝင္စားခဲ့တာ ။ဒါဆို စုလိႈင္ကို စိတ္ဝင္စားတာထက္ အမ်ားၾကီး ေစာတယ္ေပါ့ လို႕စကားနာထိုးရင္လည္း ခံရမွာဘဲ။ ဒီျမိဳ႕ ဒီစီမံကိန္းကို ေရာက္လာတာလည္း ကိုယ့္ေလ့လာထားတဲ့ ပညာေတြကို အသံုးခ်ဖို႕ပဲေလ။အဲဒီမွာ စုလိႈင္ဆိုတဲ့ အရိုင္းစံပယ္ေလးနဲ႕ ေတြ႕တာ။အျမဲတမ္း အေဆာက္အဦးဒီဇိုင္းေတြ အလင္းအေမွာင္ေတြ..function ေတြ ..form ေတြႏွင့္ပဲ လံုးလည္လိုက္ေန…Drawing ေတြနဲ႕ပဲေနထြက္ေနဝင္တတ္တဲ့ လူတစ္ေယာက္အတြက္ စုလိႈင္က ဘုရားေပးတဲ့လေရာင္ပါပဲကြယ္ ။
ကိုယ္တို႕ႏွစ္ေယာက္ ခ်စ္သူျဖစ္ျပီးတဲ့ေနာက္မွာ စုလိႈင္ အေမက ေအးေအးေဆးေဆး ေခၚေတြ႕တယ္ ။သူတို႕ရဲ႕ တစ္ဦးတည္းေသာ သမီးေလးႏွင့္လက္ဆက္ျပီး ဒီျမိဳ႕ေလးမွာပဲေနဖို႕…စုလိႈင္တို႕ မိသားစုပိုင္လုပ္ငန္းေတြကိုပဲ ဦးစီးလုပ္ကိုင္ဖို႕။စုလိႈင္ေဖေဖဆိုလည္း ဒီျမိဳ႕ေလးရဲ႕ေဆးရုံမွာ တာဝန္ထမ္းေဆာင္ရင္း ကိုယ္ပိုင္ ေဆးခန္းေလးနဲ႕ မိသားစုဘဝေလးကို ျငိမ္းခ်မ္းစြာ ျဖတ္သန္းေနတာ။အန္တီ ေျပာျပတာေတြက ဟုတ္ေတာ့ ဟုတ္ပါတယ္။ဒါေပမယ့္ မျပီးဆံုးေသးတဲ့ ကိုယ့္အိပ္မက္ေတြ အတြက္ ကိုယ္ခရီးဆက္ရဦးမွာ။ ကိုယ့္အိပ္မက္ေတြကို နယ္ျမိဳ႕ေလးတစ္ျမိဳ႕မွာ ဘယ္လိုသတၱိမ်ိဳးနဲ႕ကို အဆံုးသတ္ရမလဲ။ ကိုယ္ စုလိႈင္ကို မုန္းလို႕မွ မဟုတ္တာ။ ကိုယ္ေလွ်ာက္ထားတဲ့ ႏုိင္ငံျခား တကၠသိုလ္တစ္ခုမွာ ဗိသုကာနဲ႕ ပတ္သက္တဲ့ Master တစ္ခုယူမယ္။ ႏုိင္ငံျခား တိုင္းျပည္တစ္ခုမွာ အခ်ိန္တစ္ခုထိေနမယ္ ။ျပီးရင္ျပန္လာမယ္။ ျမန္မာျပည္မွာ ျပန္ အေျခခ်မယ္ ။ ကိုယ္ဆက္မယ့္ခရီးမွာ မုန္တိုင္းေတြလည္း ရွိရင္ရွိေနမွာေပါ့ စုလိႈင္ ။ဒါေပမယ့္ ကိုယ္သြားရလိမ့္မယ္။ သူတို႕ရဲ႕တစ္ဦးတည္းေသာ သမီးေလးကို ကိုယ္နဲ႕ထည့္လိုက္ဖို႕ လူၾကီးေတြ စိတ္မခ်တာလည္း သဘာဝက်ပါတယ္။မိဘေမတၱာကို ကိုယ္နားလည္တယ္။ ကိုယ္ကလည္း ဒီခရီးကိုဆက္မွ ျဖစ္မွာေလ။
ကိုယ္ျပန္လာမွာေတာ့ ေသခ်ာတယ္ ။ဒါေပမယ့္ ကိုယ့္ကို ဆက္ဆက္ေစာင့္ေနပါလို႕ေတာ့ ကိုယ္မေျပာဘူး စုလိႈင္ ။ ကတိစကားတစ္ခုနဲ႕ စုလိႈင္ကို ခ်ဳပ္ေႏွာင္မထားခဲ့ခ်င္ဘူး ။အဆင္ေျပမယ့္ တစ္ေယာက္ေယာက္ ေတြ႕ခဲ့ရင္ ေရြးခ်ယ္လိုက္္ပါ ညီမေလး ။ဘဝခရီးက အရွည္ၾကီးေလ ။ ေရွ႕ဘာေတြျဖစ္လာမယ္ ဆိုတာဘယ္သူက ေသခ်ာေျပာႏိုင္မွာလဲ ။
ေသခ်ာတာက စုလိႈင္ကို ကိုယ္ခ်စ္တယ္။ဒီျမိဳ႕ေလးကို ကိုခ်စ္တယ္။ ကိုယ္ျပန္ေရာက္လာတဲ့အခ်ိန္ အနားမွာ ဘယ္သူမွ မရွိေသးရင္ ကိုယ့္ကို ျပန္လည္နားခိုခြင့္ျပဳပါ ။ တစ္ေယာက္ေယာက္ ရွိေနခဲ့ရင္ေတာ့ ကိုယ့္ကိုသူနဲ႕ လက္ဆြဲႏႈတ္ဆက္ခြင့္ျပဳပါ။ ျငိမ္းခ်မ္းပါေစ ညီမေလးရယ္။
လင္းဒီပ
၁၇.၁၀.၀၈

သူခိုးၾကီးနဲ႕ သူခိုးေလး

ကၽြန္ေတာ္ နယ္က Project တစ္ခုမွာ အလုပ္လုပ္ေနေတာ့ သၾကၤန္တစ္ခုမွာ မျပန္ျဖစ္ဘူးဗ် ။ site duty ဆိုျပီး ေနျဖစ္တယ္ ။ site ထဲက ေက်ာက္ျပားေတြ.သံေခ်ာင္းေတြကစလို႕ ေကဘယ္ေတြ လွ်ပ္စစ္ပစၥည္းေတြ အထိေပါ့ဗ်ာ ။မေပ်ာက္ေအာင္ ဝိုင္းဝန္းေစာင့္ၾကရတာေပါ့ ။အနီးအနားရြာေတြက လာလာခိုးတတ္တယ္ဗ် ။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ႏွစ္ဆန္းႏွစ္ရက္ေန႕မွာ ေက်ာက္ျပားေတြေပ်ာက္ေကာ..။ျမင္လိုက္တဲ့လူေတြ ေျပာစကားအရ အနားကရြာတစ္ရြာက ဆိုင္ကယ္နဲ႕လာသယ္သြားတာ ေတြ႕တယ္တဲ့။ ဒီေတာ့ မန္ေနဂ်ာက Duty က်တဲ့ လူေတြစုျပီး ရြာထဲကိုဝင္ဖို႕ လုပ္တယ္ ။ ရြာထဲကို ကၽြန္ေတာ္တို႕ကားၾကီး မီးထိုးျပီး ဝင္ခ်သြားေတာ နည္းနည္းေတာင္ ေမွာင္ေနျပီ ။ ကားေပၚမွာ မန္ေနဂ်ာ ရယ္ ၊ကၽြန္ေတာ္တို႕ Duty ေစာင့္တဲ့ အင္ဂ်င္နီယာေတြရယ္ ရဲကင္းက ရဲႏွစ္ေယာက္ရယ္ေပါ့ ။ပထမဆံုး ရြာလူၾကီး ဝင္ေခၚတယ္ ။ေနာက္ သတင္းရထားတဲ့အိမ္ကို ဝင္ရွာေတာ့ ၊အိမ္ေရွ႕က ေကာက္ရိုးပံုထဲမွာ ဖြက္ထားတဲ့ ေက်ာက္ျပားေတြ ေတြ႕တယ္ဗ်။ ဒါနဲ႕ ခိုးတဲ့ေကာင္ေလး ေခၚထုတ္ေတာ့ ပထမေတာ့ျငင္းတယ္ ။ေနာက္ျမင္တဲ့လူေတြစကားအတိုင္း ေထာက္စစ္ေတာ့ ဝင္ခံပါတယ္ ။ ေကာင္ေလးက လာသာခိုးသာ ေျခေထာက္ေလးတစ္ဖက္က ဆာေနတယ္ ။ မန္ေနဂ်ာလုပ္တဲ့သူေပါ့ဗ်ာ ..အဲဒီေကာင္ေလးကို လူေတြ ဝိုင္းၾကည့္ေနတဲ့ၾကားထဲမွာ ပထမ ေျခေထာက္နဲ႕ကန္တယ္..ေနာက္ပါးေတြကို ရိုက္လိုက္တာဗ်ာ ..ေျဖာင္းကနဲ။ေနာက္ေတာ့ ေကာင္ေလးကို ရဲစခန္း ပို႕လိုက္တယ္ေပါ့ဗ်ာ ။
…………….
ေနာက္ေလးငါးလၾကာေတာ့ siteကို ကၽြန္ေတာ့္တို႕ ကုမၸဏီကပါပဲ စာရင္းစစ္ဝင္တယ္ဗ်။စာရင္းေတြက သိန္းရာနဲ႕ခ်ီျပီးကြာေနပါေရာ ။မန္ေနဂ်ာရယ္ စတိုတာဝန္ခံရယ္ကို ရုံးခ်ဳပ္ျပန္ေခၚျပီးစစ္တာေပါ့ဗ်ာ ။အားလုံးစစ္ေဆးျပီးေတာ့ မန္ေနဂ်ာရယ္ စတိုတာဝန္ခံရယ္ အလြဲသံုးစား လုပ္ထားတာေတြ ေပၚျပီး ျပဳတ္သြားတယ္ ။ ေထာင္ေတာ့ မက်ပါဘူး ။
…………….
ကၽြန္ေတာ္ ျပန္ျပီး စဥ္းစားမိတာက ေက်ာက္ျပားခိုးတဲ့သူခိုးေလးကို လူေတြအမ်ားၾကီးၾကားမွာသူရိုက္ႏွက္လိုက္တာက ဒါေလးေတာင္ အသံုးက်ေအာင္မခိုးႏုိင္ဘူးဆိုျပီး သူခိုးၾကီးက သူခိုးေလးကို ဆံုးမလိုက္တာမ်ားလားလို႕ေလ။
လင္းဒီပ
၁၅.၁၀.၀၈

Photo Source:picture by kristy-anne

media.photobucket.com

ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ယိုးဒယား(၂)

စက္ရုံထဲ ဝင္လိုက္ေတာ့ အရာရာသည္ ကၽြန္ေတာ္အတြက္ အသစ္ ။ Textile Factory …ကၽြန္ေတာ္တစ္ခါမွ ေျခမခ်ဖူးေသာေနရာ ။
ေရာက္လာတဲ့ေနရာမွာ အေကာင္းဆံုးျဖစ္ေအာင္ ၾကိဳးစား လုပ္ရမွာပဲလို႕ စဥ္းစားမိပါတယ္ ။ စက္ေတြၾကည့္လိုက္ေတာ့ အေတာ္ေလး အိုေနတဲ့ Germany made ေတြ ။ အသစ္ဆံုးဆိုတဲ့စက္ေတာင္ လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ေလာက္က ဆင္ထားတာမ်ိဳးေလ ။ အေတာ္ေလး သစ္တဲ့စက္ေတြကေတာ့ Color Lab ထဲက စက္ေတြ ။ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေခၚလာတာက စက္ရုံရဲ႕ Electronic ပိုင္းေတြ ျပဳျပင္ ထိန္းသိမ္း ဖို႕။ကၽြန္ေတာ့္မိတ္ေဆြၾကီးက Textile အေတြ႕အၾကံဳရွိသူ ။သူကိုေတာ့ Electrical ပိုင္းအတြက္ေပါ့။

စက္ရုံဝန္ထမ္းေတြကေတာ့ ျမန္မာရယ္ ကန္ေဘာဒီးယားနဲ႕ အိမ္ရွင္ ထိုင္းလူမ်ိဳးေတြ။ အသစ္ေရာက္ခါစ ဘာလုပ္ရမွန္း မသိခင္မွာပင္
ျပႆနာက ဝီရိယေကာင္းစြာ ၾကိဳၾကိဳတင္တင္ ေစာင့္ေနပါတယ္္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕မေရာက္ခင္ စက္ရုံမွာ ရွိျပီးသား စီနီယာအင္ဂ်င္နီယာတစ္ေယာက္ ရွိသည္။ ထိုအစ္ကိုၾကီးနာမည္က ဂ်ိမ္း(James) …ဒီမွာေျပာစရာရွိတာက ကၽြန္ေတာ္တို႕ကိုလည္း တစ္ေယာက္ႏွင့္တစ္ ေယာက္ေခၚရလြယ္ေအာင္လို႕ ဘိုနာမည္ေတြေပးတယ္ဗ်..ကၽြန္ေတာ့္နာမည္က စတီဗင္(Steven) ..ကၽြန္ေတာ့္အေဖာ္နာမည္က ဗင္းဆင့္(Vincent) ျဖစ္သြားေရာ..။ရစ္ခ်တ္(Richard) တို႕..ေဒးဗစ္(David) တို႕လည္းရွိတယ္ဗ်ာ ။ ကၽြန္ေတာ္တို႕မေရာက္ခင္ တည္းက ျမန္မာျပည္က ထပ္ေခၚလာတဲ့ လူသစ္ေတြ ေရာက္ရင္ အဲဒီကုိဂ်ိမ္းကို အဖက္လုပ္စရာ မလိုေတာ့ဘူး ဆိုတဲ့ပံုမ်ိဳး ေဘာစ့္က လုပ္ထားတယ္ဗ် ။ဆိုေတာ့ အလုပ္ထဲစဝင္တည္းက ကိုဂ်ိမ္းက ကၽြန္ေတာ္တို႕ႏွစ္ေယာက္ကို မၾကည္လည္းမၾကည္..ေသြးတိုးလည္းစမ္းေပါ့။
ကၽြန္ေတာ့္မိတ္ေဆြၾကီး ကိုဗင္းဆင့္ကလည္း ေဘာစ့္ႏွင့္ရန္ကုန္က အထည္ခ်ဳပ္စက္ရုံမွာ အလုပ္တြဲလုပ္ဖူးတယ္။ကိုဗင္းဆင့္ကလည္း ဘာေတြ လုပ္ျပထားတယ္မသိ ။ေဘာစ့္က ဗင္းဆင့္ဆို သိပ္အထင္ၾကီးတာ ဘာမဆို ဗင္းဆင့္လုပ္ႏုိင္တယ္ ဆိုတာခ်ည္းပဲ..သူက ဒီလိုေျပာေလ ကိုဂ်ိမ္းက ပိုတင္းေလေပါ့ဗ်ာ ။ ကိုဂ်ိမ္းကလည္းကၽြန္ေတာ္အျမင့္ ေတာ္ေတာ္လည္းတတ္တယ္ .မာနလည္းၾကီး တယ္…ဂ်စ္တစ္တစ္ေပါ့ဗ်ာ..ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ သူ႕ကို အထင္ၾကီးတယ္ဗ်..သူႏွင့္လည္း တြဲျပီးအလုပ္လုပ္ခ်င္တယ္ ။ေဘာစ့္ကေပး မလုပ္ ဘူး…မသိတာမတတ္တာ ကိုယ့္ဘာသာေလ့လာတဲ့။လံုးဝလည္းေပးမတြဲဘူး။ ဗင္းဆင့္ရယ္ ကၽြန္ေတာ္ရယ္ႏွစ္ေယာက္ေပါင္းျပီးစက္ေတြျပင္။ မျပီး ။တစ္ကိုယ္လံုးလည္း စက္ဆီေတြနဲ႕ ညစ္ပတ္ေပပြ ။ကိုဂ်ိမ္းက အနားလာ ဘာမွမေျပာဘဲ ျပံဳးျပံဳး ျပံဳးျပံဳးနဲ႕ ျပန္သြား ။ေဘာစ့္ က အခ်ိန္ျဖဳန္းတယ္လို႕လာေဟာက္ ။ယိုးဒယားအလုပ္သမားေတြက ထိုင္ရယ္ေန ။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ႏွစ္ေယာက္ကလည္း ဟိုလိုလုပ္ပါလား ဒီလိုလုပ္ပါလား ဆိုျပီး တစ္ေယာက္ႏွင့္ တစ္ေယာက္ ရန္ျဖစ္ေန ။ အဲဒီရက္ေတြက ညညဆို ေလယဥ္ပ်ံေတြ ပ်ံသြားတာ ေငးၾကည့္ရင္း ေမေမေရလို႕ တစ္ေယာက္တည္း တိုးတိုးေလး ေအာ္ေနတတ္တယ္။

ေနာက္တစ္ခုဆိုးတာက ေဘာစ့္က သူကို႕သူ သူေဌးဂိုက္က အျပည့္ ဘာမွမတတ္တဲ့ ေကာင္ေလးေတြ ရြာကေခၚလာတဲ့ မ်က္ႏွာေပးနဲ႕ ဆက္ဆံတာ..ေတာ္ေသးတာ..တရားဝင္ဝင္လာလို႕..မဟုတ္ရင္ ဘယ္ေလာက္ႏွိမ္လိုက္မလဲ ။(ေဘာစ့္က တရုတ္လူမ်ိဳး တရုတ္စကား ျမန္မာစကား ဖာစာထိုင္း အကုန္ရတယ္…ဘယ္္မွာ ေမြးတယ္ေတာ့ မသိဘူး..မိန္းမကေတာ့ ထိုင္းလို႕ေျပာတာပဲ)။

တစ္ရက္ဗ်ာ..ဆိုးလုိက္တဲ့အျဖစ္ ေျပာရဦးမယ္..ကၽြန္ေတာ္တို႕ႏွစ္ေယာက္ Dye Section(ေဆးဆိုး)က အဲကြန္းကို တက္ျပင္ၾက တယ္..အမွန္ကေတာ့ Outdoor unit ၾကီးကို အေပၚမွာတင္ ျပင္လို႕ရတယ္ဗ်..ဒါေပမယ့္ ႏွစ္ေယာက္လံုးက မကၽြမ္းက်င္ေတာ့
Outdoor unit အေလးၾကီးကို ခဲရာခဲဆစ္ေအာက္ခ်တယ္။ Ceiling ေပၚတက္ျပီးတန္းေလးေတြေပၚက သတိထားျပီး ေလွ်ာက္ရတာ ။ေအာက္မွာက Dye က ဝန္ထမ္းေတြ အလုပ္လုပ္ေနၾကတာ။ Ceiling က ေက်ာက္ျပားေတြကပ္ထားတာ အေတာ္ေတာင္ ေဟာင္းေနျပီ။
ခ်တုန္းက အိုေကပဲ ။ျပင္ျပီး အဆင္ေျပျပီ ျပန္တင္ျပီးေတာ့ Ceiling တန္းေတြေပၚမွာေနာက္ျပန္အဆုတ္ ေျခေခ်ာ္ျပီးေတာ့ ႏွစ္ေပပတ္လည္ကြက္ထဲက ျပဳတ္က်ပါေလေရာ…ဝုန္းကနဲ..။ ေတာ္ေသးတာက ေအာက္က အဝတ္ပံုေပၚတည့္တည့္ ျပဳတ္က်လို ။Dye ကေကာင္မေလးေတြက လူၾကီးတစ္ေယာက္လံုး Ceiling ၾကီး ေပါက္ျပီး ထြက္က်လာေတာ့ ဘာေျပာေကာင္းမလဲ..ပထမ ေၾကာင္သြားျပီး..ေနာက္ ဝိုင္းရယ္ၾကတာေပါ့ဗ်ာ..

ကၽြန္ေတာ္လည္း Maintaince လိုက္လုပ္ရတာ အေတာ္ စိတ္ပ်က္လာတယ္ ။ PLC လည္း မသိခ်င္ေတာ့ဘူး။Speed Control လည္း နားမလည္ခ်င္္ေတာ့ဘူး။Air-con System လည္းမေလ့လာခ်င္ေတာ့ဘူး။ ေရွ႕ဆက္ရမယ့္ရက္ေတြမွာဘာေတြဆက္ျဖစ္လာဦးမယ္မသိဘူး။
လင္းဒီပ
၁၄.၁၀.၀၈

Photo Source:http://www.kohsamui.org/Bangkok4.jpg

အခ်စ္အေၾကာင္းေတြးလိုက္ရင္

အခ်စ္လားလို႕ ေတြ႕ေတြ႕ခ်င္းလွမ္းေမးေတာ့ သူက မသိဟန္ေဆာင္ျပီး ထြက္သြားသည္။ ကၽြန္ေတာ္က ပိေတာက္ပန္းေတြ ပန္ထားေသာ အုန္းလက္မ႑ပ္ေလးမွာ တိတ္ဆိတ္စြာ က်န္ခဲ့ပါသည္ ။ တကယ္ကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္သည္ အခ်စ္ကိုတစ္ခါမွ မေတြ႕ဘူးေသးေသာေၾကာင့္ မွားယြင္း ႏႈတ္ဆက္မိျခင္းလည္း ျဖစ္ႏုိင္ပါသည္။အခ်စ္သည္ အျပာေရာင္လား အျဖဴဆြတ္ဆြတ္ေလးလား ..ေမႊးရနံ႕ရွိပါသလား ..မည္သို႕ စမ္းသပ္ အတည္ျပဳႏုိင္ပါသနည္း..မသိႏုိင္ပါ။ ထိုညေနက အိမ္ျပန္လာေတာ့ ေရစက္လက္ လူတြင္စိုေနသလို စိတ္ထဲတြင္လည္း အခ်စ္ကို သိလိုစိတ္ အေတြးေတြ စက္လက္ စိုေနပါသည္။

ထိုေနာက္ ညမ်ားစြာ ေနမ်ားစြာကိုု အလယ္လူတစ္ေယာက္အျဖစ္ ကၽြန္ေတာ္ ျဖတ္သန္းလာခဲ့သည္။ စမ္းေခ်ာင္းေလးေဘးတြင္လည္း ပ်င္းလွ်င္ သြားထိုင္ေနျဖစ္သည္။ ေရစီးသံကုိလည္း နားေထာင္ ျဖစ္လာသည္ ။ တခါတရံ ငါးေလးမ်ား ကူးခတ္ေနသည္ကိုလည္း ဘယ္အရပ္သြားေနၾကပါလိမ့္ဟု ေငးၾကည္ေနမိသည္။ ပန္းေတြ ပြင့္ပံု ေၾကြပံုလည္း အခ်ိန္ေပး စဥ္းစားမိလာသည္ ။ အခ်စ္သည္ စမ္းေရထဲမွာမ်ား ေမ်ာပါလာ ေလမလား ..ေရစီးသံထဲတြင္ပဲ သီခ်င္းတစ္ပုဒ္အျဖစ္ လိုက္လာေလမလား..ေရႊငါးေလးတစ္ေကာင္လို ကိုယ္ေရာင္ ဝွက္ေနတာလား…ဒါမွမဟုတ္ ပန္းကေလးတစ္ပြင့္လိုမ်ား ေၾကြက်လာမလားလို႕ ရင္ခုန္စိုးထိတ္ ေနခဲ့ပါသည္ ။ ထိုရက္မ်ားတြင္ အိမ္ျပန္ေနာက္က်ခဲ့ပါသည္ ။အိပ္ခ်ိန္ညဥ္႕နက္ ခဲ့ပါသည္ ။(ေနာက္က်ရထားကို ေစာင့္ေနေသာ လူတစ္ေယာက္ေပါ့ေလ)

ခက္သည္က အခ်စ္၏ပံုပန္းသ႑န္ကို ကၽြန္ေတာ္ လံုးဝမသိ ။ အခ်စ္သည္ဘာမွ မေရးျခစ္ရေသးသည္ စာရြက္ တစ္ရြက္လည္း ျဖစ္ႏိုင္ပါသည္။ေျဖဆိုခ်ိန္ သံုးနာရီသာ ေပးထားေသာ ေမးခြန္းတစ္ခုလည္း ျဖစ္ႏုိင္ပါသည္ ။ေရႊ ေရာင္္ဆံညွပ္ကေလး ျဖစ္ႏုိင္သလို. အနီေရာင္ပံုေတာ္ဖိနပ္ေလးလည္း ျဖစ္ႏုိင္ပါသည္ ။တျခား ျဖစ္ႏုိင္ေျခမ်ား လည္း အမ်ားၾကီး ရွိႏုိင္ပါသည္ ။ ျဖစ္ႏုိင္ေျခမ်ားထဲမွ အေျဖတစ္ခုကို ၾကိဳးစားရွာေနမိသည္။ အေျဖက မထြက္ လာေသးေပ။

ကၽြန္ေတာ္သည္ အခ်စ္ရွိႏုိင္မည္ ထင္ေသာေနရာမ်ားကို စိတ္ပါလက္ပါ လိုက္ရွာပါသည္။ၾကာပန္းေလးမ်ား ပြင့္ ေနေသာ ေရကန္ေလးဆီလည္း ေရာက္ပါသည္ ။ လူသိပ္မမ်ားေသာ ေကာ္ဖီဆိုင္ေလးဆီလည္း ေရာက္ပါ သည္။ ေတာင္ေပၚျမိဳ႕ေလးတစ္ျမိဳ႕ဆီလည္း ေရာက္ပါသည္ ။အခ်စ္က ကၽြန္ေတာ့္ကို ေတြ႕လွ်င္လည္း ျမင္ႏုိင္ ရန္ လွမ္းေခၚႏုိင္ရန္ မၾကာခဏလည္း လူလံုးျပပါသည္။ အခ်စ္သည္ကၽြန္ေတာ့္ကို မေတြ႕ခဲ့။ေၾကာက္ေနတာ တစ္ခုလည္းရွိေသးသည္ ။ကၽြန္ေတာ္က အခ်စ္ထင္ျပီးႏႈတ္ဆက္လိုက္မည္ ။သူကလည္း ဟုတ္ပါသည္ဟု ေျပာမည္။ တကယ္တမ္း ရင္ထဲ တပ္္ဆင္ျပီးကာမွ အခ်စ္မဟုတ္ပဲ ေမွ်ာ္လင့္မထားသည့္တစ္ခုခု(ဥပမာ အမုန္း)ျဖစ္ေနခဲ့ရင္ေကာ..တကယ္လို႕ ဓာတ္ျပယ္သြားရင္ေကာ…Side Effect တစ္ခုခုေတာ့ ႏွလံုးသားသည္ ခံစားရမည္ ထင္ပါသည္။

ဒီလိုေနထိုင္ရင္း ဥတုသံုးပါးလံုး အခ်စ္ကို တိတ္တဆိတ္ လိုက္ရွာေနမိပါသည္ ။တခ်ိဳ႕သူငယ္ခ်င္းမ်ားက ကံေကာင္းေထာက္မျပီး ေစာလွ်င္စြာ ေတြ႕သြားတတ္ျပီး တခ်ိဳ႕ကရွာေဖြေနဆဲ ျဖစ္ပါသည္ ။ ဝမ္းနည္းစရာ ေကာင္းတာက ေတြ႕သြားျပီး သူငယ္ခ်င္းမ်ားထဲမွ အနည္းငယ္က ကၽြန္ေတာ္ေတြးထားသလုိ တပ္ဆင္ျပီးမွ မွားယြင္းေနေၾကာင္း ေတြ႕ရျခင္းပင္ ။ အမ်ားစုကေတာ့ အဆင္ေျပပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း ရွာေဖြဆဲေလ…အခ်စ္ေရ..ငါ့ကိုေတြ႕ရင္လည္း မင္းလွမ္းေခၚလိုက္ပါကြယ္..ငါ့မွာ မိနစ္ကိုးဆယ္ျပည့္ဖို႕ နည္းနည္းပဲ လိုေတာ့ တယ္ေလ..
လင္းဒီပ
၁၃.၁၀.၀၈
(ရြာသားေလးTag ပါသျဖင့္ အခ်စ္အေၾကာင္းကို နားမလည္ပါးမလည္ တတ္ေယာင္ကားျဖင့္ ေရးလိုက္ပါသည္။ အဆင္မေျပပါက ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ေအာ္သြားႏုိင္ပါသည္ ခင္ဗ်ား။)

Photo Source:picture by panicha9

media.photobucket.com

မိုးေတြ အရမ္းရြာေနတယ္ သူငယ္ခ်င္း

မိုးေတြအရမ္းရြာေနတယ္ သူငယ္ခ်င္း
ငါ့ကို လာမႏႈတ္ဆက္လည္း မင္း ဘာမွမျဖစ္ဘူး
မင္းကားေပၚက ဆင္းလာရမယ္..
ေနာက္ မိုးေရေတြကိုျဖတ္သန္းရမယ္..
ငါ႕ကို ႏႈတ္ဆက္လိုက္ျခင္းက မင္းအတြက္ထူးျခားျပီး
ေပ်ာ္စရာေကာင္းတဲ့ ကိစၥလည္းမဟုတ္
မင္းအမ်ိဳးသားကို ျပန္ေျပာျပစရာ အေၾကာင္းတစ္ခုမဟုတ္သလို
မင္းမာမီကလည္း ငါ့နာမည္ကို ၾကားခ်င္မွာ မဟုတ္ပါဘူး ။

မိုးေတြအရမ္းရြာေနတယ္ သူငယ္ခ်င္း
ဒါမွ မင္းက ငါ့ကိုေတြ႕ခ်င္သပ ဆိုရင္
မင္းကားေလးေဘးကို ငါလာခဲ့မယ္
မိုးစိုျပီးသားလူတစ္ေယာက္ မိုးေရထဲထပ္ေလွ်ာက္လို႕
ဘာမွထပ္ဆံုးရႈံးစရာမရွိဘူး။

မိုးေတြ အရမ္းရြာေနတယ္ သူငယ္ခ်င္း
ကားကို ဂရုတစိုက္ေမာင္းသြား
အရမ္းသည္းလာရင္ ခဏရပ္ထား
ငါကေတာ့ မိုးသည္းထဲ ဆက္ေလွ်ာက္လိုက္ဦးမယ္
ငါ့စိတ္ေတြ မိုးငတ္မေျပေသးလို႕ပါ ။
လင္းဒီပ
၁၂.၁၀.၀၈
Photo Source: picture by panorchand
http://media.photobucket.com/

ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ယိုးဒယား(၁)

ကၽြန္ေတာ္ယိုးဒယားကို အလုပ္လုပ္မယ္ဆိုျပီးထြက္လာေတာ့ သူတို႕စကားကိုေလ့လာဖို႕အခ်ိန္က တစ္လေလာက္ပဲရတယ္ဗ် ။နဂိုတည္းက ဘာသာစကားေတြ သင္ရတာ ခပ္ပ်င္းပ်င္းဆိုေတာ့ အဲဒီတစ္လက စကားေျပာသင္တန္း ေရာက္ဖို႕ကို အေတာ္အားယူျပီး သြားရတယ္ ။ သင္တန္းကလည္း ဆရာမရယ္ ကၽြန္ေတာ္ရယ္ ႏွစ္ေယာက္တည္း..(ဆရာမက ရွမ္းမငယ္ငယ္ေလး မို႕အတန္းတက္ မွန္တာေတာ့ ထည့္မေျပာေတာ့ပါဘူး..:) )။…ထားပါေတာ့ဗ်ာ..အဲဒီႏွစ္လေလာက္မွာ..နိမ္..ေဆာင္..ဆမ္..ဆီ..ဟ..ဟို..ေက်႕..ပယ္..ေကာက္. (တစ္.ႏွစ္.သုံး.ေလး ေတြပါ) ေလာက္ေတာ ့ရသြားတာေပါ့ေလ။

ေလယာဥ္ေပၚက်ေတာ့ ဆာဝါဒီခ(မဂၤလာပါရွင့္)လို႕ ေလယဥ္မယ္ေလးေတြက လက္အုပ္ေလးခ်ီျပီး ႏႈတ္ဆက္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း နည္းနည္း သိထားေတာ့ ဆာဝါဒီခရပ္ လို႕ျပန္ေျပာလိုက္တယ္။ခုထိေတာ့ ဟုတ္လို႕။ပထမတစ္ေခါက္ အလည္ခဏေလး ေရာက္တုန္းက ေလယဥ္ကြင္းေဟာင္း (Don Muang)ဒိုေမာင္းေလဆိပ္မွာဆင္းတာ ။အဲဒီတုန္းက ကုမၸဏီက လူၾကီးေတြႏွင့္သြားေတာ့ဘာမွမွတ္မထားဘူး။ Passport ေပးဆိုေပးလိုက္တယ္ .Form ျဖည့္ဆိုျဖည့္လိုက္တယ္..ဒီလိုတန္းစီဆို စီလိုက္တာ အိုေကလို႕ ။ အခုကေတာ့ အတူတူပါလာတဲ ့ တစ္ေယာက္ကလည္း Overseas မသြားဖူးဘူး. ကြင္းကလည္း အသစ္ဆိုေတာ့ စိမ္း..(ေဘာလံုးကန္တာနဲ႕ေရာကုန္ျပီ) ေတာင္ၾကည့္ေျမာက္ၾကည့္နဲ႕ Immigration ကို မေတြ႕ပဲ ေက်ာ္သြားျပီး ရွာေနတုန္းမွာပဲ..သူတို႕က ကိုယ့္ကိုစေတြ႕သြားတယ္။ Immigration က အရာရွိေတြကိုေျပာတာပါ ။ ဘယ္ကလာလဲ..ဘယ္မွာေနမွာလဲ..စသျဖင့္ေပါ ့လာေမးပါတယ္..ဟိုေျပာဒီေျပာ ဟိုျပဒီျပေပါ့ဗ်ာ…
Suvarnabhumi Airport (ဆြန္ဝန္နဘံု) ေလဆိပ္ၾကီးက အေတာ္လွပါတယ္ ။ ေလဆိပ္ကထြက္လာျပီး Express Way ေပၚတက္လာေတာ့ မွ ဘန္ေကာက္ကို အားရပါးရ ၾကည့္ခြင့္ရေတာ့တယ္။ တိုက္ျမင့္ျမင့္ၾကီးေတြနဲ႕ ျမိဳ႕ၾကီးျပၾကီးဂိုက္ကို အျပည့္…စိတ္ထဲမွာ ငါတို႕ရန္ကုန္လည္း ဒီေလာက္ေတာ့ ျဖစ္ပါတယ္လို႕..ကိုယ့္ဆီမွာေတာ့ လူမညီေတာ့ ဤဖတ္တဲ့လူႏွင့္ ကၽြဲဖတ္တဲ့လူႏွင့္ေပါ့ဗ်ာ..။ ကၽြန္ေတာ္ ေနရမယ့္ေနရာ ပါကဲ(Pakkret) ..ႏြန္သဘူရိ(Nonthaburi) အပိုင္ထဲမွာ..ျမိဳ႕စြန္…အင္းေလ စက္ရံုဆိုမွေတာ့ ျမိဳ႕ျပင္မွာပဲေပါ့ေလ..

ညက်ေတာ့ စက္ရုံထဲမွာ အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ေလာက္ လုပ္ေနတဲ့ ျမန္မာအစ္ကိုၾကီးက လာေခၚတယ္ ..လိုအပ္တဲ့ ပစၥည္းေလးေတြ သူ႕ကားႏွင့္ ထြက္ဝယ္ဖို႕ ။ ပါကဲက Shopping Mall တစ္ခုကို ေခၚသြားတယ္ ။ ေရးထားတာက Carre Four ..ထိုင္းသံႏွင့္ဖတ္ရင္ ကာပူ..ကၽြန္ေတာ္လည္း အသံကို ခ်က္ျခင္း ျပင္လိုက္တယ္ ။ Carre Four = ကာပူ ဆိုျပီးေတာ့။ ေနာက္ သူတို႕ဆီက နာမည္ၾကီး ကုန္တိုက္ၾကီးေတြပဲ Lotus ဆိုရင္ “ လိုတ” ..The Mall ဆိုရင္ “ဓေမာ”…သူကေတာ့ စကားေတြကုိိ ထိုင္းေတြနဲ႕မြတ္ေနေအာင္ ေျပာေနတာ ကိုယ္ကေတာ့ ေဘးက ပါးစပ္အေဟာင္းသားနဲ႕ ေပါ့ ။ အဲဒီညက ညစာကို ကာပူမွာပဲ စားျဖစ္တယ္ ။စားရေသာက္ရတာက ရန္ကုန္နဲ႕ေစ်းမကြာဘူး..

သူကားနဲ႕ ထြက္လာရင္း သတိထားမိတာက ကားေတြေမာင္းတာ သိပ္စည္းကမ္းမရွိဘူး. လမ္းသြယ္ထဲက ကားကလည္း ထြက္ခ်င္ရင္ ဇြတ္ထြက္လာတာ။လမ္းမၾကီးက ကားကလည္း မင္းထြက္လာရေကာင္းလား ဆိုျပီးေတာ့ လွမ္းမဆဲဘူး ။နားလည္မႈေလးေတြေပါ့ ။ဒါေလးမဆိုးဘူး လို႕ေတြးမိတယ္ ။

စက္ရံုထဲ ျပန္ဝင္လာေတာ့ ဆယ္နာရီေလာက္ ရွိျပီ ။ေနာက္ေန႕ဆို ပထမဆုံး အလုပ္စဆင္းရမယ္ေလ။

လင္းဒီပ

၁၂.၁၀.၀၈

Photo Source:http://www.airportsuvarnabhumi.com/

ကၽြန္ေတာ္နဲ႕ မေတာ္တဲ့အကၤ် ီ

ခ်စ္သူေရ…
သဘာဝပတ္ဝန္းက်င္ နဲ႕ ရာသီေတြကလည္း
ေၾကာက္စရာေကာင္းလိုက္ေအာင္ ေလာ္လည္ေဖာက္ျပားလို႕

ကိုယ္တို႕ညမနက္ေတြကလည္း
ေခါက္ဆြဲေျခာက္ရယ္..ေကာ္ဖီမစ္ရယ္..တခါသံုးေတြနဲ႕
မ်က္ႏွာသစ္ျပီး အိပ္ရာ၀င္

မိတ္ေဆြေတြေတာ႕ရွိပါရဲ႕…
ဂဏန္းေလးေတြႏွိပ္…ဒါမွမဟုတ္ ေမာ္နီတာေပၚကတဆင့္
ေတြ႕ေနရတာမ်ိဳး

စိတ္ပ်က္စရာ…
ေလေအးေပးစက္..
အျမဲပိတ္ထားတဲ့ ျပတင္းေပါက္

ကြန္ပ်ဴတာ..
Password ေမ့ေနရင္ဖြင့္လို႕မရေတာ့ဘူးလား
ဒီဖုန္းတစ္လံုးကလည္း
Battery မရွိရင္..ေမ့ေနခဲ့ရင္ အားလံုးနဲ႕ျပတ္ေတာက္သြားသလို
လူကိုေျခာက္ျခားေအာင္လည္းလုပ္ရဲ႕

တစ္စားပြဲတည္းရွိေနသူခ်င္းလည္း Email ပို႕ေနရ
လူတစ္ခ်ိဳ႕ကလည္း Digital ေက်ာက္တံေလးရယ္
ေက်ာက္သင္ပုန္းေလးနဲ႕စာေတြေရးေနၾက
ငါကလည္း အလြမ္းေတြကို Bluetooth နဲ႕ပို႕လို႕

ေအးေလ
ဒီညအိမ္ျပန္ေရာက္ရင္လည္း ခ်စ္သူအတြက္
ရင္ခုန္သံSoftware ကို Version အသစ္ေရးထားေပးဦးမွ
ေတာ္ၾကာ Free Software ေတြ Download လုပ္ေနလို႕
ငါ့ခ်စ္သူေလး Virus ကိုက္သြားမွျဖင့္…….
လင္းဒီပ
၉.၁၀.၀၈

Photo Source:picture by majikat_2007

http://www.media.photobucket.com/

ရထားထြက္ရန္ဆယ္ရက္အလို

လူတစ္ကိုယ္လံုး လံုးဝမလႈပ္ႏုိင္ေတာ့။ အသက္ကို ျဖည္းျဖည္းေလး ရႈေနရသည္။ ေရကလည္း အရမ္းငတ္ေနသည္။ ပါးစပ္က ေကာင္းေကာင္း ဟလို႕မရခ်င္။ တစ္ေယာက္ေယာက္က ဂြမ္းစေလးျဖင့္ ေရကို တစ္စက္ခ်င္း ႏႈတ္ခမ္းေပၚ ခ်ေပးသည္။ အစ္မေရႊစင္ထင္သည္။ ေမေမ့ရႈိက္သံလိုလို ၾကားေနရသည္။ သူမေသေသးေၾကာင္းလည္း ေျပာခ်င္သည္။ ဘာလို႕ဝမ္းနည္းေနရတာလဲ ေမေမရယ္..သားေရာဂါကို သိေနကတည္းက သားၾကာၾကာမေနရေတာ့ဘုူးဆိုတာ ေမေမတို႕ သိျပီးသားေလ။ ေနာက္ဆံုး အခ်ိန္ေရာက္ေနေသာ လူတစ္ေယာက္အတြက္ (ေနာက္သူ႕လိုဘာသာေရးႏွင့္ အလွမ္းေဝးေသာ လူတစ္ ေယာက္အတြက္)နားဝင္လြယ္မည့္ တရားေခြတစ္ေခြကို ဖြင့္ေပးထားသည္။ ႏွာသီးဖ်ားကဝင္ေလထြက္ေလ ေလးကို သာသာေလးမွတ္ေနဖို႕။ ဆရာေတာ္ၾကီးအသံက ေအးျမၾကည္လင္လိုက္တာ။အရင္က်န္းက်န္းမာမာ တုန္း ကဒီတရားေတြ ငါဘာလို႕မနာခဲ့တာပါလိမ့္။မ်က္စိကို အသာေလး မွိတ္ထားသည္။ ေအာ္..ေမေမ..သူ႕ေနာက္ဆံုးမအခ်ိန္ထိ သူ႕ေပၚတာဝန္ေက်လြန္းသည့္ေမေမေလ.

ေဖေဖ အသံမၾကားရ ။အင္းေလ သားတို႕သားအဖက တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ ခ်စ္ေၾကာင္း ဘယ္ တုန္းကျပလို႕လဲ..အိမ္ေရွ႕ခန္းမွာျဖစ္ျဖစ္ ေဖေဖ အေဝးကို ေငးေကာင္းေငးေနမည္။ ေနာင္သားလုပ္သမွ် မျဖစ္ညစ္က်ယ္ဆြဲထားေသာ ပန္းခ်ီကားေလးေတြကို ၾကည့္ေကာင္း ၾကည့္ေနမည္ ။ ေနာက္ဆို သားမရွိေတာ့ရင္ သားပန္းခ်ီကားေတြကို ေဖေဖ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ၾကည့္လို႕ရပါျပီ ေဖေဖ ။ သားမသိေအာင္ ခိုးၾကည့္စရာမလိုေတာ့ဘူးေလ ။ သားပန္းခ်ီဆြဲတာ ..အႏုပညာသမားတစ္ေယာက္ ျဖစ္လာမွာ လံုးဝမလိုလားတဲ့ ေဖေဖ။ ဘာေၾကာင့္သားကို အႏုပညာသမားျဖစ္မွာ မလိုလားသလဲဆိုတာေတာ့ သားဘယ္ေတာ့မွ မသိႏုိင္ေတာ့မယ္ အေျဖေလ။

စိတ္ကိုေလ်ာ့ခ်ထားသည္ ။ရင္ဘတ္ေအာက္ပိုင္းက မာမာေခါက္ေခါက္ၾကီး ျဖစ္ေနသည္။ အင္းေလ ေဝဒနာအစိုင္အခဲေတြက ဒီမွာစုေနတာ ျဖစ္မည္ ။အသက္သံုးဆယ္ဝန္းက်င္ လူငယ္တစ္ေယာက္ဆိုေတာ့ အရြယ္ေကာင္းေလးဆိုျပီး အားလံုးက ႏွေမ်ာေကာင္း ႏွေမ်ာေနႏုိင္သည္။ ဘယ္တတ္ႏုိင္မလဲေလ.. သူလည္းေနခ်င္ေသးတာေပါ့ ။(ခါးကို ကားျဖတ္က်ိတ္သြားလို႕ ဒရြတ္ဆြဲေနတဲ့ ေခြးတစ္ေကာင္ေတာင္ သူ႕ဘဝကို စြဲလန္းတဲ့ ဘဝတဏွာ ရွိေသးတာပဲ။)အရင္ဘဝေတြက သူဘာကံေတြ ျပဳမူခဲ့ပါသလဲ ။ဘုရားရွင္သာ သိႏုိင္ပါသည္။လူဘဝဆိုတာ ကိုယ္ျပဳမူခဲ့တဲ့ အတိတ္ကံ ၊ပစၥဳပၸန္ကံေပၚတည္တာလို႕ သူေစာေစာပိုင္း သိပ္အေျခအေနမဆိုးခင္ အခ်ိန္ေတြက နာလိုက္ရေသာ တရားေတြကိုမွတ္မိသည္။
ဘယ္ဘဝက လာခဲ့မွန္း မသိသလို ဘယ္ဘဝသို႕ ေရာက္ရဦးမယ္ ဆိုတာလည္း သူမသိ ။ သံသရာသည ္ရွည္လ်ားေပသည္။ ဒီဘဝတြင္ ေတာ္စပ္ေနေသာ မိဘေတြ၏ ေက်းဇူးကုိ ႏုိင္သေလာက္ေတာ့ဆပ္ခ်င္ေသးသည္။ ေသခ်ာေတြးၾကည့္ေတာ့ သူလုပ္ေပးႏုိင္ခ့ဲတာ ဘာမွ ဟုတ္တိပတ္တိ မရွိိ ။ အဲဒီ့ သားေလးကို ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္ထိ ခ်စ္ခဲ့ေသာ မိဘေမတၱာသည္ အံ့ဖြယ္ေကာင္းေလစြ ။

ေနာက္ထပ္ လက္က်န္ရက္မ်ားသည္ ဆယ္ရက္ထက္ မပိုႏုိင္ေတာ့ေပ ။ တစ္ရက္ထက္တစ္ရက္ ပိုဆိုးလာဖို႕ သာရွိသည္ ။ အတတ္ႏုိင္ဆံုးေတာ့သတိေလး မလြတ္ေအာင္ စိတ္ေတြမပ်ံ႕လြင့္ေအာင္ ဥာဏ္မ်က္စိေလးႏွင့္ ေစာင့္ၾကည့္ေနရမည္ ။ သူေရာက္ရွိသြားမည့္ ေနရာသည္ အျဖဴေရာင္လြင္ျပင္ေလးလား..သို႕မဟုတ္ အနက္ေရာင္ေနရာေဒသ တစ္ခုလား …အခုထိ သူမသိေသးေပ။
လင္းဒီပ
၇.၁၀.၀၈

(မဆုမြန္ ေရ ေရးျပီးျပီေနာ္။)
Photo Source:picture by CTLVocalist
(media.photobucket.com)

ငယ္ငယ္ကအိမ္ေလး

သား ပစၥည္းေတြ ေသခ်ာ သိမ္းျပီးျပီလားလို႕ ေမေမက ေမးေတာ့မွ ထရံေပၚမွာ ေျခာက္တန္း ေက်ာင္းသားဘဝက ကပ္ထားေသာ စာရြက္ေလးကို လွမ္းၾကည့္မိသည္။ ဒီစာရြက္ေလးပါ ခြာသြားရင ္ေကာင္းမလားလို႕ေတြးလိုက္မိေသးသည္။ကုတင္ေလးေပၚ ျပန္လွဲခ်ေတာ့ အၾကည့္က ေခါင္မိုးဆီ ေရာက္သြားသည္။ ေခါင္မိုးမွာေတာ့ ဟိုဒီ စြဲေနသည့္ ပင့္ကူအိမ္ေလးေတြ.. သူတို႕ကိုေကာ ေခၚခဲ့ရမလား။

အိမ္ေရွ႕ခန္းမွာ.. ဖြားဖြား ဘုရားရွိခိုးသံကို ၾကားေနရသည္။ ထံုးစံအတိုင္း အိမ္ေျမာင္ေလးေတြ တခ်က္တခ်က္စုတ္ထိုးသံၾကားရသည္။ မနက္ျဖန္ ဆို မင္းတို႕လည္းက်န္ခဲ့ေတာ့မွာေလ။ဖြားဖြားဘုရားရွိခိုးတဲ့ အသံကုိမင္းတို႕လည္းၾကားေတာ့မွာမဟုတ္လို႕စိတ္ထဲက ေျပာမိသည္။ကၽြန္ေတာ့္ ကုတင္ေခါင္းရင္းဘက္က တရုတ္ကက္ဆက္အေဟာင္းေလး(ငါးတန္းႏွစ္ တတိယဆုရတုန္းကေဖေဖ ဝယ္ေပးထားတာ)ကိုလွမ္းျပီး .ထည့္ထား လက္စ ထူးအိမ္သင္ ေအာင္ရင္ (အၾကင္နာအိပ္မက္)ေခြေလးကိုဖြင့္လိုက္မိသည္ ။ မႏွစ္ သီတင္းကၽြတ္တုန္းက ေပ်ာ္သလိုေနပါကြယ္ သီခ်င္းေလးကို ရပ္ကြက္ကေလးရဲ႕မီးထြန္းပြဲမွာ မင္းမင္းႏွင့္ သူႏွစ္ေယာက္တြဲဆိုခ့ဲဖူးသည္။ ဒီႏွစ္ေတာ့ သူရွိမွာမဟုတ္ေတာ့။ ျပတင္းေပါက္ကလွမ္းၾကည့္ေတာ့ ေခါင္းရင္အိမ္ဘက္က ကိုျမင့္ေက်ာ္တို႕လင္မယားရန္ျဖစ္ သံကိုၾကားရသည္။ထံုးစံအတိုင္း ဒီလူၾကီးမူးလာျပီး သူ႕မိန္းမကို ရန္ လုပ္ေနျပီ..မနက္ျဖန္ဆို သူတို႕လင္မယားရန္ျဖစ္တာ ၾကားႏုိင္မည္မဟုတ္ေတာ့ေပ။

ခဏေန မင္းမင္း လာေခၚေတာ့ထိုင္ေနက်လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ေလးဆီထြက္လာခဲ့သည္။ မင္းမင္းလည္းအသံတိတ္ေနသည္။ ဆိုင္ထဲ ေရာက္ေတာ့ ဆိုင္ရွင္ကိုတိုးၾကီးက မင္းတို႕မိသားစုကေတာ့ ကံေကာင္းတယ္ကြာ..ေအးေလ ေထာင့္ကြက္ဆိုေတာ့ သူတို႕ေတြက ဘယ္ လက္ လြတ္ခ်င္မလဲ..။ကိုတိုးၾကီၤးေျပာတာလည္းဟုတ္သည္..အိမ္လာဝယ္သည့္ ရွမ္းတရုတ္ေတြက ကၽြန္ေတာ္တို႕အိမ္ေလးကိုု ေသခ်ာ ေတာင္ဝင္ မၾကည့္္…ပြဲစားျဖတ္ေပးသည့္ေစ်းကိုလည္း ငါးျပားေတာင္ မဆစ္ ။ဘယ္ေန႕စရံေပးမည္..ဘယ္ေတာ့ေျပာင္းေပး မလဲ..ဘယ္ ေတာ့အေၾကေခ်မည္ဆိုတာေလာက္ပဲေျပာျပီး..ျပန္သြားသည္။

ဒီအိမ္ေလးကိုလာဝယ္တဲလူေတြက ဖ်က္ပစ္ၾကမွာ…ကၽြန္ေတာ့့္အေဖရသည့္ဆုေၾကးေလးႏွင့္မႏွစ္ကမွမိုးထားသည့္သြပ္မိုး အသစ္ေလး ကို လည္းသူတို႕စိတ္မဝင္စား ။ဆရာမေမေမ က်ဴရွင္ျပလိုရသည့္ေငြပိုေလးႏွင့္ တူးထားသည့္ အဝီစိတြင္းေလး လည္းမလိုအပ္။ဒါေလးေတြက သူတို႕မိသားစုေန႕စဥ္ဘဝေလးအဆင္ေျပဖို႕ ျဖည္းျဖည္းျခင္းလုပ္ထားရတာေတြေလ ။

ဒီအိမ္ေလးကို မနက္ျဖန္က်ရင္သူတို႕မိသားစုထားခဲ့ရေတာ့မည္။သူ႕ပညာေရးေငြေၾကးလိုအပ္ခ်က္ေတြအတြက္ .။ေနာက္မၾကာခဏ မီးေလာင္တတ္ေသာ ဒီဆင္းရဲသားရပ္ကြက္ေလးမွာ..ေလျဖတ္ထားေသာဖြားဖြားက အေရးအေၾကာင္းဆိုမေျပးႏုိင္။ ေနာက္ဖြားဖြားအတြက္ေဆးဖိုးဝါးခလိုအပ္မႈေတြ။ ဒါေတြအားလံုးအတြက္ ဒီအိမ္ေလးႏွင့္လဲလိုက္ရပါသည္.၊အိမ္ေလးေရခြင့္လႊတ္ပါ..

မင္းမင္းနဲ႕လမ္းခြဲ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ေလးကျပန္လာျပီး လမ္းထဲဝင္ေတာ့ လမ္းမီးတိုင္က်ဲကဲ်ေလးေတြေအာက္မွာ ဘာမွမဟုတ္ပါဘဲ
လမ္းေလးသည္ လြမ္းစရာေကာင္းေနျပန္ပါသည္။ ျခံတံခါးအဝင္ဝမွာ သူစိုက္ထားသည့္စကၠဴပန္းရုံေလးကိုၾကည့္မိသည္..သူတို႕လည္းတိတ္ေနၾကသည္။အေမွာင္ထဲကအိမ္ေရွ႕ကြပ္ပ်စ္ေလး မွာ ေဖေဖႏွင့္ေမေမ ေကာ္ဖီခြက္ေလးကိုယ္စီျဖင့္တိတ္ဆိတ္ေနၾက သည္။ ေမေမက သားညဥ့္နက္ျပီအိပ္ေတာ့ေလဟုလွမ္းေျပာသည္။ ေမေမတို႕ ဘာေၾကာင့္မအိပ္ေသးတာလဲလို႕ေတာ့ ေမေမ့ကိုျပန္မေမး မိ။

ဒီညေလးမွာ သူေကာင္းေကာင္းအိပ္ေပ်ာ္မည္ေတာ့ မထင္…

လင္းဒီပ
၅.၁၀.၀၈
Photo Source:(picture by kri8)
(www.media.photobucket.com)

တိမ္ေတြေရးတဲ့ကဗ်ာ

မထားခဲ့ဖို႕ ဆိုင္းညိဳ့ေတာင္းပန္ရင္း အုန္းလက္ႏြားလို က်န္ရစ္ခဲ့ရတဲ့ေကာင္ပါ။
(တာရာမင္းေဝ)

အျပာေရာင္ၾကယ္ေလးသည္ အင္းစိန္ဂ်ီတီအိုင္ေရွ႕လမ္းေပၚတြင္ ပန္းေတြကို တစ္ပြင့္ခ်င္းစီ ၾကဲခ်သြားပါသည္။ အျမင္မေတာ္ေသာ ကဗ်ာဆရာေလးက အတင္းေျပးလိုက္ျပီး ပန္းေတြကို ကဗ်ာကရာ လိုက္ေကာက္ကာ ညေနခင္း အေၾကာင္း ေရးဖြဲ႕ပါသည္။ အျပာေရာင္ၾကယ္ေလးသည္ စာသင္ခန္းထဲတြင္ ႏြဲ႕ႏြဲ႕ေလး လင္းလက္ေနပါသည္။ ၾကယ္ျပာေလးသည္ ပါတိတ္ဝမ္း ဆက္ေလးကို ဝတ္ထားပါသည္။ ဆံႏြယ္မ်ားကို စုေႏွာင္မထား.. ေက်ာလည္ေလာက္ရွိေသာ ဆံႏြယ္မ်ားေၾကာင့္ ၾကယ္ျပာေလး လွေနျခင္းမဟုတ္ပါ.. ၾကယ္ျပာေလး စနစ္တက် စိုက္ပ်ိဳးထား၍သာ ဆံႏြယ္မ်ားက လွေနျခင္းျဖစ္ပါသည္။ ရႈပ္ကုန္ျပီ ထင္ပါသည္။
ကိစၥမရွိပါ.. သူကိုယ္တိုင္ကို တခ်ိဳ႕ကိစၥမ်ားကို မရွင္းလင္းပါ။ သူသည္ ၾကယ္ေလးကို ေငးရင္း စာသင္ခ်ိန္မ်ားကို ရင္ခုန္စြာ ျဖတ္ေက်ာ္ခဲ့ပါသည္ ..

တခ်ိဳ႕ေကာင္ေလးမ်ားသည္ နက္ေမွာင္ထူထဲေနေသာ ၾကယ္ျပာေလး၏ ဆံႏြယ္ရွည္ရွည္မ်ားကို စကၠဴျမားမ်ားျဖင့္ ေနာက္ဖက္စာသင္ခံုမ်ားမွ ပစ္ျပီး ေပ်ာ္ရႊင္ေနၾကပါသည္ ။ ဒီကိစၥသည္ သူ႕အတြက္ အီရတ္ကို အေမရိကန္ ဝင္ပစ္သည္ ထက္ပို အေရးၾကီးပါသည္။ စကၠဴျမားဦးခၽြန္ေလးမ်ားသည္ ၾကယ္ျပာေလးဦးေရျပားကို ထိပါလိမ့္မည္။ မေတာ္တဆမ်ား ၾကယ္ျပာေလးရဲ႕မွတ္ဥာဏ္ေတြ ထိခိုက္သြားရင္ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ.. ဘယ္သူဒီကိစၥ တာဝန္ယူမွာလဲ.. ဒီစကၠဴျမားပစ္အဖြဲ႕ခ်ဳပ္ တြင္ အမ်ားၾကီးတာဝန္ရွိပါသည္ ။ တာဝန္ယူခိုင္းလို႕လည္း.. သူ႕ကိုယ္သူ စကၠဴျမားပစ္အဖြဲ႕၏ ဥကၠ႒လို႕ ထင္ေနသူ ဟိုတရုတ္ေလးက သူတာဝန္ယူမယ္ဆို ဒုကၡ ။ မတတ္ႏုိင္ ၾကယ္ျပာေလး မွတ္ဥာဏ္ေတြမထိခိုက္ပါေစနဲ႕လို႕သာ သူဆုေတာင္းေနရပါသည္။

သူသည္ ၾကယ္ျပာေလးကို္ အျမဲတမ္း ကန္တင္းေလးမွ ေငးၾကည့္ေနပါသည္.. တခါေတာ့ ၾကယ္ျပာေလး ျဖတ္ေလွ်ာက္ လာတာကိုေတြ႕ျပီး ကမန္ကတန္း ေျပးထြက္လာရာ.. စားပြဲေပၚက ထမင္းခ်ိဳင့္ကို မဆြဲဘဲ ေရေႏြးအိုးၾကီး ဆြဲထြက္လာေသာ ေၾကာင့္ ၾကယ္ျပာေလးက အိေျႏၵရစြာ ေလွာင္ျပံဳးေလး ျပံဳးသြားတာ ခံခဲ့ရဖူးပါသည္။ တခါေတာ့ ျမက္ခင္းေပၚကလမ္း က်ဥ္းက်ဥ္းေလးမွာ… လမ္းကိုပိတ္ျပီး စကားေျပာ.. ဟိုကေရွာင္ႏွင့္ တေျဖးေျဖး ၾကယ္ျပာေလးက ျမက္ခင္းေပၚ ေရာက္သြား ပါသည္။ ေနာက္မွ..ေအာ္…ငါ့ အျပဳအမူက သူၾကီးသား ထန္းေတာထဲက မူးလာျပီး လိုက္ေႏွာက္ယွက္သလို ျဖစ္ေနပါလား ဆိုျပီး ျပန္ထိန္းရပါသည္.. တရက္ေတာ့ ၾကယ္ျပာေလးက စာသင္ခန္းေထာင့္စြန္း အဝင္အထြက္နားက ခံုတန္းမွာထိုင္ေနပါသည္။

က်ေနက သူ႕မ်က္ႏွာေပၚ ထိုးေနဟန္တူပါသည္ ။ တံခါးေလးကို ေစ့ထားပါသည္ ။ သူက အခန္းထဲကိုဝင္မလို႕တံခါးကိုဆြဲ အဖြင့္္.. သူမမ်က္ႏွာေပၚ ေနေရာင္ထိုးက်ေသာေၾကာင့္ လွမ္းအၾကည့္..အၾကည္ျခင္းဆံုျပီး ျပိဳင္တူရယ္လိုက္မိပါသည္ ။ အသံမထြက္ပါဘဲ ရယ္သည္ဟု အဓိပၸာယ္သက္ေရာက္မွ်သာေသာ ထိုအျပံဳးေလးသည္ ၾကယ္ျပာေလး ေပးခဲ့ေသာ ရွားရွားပါးပါးလက္ေဆာင္ေလး တစ္ခုမွ်သာ…

သူေသခ်ာသိပါသည္.. ေသခ်ာသည္ထက္ကို ေသခ်ာသိပါသည္… ၾကယ္ျပာေလးအတြက္ လံုေလာက္ေသာ ေကာင္းကင္ သူ႕မွာမရွိပါ ..ေကာင္းကင္အတုေလးတစ္ခု စိတ္အလင္းႏွင့္ ဖန္ဆင္းၾကည့္ပါသည္.. မုန္တိုင္းအစစ္ေတြ ကၾကိဳၾကိဳတင္တင္ ေစာင့္ေနၾကပါသည္။ ၾကယ္ျပာေလးကလည္း အလြမ္းေတြကို သူေက်ာေပၚ လိမၼာပါးနပ္စြာ ပုတ္ခ်သြား လိုက္ပါသည္… ထိုအလြမ္းမ်ားကို လြယ္ထားေသာ ကခ်င္လြယ္အိတ္ေလးထဲ ထည့္ကာ သူျပန္လာခဲ့ပါသည္… သူတခ်က္ ျပန္ေငးၾကည့္ေတာ့ ၾကယ္ျပာေလးသည္ ေကာင္းကင္ဆီ ေျဖးေျဖးေလး ပ်ံတက္သြားပါသည္။

လင္းဒီပ
၃.၁၀.၀၈
Photo Source: (picture by toowex)

(http://www.media.photobucket.com/

ညေနရီ

တိမ္ေတြမည္းရင္ မိုးကသည္းတတ္လို႕
ခိုးခိုးဝွက္ဝွက္နဲ႕ အိမ္ျပန္ခဲ့တဲ့ ညေန

မရွာသင့္မွန္းသိလို႕ မလာျဖစ္ေတာ့တဲ့ျမိဳ႕
ႏႈတ္မဆက္သင့္လို႕ လႊဲလိုက္တဲ့မ်က္ႏွာ

ေနေကာင္းသြားမွာပါေလ
ေရသစ္ေျမသစ္
ေနရာသစ္ေလးတစ္ခုဆီ မင္းေရာက္သြားတဲ့အခါ..
တကယ္ဆို
သူသူငါငါေျပာေျပာေနၾကတဲ့ဘဝဆိုတာေလးက
ရက္ဆုတ္ျပကၡဒိန္ေလးတစ္ခုမွ်သာ

လင္းဒီပ
၁.၁၀.၀၈

ဖရဲသီးခိုးနည္း

ရန္ကုန္ မႏၱေလးလမ္းေပၚက ျမဳိ႕ေလးတစ္ျမိဳ႕မွာေပါ့…ကိုသာဥာဏ္ဆိုတဲ့ ေပါက္ကရ အျမဲလုပ္တတ္တဲ့လူတစ္ေယာက္ရွိတယ္ ။ သူက အျမဲတမ္းတစ္ခုမဟုတ္ တစ္ခု အျမဲၾကံတတ္တဲ့လူေပါ့ ။ ရန္ကုန္မႏၱေလး လမ္းေဘးမွာ ဖရဲသီးကားေတြက ညအိပ္နားတတ္တယ္ေလ ။ တစ္ညသူတို႕အဖြဲ႕လမ္းေလွ်ာက္လာရင္း ဖရဲသီးကားေတြနဲ႕ မနီးမေဝးေရာက္ေတာ့ သူ႕အေဖာ္ေတြကိုေျပာတယ္..မင္းတို႕ကားသမားေတြအိပ္ေပ်ာ္ေနတုန္းဖရဲသီးေတြသြားခိုးၾက..ငါဒီကေစာင့္ေနမယ္..တဲ့။သူအဖြဲ႕ေတြသြားျပီး သူ႕အဖြဲ႕ေတြလက္ထဲ ဖရဲသီးေတြေရာက္သြားတယ္ဆိုရင္ ပဲ..သူက သူခိုးသူခိုး လို႕ လွမ္းေအာ္ေတာ့တာ…သူအဖြဲ႕ေတြလည္း ဖရဲသီးေတြ ပစ္ခ်ျပီးသုတ္ေျခတင္ေျပးရေတာ့တာေပါ့…သူတို႕က ျမိဳ႕ခံေတြဆိုေတာ့ ကားသမားေတြ လက္ကေတာ့လြတ္ေအာင္ေျပးႏုိင္တာေပါ့ေနာ္..ဒါနဲ႕သူနဲ႕လည္းျပန္ေတြ႕ေကာ..ဟိုလူေတြက ေဒါသတၾကီးနဲ႕ဘာလို႕ဒီလိုလုပ္တာလဲေပါ့..ဒီေတာ့သူကေအးေအးေဆးေဆးပဲျပန္ေျပာတယ္..မင္းတို႕သယ္ႏုိင္နည္းနည္းေပါ့ကြာ.ေဟာဟိုမွာ..ငါ ခိုးထားတာၾကည့္တဲ့။ ဟုတ္ပဗ်ာ ကားသမားေတြ သူခိုးလိုက္တုန္းမွာ သူခိုးထားတဲ့ ဖရဲသီးေတြေလ..နည္းနည္းေနာေနာမဟုတ္ဘူး ။

လင္းဒီပ
၁.၁၀.၀၈
Photo Source:picture by SUNKiiSSEDBABEx9
(http://www.media.photobucket.com/)

ဆယ္တန္းတုန္းကေလ..

ကၽြန္ေတာ္ဆယ္တန္းတက္ေတာ့ ပထမဆံုးအိမ္နဲ႕စခြဲဖူးတာ..တစ္ဦးတည္းေသာသားဆိုေတာ့ အျမဲအိမ္မွာတစ္ေယာက္တည္းေနျဖစ္ခဲ့သည္….ဆယ္တန္းမွာအစ္ကိုဝမ္းကြဲနဲ႕အတူတူေနျပီး..စာအတူလုပ္ၾက..စာေမးပြဲအတူတူေျဖၾကဆိုျပီး..အေဒၚႏွင့္ေမေမက စီစဥ္သည္.ဒီလိုႏွင့္အေဒၚအိမ္မွာ ကၽြန္ေတာ္သြားေန ျဖစ္ သည္ ..အစ္ကိို ဆိုေပမယ့္လပိုင္းသာျခားေတာ့..အတန္းက အတူတူ..မွတ္မိေနေသးသည္…ကၽြန္ေတာ္ တို႕ညီ အစ္ကိုႏွစ္ေယာက္ ..အိမ္ထပ္ခိုးမွာတက္ေနၾကသည္…ႏွစ္ေယာက္အိပ္ဖ်ာၾကီးက ဆယ့္ႏွစ္ရာသီခင္းထားသည္. .ေဘးမွာ ထမင္း စား ပြဲဝိုင္းပုပုေလး..စားပြဲေပၚမွာေတာ့ စံုသည္..ကံေကာ္ေရႊျပည္ရယ္..ေရႊကံေကာ္ရယ္..S.Sခင္ေမာင္ေအး..ေနာက္biology သီခ်င္းေခြေတြလည္း ပါသည္..အတူတူေနျဖစ္ေတာ့ စာအတူတူလုပ္ျဖစ္ မျဖစ္ မေသခ်ာေသာ္လည္း..သိပ္မၾကာခင္မွာပဲ..လက္ဖက္ရည္တစ္ခြက္ႏွင့္ ဆိုင္တြင္ ဇိမ္ဆြဲထိုင္တတ္ေသာ ကၽြန္ေတာ့္အက်င့္ကို သူကစြဲသြားျပီး….သူေသာက္ေနက် Lucky Strikeစီးကရက္ ကို ကၽြန္ေတာ္ စေသာက္တတ္သြားသည္ (အဲဒီတုန္းကLucky Strike တစ္လိပ္ကိုငါးက်ပ္…Landon ေပၚကာစ)..ကြမ္းယာကို 92(ကြမ္းစားေဆးတစ္မ်ိဳး) ထည့္ျပီး...ေရာ့မင္း တစ္ယာ..ငါတစ္ယာ စားတတ္သြားသည္ …အသက္က ဆယ့္ေျခာက္ေက်ာ္ေက်ာ္ …ေပ်ာ္စရာသိပ္ေကာင္းတဲ့ အခ်ိန္ေလး ေတြ…ညက် အားအားရွိရင္ ကၽြန္ေတာ္က အိမ္ကသယ္လာသည့္ ဂစ္တာၾကီး..တေဒါင္ေဒါင္ႏွင့္ ထတီးသည္…အစ္ကိုကအေစာပိုင္းမွာ စာက်က္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ျပီး ..လူၾကီးေတြေအာက္ထပ္က အိပ္သြားသည့္ အသံၾကားရင္…သူပါလိုက္ အိပ္သည္ေလ..ကၽြန္ေတာ္ကလည္း လူေျခတိတ္လို႕ သိပ္ စိတ္ကူးယဥ္လို႕ေကာင္းတဲ့ညေတြဆို..စာအုပ္ခ်ျပီး ကဗ်ာေတြ ထထ ေရးေတာ့တာပါပဲ
ကၽြန္ေတာ့္တို႕ညီအစ္ကို တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ဘယ္ေလာက္ခ်စ္လဲဆိုတာေျပာျပခ်င္ေသးသည္…ကၽြန္ေတာ္တို႕ Day Special မွာ ေကာင္မေလး တစ္ ေယာက္ရွိသည္..က်ဴရွင္ခန္းတစ္ခန္းလံုးကို လႊမ္းသြား ေအာင္ ေပါက္တတ္ကရမ်ိဳးစံုလုပ္တတ္ေသာေကာင္မေလးေပါ့ဗ်ာ…ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ ညီအစ္ကိုႏွစ္ေယာက္လံုးက သေဘာက်သည္..ေကာင္မေလးကလည္း တကယ့္ဆူးလွည္း ..တစ္လမ္း လံုးျငိေအာင္ကိုေမာင္းသည္…ဒီ္ေတာ့ညီအစ္ကိုႏွစ္ေယာက္လံုး ျငိပါသြားရံုတင္မကဘူး..အခ်င္းခ်င္းပါျပန္ျငိကုန္ေရာ…အခုျပန္ေတြးၾကည့္ေတာ့ အေတာ္ရယ္စရာ ေကာင္းသည္…အခုေတာ့ အဲဒီဆူးလွည္းေလးလည္း ကေလး ႏွစ္ ေယာက္ ေလာက္ရေနေလာက္ေရာေပါ့..ျပီးခဲ့တဲ့ရက္က အစ္ကိုႏွင့္ onlineမွာ ဒီအေၾကာင္းေတြစကား စပ္မိ ေတာ ့ ႏွစ္ေကာင္သားရယ္ျဖစ္ၾကေသးသည္…ဆူးလွည္းေလးကိုေကၽြးဖို႕ ႏွစ္ေကာင္သားမာလကာသီးေတြ
တက္ခူးတာ …က်ဳရွင္မသြားခင္ ေရခဲေသတၱာထဲမွာ..ေအးစိမ့္ေနေအာင္ထည့္ထားတာေတြ….
လူ႕ဘဝသည္ အေတာ္ေလးေတာ့ ရယ္စရာေကာင္းသည္…တခ်ိန္ကေရးၾကီးခြင့္က်ယ္ကိစၥမ်ားသည္..ေနာင္တခ်ိန္တြင္ရယ္စရာေကာင္းသြားသည္…အခု အေရးတၾကီးကိစၥမ်ားသည္လည္း ေနာင္တစ္ေန႕က် ရယ္စရာျဖစ္လာဦးမည္ေလ….

လင္းဒီပ
၃၀.၉.၀၈
Photo Source:(picture by ernstfamily1)

(media.photobucket.com)

ကၽြန္ေတာ့္ ႏႈိးစက္ကေလးမ်ား

အျဖဳေရာင္ႏႈိးစက္ကေလး
ကၽြန္ေတာ္တို႕ အထက္တန္း ေက်ာင္းေလးသို႕ သြားရေသာ လမ္းေလးသည္ ကုန္းတက္ကေလး ရွိပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ရပ္ကြက္ထဲက ေက်ာင္းသား အမ်ားစုမွာလည္း အမ်ားအားျဖင့္ စက္ဘီးျဖင့္သာ ေက်ာင္းတက္ေလ့ရွိေသာေၾကာင့္ အဆိုပါ ကုန္းတက္ကေလးေရာက္တိုင္း စက္ဘီးေလးကို အား စိုက္နင္းၾကရပါသည္။ ထိုကုန္းတက္ေလးကို ကၽြန္ေတာ္အားစိုက္ နင္းေနေသာစက္ဘီး ေပၚအျငိမ့္သား ထိုင္လိုက္ ခ်င္ေသာေၾကာင့္သာ မိုးမလင္းေသး.. မိတာသည္ အသံျပဲၾကီးႏွင့္ လာႏႈိးျပီ.... မိတာအိမ္မွ စက္ဘီးေလး ႏွင့္ထြက္ လာရင္ ကၽြန္ေတာ္တို႕အိမ္ မေရာက္ခင္ လမ္းမွာ ေကာင္ညင္းေပါင္းဆိုင္ေလးရွိသည္ ။ ဒီေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ကို ဝင္ ေခၚတိုင္း ဖြားဖြားအတြက္ သူ ေကာင္ညင္းေပါင္းေလး ဝယ္လာေနက်.... အိမ္ေရွ႕ေရာက္တိုင္း စက္ဘီး ဘဲလ္သံေလးေပးျပီး ႏႈိးမည္… ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ျဖင့္ ဘယ္ေတာ့မွ မႏုိး။ အခန္းဝထိ သူလာ ေအာ္ႏႈိးေနက်… အိမ္သာဝင္လို႕ ၾကာေနရင္လည္း ဒီႏႈိးစက္ေလးက တခ်ိန္လံုး ေအာ္ေန ေပေတာ့သည္.. ေနာက္ သူဝယ္လာသည့္ ေကာင္ညင္းေပါင္းထုပ္ေလးကို ဖြားဖြားဆီမွ နည္းနည္းယူ ပါးစပ္ထဲ ပလို႕ပေလာင္းထည့္ သူ႕ စက္္ဘီး ေလးကို ကၽြန္ေတာ္က နင္း …ေနာက္က သူထိုင္ျပီး အဆိုပါ ကုန္းတက္ေလးကို ျဖတ္သန္းၾက…ကၽြန္ေတာ္တို႕ရဲ႕ မနက္ခင္းေလး ေတြ..ေက်ာင္းဝတ္စံုအျဖဴ အစိမ္းေလးႏွင့္ မိတာသည္ မနက္ခင္း ေနေရာင္ျခည္ေအာက္က စံပယ္ဖူးေလးႏွယ္…

အညိဳေရာင္ႏႈိးစက္ကေလး
ကၽြန္ေတာ္ အင္ဂ်င္နီယာေပါက္စေလး အေနႏွင့္ စျပီး အလုပ္ဝင္ေတာ့ နယ္ျမိဳ႕ေလးတစ္ျမိဳ႕မွာ… အျမဲတမ္း ရန္ကုန္ရဲ႕ မြန္းက်ပ္မႈေတြၾကား ရွင္သန္လာခဲ့ရေတာ့ နယ္ျမိဳ႕ေလးသည္ ကၽြန္ေတာ့္ကို လန္းဆန္းေစသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ အေဆာင္အေရွ႕မွ လွမ္းေငး လွ်င္ ရွမ္းရိုးမၾကီးကို လွမ္းျမင္ေနရတာ… ေနေရာင္က မနက္ေစာေစာ ေျဖးေျဖးျခင္း တက္လာတာက အစ သဘာဝ ပန္းခ်ီေလးတစ္ခ်ပ္ပါပဲ..
ကၽြန္ေတာ္ေတြေနက် ျမင္ကြင္းမ်ိဳးေတြမဟုတ္… ကၽြန္ေတာ့္ အညိဳေရာင္ ႏႈိးစက္ကေလးက ဒီျမိဳ႕သူ…. ဝီရိယေကာင္းေသာ ႏႈိးစက္ကေလးသည္ မနက္ ခုနစ္နာရီခြဲေလာက္ဆို site ကိုေရာက္ေနျပီ… ကၽြန္ေတာ္တို႕ ေနေသာအေဆာင္ႏွင ့္ထမင္းစားေဆာင္က မ်က္ႏွာျခင္းဆိုင္.. သူ မနက္စာစားရန္ ထမင္းစားေဆာင္ဘက္ ဦးတည္လာသည့္ ဆိုင္ကယ္သံၾကားရင္ ထျပီး မ်က္ႏွာသစ္မွ.. မဟုတ္လို႕ကေတာ့ ပထမအဆင့္ ဟြန္းတီးျပီး ႏႈိးမည္ …မရလွွ်င္ ဒုတိယအဆင့္ ကၽြန္ေတာ့္ အခန္းျပတင္းေပါက္ကို ခဲေသးေသးေလးေတြ ႏွင့္ လွမ္းေပါက္ တတ္ေသးသည္ေလ.. တခါလည္း သူက ခဲႏွင့္ လွမ္းအေပါက္… ကၽြန္ေတာ့္ အခန္းေဖာ္က တံခါးကို အဖြင့္ ႏွင့္… အခန္းေဖာ္ေခါင္းကို ခဲမွန္ဖူးသည္…ေပ်ာ္စရာေတာ့ ေကာင္းသည္.. လျပည့္ေန႕လို site ပိတ္သည့္ ရက္မ်ိဳးတြင္ siteထဲထိ စိတ္ရွည္ရွည္ လာေခၚျပီး… သူ႕ ဆိုင္ကယ္ေလးႏွင့္ ျမိဳ႕ဦးေစတီတို႕ ကန္ေတာ္မဂၤလာတို႕ ဘက္သြားရတာ… မနက္ေစာေစာ.. ႏြားႏုိ႕ပ်စ္ပ်စ္ေလး ေသာက္ရတဲ့အရသာ.. မုန္႕ဟင္းခါးႏွင့္ လက္ဖက္ရည္ .. ႏုိးခါစ ျမိဳ႕ေလးသည္ ခ်စ္စရာေကာင္းလိုက္တာ…

အျပာေရာင္ႏႈိးစက္ကေလး
Overseasမွာ အလုပ္လုပ္ေနသည့္ သူငယ္ခ်င္းေတြ လွမ္းေခၚေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္လည္း စက္ရုပ္ဆန္သည့္ ဘဝေလးတစ္ခုဆီ တိုးဝင္ျဖစ္ခဲ့သည္ ။ နယ္ျမိဳ႕ေလးမွာလို မေအးခ်မ္းေတာ့… ရုပ္ဝတၱဳ ေတြကေတာ့ လိုခ်င္တာ အကုန္ရသည္ ။ အကုန္ရေတာ့ လိုခ်င္သည္ .. လိုိခ်င္ေတာ့ အလုပ္ေတြ ကုန္းရုန္းလုပ္ရသည္… မနက္တိုင္း အလုပ္ ေနာက္မက်ေအာင္ ကၽြန္ေတာ့္ လက္ကိုင္ဖုန္းေလးကို ႏႈိးစက္ သီခ်င္း သံေကာင္း ေကာင္းေလး ေပး ထားလိုက္သည္.. အရင္က သိပ္ၾကိဳက္ေသာ သီခ်င္းေလး ျဖစ္ေပမယ့္ အခု ဒီသီခ်င္းသံ ၾကားရင္ မထခ်င္ …စက္ဘီးဘဲလ္သံေလး ကို လြမ္းပါ သည္… ဆိုင္ကယ္ဟြန္းသံေလး ကိုလြမ္းပါသည္..
ရန္ကုန္တုန္းက မစားဘူးးတာေတြလည္း စားရပါသည္.. မကိုင္ဘူးတာေတြလည္း ကိုင္ရပါသည္… မေရာက္ဘူးသည့္ ေနရာေတြ. မေတြ႕ဘူးတာ ေတြလည္း ေတြ႕ရပါသည္… ဒါေပမယ့္ မိတာဝယ္လာေသာ ေကာင္ညင္းေပါင္းေလးေလာက္ .. ႏြားႏုိ႕ ပ်စ္္ပ်စ္ တစ္ ခြက္ေလာက္ေတာ့ စိတ္ကို ခြန္အားျဖစ္ေစတယ္လို႕ မထင္… ျမိဳ႕ဦးေစတီဘက္ ကန္ေတာ္မဂၤလာဘက္ သြားခဲ့ရတာေလးေတြ လြမ္း ပါရဲ႕……မည္သို႕ပင္ျဖစ္ေစ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ျပဌာန္းထားသလို ဘဝကို ျဖတ္သန္းရမွာပင္ …. ငယ္ရြယ္တုန္း ခြန္အား ရွိတုန္း မွာ … ေလကို ဆန္တက္ ေနမွသာ… တခ်ိန္ ေျခက်ခ်ိန္မွာ ေလဟုန္စီးႏုိင္ေပမည္မဟုတ္လား...

လင္းဒီပ
၂၉.၉.၀၈

“ပန္း”ပန္းခ်ီ

ပန္းေတြေၾကြေနတဲ့ လမ္းေလးကိုၾကည့္ရတာ
လမ္းဆက္ေလွ်ာက္ဖို႕ မေကာင္းဘူး
တစ္ပြင့္ခ်င္းေကာက္စီျပီး “ပန္း”ပန္းခ်ီေလးေရးဖို႕ပဲေကာင္းတယ္

ပြင့္ျခင္းနဲ႕ေၾကြျခင္းမွာ
ဘယ္အရာက အဓိပၸာယ္ ပိုျပင္းလဲ

တရုတ္စကားပင္ေတြေအာက္
ငါတစ္ေယာက္တည္း
ရပ္
ေငး
စဥ္းစားဆဲ….

လင္းဒီပ
၂၆.၉.၀၈
Photo Source: www.flickr/photos/deniscollette

(PS:ကၽြန္ေတာ္တို႕ေတြ အားလံုုးဟာ အျမဲေဝဖို႕ပဲ ေတြးေနၾကတာပါ။)

နန္းထားခဲ့တဲ့ ရင္ကြဲေဆာင္း

လယ္ကြင္းထဲက အိမ္ကေလးရယ္
ေျခတံရွည္ဗ်ဳိင္းျဖဴျဖဴေလးေတြနဲ႕ ေနညိဳခ်ိန္ေလးရယ္
ေနာက္ စပါးပင္ႏြဲ႕ႏြဲ႕ကိုင္းကိုင္းေလးေတြရယ္
ငါ့ပုခံုးေပၚမွီႏြဲ႕ ျပံဳးရႊင္ရယ္ေမာေနတတ္သူေလးရယ္

နန္းေရ
ဒါက ခဏေလးဆိုရင္ေတာင္…
သိပ္ကို ရိုမန္တစ္ဆန္လြန္းတဲ့ ခဏေလးျဖစ္မွာပဲ
ေကာင္ေလးရဲ႕ညစာကို မီးေသြးဖိုေလးနဲ႕
ခက္ခက္ခဲခဲ ျပင္ဆင္ေနတဲ့ေကာင္မေလးရယ္
ေကာင္မေလးခ်ဳိးဖို႕ေရကို ကိုယ္တိုင္ငင္ေနတဲ့ေကာင္ေလးရယ္
ဟိုးအေ၀းက ရထားဥၾသသံေလးေတြကေတာ့
တို႕ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ေနာက္ခံဂီတေပါ့။

ငဲ့ညွာညႊတ္ကိုင္းရလြန္းေတာ့လည္း ဘ၀ဟာ ထိုင္းမႈိင္းလြန္းလို႕
တို႕ႏွစ္ေယာက္ ခဏေလးႏွစ္ကိုယ္ေကာင္းဆန္လိုက္မိတာ

တစ္ဘ၀လံုးအတူတူေနခြင့္မရွိတဲ လူႏွစ္ေယာက္အတြက္
လက္က်န္ဘ၀ေန႕ရက္ေတြမွာ
အစိမ္းေသက်န္ရစ္ေတာ့မယ့္လူတစ္ေယာက္အတြက္
ဒီခဏေလးက တရားမွ်တပါတယ္

ဘာပဲျခစ္ျခစ္…
ဘာပဲေရးေရးပါ…
ဒီခဏေလးဟာ
ကိုယ့္အနာဂတ္ကို သိမ္းယူထားတဲ့ နန္းရဲ႕၀ိညာဥ္ေဆးေရးပန္းခ်ီ
ကိုယ့္အတြက္ နန္းေပးသနားတဲ့ဆုေတာ္လာဘ္ေတာ္

နန္းေရ…မင္းျပန္သြားတဲ့ေန႕က
အနီေရာင္အညာေစာင္ေလးခင္းထားတဲ့ မင္းအိပ္ရာေလးမွာ မင္းကိုယ္ရနံ႕ေတြ ရွာေနမိတယ္
မင္းခ်က္ျပဳတ္ခဲ့တဲ့ မီးေသြးဖိုေလးမွာ ငါ့မနက္စာေႏြးေႏြးေလးကိုရွာေနမိတယ္

နန္းေရ…မင္းျပန္သြားတဲ့ေန႕က
ေဟာ..ဟိုကတန္းေလးေပၚမွာ မင္း တမင္ခ်န္ထားခဲ့တဲ့ ေမႊးပြသဘက္ကေလး
မင္းသံုးသြားတဲ့ေက်ာက္ျပင္ေလးမွာ သနပ္ခါးနံ႕ေလးေတြက်န္ေနတုန္း

နန္းေရ
မင္းသမီးေလးျပည္ေတာ္ျပန္ေတာ့ ေစာင္းသမားေလးက်န္ခဲ့တယ္
ဒါ ဘာဆန္းလဲ…

ေနေပ်ာ္ေက်နပ္ခဲ့ပါတယ္
ေနေပ်ာ္ေက်နပ္ခဲ့ရပါတယ္ နန္း ။

နန္းေရ
အခုေတာ့လည္း အရာရာဟာ စနစ္တက်ေျပာင္းလဲ
မေျပာင္းလဲႏုိင္ေသးတာဆိုလို႕
ဆံုးရႈံးျခင္းအေပၚ အမွတ္သညာ နည္းလြန္းတဲ့ လူတစ္ေယာက္သာ…
ေက်ာက္ျပင္ေလးတစ္ခ်ပ္္…ေစာင္အနီေလးတစ္ထည္…
ေနာက္
မီးေသြးဖိုေလးတစ္ဖိုနဲ႕…ေဆာင္းေအးေအးမွာ…
သူ႕ႏွလံုးသား သူေႏႊြးေနေလရဲ႕

လင္းဒီပ
၄.၀၉.၀၈
Photo Source: (picture by missmxchic)
(media.photobucket.com)

ၾကယ္ကေလးထက္ျမင့္တဲ့ေတာင္တန္း(ေဖေဖသို႕)

ကၽြန္ေတာ္က အေနာက္မွာရပ္ေနတဲ့ေဖေဖကို ဘယ္ေတာ့မွမျမင္ဘူး။ဟိုေကာင္ဆိုတဲ့ေခၚသံ
ေနာက္က ေမတၱာတရားရဲ႕ သိပ္သည္းဆကို ဟိုးအေဝးေရာက္မွတြက္ဆတတ္ခဲ့တဲ့ေကာင္ေပါ့
ကၽြန္ေတာ္စိတ္ထဲမွာအေဖက ေရွးေဟာင္းပစၥည္း...သူစိတ္ထဲမွာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ဟာ သူ႕အနာဂတ္ရဲ႕ၾကယ္ျပာေလး…(အဲဒီၾကယ္ေလးကေတာ့ သူကိုေတြ႕ရင္ အျမဲမီးမွိတ္လို႕)
သားသိသြားတယ္ေဖေဖ..သားမေတြ႕ေအာင္ဖြက္ထားတဲ့ အေပၚယံအမာေရာင္သုတ္ထားတဲ့
ဖခင္တစ္ေယာက္ရဲ႕ေမတၱာေတြေလ။ သားအေဝးၾကီးကေန တခ်က္ ျပန္လွည့္အၾကည့္မွာ ေတြ႕လိုက္တာ.. သားစီးေနတဲ့ျမင္းကေတာ့ ကဆုန္ဆိုင္းလို႕ေပါ့ ။ ေဖေဖက သိပ္ေရွးရိုးဆန္တဲ့လူ..သူ႕သားကို သူ႕စိုက္ခင္းေလးမွာပဲ ထားခ်င္တယ္။
ကၽြန္ေတာ္ရင္ထဲက တိမ္မီးေတာက္ေတြေၾကာင့္ပါေဖေဖ ။ ေဖေဖစိုက္ခင္းကို ကၽြန္ေတာ္မရိတ္သိမ္းႏုိင္ခဲ့တာ ။ ကၽြန္ေတာ္ေလဟုန္ဆန္ရဦးမယ္ေဖေဖ…ယုန္မေလးရဲ႕အိပ္မက္ကြက္လပ္ေတြကို
ျဖည့္စြက္ေပးဖို႕ပါ။လြန္ခဲ့တဲ့အႏွစ္သံုးဆယ္ကေမေမရဲ႕အေမအိမ္ကိုေဖေဖသြားခဲ့သလိုမ်ိဳးပါပဲ…သား
လည္းမုန္လာဥနီေတြ တေပြ႕တပိုက္နဲ႕ယုန္မေလးရဲ႕ေမေမ ကိုေတြ႕ရဦးမယ္ ။သားတို႕ေခတ္က အေဖတို႕ေခတ္ထက္ျပိဳင္ဆိုင္မႈေတြ လိုအပ္ခ်က္ေတြကလည္းမ်ားရဲ႕ ။ ကိုယ့္လက္ကိုယံုယံုၾကည္ၾကည္ ဆုတ္ကိုင္လာမယ့္ပန္းတစ္ပြင့္အတြက ္ကၽြန္ေတာ္လည္း ေကာင္းကင္ငယ္ေလးေတာ့ျဖစ္ခ်င္တယ္ေလ။
သားကိုစိတ္မပူပါနဲ႕ေဖေဖ..သားက ေဖေဖအိမ္မွာေနတုန္းသာလူဆိုး …အခုေတာ့ ေလာကစီးခ်က္ေတြမွာ ဟန္ခ်က္ ညီေအာင္လမ္းေလွ်ာက္တတ္ေနပါျပီ…ဒဏ္ရာဒဏ္ခ်က္ေတြကေတာ့ ေဖေဖျဖတ္သန္းတုန္းကေလာက္ပဲ ေနမွာပါ..ထူးျပီးစာဖြဲ႕ေနရင္ ေဖေဖရယ္ေနဦးမယ္..
သားစိတ္ထဲမွာလည္းေဖေဖနဲ႕တူတာ အေတာ္မ်ားမ်ားရွိပါရဲ႕ ေမေမကိုခ်စ္တာ..စိုက္ခင္းေလးကိုျမတ္ႏုိးတာ..လေရာင္ေအာက္အိမ္ေရွ႕ကြပ္ပ်စ္ေလးမွာထိုင္ျပီး ေမေမေဖ်ာ္တဲ့ ေကာ္ဖီကိုေသာက္ခ်င္တာမ်ိဳးေပါ့..
ေနာက္..ဆည္းလည္းသံလြင္လြင္ ဘုရားရင္ျပင္ေတာ္ေပၚမွာေအးေအးေဆးေဆး ထိုင္ခ်င္တာမ်ိဳးေလ..
သိပ္မၾကာေစရပါဘူးေဖေဖ…သားျပန္လာခဲ့မွာ..ေဖေဖဆီ..ေမေမဆီ...
စိုက္ခင္းေလးဆီ..ေနာက္သားရဲ႕ယုန္မေလးဆီ

လင္းဒီပ
၂၁.၀၉.၀၈
Photo Source: (Pictured by Becca_farns)
(media.photobucket.com)

ေက်ာင္းတုန္းက သီခ်င္း

စံပယ္ေလးတစ္ဖူးဆိုေပမယ့္
အေတာ္ေလးရူးခဲ့ရဖူးတယ္ ။

ခင္စရာေကာင္းဟန္….ေဆာင္တတ္လို႕လည္း
ခင္ဖူးတယ္
ခ်စ္စရာေကာင္းဟန္….ေဆာင္တတ္လို႕လည္း
ခ်စ္ဖူးတယ္
ဒီလိုပါပဲေလ
လြမ္းစရာေကာင္းဟန္……ေဆာင္ခဲ့ေတာ့လည္း
လြမ္းဖူးတာေပါ့့

ငယ္ငယ္တုန္းကလို
ျပန္ကစားၾကည့္ခ်င္ေသးတယ္
ငါကလူဆိုးၾကီးလုပ္
နင့္ကမင္းသမီးေလးလုပ္ ဆိုတာမ်ဳိး

ခက္တာက
ငါကလည္း လူၾကမ္းရုပ္နဲ႕ မ်က္ရည္လြယ္တယ္။
နင့္ကလည္း နတ္သမီးရုပ္ကေလးနဲ႕
သြားတက္ကေလးက် ခြ်န္တယ္။

တကယ္လက္ေတြ႕မွာက
ငါကလည္း ဗိုလ္ေအာင္ဒင္မဟုတ္
နင္ကလည္း မျမ၀င္းမဟုတ္
ဟိုတစ္ေယာက္ကလည္း ကိုကိုခ်စ္ မဟုတ္။

ျပီးခဲ့ျပီေလ
အညတရေလး ရဲ႕ ညလမ္းမွာ
စံပယ္ေတြလည္း ႏြမ္းေပါ့ ။

ျပီးခဲ့ပါျပီေလ
ငယ္တုန္းက ဖြားဖြားဆုေပးသလိုပါပဲ
ပိန္းၾကာရြက္ေပၚေရမတင္သလို
အပူအပင္ေတြကင္းစင္ပါေစသား ခ်စ္သူ ။

လင္းဒီပ
၃၁.၀၈.၀၈
(Photo Source: photobucket.com)

ဗ်ိဳင္းပံုျပင္

တခါတုန္းကအလြန္ဆင္းရဲလြန္းတဲသားအဖကခရီးအတူတူထြက္လာၾကတယ္။အေဖလုပ္တဲ့သူကေတာ့
ဘာမဆို ခ်င့္ခ်င့္ခ်ိန္ခ်ိန္လုပ္တတ္ျပီး သားလုပ္သူကေတာ့ အေဖနဲ႕ ဆန္႕က်င့္ဘက္ ..ထင္ရာေတြေလွ်ာက္လုပ္တတ္သူူတစ္ေယာက္လည္းျဖစ္တယ္။
ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ ျမိဳ႕တစ္ျမိဳ႕ရဲ႕အ၀င္ကို သူတို႕သားအဖေရာက္တဲ့ အခ်ိန္မွာပဲ ေနျပည္ေတာ္မွာ ရွင္္ဘုရင္ၾကီး ရုတ္တရက္ဆံုးပါးသြားတဲ့အတြက္ မွဴးၾကီးမတ္ၾကီးေတြက ရွင္ဘုရင္အရိုက္အရာအတြက္ သင့္ေတာ္မယ့္သူကို အသည္းအသန္ ရွာေဖြေနတဲ့ အခ်ိန္ ။ သူတို႕ေရြးခ်ယ္တဲ့နည္းက ဗ်ိဳင္းတစ္ေကာင္ပါတယ္ ။ အဲဒီဗ်ိဳင္းေခါင္းေပၚနားတဲ့လူက ရွင္ဘုရင္ျဖစ္ျပီေပါ့ ။ဒီလိုနဲ႕မင္းေလာင္းရွာလိုက္တာ သစ္ပင္ေအာက္မွာအိပ္ေနတဲ့ သားလုပ္သူရဲ႕ေခါင္းေပၚကိုုဗ်ိဳင္းကလည္းဆိုက္ဆိုက္ျမိဳက္ျမိဳက္သြားနားပါေလေရာ..ဒါနဲ႕သားလုပ္သူလည္းရွင္ဘုရင္ျဖစ္လာေရာ ။
ရွင္ဘုရင္ျဖစ္လာျပီဆိုေတာ့လည္း တိုင္းခန္းလွည့္လည္တာေပါ့ေလ ။ဒီမွာတင္ ဗ်ိဳင္းနားဘုရင္ေလးက သူ႕အစြမ္းျပေတာ့တာပဲ။တံခါးမွဴးေတြ႕ေတာ့ေမးတယ္..မင္းတံခါးမွဴးလုပ္တာ..ဘယ္ေလာက္ၾကာျပီလဲေပါ့…တံခါးမွဴးကလည္း..ႏွစ္ႏွစ္ဆယ္္ရွိပါျပီေပါ့…ဒါနဲ႕ေဘးမွာပါလာတဲ့အမတ္ၾကီးကိုေမးတယ္…အမတ္ၾကီးလုပ္တာဘယ္ေလာက္ၾကာျပီလဲေပါ့..အမတ္ၾကီးကလည္း…အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ရွိပါျပီဆိုေတာ့…ကဲဒါဆိုအမတ္ၾကီးက တံခါးမွဴးတလွည့္လုပ္ျပီး တံခါးမွဴးက အမတ္ၾကီးတလွည့္ လုပ္..
ဒီလိုနဲ႕ဆက္ျပီးလွည့္လည္လာလိုက္တာ..သူၾကြယ္ၾကီးတစ္ေယာက္အိမ္ေရာက္လာပါတယ္..သူၾကြယ္
ၾကီးရဲ႕အိမ္မွာပဲသူဆင္းရဲတစ္ေယာက္ကသူၾကြယ္ၾကီးဆီမွာအလုပ္လုပ္ေနတာေတြ႕ေတာ့ဘုရင္ေလးကေမးျပန္ေရာ…ထံုးစံအတိုင္းေပါ့…ကြၽန္ေတာ္မ်ိဳးဆင္းရဲေနတာဆယ္ႏွစ္ရွိပါျပီေပါ့…သူၾကြယ္ၾကီးကိုေမးေတာ့…သူၾကြယ္ၾကီးက သူခ်မ္းသာေနတာ ဆယ္ႏွစ္ရွိပါျပီတဲ့..ကဲဒါဆို မင္းက သူၾကြယ္လုပ္ျပီး…သူၾကြယ္ၾကီးက သူဆင္းရဲ တလွည့္လုပ္ဦးလို႕အမိန္႕ေတာ္ေပးပါတယ္.. ေနာက္နန္းတြင္းထဲမွာလည္းမိဘုရားၾကီးကိုေမာင္းမမိတ္သံေနရာေရြ႕..ေမာင္းမမိတ္သံကိုမိဘုရားၾကီးေနရာေပးနဲ႕၊နန္းတြင္းသမားေတာ္ၾကီးကိုအာဏာပါးကြက္သားေနရာေရြ႕..အာဏာပါးကြက္သားကိုုနန္းတြင္းသမားေတာ္အရာေပး ..စစ္သူၾကီးကို ဥယ်ာဥ္မွဴးေနရာေရြ႕…ဥယ်ာဥ္မွဴးကို စစ္သူၾကီးအရာေပးေပါ့ေလ..
ဒါနဲ႕ အေဖလုပ္တဲ့လူကေျပာတယ္…မင္းၾကီး ..အခုလုပ္တာေတြက တိုင္းျပည္ထဲမွာ အေတာ္ေလးကို ကေမာက္ကမေတြျဖစ္ေနတယ္..တိုင္းသူျပည္သားေတြလည္း စိတ္ႏွလံုးမရႊင္မလန္းျဖစ္ေနၾကပါတယ္ေပါ့…ဒါနဲ႕ရွင္ဘုရင္ေလးကျပန္ေျပာတယ္..အဘရာ..တိုင္းသူျပည္သားေတြကံေကာင္းရင္ ဗ်ိဳင္းက အဘေခါင္းေပၚနားမွာေပါ့..အခု သူတို႕ကံဆိုးလို႕သာ..က်ဳပ္ေခါင္းေပၚနားတာေပါ့..တဲ့ ။

(နာဖူးေသာတရားတစ္ပုဒ္အားျပန္လည္မွ်ေ၀ပါသည္။)

လင္းဒီပ
၂၀.၀၉.၀၈